Vandaag zat er een enveloppe van de mannen van Enchanté in de brievenbus met daarin een Lacie USB stick in de vorm van een huissleutel (model: 8GB trouwens) en een gepersonaliseerd kaartje met volgende boodschap:
Unexpected,
Nu heb jij de sleutel in handen. Maar, van wat? Slechts één manier om daar achter te komen. Stop de USB-stick in je computer en deuren zullen opengaan. Althans, misschien…
Ik zie je op http://www.7procent.be…
Op die site aangekomen, komt er een “Brusseleir” u eventjes uitleggen dat er een kluis is met daarin 7777€ die te winnen valt als de code gekraakt wordt. Elke dag één kans en meerdere kansen te verdienen door vrienden uit te nodigen natuurlijk. De video van de man is serieus gepersonaliseerd, want hij kent zelfs mijn naam en spreekt over “bloggers”. Ik heb de vrijheid genomen om Imke’s gepersonaliseerde site ook te bekijken en daar spreekt hij haar aan met madame de blogster enz, dus er is echt wel wat werk in gestoken! Knap gemaakt! Check de foto van de sleutel trouwens op mijn Twitter…
I’m totally into it already 🙂 Wie zit er achter deze actie? Een bank? Een verzekering? Who knows… op 19 mei zal het sowieso duidelijk worden, maar laat ons proberen het mysterie eerder op te helderen he! Allen naar de site van 7 Procent zou ik zeggen!
Month: April 2009 (Page 1 of 2)
De voorbije week, deze week én de week nadien gaan volledig genuttigd worden om banken te bezoeken in het kader van de bouwplannen. Al de grote namen (en soms minder grote namen) passeren het relaas: Fortis, KBC, Dexia, ING, Argenta, Record, AXA en Landbouwkrediet.
Daarnaast is er ook al een bezoekje gebracht aan Immotheker en Immoinvest. Die laatste twee gaan niet kunnen helpen vermoed ik, want bij de banken die we ondertussen al gezien hebben, worden er betere voorwaarden op tafel gelegd.
Logisch ook, want de twee “leningschuivers” hebben geen beslissingsrecht en moeten altijd opnieuw naar de bank gaan met hun vragen. Bij een bankkantoor kan de bankdirecteur himself de knoop doorhakken (en hang je natuurlijk ook af van die persoon zijn goodwill).
Immotheker en gelijkaardige bedrijven zijn wel interessant om een overzicht te krijgen van welke soorten leningen er bestaan, wat interessant is en wat niet, waar je op moet letten,… vooral in het begin, als je daar allemaal nog niet veel kaas van gegeten hebt. Ondertussen heb ik al zodanig veel gesprekken gehad met verschillende partijen, dat ik denk dat ik zelf al leningen zou kunnen verkopen. Mensualiteiten, quotiteiten, accordeon formules, CAP’s, vast of variabel, hybride-leningen, kapitaalaflossing, herzieningen,… het wordt duidelijker met de dag waardoor ik op dit moment bij banken niet meer de volledige uitleg moet aanhoren, maar simpelweg de formules kan op tafel gooien die mij interesseren en hun voorstel kan vragen en vergelijken. Bezoekjes van twee uren zijn zo al gezakt naar een klein uurtje. Handig!
En dan is er nog de bouwfirma die nu toch wel begint te pushen voor een handtekening. Maar ik wil nog een extra korting krijgen, dus de onderhandelingen zijn volop aan de gang. Verkopers zijn haaien zeg ik u, en gaan redelijk ver om u toch maar te doen tekenen. Op dit moment krijg ik te horen dat ik toch wel snel moet tekenen, want dat ze anders niet kunnen garanderen dat ze dit jaar nog aan 50.000€ geraken – een bedrag dat belangrijk is omdat je daarop dit jaar maar 6% BTW moet betalen – een winst van 7500€ voor ons dus. Op zulke lepe wijze proberen ze u dus a.s.a.p. een handtekening te doen zetten…Gangster-praktijken noem ik dat.
