Gisterenavond werd en gegeten en gedronken op het werk. Het was namelijk mijn afscheidsdrink. Het is te zeggen, van mij en nog een andere fijne collega die het schip verlaat.
Mijn laatste werkdag is pas volgende week vrijdag, maar eigenlijk heb ik de deur al stilletjes achter mij dichtgetrokken. Nog een paar losse eindjes vastknopen, de laptops afgeven, de auto binnenbrengen en dan is er een hoofdstuk afgesloten.
Verschillende collega’s, maar ook ex-collega’s zijn afgekomen en dat was plezant. Vooral het grote aantal ex-collega’s doet je beseffen dat het sfeertje van weleer niet meer terugkomt. Dat gebeurt nu eenmaal bij een overname zonder visie. Vele wegen zijn al afgesplitst van onze ooit zo plezante “heirbaan”, maar wanneer ze terug eventjes samenkomen zoals gisteren, dan zit de sfeer er toch snel terug in.
Het waren 30 plezante maanden, vooral de eerste helft dan toch, die ik niet snel zal vergeten en die een mooi plekje krijgen in mijn herinneringsdatabank. Ik heb veel bijgeleerd, toffe mensen leren kennen, mij verdiept in de wereld van EMC en backup oplossingen, kennis en wijsheid die ik meepak en die mij in de toekomst ongetwijfeld nog zal dienen.
Bedankt. Oprecht bedankt! En tot binnenkort, want de IT wereld is toch zo pietluttig klein. Oh, en wil de laatste het licht uit doen?
Tag: Job (Page 2 of 11)
Er staat verandering voor de deur. Meer bepaald een nieuwe professionele uitdaging. Op 1 oktober gaat mijn opzegperiode bij mijn huidige werkgever van start en kan ik beginnen aftellen naar de nieuwe uitdaging die mij opwacht bij de nieuwe werkgever, zijnde Avnet Technology Solutions – een distributeur van IT oplossingen met merken in de portfolio zoals HDS, Eizo, NEC, IBM, Brocade,…
Gedaan met consultancy en installaties / implementaties. Mijn nieuwe jobtitel luidt officieel “Pre-Sales HDS Hardware”. HDS zoals in Hitachi Data Systems. Enterprise storage dus. SAN en NAS oplossingen. En ja, concurrent van EMC, waar ik de voorbije jaren mee gewerkt heb.
Concreet ga ik meedenken met de klant om een technische oplossing voor hun probleem te vinden, de account managers bijstaan in de technische aspecten van deals, product presentaties en demo’s geven, training organiseren… kortom een waaier van taken en challenges die ik vol spanning tegenmoet kijk!
In de huidige job doe ik zulke zaken ook al sporadisch en eigenlijk doe ik die dingen de laatste tijd liever dan de installaties en implementaties. Het uitdenken van een oplossing ga ik nog steeds doen, de oplossing in een datacenter installeren, met je laptop op je schoot bij een A/C unit die 18 graden Celsius blaast, ga ik aan anderen laten.
Wat ik vooral missen zal, zijn de collega’s waar ik de voorbije jaren mee samengewerkt heb. Een zotte bende. Veel gelachen, maar toch serieus goed werk verzet while we were at it ;-). Gelukkig zijn er tegenwoordig meer dan genoeg manieren om in contact te blijven, dus veel zorgen maak ik me er niet over.
Trouwens, de IT wereld is zodanig klein dat we elkaar zonder enige twijfel vroeg of laat opnieuw tegenkomen.
Het vaderschapsverlof geboorteverlof heet dat tegenwoordig + de extra week vakantie is alweer opgebruikt, wat impliceert dat ik sinds gisteren terug aan het werk ben. Eerste dag staat gelijk aan de inbox doorploeteren, kaf van koren scheiden, sorteren op dringendheid (alles is dringend notabene) en replies sturen waar nodig.
Dag twee is gelijk aan afspraken maken, kalenders naar elkaar leggen, volboeken,… en ga zo maar door. Jaja, het werk is weer begonnen :-). Gelukkig staat de zomervakantie voor de deur, wat zoveel wil zeggen als iets minder druk op het werk en dus meer tijd voor zelfontplooiing, training, boeken verslinden, webcasts volgen, forums afschuimen en ga zo maar door.
Dat belooft!
In navolging van mijn blogpost over LinkedIn en headhunters, wil ik met plezier ook een postje wijden aan de befaamde / beruchte “recommendations” op LinkedIn.
