Dat het al een tijdje geleden is dat ik een update gedeeld heb rond mijn #RunningMan initiatief zei iemand me deze week.
Klopt niet helemaal, want wie me op Instagram volgt (en op Facebook for that matter) ziet op regelmatige basis #RunningMan selfies of Apple Watch faces voorbijkomen die mijn loopactiviteit beamen.
But fair enough! Op mijn blog is het een tijdje stil geweest over mijn loopavonturen dus ik snap wel vanwaar de opmerking komt en bij deze zet ik het helemaal recht ;-).

Start To Run

Ergens in maart van dit jaar heb ik met een dikke maand vertraging (veel buitenshuis voor de job, ziek geweest… allemaal excuses I know) het eerste Start To Run programma afgerond.
Les 30 en dus de laatste les afwerken impliceert dat je een half uur kan hardlopen zonder pauze of wandelen. Als ik terugkijk naar les 1 ergens half december 2015, dan moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik op dat moment niet geloofde dat ik les 30 überhaupt zou halen, laat staat een half uur zou hardlopen zonder op de spoedafdeling te eindigen.

Kantelmomentje

Maar ik deed het wel! Het moet ergens rond les 12 geweest zijn dat ik niet enkel op karakter (a.k.a. I will prove those haters wrong) mijn loopschoenen aantrok, maar effectief zin had om te lopen en om er tegenaan te gaan. Op dat punt had ik er plezier in en moest ik mezelf verplichten om te stoppen als de sessie erop zat. Runner’s high kicking in?
Sinds dat moment was lopen een beloning, een goede start van het weekend, een zen-moment na een drukke werkdag en for sure een beter alternatief dan in de zetel hangen en TV te kijken. Natuurlijk heb ik er niet altijd zin in, maar omdat ik het mezelf consequent opleg, is er iets in mij dat weet dat tegenpruttelen geen enkele zin heeft: it needs to be done so stop whining and get it done! En dat werkt dus prima: je kan zonder enig probleem jezelf manipuleren en tot actie dwingen :-).

Next Steps?

Toen ik klaar was met de laatste les van mijn Start To Run avontuur kreeg ik tot mijn eigen verbazing de volgende opmerking meermaals te horen:

OK Tim, great mate! Ik had niet gedacht dat je het zou kunnen, maar ik had beter moeten weten. Tegen jou zeggen dat je iets niet kan is de ultieme motivator voor jou om het tegendeel te bewijzen. I was wrong, you we’re right. Check. Maar nu ga je dan toch terug in je oude gewoonten vervallen?

Say what? <insert flabbergasted face here>
Toen ik mijn challenge afgewerkt had en dus bewezen had dat ik het wel kon, had ik gedacht gehoopt dat de perceptie van de mensen rondom me zou veranderen. Mooi niet dus! Ik was nog altijd die IT’er en per definitie werd ik niet geassocieerd met sport.
Op dat moment kan je twee dingen doen: fuck them all en opgeven OF fuck them all en de lat nog een paar streepjes hoger leggen. Kortom: fuck them all 😉 maar er dan wel tegelijkertijd iets positiefs voor mezelf uithalen.
Zo gezegd, zo gedaan en ondertussen ben ik aan les 3 van de #RoadTo10K. Start To Run heeft me geleerd om te hardlopen en mijn volgende doel is 10km te lopen zonder wandelen. En ook dat is eigenlijk maar een tussenstap, want het eigenlijke doel en stiekeme droom is om de Antwerp 10 Miles 2017 te kunnen uitlopen.
Haters zouden geen haters zijn als ze niet zouden zeggen dat dat misschien toch een brug te ver is of dat dat echt niet simpel zou zijn.
Misschien hebben ze gelijk, maar er heeft nog niemand zijn doel bereikt door op voorhand af te haken! I prefer to fail trying then to never try at all. En om heel eerlijk en misschien ook wat zelfvoldaan te zijn: I will succeed!
Success
Dus de volgende keer dat we bijpraten stel ik voor dat iedereen vraagt hoe het gaat met mijn #RoadTo10K en niet vervalt in zeggen hoe hoog de lat wel ligt: I am totally aware of the latter as I put it there myself.
Peace.
Tim