Hitachi Data Systems heeft zijn forums in een nieuw kleedje gestoken en er ineens een waslijst van plezante features aan toegevoegd. Het bruist er meer dan de vorige variant ooit heeft geweten en dus is het nu het ideale moment om toe te treden tot de HDS Community.
See you there!
Category: Hardware (Page 3 of 4)
Stel u eens voor: een stopcontact dat je met een zuignap op uw raam vastzet en dat aan de achterkant zonnecellen heeft. Die zonnecellen genereren stroom voor het toestel dat je in het stopcontact steekt. Futuristisch zegt u? Nog eventjes, want het is nog niet te koop maar het komt er wel aan!
Verwacht wel niet dat u er een stofzuiger van stroom mee gaat voorzien… denk eerder aan smartphones, tablets en zo.
Deze week een kleine “addendum” aan mijn home backup oplossing toegevoegd: Crashplan niet alleen naar de “cloud” laten backuppen, maar een tweede dataset naar een NAS “lokaal” laten backuppen. Niet omdat ik geen vertrouwen heb in het online gedeelte, maar wel omdat restores gewoon een pak sneller lokaal lopen.
Voor een enkele file hebben we geen issue. Wanneer ik een “total meltdown” van mijn Mac heb en een nieuwe koop, dan wil ik die 500GB liefst niet hoeven te downloaden. En ja, dat zou pas moeten nadat ook mijn Time Machine backups corrupt zouden zijn én wanneer mijn snapshot images die elke dag lopen ook niet meer te restoren vallen.
Concreet kan ik stellen dat ik een vierde (en voorlopig laatste) “tier” heb toegevoegd aan mijn backup schema.
Awesoommmmeee. /*end geek chit-chat*/
Dit is een vervolgpost op een eerdere post – Shared Storage.
SAN – Storage Area Network – is de meest pure vorm van storage die je kan verkrijgen. In de volksmond zegt men “SAN” tegen de shared storage omgeving wanneer men spreekt over een “block-based” storage oplossing. Om uit te leggen wat daarmee bedoeld wordt, spoelen we terug naar onze computer thuis.
Als je een harde schijf in je computer installeert, dan kan je daar op zich weinig mee doen. Die schijf moet geformateerd worden zodat het besturingsysteem (oftewel OS van Operation System) ze herkent als opslagmedium, waarna er een bestandsysteem op gemaakt kan worden (vanaf nu file-system).
Op het moment dat de harde schijf in de computer zit en geformateerd is, is het een “block-device”. Het OS ziet een opslagmedium, maar het kan er niet van lezen of naar schrijven omdat er geen file-system op zit.
Een file-system is praktisch altijd gelinkt aan het OS: Windows gebruikt vandaag NTFS (NT File System en NT verwijst naar Windows NT, het allereerste “professioneel” OS van Microsoft).
Vroeger had je op Windows ook FAT16/32, wat je nog kan tegenkomen als je bv. een USB-stick wil formatteren. Apple gebruikt dan weer MAC OS Extended op hedendaagse systemen. En zo heeft elk OS zijn eigen variant van een file-system, die zo goed als nooit compatibel zijn onderling.
Hieruit kan je concluderen dat een applicatie of zelfs een OS nooit “rechtstreeks” naar een SAN kan schrijven. Er moet eerst een file-system aangemaakt worden alvorens er bestanden weggeschreven / gelezen kunnen worden van de SAN.
De SAN bestaat dus uit X aantal harde schijven + controllers die de intelligentie van het systeem uitmaken. Met die controllers (en de bijhorende management software) gaan we een aantal van die harde schijven bundelen in een groep die ervoor zorgt dat wanneer er een harde schijf stuk gaat, er automatisch een reserve exemplaar in de plaats komt zonder dat er data verloren gaat.
Deze configuratie noemen we een RAID-groep (Redundant Array for Independent Disks) en er bestaan verschillende varianten met elk zijn voor- en nadelen. Op dit moment is dat echter onbelangrijk en ga ik daar niet verder op in.