Vanavond staat er dus alweer een afspraak op de agenda met de bouwfirma – om de openstaande “problemen” op te lossen. Met andere woorden, de verkoper zal volgens mij serieus zijn best doen om mijn handtekening onder de verkoopsovereenkomst te krijgen. Maar ik heb zelf nog een paar vereisten, tegenmoetkomingen zeg maar, die ik verwezenlijkt wil zien alvorens er getekend wordt.
Eerlijk gezegd ben ik benieuwd naar de “aggressiviteit” die er op tafel gaat gelegd worden. Maar ik denk dat ik heel snel duidelijk zal maken dat hij 25 huizen per jaar moet verkopen en dat ik niet persé “zijn” huis moet hebben. Ik zou het graag hebben, daar niet van, maar niet ten koste van alles. En “slim” als ik ben, heb ik me ook al geinformeerd bij andere kopers in diezelfde verkaveling. Daardoor weet ik wat zij extra gekregen hebben… en vanzelfsprekend moet ik minstens evenveel krijgen ;-). Vuur met vuur bestrijden zeg maar…
To be continued…
Bij de nieuwe job hoort tevens een extralegaal voordeel in de vorm van een GSM-abonnement, waardoor ik na een periode van drie jaar Mobistar terugkeer naar de wereld van Proximus. Back then ben ik in de eerste plaats geswitched omdat Proximus mij een pak duurder uitkwam dan Mobistar, een meerprijs die ik – ook al hadden ze betere dekking – niet wou betalen. Dat van die dekking is overigens waar, toen en nu nog. Niet dat ik er veel last van ondervond, want ik heb met Mobistar zelden tot nooit problemen gehad.
Wat me wel direct opvalt, is dat de 3G dekking van Proximus beter is dan die van hun grootste concurrent. Back home had ik met Mobistar geen 3G dekking indoors (niet dat ik dat nodig heb, want binnenshuis maak ik gebruik van het wireless netwerk), maar sinds ik geswitched ben naar Proximus, heb ik hier overal 3G dekking. Ook het aantal “blokjes” die de ontvangstkwaliteit weergeven, ligt gemiddeld één niveau hoger dan wat ik van Mobistar gewoon was. Me dunkt dat de meerprijs die je betaalt toch voor een reden bestaat?
Het enige probleem dat ik nu nog heb, is dat mijn nieuwe werkgever mijn data-abonnement aanvraag nog niet doorgespeeld heeft aan de mobiele operator, waardoor ik voorlopig alleen maar in de buurt van wireless networks gebruik kan maken van de extra functionaliteiten van mijn iPhone. Met een beetje geluk is dat de komende dagen opgelost en is alles dus weer als vanouds – mails lezen, twitter opengooien, effe iets opzoeken op het net, facebook checken,… – in feite verschiet ik er nu pas van hoe vaak ik gebruik maak van mijn mobiele internet connectie!
Ik heb trouwens het 200MB abonnement gekozen. 500MB leek me nogal aan de dure kant en ik vermoed dat 200MB ruimschoots voldoende is voor mijn “needs”. Bij Mobistar had ik trouwens een 2GB per maand formule (30€ per maand waard) die ik volgens mijn iPhone statistieken in de verste verte niet opgebruikte ;-).
Als ik dus iets trager dan gewoonlijk antwoord op mails of dergelijke, het is niet mijn fout en er wordt aan gewerkt!
Als je in aanraking komt met een nieuw product, software- of hardwarematig, dan is het in feite van cruciaal belang dat je ettelijke uren “hands-on” ervaring opdoet. Een cursus of een techboek leggen wel veel uit en overladen je soms zelfs met informatie, maar de échte know-how komt er in feite vooral door met het product bezig te zijn.
