Anderhalf jaar geleden nam ik er naast mijn Telenet abonnement, een ADSL aansluiting bij van Dommel. De reden voor twee aansluitingen was straight forward: ik kwam niet toe met de datalimiet van Telenet (toen iets van een 35GB als ik me niet vergis) en het was goedkoper om een ADSL aansluiting erbij te nemen dan om mijn volume uit te breiden bij Telenet. En op de koop toe kreeg ik er nog redundantie bij ook. Een win-win situatie zeg maar.
Die redundantie heb ik op die periode slechts één keertje nodig gehad, dus daarvoor moet ik het niet doen. En aangezien Telenet dit jaar zijn limieten naar een iets aanvaardbaarder niveau heeft gebracht (ik heb via de Telenet Turbo / Shake formule nu 100GB ter beschikking), viel het me op dat mijn ADSL teller vaak op nul bleef staan.
Vandaar dat ik vorige maand eindelijk een aangetekend schrijven naar Dommel & Belgacom heb gestuurd (uitstel = afstel weet u wel?) waardoor ik vanaf eind dit jaar enkel nog op Telenet vertrouw voor mijn broodnodige Internetconnectie.
En nu maar hopen dat Telenet vanaf volgend jaar niet heel erg onstabiel begint te worden of zo ;-).
Year: 2009 (Page 2 of 21)
Ondertussen heb ik mijn Nikon D60 al een tijdje en zijn er al enkele duizenden foto’s mee gemaakt. Je zou dus kunnen stellen dat ik mijn DSLR ondertussen wel begin te kennen. Wanneer je je fototoestel “kent” en dus beheerst, dan kan je er leuke foto’s mee schieten omdat je alle knopjes weet staan, omdat je weet wat je hoe moet instellen om het gewenste resultaat te krijgen, maar vooral omdat je weet waar je toestel niet goed in is.
Mijn D60 is een prachttoestel en tot op vandaag ben ik nog er nog altijd erg tevreden mee. Vanzelfsprekend is het een instapmodel, maar aangezien ik toen (en nu nog) een beginnende fotograaf ben – een rookie zeg maar – is dat ook geen enkel probleem, integendeel. Meer features, knopjes en andere zaken zouden het alleen maar moeilijker maken en de leercurve omhoogtrekken.
Er zijn echter enkele zaken die ik toch graag anders zou zien en waar ik op zou letten bij de aankoop van een nieuw toestel. Zo vind ik drie autofocus punten toch wel een beetje te weinig en zou ik graag een selectiewieltje vooraan het toestel hebben voor de diafragma instellingen aan te passen (nu moet ik een functietoets indrukken terwijl ik aan het wieltje draai dat zonder die functietoets instaat voor de sluitertijd).
Een iets grotere display zou ook handig zijn en zo een LCD schermpje bovenaan waarop je in een oogopslag alle informatie kan raadplegen zonder de primaire display in te schakelen zou ik met open armen verwelkomen. Technisch zal dat allemaal wel mogelijk zijn en de prijs zou er ook niet zoveel door stijgen, maar ik vermoed dat de mensen bij Nikon deze “verminkingen” met opzet toebrengen om je aan te sporen om een duurder model aan te kopen dat wel over die eigenschappen beschikt.
Met al die “minpunten” (opgelet, dit zijn eigenlijk wel een beetje luxeproblemen hoor, want zoals ik al zei, ik ben echt serieus content van mijn D60) heb ik hetgene dat mij het meeste opvalt nog niet genoemd: de grootte van de body zelf. De D60 is niet van de grootste / zwaarste modellen, waardoor mensen met grote handen (niet dat ik speciaal grote handen heb of zo) eigenlijk niet genoeg “bodyruimte” hebben om hun vingers kwijt te raken. De D60 in combinatie met mijn handen zorgt ervoor dat mijn pink onder de body zit en dus geen houvast heeft. Hoe meer houvast, hoe stabieler de camera is (zeker met een leuke lens!) en dus ook hoe beter de foto zal zijn (en hoe lager je je sluitertijd kan instellen in donkere omgevingen).
