Onlangs heb ik een Kickstarter project gesteund dat me erg aansprak: One Second Everyday.
Zoals de naam enigszins doet vermoeden, laat de app je toe om voor elke dag, 1 seconde beeld uit je dagdagelijkse leven te “capturen”, waarmee je uiteindelijk een levensverhaal van jezelf kan compileren bestaande uit videoclips van… Inderdaad… 1 seconde lang. Simpel, maar briljant idee.
Als je dit dagelijks doet, heb je na een jaar of 10 jaar of … een erg leuk filmpje vol herinneringen. Zie je de kleinkinderen al kijken?
En het mooie van de app is dat het gewoon gebruik kan maken van de video’s die nu al in je bibliotheek zitten… Ze moeten dus niet persé met de app zelf gemaakt zijn!
Uiteraard kan het filmpje daarna geëxporteerd worden naar allerhande sociale media, moest je dat willen. Zo zou je maandelijks bijvoorbeeld een film op je blog kunnen posten van 30 seconden dat dan ineens een samenvatting van die maand is.
Het Kickstarter project vereiste een bijdrag van $1 maar om iedereen te bedanken voor de steun, is de app de eerste 24u helemaal gratis, voor iedereen!
Haast u dus naar uw app store in uw buurt (zowel op iOS als op Android beschikbaar) en begin met het vastleggen van uw eigen levensverhaal…
Laat links naar uw meesterwerk gerust achter in de comments :-).
Category: Fotografie (Page 2 of 6)
Een iPhone (en gelijk welke smartphone, maar een mens verwijst al eens graag naar zijn eigen exemplaar) is eigenlijk een pracht van een toestel als je stilstaat bij wat je er allemaal mee kan doen.
Foto’s maken is een van de meest populaire toepassingen, zeker gezien de kwaliteit van de foto’s op de meest recente iteraties van de iPhones en de Galaxies out there. Ik maak dagdagelijks foto’s met de iPhone, ook al heb ik kwalitatief betere DSLR’s en systeemcamera’s in huis. Waarom dan met de smartphone? Gemak. Snel. Altijd bij de hand. En ga zo maar door. Ik meen me trouwens te herinneren dat de iPhone de meest populaire camera op Flickr is…
Mijn “dedicated” camera’s haal ik eigenlijk alleen nog uit als topkwaliteit primair is of als ik me gewoon nog eens wil toeleggen op fotograferen. Puur voor de fun of it dus.
Een van mijn favoriete vormen van fotografie is “timelapsing“: een reeks foto’s maken vanop statief en die dan aan elkaar hangen in een filmpje! Mijn Nikon D90 kan dit spijtig genoeg niet standaard (mijn Panasonic GF-1 ook niet) en dus moet je al extra toestellen kopen die dat voor jou regelen (ik heb er zo een in bestelling, zodra ik dat heb mag je daar een review van verwachten trouwens).
Een smartphone zou geen smartphone zijn als er geen app is die timelapsing kan aanbieden. Ik heb zelf de app “Timelapse” gekocht (er bestaat ook een gratis versie met beperkingen) maar er zijn nog vele andere apps, dus test gerust uit voor je koopt. De camera is er dus, de software ook… maar het statief niet. En laat timelapsing onder statief nu redelijk onmogelijk zijn ;-).
Ik heb een Gorillapod-statief dat me ideaal lijkt voor mijn iPhone op te monteren, maar een iPhone heeft geen mountpoint voor statieven… dus, say hello to the GLIF van StudioNeat. GLIF is niets meer dan een plastic houdertje op maat van je smartphone dat je toelaat om je smartphone te monteren op een statief.
Ik heb ook de SERIF gekocht. wat eveneens een plastic houdertje is waarmee je je iPhone zoals een fotokader op je bureau kan plaatsen – handig voor FaceTime of het bekijken van filmpjes. En je kan de SERIF opbergen in de GLIF wanneer je deze niet gebruikt. Het geheel kan je met de Ligature (een metalen ring) aan je sleutelbos hangen, kwestie dat je je houders altijd bij hebt.
Zijn er dan geen nadelen? Jep. Eentje. Maar ik weet niet of er een oplossing voor kan bestaan. De GLIF en de SERIF kunnen enkel gebruikt worden met een “naakte” smartphone – dus zonder hoesje, bumper, skin,…
Naast timelapsing kan je trouwens met bovenstaande combo ook aan stopmotion fotografie doen. Ook een plezante bezigheid!