Aangezien je dat niet in een productieomgeving kan doen, is het aangewezen om een test-omgeving te hebben, een sandbox zeg maar, waarin je onbezorgd kan spelen, testen, proberen, van crash & burn doen, herinstalls lanceren, upgrades doen, unsupported configs testen,… en ga zo maar door. Het liefst van al wil je daarbij ook een manier om snel terug te kunnen keren naar de voorgaande (werkende ;-)) situatie, zonder telkens een halve dag kwijt te spelen met je omgeving terug op te bouwen.
En dat is nu net waar virtualisatie om de hoek komt kijken. Er zijn twee grote bekenden, namelijk VMWare van EMC² en Hyper-V van Microsoft. De eerste staat op dit moment nog op voorsprong, wegens de simpele reden dat zij al veel langer in de virtualisatiewereld ronddwalen, maar hou Microsoft ook maar in de gaten, want die gasten zijn serieus aan het inhalen geslagen.
Op dit moment is het echter zo dat de meeste productieomgevingen op VMWare draaien (als ze gevirtualiseerd zijn welteverstaan) en daarom doe ik meestal mijn testen ook in die omgeving. Thuis is dat op VMWare Workstation en op het werk maak ik gebruik van VMWare ESX, wat in sé dezelfde functionaliteit heeft als de Workstation, maar ipv lokaal op je eigen machine te draaien – binnen Windows – is ESX een operation system op zichzelf en draait het op een standalone server (of een cluster van servers, bijvoorbeeld een Bladebox). Vanzelfsprekend biedt ESX ten opzichte van Workstation nog tal van andere extra mogelijkheden, die vooral gericht zijn op productieomgevingen in de lucht houden: zoals bijvoorbeeld vMotion waarmee je je virtuele machines van de ene fysische host naar de andere kan verhuizen (bijvoorbeeld bij een hardware falen, overbelasting van een node,…).
De voorbije dagen heb ik mij bezig gehouden met het “bouwen” van zulke test-omgeving, op een VMWare ESX server met daarin 8 Intel Xeon CPU’s op 1.6GHz en 6GB RAM geheugen. Niet spectaculair, maar zeker krachtig genoeg (en vooral, veel krachtiger dan mijn Thinkpad) om te doen wat ik in gedachten heb: een Active Directory opzetten met voorlopig één domain controller. Deze zal tegelijkertijd ook dienst doen als file-server, DHCP-server, DNS-server en WSUS-server. De tweede machine is een SQL-server geworden die zoals de naam al aangeeft, SQL draait maar later ook andere rollen kan vervullen (backup DNS, backup DHCP, file-server 2,…). De laatste machine is een application server die ik op dit moment gebruik om Northern Storage Suite op de draaien, de software waarvoor ik vorige week in Zweden opleiding gaan volgen ben. Vanzelfsprekend kan die server ook andere redenen van bestaan toebedeeld krijgen (bv. secondary domain controller worden), maar voorlopig is daar nog geen nood aan.
Elke virtuele machine heeft tussen de 1 en 2GB geheugen gekregen en elke machine beschikt over twee CPU’s. In de Active Directory heb ik enkele test-OU’s gemaakt met daarin tevens ook enkele test-users omdat ik met NSS wil gaan testen op quota-management, rapportering van storage-use per gebruiker en per afdeling en zo voorts.
Een tip die ik steevast zelf toepas voor zulke omgevingen, is het gebruiken van een WSUS-server. WSUS staat voor Windows Server Update Services – wat concreet betekent dat de server die deze rol vervult, de Windows Update server binnen je domein wordt. Het voordeel is niet alleen de centrale beheerbaarheid, maar ook dat al de security updates, hot fixes, service packs en wat nog allemaal, slecht één keer gedownload worden van het internet – namelijk door de WSUS-server. Al de andere servers (en indien gewenst ook clients) gaan bij de WSUS-server hun updates halen, wat dus sneller gaat (lokaal LAN gaat voorlopig nog altijd sneller dan downloaden van internet) en minder bandbreedte en volume kost. En WSUS is nog is gratis ook! What more do you need? De configuratie van WSUS zelf gebeurt via een MMC snap-in, terwijl de verwijzing en schedules naar deze server vanop de andere servers, via een group policy op de AD geconfigureerd wordt.