Duurdere camera’s hebben ook grotere bodies en wegen iets meer, waardoor het probleem zichzelf verhelpt. Toch zie je veel gebruikers nog een extra battery grip op hun toestel monteren, om dus nog meer “grip” te bekomen. Zoals de naam al doet vermoeden, huisvest zo een grip ook ruimte voor een 2de batterij en vaak zit er een verticale shutter op zodat je voor de verticale foto’s minder gewrongen zit.
Nikon bouwt zulke battery grips wel, maar niet voor de instapmodellen, waar ook mijn D60 deel van uitmaakt. Eigenaars van zo een DSLR’s zijn dus aangewezen op de aftermarket grips en daarom heb ik het internet afgeschuimd en gezocht tot ik gevonden had wat ik zocht: een kwalitatieve grip die me meer houvast zou geven en er toch uitziet alsof hij met de camera geleverd werd. Met andere woorden, geen lelijke, goedkope plastic add-on dus.
Na een beetje zoekwerk, kwam ik uit bij de battery grip van Hähnel, een fabrikant die gespecialiseerd is in extra’s voor fototoestellen zoals batterijen, grips,… en hun HN-D60. De afwerking is perfect en de grip ziet eruit alsof hij door Nikon gefabriceerd is: dezelfde structuur, dezelfde “feel & touch” en een vormgeving die perfect naadloos aansluit bij de D60. De installatie is supersimpel: je verwijdert het klepje van het batterijcompartiment van je Nikon (zeer simpel en ongevaarlijk) dat je veilig kan opbergen in de grip zelf (kwestie dat je het niet verliest), daarna schuift de grip in het batterijcompartiment en komt de overzijde van de camera in contact met de bovenzijde van de grip. Het enige dat je nu nog te doen hebt, is het vergrendelen van de grip op de D60. Hiervoor gebruik je een wieltje waarmee je een vijs kan aandraaien die in het mountpoint voor het statief schroeft. Supertight en gegarandeerd goed beveiligd.
De grip zelf beschikt over een nieuw mountpoint, zodat een statief gebruiken of een Blackrapid RS5 (of gelijkaardige riemen) perfect bevestigd kunnen worden.
Op gebied van stroomvoorziening wordt de Hähnel geleverd met twee batterijhouders: eentje kan tot twee camera batterijen huisvesten (eentje is voldoende, twee geeft twee keer meer uithouding en voegt ook extra gewicht toe – de laatste is de configuratie die ik gebruik) en de andere voorziet in het gebruik van AA-batterijen. Dat laatste is altijd handig als je een shoot moet doen en je zonder stroom valt: een setje reserve AA-batterijen in de fototas steken kan in dat geval soelaas brengen.
Last but not least, krijg je er nog een remote bij waarmee je de camera kan triggeren vanop afstand. Handig voor zelfportretten of andere situaties waar je geen timer wil / kan gebruiken.
Het enige dat deze grip niet biedt, is een verticale shutter. Normaal gezien stuurt zo een schutterknop het interne loopwerk aan via een connector waar de grip inklikt bij de installatie, maar aangezien Nikon voor de D60 geen grips voorziet, is zo een connector afwezig en is de traditionele verticale shutter niet mogelijk. Sommige fabrikanten van third-party grips voorzien deze mogelijkheid toch door een verticale shutter te installeren die via een IR-led de remote trigger aanstuurt van je camera. Echter in dat laatste geval kan je niet half drukken om te focussen én moet je camera op “remote” ingesteld staan. Een halve oplossing die ik toch nooit zou gebruiken, en van had ik het liever niet op de grip: het maakt het geheel minder strak en het zou de prijs opdrijven.
Als conclusie kan ik zonder twijfel de Hähnel HN-D60 aanraden voor elke gelukkige eigenaar van een Nikon D60 (hij past ook op de D40 en voor de D50 en zo goed als alle andere modellen, bestaan er ook varianten). De camera ligt veel beter in de hand, voelt robuuster aan en weegt meer, wat het gebruiksgemak serieus ten goede komt. En dit alles voor net geen 90€, inclusief twee batterijhouders en een remote trigger. Een no-brainer lijkt mij…
Het nieuwe TV-seizoen is alweer enkele maanden bezig en bij een nieuw TV-seizoen horen natuurlijk nieuwe series. Als een “sucker for good TV shows” volg ik die zaken op de voet en speur ik de websites (Fox, ABC, HBO, IMDB,…) af naar nieuwigheden.