Nu hebben we dus een RAID-groep met daarin X aantal harde schijven. Op die groep gaan we een “virtuele” harde schijf maken en dat noemen we een Logical Unit (LU). Soms wordt dat ook een LUN (Logical Unit Number) genoemd, maar technisch gezien wordt een LU pas een LUN wanneer ze aangeboden wordt aan een server.
Ook dat maakt weinig uit op dit moment, zo lang het duidelijk is dat we op die “fysische” groep van schijven (RAID-groep) een “virtuele” schijf gemaakt hebben die even groot is als de som van de fysische schijven in de RAID-groep.
Kanttekening:
- De “virtuele” schijf moet niet even groot zijn als de totale som, maar is maximaal even groot + best practise zegt dat je 1 “virtuele” schijf maakt per RAID-groep (waarom leg ik later wel uit)
- De “virtuele” schijf is eigenlijk niet gelijk aan de totale som van de fysische schijven in de RAID-groep omdat je 1 of meerdere schijven niet kan gebruiken omdat die er voor zorgen dat je data niet verloren is wanneer er een schijf stuk gaat. Voor nu is dat echter niet belangrijk en gaan we gewoon van een simpele 1-op-1 stelling uit om alles high-level te kaderen
Het is de “virtuele” schijf oftewel LU(N) die we via een storage-netwerk (SAN, remember?) aan de server aanbieden. De server ziet die LU(N) dan alsof er in de server zelf een harde schijf is toegevoegd. Met andere woorden – het OS moet die LU(N) formatteren en er een file-system op plaatsen alvorens de applicaties er iets mee kunnen doen. En dat is in essentie wat een SAN is / doet en waarom we dat een “block-based” storage platform noemen.
Nog interessant om weten: dat “netwerk” waarmee de SAN aan de servers gekoppeld is, is meestal een glasvezel netwerk (FC – Fibre Channel) dat vandaag tot 8Gb/s aankan. Anderzijds is er ook de mogelijkheid om over het IP-protocol te werken en dan spreken we van een iSCSI SAN in plaats van een FC-SAN. iSCSI kan in 1Gb/s of 10Gb/s aangeboden worden.
Typisch zie je iSCSI in kleinere omgevingen of omgevingen waar men al zwaar geïnvesteerd heeft in een IP-netwerk. Een FC-SAN vereist een FC-netwerk met speciale switches, waardoor de kostprijs ook hoger ligt.
Hopelijk is de term SAN als variant van Shared Storage nu duidelijker? Zoals gewoonlijk zijn vragen of feedback welgekomen in de comments hieronder! Next up: NAS oftewel Network Attached Storage.
Omdat ik hier toch vaak over storage en aanverwanten leuter en soms te horen krijg dat het allemaal nogal “Chinees” is, lijkt het me opportuun om de basisconcepten ervan toe te lichten zodat geïnteresseerden mee kunnen met mijn meer technische blogposts.
Het is niet de bedoeling om een technisch naslagwerk te schrijven, want daar staat het internet al vol van en die bestaande “whitepapers” leggen dat ook beter en meer gedetailleerd uit dan dat ik dat hier zou kunnen / willen.
Neen, het idee is dat ik op deze manier minder technische lezers een blik achter de schermen geef in “mijn wereld”, het inzicht geef dat ze zonder het te weten waarschijnlijk elke dag met zulke systemen in aanraking komen én misschien wel warm maak om er meer over te weten te komen.
Anyway – here goes!
Storage kennen de meeste mensen in de vorm van een harde schijf (als je echt extreem “not into IT” bent, kan je nog aan kasten van IKEA enz denken, maar dat is het dus niet!).
Een harde schijf vinden we terug in elke computer (gemakkelijkheidshalve beschouw ik een SSD oftewel Solid State Drive ook als harde schijf in dit verhaal), al dan niet intern of extern (USB, FireWire, eSATA) en wordt gebruikt om je data te bewaren.