Ik heb het een paar dagen stil gezwegen, maar aangezien het pretty obvious is op de Flickr pagina (en dus in de view hier aan de rechterzijde): 2013 wordt nog eens een poging tot een project 365 – een foto per dag met de bedoeling om me later, als ik er zelf terug naar kijk, perfect te herinneren wat ik op dat moment aan het doen was.
In 2011 heb ik het al eens geprobeerd, maar heeft het maar een week of twee geduurd. Het probleem was volgens mij dat ik de foto’s maakte met mijn standalone camera, en die heb je nu eenmaal niet altijd bij. Mijn iPhone 3G had een te lage kwaliteit op gebied van foto’s maken en die wou ik dus niet gebruiken en dus ging het project ten onder aan het ontbreken van een camera die ik altijd bij de hand had.
Deze keer dus opnieuw, met de iPhone 5 als hoofdcamera. Ik sluit mijn andere camera’s niet uit, maar ik vermoed dat meer dan 90% van de foto’s met de smqrtphone gemaakt zullen worden.
Benieuwd of ik het deze keer tot een goed einde breng… Te volgen via Instagram en Flickr.
Mijn iPhone 4 doet hier nu al dienst sinds het najaar van 2011 en als ik zo terugkijk op de voorbije maanden, valt het mij op dat ik mijn iPhone 4 veel meer gebruik als “snapshot camera” ten opzichte van mijn vorige iPhone 3G.
Waarom? Uiteraard is de kwaliteit er een pak op vooruitgegaan (en naar het schijnt is het verschil tussen de 4 en de 4S nog eens zoveel beter – 5MP vs 8MP), maar dat is niet de hoofdreden.
Het verschil zit hem ook in de snelheid. Op de iPhone 3G, en dan zeker sinds iOS 4, duurt het gewoon té lang vooraleer de camera app klaar staat. Meestal grijp ik naar mijn phone-camera “on the road”. In een opwelling. Als ik iets spontaan tegenkom en mijn “echte” camera’s niet bij de hand heb.
Als je op zo een moment 20-30 seconden geduld moet hebben, is het momentum al lang verdwenen en eerlijk gezegd, mijn goesting ook.
Ik heb trouwens een set aangemaakt op Flickr waarin ik foto’s upload die ik ook via Instagram share. Al die foto’s zijn gemaakt met mijn iPhone 4 en eerlijk gezegd ben ik tevreden van dat resultaat.
Velen zeggen dat de phone-camera’s de gewone camera’s gaan vervangen. Maybe. Grotendeels. Vooral het gebruiksgemak en het altijd bij hebben is een grote troef die de concurrentie automatisch op een achterstand zet. Maar op gebied van kwaliteit zie ik ze er toch niet direct overgaan.
Neen. Mijn Nikon’s en de GF-1 mogen nog een tijdje blijven. No doubt.
Vandaag een erg leuk pakketje mogen ontvangen: een Nikon V1 met 10-30mm objectief!
De Nikon 1-serie is Nikon’s antwoord op de systeemcamera’s out there, waar Panasonic een erg sterke reputatie heeft met zijn GF-1 (die ik zelf een tijdje terug op de kop getikt heb). In het kort: DSLR’s zonder spiegels :-).
Mijn exemplaar is een maagdelijk witte versie. Very much Apple like vind ik zelf. Best wel hip.
Ik heb er al een beetje mee geprutst (het slowmotion filmen – 400/1200FPS – is best wel cool eigenlijk) en ga er de komende dagen eens serieus een lap op geven. Kijken of de V1 mijn GF-1 kan doen vergeten dus.
Stay tuned.
Ik wou al een tijdje een statief kopen voor mijn DSLR camera’s (en eigenlijk ook voor mijn P&S maar soit), maar naast de prijs die je betaalt voor een deftig statief + balhoofd, zat ik ook met het idee dat een statief nogal lomp is en ik dat meestal ga thuis laten omdat ik geen zin heb om te sleuren met dat ding.
Duur en dus onhandig en zo heel erg vaak heb ik dat ook niet nodig. Oplossing voor mijn “probleem”: de Gorillapod van Joby. Ok, het is geen echt statief in de pure zin van het woord, want het is niet in de hoogte regelbaar en het is maar een goede 25cm hoog.