Eén van die nieuwigheden is “Cougar Town” met in de hoofdrol Courteney Cox – Monica uit Friends – waarin ze een gescheiden vrouw van 40 (met bijhorende tienerzoon) speelt die het nachtleven induikt en daarmee tot de “Cougar Club” gerekend wordt. Voor de onwetenden: “cougar” is de nickname voor oudere vrouwen die jongere mannen zoeken / verleiden. Die jongere mannen noemt men dan weer “Cups” (baby’s, welpjes) en zo is de cirkel rond. Celebrities-voorbeeld: Demi Moore en Ashton Kutcher.
Anyway, genoeg verhaallijnen om afleveringen van 25 minuten mee te vullen waarin alle clichés de revue passeren: de ex-partner die af en toe binnenvalt, problemen met de zoon die zich schaamt voor zijn moeder, de beste vriendin die zich in de steek gelaten voelt, de twintig jaar jongere collega die haar meetrekt in het nachtleven, de overbuurman die in dezelfde situatie zit als zij en waar ze stilletjes aan verliefd op wordt, haar seksleven met haar “cup”,…
Cougar Town is best leuk en grappig met luchtige verhaallijnen. Het is geen topserie waar men over vijf jaar nog over spreekt, maar het is wel ideaal als “voorgerecht”. Iets om naar te kijken voor je naar de hoofdfilm kijkt of om naar te kijken “tussen de soep en de patatten”.
Ontspannend, grappig en Cougars ;-).
Het was een feestje, meer valt er niet over te zeggen. De VIP-lounge was netjes georganiseerd en drank was er in overvloed. De tapas waren OK, maar waren wel redelijk snel verdwenen, waardoor ik er niet zo veel heb kunnen proeven. Volgende keer dus eerst gaan proeven (of checken hoe lang de tapas beschikbaar zijn) voor we de dansvloer op springen.
Op muzikaal vlak waren de DJ’s goed te noemen en heb ik weer veel hits van toen (met bijhorende nostalgie) aangehoord. De “live” optredens waren verdeeld: 2 Brothers On The 4th Floor was voor mij zonder twijfel de beste live act. De zangeres heeft genoeg niveau of live te kunnen zingen zonder afgang te maken en de rapper van dienst deed het ook niet slecht. Om nog maar te zwijgen van de leuke danseressen die het duo had meegebracht.
httpv://www.youtube.com/watch?v=i86vvP1Ml1M
2 Fabiola vond ik echt niet goed, maar dat wist ik al sinds de vorige Back To The 90ies. Zonder Zohra is het een flop en hoe sneller Patje Krimson dit beseft, hoe beter voor iedereen. Goodshape is ook een grap en ik denk dat die gasten dat zelf ook beseffen – beetje dwaze pasjes doen op een podium en beetje geld scheppen. De keyboard man van dit quartet was ook lachen: de synths waren niet aangesloten, maar toch zat hij vlijtig op de knopjes te duwen. En dan nog naast de maat eh! Amateur. Ik zou mij echt schamen als ik zo mezelf belachelijk stond te maken.
Right Said Fred viel mee, maar was toch niet zo speciaal en Coolio moest het hebben van zijn enige twee hits (I See You When You Get There & Gangstah’s Paradise). Technotronic was dan weer wel goed en kreeg het publiek snel mee.
De “Club Room”, waar enkele bekende namen van weleer een setje kwamen geven, heb ik maar een half uurtje bezocht. De muziek stond daar naar mijn mening veel te zacht, waardoor ik meer hoorde van de gesprekken rondom mij dan van de DJ’s hun mixing skills. Volgende keer meer speakers installeren gasten, want enkel vooraan een paar speakers opstellen is duidelijk onvoldoende!