Nog een laatste tip rond test-omgevingen bouwen: maak op regelmatige basis een snapshot van je machines. Als je wil terugkeren naar een vorige “state” van je server, is dit je reddende engel.
Als er iemand nog andere tips & tricks heeft, laat ze maar achter in de comments!
Sinds enkele maanden ben ik een zeer tevreden gebruiken van Microsoft’s Windows Home Server. Ik heb de machine pakweg een half jaar geleden geconfigureerd, de backups gescheduled en sindsdien niet meer naar omgekeken. En dat is ook niet nodig. De WHS zorgt ervoor dat al mijn toestellen elke dag een backup maken, doet restores van machines indien nodig (bare metal restores zelfs), draait als film/muziek server, streamt muziek en films naar mijn XBOX360, wordt gebruikt als printserver én past op al de Windows clients ook nog eens folder redirection toe voor “My Documents”.
Zoals ik indertijd had uitgelegd, kan je een 120-day trial version bestellen. Die bleek na installatie bijna 200 dagen mee te gaan, maar ook aan die hoeveelheid komt een eind. Een maand of twee geleden was het dus zover, en kreeg ik foutmeldingen (of beter gezegd, alerts) dat mijn WHS licentie verlopen was. Inloggen op de WHS console ging niet meer, maar ik had nog altijd perfect toegang tot de files, waardoor je niet geblokkeerd werd. Goede zaak niet?
Enfin, ik was dus van plan om een licentie te kopen, want ik zou de WHS niet meer kunnen missen in mijn netwerk, wat mij een goede 150€ zou kosten. En dan – opeens – zie ik “Windows Home Server” in mijn TechNet account staan. Misschien ben ik gek aan het worden, maar volgens mij stond die daar enkele maanden geleden niet tussen! Woohoo, good news dus.
De WHS upgraden van trial naar full version houdt in feite in dat je een herinstallatie moet doen van je machine. Bij het booten van de installatie DVD krijg je de keuze om een “clean install” of een “re-install” uit te voeren. Kies dat laatste, geef je settings mee en klaar is kees. Al de data blijft behouden, het enige dat je achteraf moet doen, is je users opnieuw definiëren in de WHS console, liefst van al met hetzelfde paswoord. Als dat laatste niet zou lukken, no worries, dan is het een kwestie van ownership te nemen op de folders en klaar is kees.
Voor een how-to kan je hier terecht, maar concreet gezien is bovenstaande uitleg voldoende om zonder kleerscheuren door de procedure te geraken.
Succes en geniet van je full licenced Windows Home Server. En voor degenen die geen WHS hebben, bestel u de trial version of download direct de full version als je over een TechNet account beschikt. U zal het zich niet beklagen, zeg dat Unexpected het u gezegd heeft.
Workweek is a go! Jawel, vrijdagavond ben ik rond een uur of elf thuisgekomen van Zweden (which was pretty fun to be honest, ook al heb ik maar een paar uurtjes in de stad kunnen rondlopen – het smaakt naar meer) en eerlijk gezegd was ik redelijk kapot. Zaterdagmorgend moest ik er alweer vroeg uit wegens afspraak bij de bank. In de namiddag nog een paar winkels gedaan (nieuwe riem & polo rijker – woohoow) en ‘s avonds een paar films gaan huren: Babysitters en Die Welle. Beide goed te noemen, met een voorkeur voor Die Welle. Check de besprekingen op IMDB, maar als je Das Experiment een goede film vond, dan is Die Welle ook een aanrader.
Zondag = chilldag en dus zijn de auto’s grondig gekuisd, zowel vanbinnen als vanbuiten. En aangezien ik dat “met liefde” doe (ik was graag auto’s, don’t ask me why maar dat werkt relaxerend op mij), heb ik mezelf daar de ganse namiddag mee kunnen entertainen. ‘s Avonds nog wat TV gekeken (al is er niets op buiten re-runs van CSI!!) en dan was het alweer gepasseerd, dat begeerde weekend.