Maar zo een Gorillapod kan je wel overal aan vast maken, ophangen, monteren,… you name it, de buigzame poten zorgen ervoor dat de sky de spreekwoordelijke limit is. En de prijs is ook iets vriendelijker, al betaal je voor een Gorillapod plus bijpassend balhoofd toch ook al 80-90€.
Ik heb gekozen voor de SLR-Zoom variant, die kan net iets meer gewicht torsen dan de standaard of de SLR versie. Inclusief balhoofd en internationale shipping kost het mij 64€ – met dank aan hun Happy Holidays actie waarmee je 20% korting krijgt.
En nu maar hopen dat de levering snel plaatsvindt, want ik heb al een paar ideetjes :-).
Mijn account op 500px – een Flickr tegenhanger die ik enkel gebruik voor wat mijn GF-1 uit zijn geheugenkaartje schudt – begint stillaan vorm te krijgen. Vooral zwart-wit materiaal als ik er zo over nadenk. Feel free to check it out :-).
Ik heb een nieuwe camera gekocht. Neen, geen Nikon. Ook geen DSLR. Neen. Ik heb een systeemcamera gekocht – micro four-thirds zoals ze zeggen. Meer bepaald een Panasonic Lumix GF-1.
Waarom? Ik ben heel erg tevreden van mijn Nikon DSLR’s, maar zoals zo velen vind ik dat ze soms iets te “bulky” zijn. Lomp. Te groot. Te zwaar. Je kent het wel. Perfecte beeldkwaliteit heeft zijn prijs denk ik dan.
Ik was op zoek naar een mobiele fotocamera die ik eigenlijk altijd in mijn jaszak kan steken. Geen gesleur met een fototas “just in case” dus. Enkel nog de DSLR + toebehoren meepakken als je op voorhand weet dat je foto’s gaat maken.
Compact camera’s interesseren me niet echt (ik heb er wel eentje, maar die ligt al enkele jaren onaangeroerd in de schuif) omdat je daar geen enkele vorm van controle hebt over de foto die je maakt (zoomen en de flash aan of uit zetten) en DOF (depth of field) praktisch onbestaand is.
No more. Eigenlijk al een tijdje niet meer, maar ik ben pas zeer recent tot die constatatie gekomen. Die statement is uiteraard niet helemaal waar. Een DSLR zal altijd betere foto’s produceren dan een systeemcamera (tenminste, puur op technisch gebied, de fotograaf heeft er eigenlijk meer mee te maken maar dat is een andere discussie), zeker wanneer de omstandigheden niet optimaal zijn (donkere omgevingen bijvoorbeeld).
Systeemcamera’s zijn (kort door de bocht) eigenlijk DSLR’s maar zonder spiegels. De lenzen zijn verwisselbaar, maar in plaats van via een ingenieus systeem met spiegels het beeld te projecteren in de viewfinder en door een beweging van diezelfde spiegels op de beeldsensor (wanneer je de ontspanner indrukt), projecteren lenzen bij systeemcamera’s het beeld rechtstreeks op de beeldsensor.
Gevolg: je kan gebruik maken van erg goede lenzen (lichtsterk, primes, zooms,…), maar je hebt geen optische viewfinder. Bij de meeste modellen kijk je op een LCD scherm zoals je dat ongetwijfeld kent van een compact camera, maar voor sommigen kan je een EVF bijkopen (Electronic View Finder) die dan de optische viewfinder van een DSLR simuleert.
Zo een EVF is redelijk prijzig, het blijft electronisch en als je al die zaken op je systeemcamera schroeft, maak je er eigenlijk een wannabe-DSLR van – inclusief het bulky gedoe. Not what I wanted en dus gebruik ik het LCD scherm.
Olympus was de eerste fabrikant die een knappe systeemcamera op de markt bracht: de E-PL1. Reviews waren goed, maar tegelijkertijd kwam er de aankondiging van de Panasonic GF-1.
Alle “tekortkomingen” van de E-PL1 zou Panasonic wegwerken in hun visie van de systeemcamera. We spreken nu 2009. En als je op de reviews mag afgaan, hadden ze gelijk. De verschillen zijn minimaal (snellere AF bijvoorbeeld), maar als je dan toch geld gaat uitgeven, kan je maar beter voor het beste kiezen ;-).
Vandaag zijn we echter 2011 en de GF-1 is niet meer verkrijgbaar. Panasonic heeft de GF-2 en de GF-3 al op ons losgelaten, maar die kan je eigenlijk geen waardige opvolgers noemen van de GF-1.