Voor een PC is dat uiteraard prima, maar wat als je nu met verschillende servers (=grotere, snellere computers die applicaties draaien zoals de e-mail software, de databases,…) opgezadeld bent – lees: elke bedrijf dat meer dan 25 werknemers heeft (ok, die 25 is een beetje nattevingerwerk, maar je weet wat ik bedoel).
Op dat niveau werkt men uiteraard niet met externe harde schijven en wil men eigenlijk ook niet werken met interne harde schijven (in de servers welteverstaan) omdat dat de beheerbaarheid, het backup-verhaal, maar zeker en vast ook de performantie (zeer belangrijk) niet ten goede komt.
Om die eerder genoemde tekortkomingen te omzeilen, gebruiken de meeste bedrijven een “shared storage” oplossing. De naam zegt het zelf: een storage oplossing die gedeeld wordt met anderen en met anderen bedoel ik “servers”.
Concreet kan je een shared storage systeem dus beschouwen als een verzameling van harde schijven die via een netwerk toegankelijk zijn voor elke computer / server. Iedere computer bewaart zijn data op die centrale storage, waardoor het beheer van alle data veel makkelijker is. Say hello to my world!
Het performantie verhaal is te verklaren als volgt:
- Centrale storage oplossingen bevatten controllers (servers die niks anders doen dan data beheren zeg maar) die gebouwd zijn om data zo snel mogelijk te kunnen verwerken. Een “normale” computer heeft veel meer taken dan je data beheren (surfen op internet, muziek afspelen, foto’s bewerken, gamen,…) en is dus eerder in veel goed, maar blinkt in niets uit. Op je computer thuis merk je daar natuurlijk niets van, maar beeld je eens in dat er 100 mensen tegelijkertijd bestanden van en naar je computer zouden kopiëren… En net dat is wat er in bedrijven constant gebeurt (mails die binnenkomen en verstuurd worden, mensen die in databanken updates doen, printers die bladzijden uitspuwen… en ga zo maar door).
- Centrale storage bevat ook veel meer harde schijven – vanaf nu noemen we dat “spindles”, afkomstig van het werkwoord “spinning” oftewel draaien – en de logica leert ons dat de snelheid waarmee je data gelezen en geschreven kan worden, evenredig is met het aantal spindles waarop de data verspreid wordt. Uiteraard zijn er nog andere factoren die de snelheid beïnvloeden, maar daar kom ik in een latere vervolgblogpost op terug zodat het niet te ingewikkeld wordt.
Shared storage bestaat in verschillende varianten, maar grosso modo kunnen we stellen dat er twee soorten zijn: SAN en NAS. Dezelfde drie letters, maar in omgekeerde volgorde en die volgorde maakt wel degelijk een wereld van verschil.
SAN staat voor “Storage Area Network” terwijl NAS de afkorting is van “Network Attached Storage”. Klinkt gelijkend, maar is het dus helemaal niet.
Waar de verschillen juist liggen, daar kom ik de komende dagen op terug. Het belangrijkste is dat je nu het concept van “shared storage” of centrale opslag zou moeten begrijpen, maar ook beseffen waarom het interessanter is dan decentrale opslag van data.
Feedback, vragen of andere uiteraard welkom in de commentaar!
We spreken 2013 – het vijfde jaar nadat ik geswitched ben van Windows computers naar Apple computers. Thuis welteverstaan, want professioneel zijn er nog niet zo heel veel bedrijven die Apple computers gebruiken of de werknemer zelf laten kiezen wat hij wil.
Vijf jaar en nog altijd mijn eerste Mac – een 13″ MacBook – de eerste van de unibody reeks dus. Vijf jaar lang dezelfde computer hebben is iets wat ik mij in het Windows-tijdperk (lees: van 1990-2008) nooit heb kunnen voorstellen, want ik had gemiddeld elk anderhalf jaar een nieuw systeem. Dat laatste had ook wel iets te maken met het feit dat ik veel games speelde op mijn PC, iets wat ik op de Macbook eigenlijk nooit gedaan heb (grotendeels omdat ik geswitched ben naar XBOX360 voor gaming), maar desondanks heb ik nog niet het gevoel dat mijn Macbook mij beperkt.