Wat heeft u gedaan? Toch van de zonnestralen genoten hoop ik? Ja?
“What’s the similarity between fucking in a canoe and American beer?”
“… Both are close to water”
Eén van de vele jokes, one-liners,… die ik daarnet op restaurant gehoord heb. Lachen.
Indeedly I do! Sinds vanavond zit ik voor de komende twee dagen (tot vrijdagavond dus) in Stockholm, Zweden voor een training – meer bepaald Northern Storage Suite, software die bedrijven toelaat om de diskstorage te beheren door quota’s toe te passen, rapportages te trekken (welke dir’s, welke files, hoeveel neemt het marketing team voor zijn rekening, hoeveel mp3’s staan er op onze SAN,…), forecasts, kostenberekening,… kortom gans de reutemeteut.
De reis begon deze namiddag, toen ik mij samen met de wagen aanmeldde bij Car Hotel – een zoals de naam doet vermoeden “hotel” voor wagens. Gisterenavond online geboekt en toen ik daarnet binnenreed, verwelkomde de vriendelijke medewerker mij onmiddellijk met Mr. Unexpected. Zeer waarschijnlijk had hun systeem mijn nummerplaat al gelinkt aan mijn reservatie zodat ik persoonlijk begroet kon worden vanaf het eerste moment. Mooi staaltje van efficient datagebruik noem ik dat. Die gasten gaan zelfs verder: je kan je auto zowel langs binnen als langs buiten laten kuisen, voor redelijk betaalbare prijzen (al is het natuurlijk duurder dan bij een gewone carwash – heck, service kost geld gasten! Decadentie en luxe zeker ;-)). En om nog iets verder te gaan: je kan zelfs een boeket bloemen laten klaarleggen tegen dat je je wagen terug ophaalt, kwestie van moeder de vrouw ook gelukkig te houden. Nice!
Van aan het Car Hotel brengt men je met een shuttle tot aan de luchthaven (en ook weer terug natuurlijk) via sluipwegen die zonder luchthaven badge spijtig genoeg verboden terrein zijn, maar die ik me nog wel herinner van de vele maanden jobstudent zijn op de luchthaven.
Na de aankomst rustig inchecken bij de vriendelijke mensen van Brussels Airlines, waarna ik nog bijna twee uur had alvorens lift-off. Beetje door de luchthaven kuieren, een lekkere koffie van Starbucks binnengieten, site-seeiing doen aan de gate, Twitter’en via de iPhone,…
Niet veel later mochten we onze Avro-100 boarden voor een twee uur durende vlucht naar Stockholm, met onderweg een lekkere, warme en welgekomen maaltijd (woohoo, B-Flex zijn rules op dat moment, want de B-Light mensen “mogen” een drankje kopen – ze betalen dan ook wel veel minder). Stockholm telt een stuk of drie luchthavens en SN2307 (my flight number) vliegt op Brumma, een kleine luchthaven waar Zaventem gigantisch groot tegenover is. Maar goed, dan ben je ook rapper “buiten”, in een Toyota Prius taxi springend richting hotel. My god, zo een Prius, das toch duur voor zijn geld… plastic afwerking langs alle kanten, rammelen,… en zo zuinig is het blijkbaar ook niet én die elektriciteit komt ook van ergens eh beste milieubewuste kopers!