Ik kan concluderen dat Back To The 90ies XL een feestje was, maar ik had wel de indruk dat de sfeer er in het Sportpaleis beter in zat en dat er ook meer volk aanwezig was. In ieder geval, het was plezant,en ik heb mij goed geamuseerd, maar het 90ies concept is volgens mij al op de terugweg…
Begin april van dit jaar was het de eerste editie van Back To The 90ies in het Antwerpse Sportpaleis en ik moet het toegeven: het was daar best plezant en we hebben ons tot in de late uurtjes goed geamuseerd. Iets meer dan zes maanden later is de organisatie van mening dat het tijd is voor een 2de sessie 90ies hits en daarom organiseren ze vanavond Back To The 90ies XL – XL zoals in eXtra Large.
httpv://www.youtube.com/watch?v=S14XcXUNsws
The place 2 be vanavond is niet het Sportpaleis, maar Flanders Expo te Gent. Niet één zaal, maar twee zalen (hence the “XL”) vol 90ies revelations waarbij ze in één zaal de traditionele optredens doen met onder andere 2 Brothers On The 4th Floor, Coolio, Right Said Fred, Technotronic, 2 Fabiola en als special guest een reunie van Goodshape. In de andere zaal komen er DJ’s die in de jaren ’90 op hun hoogtepunt waren waarmee ik denk aan Yves De Ruyter, Jaydee, Zolex, Wout, Tofke, Marko en Philip. Het ziet er dus naar uit dat het opnieuw een party om u tegen te zeggen wordt ;-).
En het feit dat we deze keer in ware VIP-style gaan maakt het alleen nog maar plezanter. Een verslag van het event mag je morgen of overmorgen op dit blog verwachten. U komt toch ook?
Normaal gezien stream ik mijn videobestanden vanop mijn Windows Home Server naar mijn XBOX360 die aan de Panasonic HDTV aangesloten is. Het systeem werkt zeer gemakkelijk en snel, maar heeft ook enkele nadelen:
- De XBOX360 ondersteunt geen ondertitels (*.srt, *.sub,…).
- MKV (Matroska Video) bestanden, het formaat dat meer en meer gebruikt wordt, zeker bij 720p of 1080p bestanden, wordt niet ondersteunt op de XBOX360.
- Ik gebruik de wireless network adapter met mijn XBOX360 en aangezien mijn draadloos netwerk op 802.11G standaard draait, is het draadloos streamen van HD bestanden niet (of bijna niet) mogelijk. Het netwerk upgraden naar 802.11N is een optie, maar is duur: nieuwe router, nieuwe XB0X360 wireless adapter. Een netwerkkabel leggen is eventueel mogelijk, maar dat vind ik visueel niet mooi ;-). En het lost de eerder genoemde problemen niet op.
Om dit probleem relatief gemakkelijk te omzeilen, sluit ik mijn Macbook aan op de HDTV met behulp van een Mini DisplayPort naar VGA adapter. Het geluid gaat via de line-out van de Macbook naar de line-in van de HDTV. Op zich werkt dit allemaal wel, maar het is redelijk omslachtig en niet gebruiksvriendelijk.
Tot voor kort dacht ik dat er geen andere alternatieven waren, tot ik de “Cablesson Mini DisplayPort + USB Audio To HDMI” ontdekte. Dit klein toestelletje bestaat uit een plat, wit doosje met aan de ene kant een MiniDisplay kabel en een USB kabel en aan de andere kant een vrouwelijke HDMI aansluiting.
De twee kabels sluit je aan de op Macbook en via de HDMI aansluiting op de “Cablesson Mini DisplayPort + USB Audio To HDMI” sluit je het doosje met een HDMI-kabel aan op de HDTV. Vanaf nu worden beeld en geluid van de Macbook via de HDMI kabel naar de HDTV gestuurd. Eén kabel en alles digitaal aangesloten. Great!
Het wit doosje is in feite een USB geluidskaart en bevat daarnaast nog een converter-chip die het video- en geluidssignaal van de Macbook op de HDMI-kabel zet.
Het enige dat je moet doen om alles te doen werken, is in de System Preferences van OS X de nieuwe external USB soundcard aanduiden en klaar is kees.
Het bakje heeft trouwens geen extra voeding nodig, want de stroomvoorziening loopt samen met het geluid door de USB aansluiting.