Iedereen die LinkedIn gebruikt, heeft ze al zien passeren en zo niet, wees gerust, vroeg of laat is het zo ver. Collega A schrijft over collega B een superduperdeluxe aanbeveling. Collega B is de beste in zijn vak, uniek en zeldzamer dan een eenhoorn, bevat alle skills die een werkgever zich maar dromen kan én heeft eigenlijk helemaal geen minpunten.
Om het met Eddy Wally zijn woorden te zeggen: “Woooww”, “Geeewelllldigghh”.
Na bovenstaande lofzang over collega B moet je je LinkedIn updates pagina goed in de gaten houden. Binnen de kortste keren, meestal zelfs diezelfde dag of daags nadien, zie je een soortgelijke aanbeveling verschijnen van collega B over collega A. Ah ja, of wat had u gedacht?
Onder het motto: ik was jouw rug, was jij dan de mijne?
Het wordt allemaal nog geestiger als je dan bedenkt dat diezelfde collega A de week voordien nog net iets anders getinte opmerking over collega B zat te verkondigen.
Om het met onze goede vriend Leterme zijn woorden te zeggen: “Wie gelooft die mensen nog?”.
Gelooft er überhaubt iemand iets van die recommendations eigenlijk? Voor mij komen die over zoals de speeches in de kerk, bij een begrafenis. Niks dan lof over de doden… “het was zo nen brave, lieve, vriendelijk, *vul zelf superlatieven in*”.
Zucht. Neen dank u, voor mij geen recommendations. Heb ik er dan geen enkele? Natuurlijk wel, de volle vier om precies te zijn. Gekregen zonder reden welteverstaan. Niets van die praktijken hierboven.
Zijn er HR mensen of managers die dat lezen en dan effectief denken dat ze de grootste vis ooit aan hun virtuele haak aan het slaan zijn? Kan toch niet? En indien wel, dan denk ik dat ze het verdienen van die mensen binnen te halen. Dan komt de waarheid wel aan het licht, op hun eigen kosten ;-).
Persoonlijk denk ik dat je een betere indruk maakt als je vol vertrouwen de contactgegevens van een vorige manager of andere leidinggevende kan doorspelen met de bijhorende boodschap dat men altijd contact mag opnemen met die mensen. Veel geloofwaardiger, ook al kan hier dezelfde tactiek toegepast worden… maar die kans is veel kleiner denk ik.
De enige recommendations die ik schrijf, zijn voor (ex-) collega’s waar ik graag en goed mee samengewerkt heb. En dan nog zonder dat ze er komen achter vragen. Dat spreekt voor zich. De waarde is trouwens veel hoger als je een aanbeveling “zomaar” krijgt vind ik.
En nu allemaal naar uw LinkedIn account, op zoek naar zondaars! Let ook op de data van hun aanbevelingen voor elkaar, gegarandeerd liggen die zéér kort bij elkaar ;-). Oh, en voor ik het vergeet. Vergelijk die aanbevelingen eens met wat deze “Recommendations Generator” kan uitspuwen met enkel een naam, geslacht en bedrijf.
Enjoy the show.
PS: vergeet ook niet te letten op de mooie Nederlands naar Engels vertalingen (Google Translate?) en de vele spellingsfouten in de Engelse versies. Naast die geloofwaardige aanbevelingen, gaan schrijffouten en andere soortgelijken zeker en vast een goede indruk maken bij een toekomstige werkgever ;-).
Tip: als je de taal niet machtig bent, stick to Dutch.
Postief beginnen: ik ben serieus fan van LinkedIn, beter gekend als de Facebook voor professionele doeleinden. Ik heb mijn huidige job verkregen omdat ze mij gevonden en gecontacteerd hebben via LinkedIn.
Daarnaast vind ik het een interessante tool om in contact te blijven met ex-collega’s – wie zit waar, wie doet wat,… – en is het ook zeer handig als je op zoek bent naar een contactpersoon bij firma X of iemand met skills van product Y. Tot zo ver niets dan lof!
Maar wat mij wel af en toe stoort aan LinkedIn, zijn die headhunters die totaal at random mensen contacteren en lastig vallen met irrelevante voorstellen.
Zo kreeg ik onlangs nog een bericht betreffende een job voor AS400 en mainframe toepassingen. Als iemand 2 minuten de tijd zou nemen om mijn LinkedIn profiel te bekijken, dan zouden ze zien dat mainframe en soortgelijken een serieuze ver-van-mijn-bed-show is.