Het hotel – Hotel Oden (Google maar eens, ben te lui om een link te plakken) – valt goed mee. Niks speciaals, maar gewoon in orde. Wireless internet kost ongeveer 5€ per dag, wat ik redelijk schappelijk durf te noemen, en de snelheid is ook goed. Wat wel opvalt, is dat de mini-bar hier leeg is… klaar om zelf te vullen dus. Zouden de extreem dure alcoholprijzen van Zweden daar iets mee te maken hebben? Want al de Zweden op de vlucht waren gepakt en gezakt met alcohol…
Enfin, morgenvroeg ontbijten rond een uur of acht – acht uur dertig en daarna eens richting Northern wandelen (is maar 1km van hier), kwestie dat ik het centrum van Stockholm al eens van dichtbij bekijk he ;-). De training start om 10u en duurt tot 17u. Genoeg tijd om daarna ook nog eens wat meer te verkennen. Vrijdag beginnen we al om 9u, maar stoppen we om 16u. Daarna gaan we allemaal samen (fabrikant & trainees) op resto… ben is benieuwd. En daarna is het terug richting Belgium vliegen…
Time flies… of had ik dat al eens eerder gezegd?
Vandaag was het zover: mijn allereerste werkdag bij de nieuwe werkgever. Om 9u werd ik verwacht en aangezien het op 4km van mijn deur is (en dan nog in de omgekeerde richting van de file!) kon ik extra lang slapen. Ik kan nu een uurtje langer slapen, rustig opstaan en douchen, ontbijten en de krant doorbladeren en dan relax naar het werk vertrekken. Fijn toch?
Anyway. Dag één is heel goed verlopen: de gebruikelijke rondleiding door het gebouw, kennismaken met al de collega’s (en de helft hun naam al vergeten zijn ondertussen, I suck at remembering names you know), de nieuwe laptop in ontvangst nemen samen met andere zaken die ik nodig heb (GSM, verzekeringen, autosleutels,…) en al een eerste korte meeting met de manager om toe te lichten wat er zo al verwacht wordt.
Tegen dat ik iedereen goed en wel ontmoet had, was het al middag en werd er dus om eten gegaan. In de tuin achter het bedrijf zijn er stoeltjes, bankjes en tafeltjes voorzien en aangezien deze middag de zon haar nog eens langs haar beste kant heeft laten zien, heb ik samen met enkele collega’s buiten gegeten! Woohoo – de zomer is op komst denk ik dan (tot ik daarnet mijn ruitenwissers op “drasch national” moest zetten om nog iets te zien op de baan).
Mijn eerste werkdag is trouwens direct ook mijn laatste volledige werkdag deze week, want morgennamiddag vertrek ik richting Stochkholm, Zweden voor een tweedaagse opleiding! Zowel het hotel als de place 2 be voor de opleiding zelf, bevinden zich in het centrum van Stockholm – ik zal dus eens kunnen proeven van deze, naar verluid, zeer mooie stad. Vrijdagavond rond een uur of elf ‘s avonds land ik alweer op Zaventem en dan kan ik het weekend in gaan. Jep, alweer weekend.
Time flies when you’re having fun. En “having fun” is op dit moment toch wel een van mijn hoofdbezigheden.
Het verlengd weekend is naar goede gewoonte weer voorbij gevlogen in de zin dat ik zaterdagmorgend nog gerecupereerd heb van de vorige dag (lees: halve dag terrasjes doen), zaterdagnamiddag in Haacht “city” een paar winkels bezocht heb om daar af te sluiten met lekkere spareribs bij “De Volle Pot” (achter de kerk voor de geinteresseerden). Zondag = luilekkerdag en buiten beetje op de Mac surfen en naar Parijs-Roubaix kijken is er niet veel nuttig gebeurd (of toch, ik heb de HD Digicorder opgekuisd door een marathon CSI’s te kijken).
Maandag = feestdag en toen kwamen de neefjes en nichtjes eitjes rapen. Gecombineerd met schitterend weer, stond dit garant voor een namiddag buitenzitten, badminton spelen, de D60 eens deftig proberen (met kinderen is er altijd genoeg om te fotograferen niet?) en te genieten van een lekker glas wijn. Yeah baby!
En toen was het over… snel he? Een mens zou denken dat je niets gedaan hebt en toch… het deed goed.
Op mijn positieven komen voor de eerste “nieuwe” werkdag.
Recente Comments