Uiteraard zijn de nieuwe toestellen veel performanter en moest ik een nieuwe Mac kopen, dan zou het zonder twijfel opvallen dat mijn huidig exemplaar al wat jaren op de teller heeft staan. Maar het feit dat laatstgenoemde nog altijd het nieuwste OS kan draaien, zonder daarbij traag aan te voelen, dat verdient een pluim. Ook het feit dat de OS upgrades zo belachelijk goedkoop zijn, maakt het interessant om te upgraden. Hoeveel mensen met Windows upgraden hun OS? Misschien zij die net voor het uitkomen van een nieuwe variant nog een PC kochten (en dus een voucher hebben voor de upgrade), maar mensen met een PC van een jaar of ouder, die upgraden hun OS zelden tot nooit. Al eens naar de prijzen gekeken die Microsoft durft vragen…?
Nog eens vijf jaar erbij doen, zal wel een utopie zijn denk ik. Af en toe kijk ik al eens op de Mac Store, maar tot nu toe heb ik me kunnen bedwingen om te bestellen. Ik weet trouwens ook niet goed wat ik zou kopen: Macbook, MacMini of iMac. De laatste keer dat mijn Macbook uit het bureau ging, is al zeker zes maanden geleden. De iPad, de iPhone en de Chromebook zorgen voor de mobiliteit tegenwoordig. Een MacMini vind ik erg interessant gezien de grootte en de performantie voor een goede prijs (ik heb al een Apple Cinema Display en een Dell monitor die ik kan gebruiken), maar de nieuwe iMac’s zijn wel erg mooi. Als het een iMac zou worden, dan wacht ik op zijn minst tot de “Retina display” exemplaren er zijn. Een nieuwe Macbook zou ook een “retina” exemplaar moeten zijn, maar die kosten al snel 2000€, en dat vind ik iets teveel van het goede.
Daarmee dat de MacMini serieus lonkt… must… resist.
U weet of u weet niet dat Google sinds een jaar een eigen laptop en desktop computer op de markt zet (met hulp van Samsung, Acer,…) die ze Chromebook en Chromebox genoemd hebben. U komt er zelf wel achter welke naam bij welk product hoort mag ik veronderstellen?
Soit. Concreet zijn het “cloud devices” wat zoveel wil zeggen als “we slaan al uw data op in de Google wolk waardoor er geen superstraffe hardware nodig is, waardoor de prijs zakt en waardoor Google voor alles zorgt. Dat is het concept en daar kan u al dan niet voor te vinden zijn (ahja, want uw data zit in de Google cloud en niet veilig bij u thuis op de harde schijf… al kunnen we over die veronderstelde veiligheid lustig discussieren).
Persoonlijk vind ik het concept prima en ik gebruik al jaren Google als toeleverancier (GMail, Google Calendar, Google Reader, Docs,…) waardoor ik tot het groepje mag gerekend worden dat fan is van alles in de cloud droppen. Ik ben trouwens ook een fervent gebruiker van DropBox en Crashplan. Dat eerste voor mijn documenten en het tweede voor alles te backuppen (meer dan 300GB moest u het zich afvragen).
Google cloud devices dus. Ik heb een Chromebook van Samsung op de kop getikt. Een 5-series, in het wit en met 3G functionaliteit. Dat laatste omdat de 3G versie goedkoper is dan de wifi-only versie en ook omdat het een cloud toestel is, waarmee je bitter weinig kan doen zonder internettoegang (en dan ook zonder cloud toegang). Je kan wel lokaal op het flash geheugen bestanden bewaren of op een SD-kaartje, maar het concept is dat je alles in de cloud steekt.
De hardware specs zijn niet om achterover te vallen, maar dat maakt weinig uit. Intel inside (Atom CPU), 2GB RAM, onboard video, 16GB flash voor lokaal iets te bewaren, uitbereidingsslot voor SD kaartje, wifi, 3G, VGA-out, sound-out/in en een webcam. That’s it. Oh, het scherm is 12,1″ en heeft een resolutie van 1280×800. Niet onbelangrijk is dat de batterij verondersteld wordt om het 8,5u uit te houden!