Ik ben vooral bezig met EMC soft- en hardware, Windows omgevingen en virtualizatie in het bijzonder, meer bepaald VMware. Dààr liggen mijn interesses (en competenties) beste headhunters, en nergens anders. Remember!
Ik vermoed dat die gasten gewoon gans hun netwerk aanvinken en een “mail merge” versturen naar iedereen die ze vastkrijgen. Onder het motto “als ik 1000 man aanschrijf, zal er wel minstens 1 goede tussen zitten” denk ik dan? In ieder geval verdoen ze er mijn tijd mee en vooral ook hun eigen tijd, want ik ben altijd zo beleefd om hen een mailtje terug te sturen met uitleg en informatie waarom hun vacature helemaal niet relevant is voor mijn profiel.
Naïef van mij? Misschien, maar ik hoop stilletjes dat ze de volgende keer meer gericht gaan “hunten” en de volgende kandidaat dan niet diezelfde frustaties doormaakt :-). En eerlijk gezegd, een HR-bedrijf dat op die manier kandidaten zoekt, geeft mij weinig vertrouwen en vooral geen goesting om op hun voorstellen in te gaan.
Bent u een headhunter en leest u mee? Noteer bovenstaande tip in uw notitieboekje in geval u ook meedoet aan bovenstaande praktijken en doe er iets nuttigs mee. Uw klanten gaan meer tevreden zijn, uw potentiële kandidaten ook en op het einde van de dag gaat u zich ook beter voelen. Quality before quantity!
Aan al de andere hunters out there, die zich wel correct informeren alvorens mensen te contacteren – proficiat, goed bezig en doe vooral zo verder!
Op regelmatige basis werk ik van thuis uit. Gemiddeld werk ik één dag per twee weken van thuis, maar er zijn periodes dat dit meer is, maar vanzelfsprekend ook minder.
Meetings, support calls, presentaties geven,… kan je natuurlijk moeilijk van thuis uit doen, maar studeren voor een opkomend examen, documentatie schrijven voor dat ene project, een lastenboek doornemen, whitepapers lezen, een presentatie maken en ga zo maar door, zijn zaken die erg goed van thuis te doen zijn. Wat zeg ik? Beter van thuis te doen zijn!
Minder vooruitstrevende mensen (lees: old-school management) zouden geneigd zijn te denken dat mensen die van thuis uit werken, eigenlijk gewoon extra vakantiedagen naar zich toe trekken. Deze mensen vinden dat een goede werknemer op kantoor aanwezig is en werknemers die veel visibiliteit scheppen (lees: veel uren op kantoor aanwezig zijn), zijn in hun ogen goede werknemers. Ik spreek met opzet over “aanwezig zijn”, want op kantoor zijn en werken zijn twee verschillende zaken die mensen spijtig genoeg meestal automatisch samen plaatsen.
Mijn ondervindingen zijn net het omgekeerde. Op kantoor word ik veel vaker afgeleid of gestoord door telefoontjes, collega’s,… terwijl ik me thuis kan terugtrekken in mijn “cocon” van rust – mijn bureau, mijn afgebakend territorium. In mijn geval betekent dat een muziekje op de achtergrond, comfortabele kledij (lees: korte broek in de zomer, trainingsbroek in de winter), mijn eigen bureau en alles wat daarbij hoort.
Proefondervindelijk is ondertussen al meermaals gebleken dat ik in “home office” mode veel meer werk verzet over een zelfde periode van tijd in vergelijking met “kantoor mode”. En ik ben zeker en vast niet de enige die dat vastgesteld heeft, ik hoor hetzelfde verhaal van vrienden en collega’s.
Er komt natuurlijk wel een dosis karakter bij kijken, want als je van thuis uit werkt, is de verleiding groot om helemaal niet te werken. Een beetje TV kijken, de XBOX 360 eens aanzetten,… you name it. Hier komt het puur aan op jezelf om de klik te maken en niet toe te geven aan die verleiding. Persoonlijk heb ik daar tot op vandaag geen moeite mee, ik kan blijkbaar erg goed “klikken” en mezelf in “work @ home modus” gooien. Mensen die dat niet kunnen, zijn misschien toch beter af om naar kantoor te gaan omdat daar een sociale controle heerst.
Moest het van mij afhangen, ik zou drie dagen per week van “home office” doen en twee dagen per week op kantoor zijn voor de noodzakelijke meetings, de klantenbezoeken en al die andere zaken die je niet van thuis kan verwezenlijken.