Alle toeters en bellen die de GF-1 zo interessant maken voor DSLR eigenaars die een mobiel alternatief zoeken, zijn verdwenen. Geen wieltje meer om je shutter / aperture aan te passen, geen hot-shoe voor flitser, bijna geen “echte” knopjes meer maar alles via een touch-screen LCD scherm,… Kortom, eigenlijk maken ze van de GF-1 opvolgers eerder consumer-modellen met DSLR kwaliteit terwijl de GF-1 eerder een DSLR was in een compacte body.
Ik wou dus een GF-1 en geen GF-2 of GF-3. Winkels hebben ze al lang niet meer in voorraad dus was tweedehands het enige alternatief. eBay to the rescue en na een weekje snuffelen en snuisteren heb ik mijn toestel in het Verenigd Koninkrijk gevonden. De eerste eigenaar wou een DSLR en deed dus zijn systeemcamera weg. Body only.
180€ + verzekerde verzending later (ongeveer 25€) was de koop rond en een paar dagen later kwam er een postpakket toe. Mijn GF-1 was toegekomen!
Een lens koop ik liever nieuw (tenzij ik ze kan testen, maar aangezien de verkoper in de UK zat was dit niet echt interessant) en dus heb ik bij Digicamshop een Panasonic Lumix G “Pancake” 20mm F/1.7 besteld. Geen zoom. Niet groot, extreem lichtsterk en veel goeds over te lezen online.
Sinds vorige dinsdag heb ik de complete set in mijn bezit en alles wat je leest over de GF-1 en de 20mm F/1.7 is meer dan waar. Erg leuk toestel en knap objectief. Ik ben nog volop aan het leren en experimenteren, maar de eerste indruk is positief en beloftevol.
Ik heb een 500px account aangemaakt (een hip Flickr alternatief) waar ik louter foto’s ga uploaden die met de GF-1 gemaakt zijn. Mijn account bij Flickr blijft gewoon bestaan hoor, maar ik had zin om 500px eens te testen en met de GF-1 heb ik daar nu een goed excuus voor.
Sinds enkele jaren ben ik de gelukkige bezitter van een Lowepro Compuday rugzak die zowel mijn Macbook als mijn DSLR een plaatsje kan bieden. Niets dan lof over die rugzak, maar puur voor foto materiaal is hij wat krap bemeten. Het is meer een laptop rugzak die ook plaats biedt voor je camera, en dat doet ie zeer goed.
Maar soms ga ik ook op pad zonder laptop (jaja, echt waar) en dan maakte ik tot nu toe gebruik van de Lowepro 180 AW, een schoudertas die mijn body en twee lenzen plaats kan bieden. Meer dan genoeg, maar soms toch ook niet. Zo is er geen plaats meer voor de flitser, mijn iPhone of portefeuille en andere prullaria die ik meesleur. Lastig.
Ik zocht een goede prijs / kwaliteit oplossing en toen ik vorige week op Amazon de Lowepro 302 AW in de aanbieding zag staan, heb ik geen moment getwijfeld. Deze rugzak is een “Slingshot” emexplaar waardoor je met een simpele beweging de rugzak naar voren draait en je via een zijwaarts compartiment aan de camera kan. Handig als je snel je toestel nodig hebt voor iets vluchtig te fotograferen dus. De laptop kan daar niet in, maar dat geeft niet. Mijn iPad kan er net bij in en samen met de iPhone heb ik alles wat ik nodig heb om online te kunnen ;-). Combineer dat met de Apple Camera Connection Kit en je kan je foto’s op de iPad uploaden, checken en mailen. Handig.
De “Slingshot” is ondertussen gepakt en klaar om getest te worden. De eerste korte testjes zijn positief, maar voor een doorgedreven ervaringsmening gaan jullie nog eventjes geduld moeten hebben.
Puur om mij te amuseren en ook wel om mezelf ergens te verplichten van meer foto’s te maken, heb ik een “Project 365‘ set aangemaakt op mijn Flickr account.
Voor zij die niet moesten weten wat dat is: het is de bedoeling om elke dag een foto te maken van iets dat je boeit, tegenkomt,… en die dan online te plaatsen. Puur entertainment dus.
Mijn foto van vandaag:
Mijn eerdere (en toekomstige) foto’s kan je hier terugvinden. Feedback natuurlijk altijd welgekomen.
Recente Comments