Na twee maanden het toestel in huis te hebben, kan ik zeggen dat het een blijvertje is. De batterijduur en het gebruiksgemak zijn top en de Chromebook heeft zijn plaats tussen de Macbook en de iPad / iPhone te pakken. Als ik bijvoorbeeld ‘s avonds een blogpost wil schrijven, pak ik de Chromebook van de salontafel en begin ik er aan. Geen stroomblok voor een laptop nodig, maar wel een toetsenbord en touchpad ter beschikking voor lijvige posts.
Kan een Chromebook een “echte” laptop vervangen? Neen. Daarvoor is het toestel niet krachtig genoeg en aangezien je ook geen lokale software kan installeren, kan ik er niet alles mee doen wat ik op de Mac doe (LightRoom bijvoorbeeld). Ik vind het een super interessant toestel om content te maken (waar een iPad voor mij vooral interessant is om content te consumeren) wanneer het vooral over tekst gaat. Multinedia content maken is teveel van het goede.
Bluetooth zou ook nog een welgekomen add-on zijn, zoveel kost een chipsetje niet dus voor de prijs moeten ze het niet laten. Een Chromebook is ideaal voor mensen die enkel willen surfen, mailen en “light” content maken en een laptop experience willen hebben.
Van software updates moet je je trouwens ook niks aantrekken. Bij het booten checkt het toestel met Google of er een update is en indien nodig kan je die dan installeren. Als het OS om zeep is, boot je in repair mode en installeer je een fresh copy via de cloud. En dat werkt goed – ik heb een reinstall getest en op een kwartiertje was alles up & running. Daarna gewoon je wifi netwerk toevoegen. aanloggen met je Google account en daar is al je data terug.
Kortom: als je de kans hebt om eens een Google device te testen, zeker doen. Maar let op, de kans is groot dat je het niet meer gaat willen afstaan ;-).
… en datjes. Ik zou kunnen zeggen dat het nieuwe live album van Coldplay serieus de moeite is en een waardige opvolger is voor hun vorig album. Het staat trouwens ook op Spotify, so no need to buy it ;-). De meest recente Studio Brussel Maxx 25 is ook serieus te pruimen en kan ik niet anders dan aanraden.
Daarnaast heb ik me erg geamuseerd met mijn Samsung Chromebook en heb ik Windows 8 nog altijd niet “hands-on” ervaren. Wat een verschil met vroeger, toen ik alles op de voet volgde en RC en Beta releases draaide vooraleer de gemiddelde gebruiker wist dat er iets nieuws zat aan te komen. Een evolutie van data consumeren en niet meer geven over het platform hoe het binnen komt denk ik. Een goede evolutie als je het mij vraagt. Vooral veel vanuit de cloud doen, en dat is hier een winning team in combinatie met de iPhone, iPad en Chromebook.
Ah ja. Skyfall. De nieuwe Bond film die u gezien moet hebben. Althans, volgens de hype die er ontstaan is. Nu goed, ik heb hem ook in de bioscoop gezien (en dat moet zo voor zo een films) en ik vond hem wel goed. Veel beter dan de twee vorige versies, maar we zijn er nog niet helemaal. Iets meer gadgets zou wel mogen – nostalgie naar vroegere Bond movies weet je wel?
En dat het bijna kerstmis is! Plezant! Kijk er naar uit om de kerstboom van stal te halen en te versieren! Overal lichtjes, versieringen, leuke sfeer en als het even kan nog wat sneeuw ook. Meer moet dat niet zijn.
Omdat het al een tijdje geleden is dat ik een update online smeet. Aanschouw mijn “home office” desk.
Indrukwekkend hoe ze bij Google met je data omgaan. De moeite om eens te bekijken dus.
httpv://www.youtube.com/watch?v=1SCZzgfdTBo
Recente Comments