Vroeg of laat gaan de werkgevers dit allemaal inzien, ook de vastgeroeste exemplaren. “Time” is meer dan ooit “money” en hoe efficienter die tijd gebruikt wordt, hoe meer geld de werkgever zal overhouden.
Of zie ik het helemaal verkeerd?
Vandaag was er een bedrijfsvergadering voorzien @ work en daar heb ik samen met de collega’s vernomen dat onze werkgever vanaf vandaag deel uitmaakt van de Tech Data / Azlan groep. Dit impliceert dat de assets van mijn werkgever – waaronder de werknemers – vanaf heden ook deel uitmaken van diezelfde groep. De praktische kant van al dat gebeuren is nog maar net van start gegaan, maar vanaf vandaag heb ik dus een nieuwe werkgever.
Voor zij die Tech Data / Azlan niet kennen – het is een Fortune 500 multinational die zich bezig houdt met alles wat gerelateerd is aan computers en IT. Tech Data is een distributeur van een heleboel merken terwijl Azlan de kaart trekt van services. Samen zijn ze dus een value-added distributor met veel know-how en financiële slagkracht.
Ik kijk al uit naar de nieuwe opportuniteiten, de resources waaruit er getapt gaat kunnen worden en de projecten die in de pipeline komen te zitten! De persmededeling kan u hier lezen.
Neen, niet voor altijd want ik heb nog altijd de Lotto niet gewonnen. Spijtig. Deze week is een werkweek en daarna is er een weekje van welverdiende rust en ontspanning (heck, het is al geleden van eind januari dat ik nog vakantie nam – toen om te gaan snowboarden in de Franse Alpen).
Buiten een citytrip van een dag of drie naar Düsseldorf (waar net op dat moment een serieus grote kermis aanwezig is met attracties die ze hier zelfs niet in pretparken hebben) staat er nog niets gepland en wordt het meer iets van “carpe diem” en we zien wel wat er komt. Het enige waar ik een beetje op hoop is zonneschijn. Geen dertig graden en tropische zaken of zo, maar gewoon droog met temperaturen tussen de 20-25 graden.
Werkgewijs wordt het nog een weekje alles geven op vlak van voorbereiding voor het VMWare VCP examen, veel lezen en proberen en me verder verdiepen in de virtualisatie materie. Genoeg om me nog vijf werkdagen mee bezig te houden dus ;-).
En ja, ik moet mijn bouwdagboek dringend eens bijwerken want ondertussen zijn er al veel nieuwigheden en updates die het vermelden waard zijn! Hoe het daar dus in de gaten ;-).
Indeedly I do! Sinds vanavond zit ik voor de komende twee dagen (tot vrijdagavond dus) in Stockholm, Zweden voor een training – meer bepaald Northern Storage Suite, software die bedrijven toelaat om de diskstorage te beheren door quota’s toe te passen, rapportages te trekken (welke dir’s, welke files, hoeveel neemt het marketing team voor zijn rekening, hoeveel mp3’s staan er op onze SAN,…), forecasts, kostenberekening,… kortom gans de reutemeteut.
De reis begon deze namiddag, toen ik mij samen met de wagen aanmeldde bij Car Hotel – een zoals de naam doet vermoeden “hotel” voor wagens. Gisterenavond online geboekt en toen ik daarnet binnenreed, verwelkomde de vriendelijke medewerker mij onmiddellijk met Mr. Unexpected. Zeer waarschijnlijk had hun systeem mijn nummerplaat al gelinkt aan mijn reservatie zodat ik persoonlijk begroet kon worden vanaf het eerste moment. Mooi staaltje van efficient datagebruik noem ik dat. Die gasten gaan zelfs verder: je kan je auto zowel langs binnen als langs buiten laten kuisen, voor redelijk betaalbare prijzen (al is het natuurlijk duurder dan bij een gewone carwash – heck, service kost geld gasten! Decadentie en luxe zeker ;-)). En om nog iets verder te gaan: je kan zelfs een boeket bloemen laten klaarleggen tegen dat je je wagen terug ophaalt, kwestie van moeder de vrouw ook gelukkig te houden. Nice!
Van aan het Car Hotel brengt men je met een shuttle tot aan de luchthaven (en ook weer terug natuurlijk) via sluipwegen die zonder luchthaven badge spijtig genoeg verboden terrein zijn, maar die ik me nog wel herinner van de vele maanden jobstudent zijn op de luchthaven.
Na de aankomst rustig inchecken bij de vriendelijke mensen van Brussels Airlines, waarna ik nog bijna twee uur had alvorens lift-off. Beetje door de luchthaven kuieren, een lekkere koffie van Starbucks binnengieten, site-seeiing doen aan de gate, Twitter’en via de iPhone,…
Niet veel later mochten we onze Avro-100 boarden voor een twee uur durende vlucht naar Stockholm, met onderweg een lekkere, warme en welgekomen maaltijd (woohoo, B-Flex zijn rules op dat moment, want de B-Light mensen “mogen” een drankje kopen – ze betalen dan ook wel veel minder). Stockholm telt een stuk of drie luchthavens en SN2307 (my flight number) vliegt op Brumma, een kleine luchthaven waar Zaventem gigantisch groot tegenover is. Maar goed, dan ben je ook rapper “buiten”, in een Toyota Prius taxi springend richting hotel. My god, zo een Prius, das toch duur voor zijn geld… plastic afwerking langs alle kanten, rammelen,… en zo zuinig is het blijkbaar ook niet én die elektriciteit komt ook van ergens eh beste milieubewuste kopers!
Het hotel – Hotel Oden (Google maar eens, ben te lui om een link te plakken) – valt goed mee. Niks speciaals, maar gewoon in orde. Wireless internet kost ongeveer 5€ per dag, wat ik redelijk schappelijk durf te noemen, en de snelheid is ook goed. Wat wel opvalt, is dat de mini-bar hier leeg is… klaar om zelf te vullen dus. Zouden de extreem dure alcoholprijzen van Zweden daar iets mee te maken hebben? Want al de Zweden op de vlucht waren gepakt en gezakt met alcohol…
Enfin, morgenvroeg ontbijten rond een uur of acht – acht uur dertig en daarna eens richting Northern wandelen (is maar 1km van hier), kwestie dat ik het centrum van Stockholm al eens van dichtbij bekijk he ;-). De training start om 10u en duurt tot 17u. Genoeg tijd om daarna ook nog eens wat meer te verkennen. Vrijdag beginnen we al om 9u, maar stoppen we om 16u. Daarna gaan we allemaal samen (fabrikant & trainees) op resto… ben is benieuwd. En daarna is het terug richting Belgium vliegen…
Time flies… of had ik dat al eens eerder gezegd?
Vorige vrijdag was het zo ver: mijn allerlaatste dag bij de huidige werkgever was aangebroken. Na vijf plezante jaren de deur achter u dichttrekken, afscheid nemen van iedereen die u dierbaar was (en is) en tegelijkertijd jezelf klaarmaken voor de nieuwe uitdaging.
De gasten (en vrouwen) hebben mij niet laten gaan zonder een volwaardig afscheid, en zoals ik er in het verleden zelf al enkele had meegemaakt voor collega’s die weg gingen, was het ook vrijdagmorgend – rond een uur of half elf – zo ver. Een troep (ex) collega’s verzamelde zich aan mijn bureau met een leuke attentie: een mand vol “appel” producten (appels, jenever, minute maid, badparels met appel,…) wat doelde op het feit dat ik nogal Apple-minded ben en een fijne kaart. Daarna stond iedereen mij aan te kijken en werd er een woordje verwacht… iets waar ik meestal geen enkel probleem mee heb, maar dat op dat moment toch net iets minder goed ging. Enfin, ik heb er wel iets uitgekregen en er werd gelachen dus het zal wel goed geweest zijn :-).
Tegen de middag was mijn bureau netjes opgekuisd, waren mijn beide pc’s al volledig leeggemaakt en geherinstalleerd en had ik alles wat ik aan andere collega’s kon geven, netjes overgedragen. Het bureau van weleer met een “Unexpected” touch was terug veranderd in een anonieme desk, klaar voor de volgende nieuweling te verwelkomen. Daarna zat het er op, want de namiddag heb ik vrij genomen om nog een laatste keer een pint te drinken met al wie mij nauw aan het hart lag. Die namiddag is trouwens uitgelopen tot een uur of tien ‘s avonds, om een idee te geven dat het zeer plezierig was!
Dinsdag word ik verwacht bij de nieuwe werkgever. Nieuwe mensen. Een nieuwe uitdaging. Zowel professioneel als persoonlijk. Ik zie het volledig zitten. Maar ik zal de toffe bende van vroeger toch missen.
Bedankt mensen! Echt waar.
Recente Comments