En wat moet dit leuks nu eigenlijk kosten? Wel, ik heb toestel gekocht bij HD Central, een winkel die ik gevonden heb via Amazon UK (en ook via Amazon besteld) en heb alles inbegrepen net geen 47€ betaald. Oorspronkelijk had ik een ander merk gevonden, maar dat was niet op voorraad en kostte dubbel zoveel. En als ik de foto’s vergelijk met mijn exemplaar, dan denk ik eerlijk gezegd dat het om hetzelfde product gaat…
Ah ja, voor de geïnteresseerden: er is een iets duurdere versie die over een Toslink digitale audio aansluiting beschikt (optisch dus). Zelf heb ik hier niets aan daar mijn XBOX360 de enige Toslink aansluiting op mijn versterker al gebruikt, maar moest je nog zo een aansluiting vrij hebben, dan kan je de duurdere versie overwegen daar de Toslink aansluiting mogelijk een nog betere geluidskwaliteit levert en ondersteuning biedt voor Dolby Digital (surround sound). Opgelet, dit laatste werkt enkel als het bronbestand over de nodige geluidskanalen beschikt!
Concreet: de “Cablesson Mini DisplayPort + USB Audio To HDMI” is een topper van formaat die ik iedereen die over een Mac en een HDTV beschikt kan aanraden. Zowel de beeld- als geluidskwaliteit zijn perfect en alles werkt zoals verwacht. Er zijn geen drivers of extra applicaties nodig om het geheel aan de praat te krijgen, waardoor je binnen de vijf minuten up & running bent.
Regelmatige bezoekers van dit blog hoeven geen introductie en kennen Macheist ondertussen als een website die ze in de gaten moeten houden (of inschrijven op de nieuwsbrief). De mensen achter deze website bieden een paar keer per jaar een software bundle aan voor een zeer scherpe prijs en naarmate er meer mensen de bundle kopen, komt er extra software vrij. De voorbije jaren heb ik deze bundle al meermaals gekocht en vaak is de aankoopprijs gelijk of zelfs lager dan de prijs van één softwarepakket uit de bundle.
Af en toe organiseren ze ook een “mysterieus spelletje” waar je een raadsel moet oplossen met behulp van leuke flashgames. Op het einde van het spel vind je dan gratis software. Leuk!
Anyway, de “Macheisters” hebben weer van hun laten horen en bieden deze keer een NanoBundle aan – volledig gratis! Inderdaad, voor niks. Het enige dat je moet doen is inloggen met je account en je kan direct vijf interessante softwares downloaden en nog een zesde als er op een week tijd 500.000 mensen deze bundle claimen.
Wat zit er in de bundle:
- ShoveBox
- WriteRoom
- Twitterific
- TinyGrab
- Hordes Of Orcs
- Mariner Writer (alleen als er 500K of meer downloads zijn)
Persoonlijk ben ik erg geinteresseerd in WriteRoom (fullscreen, geen afleiding text-editor) en MarineWriter (deze komt pas vrij als er 500K downloads zijn), welke apart samen 75$ moeten kosten. De totale waarde van de bundle is trouwens 154$ – een vroeg kerstcadeau zeg maar!
Waar wacht je nog op? Heb je een Mac, rep je dan als de bliksem naar Macheist, log in en geniet van de gratis software.
Begin september ben ik met succes door het VMWare Certified Professional examen geraakt waardoor ik sindsdien mezelf officieël VCP3 mag noemen. Na een geslaagd examen sturen de mensen VMWare je een “welcome kit” toe, ten laatste 6 weken na het afleggen van je examen. Wel, bij mij is het vandaag toegekomen – welgeteld 8 weken en een paar dagen later dus. Naast een certificaat, vind je er ook bestanden in (of beter gezegd een link naar waar je deze files kan downloaden) met het VCP logo dat je kan gebruiken voor naamkaartjes, briefpapier,… maar ook een levenslange licentie voor VMWare Workstation, het “lokale” broertje van ESX en ook wel de “playground” van VMWare. De workstation versie krijgt altijd als eerste al de nieuwtjes en de hebbedingen en als men ziet dat die daar goed werken, vinden ze hun weg naar de enterprise producten.
Mooi meegenomen dus! En ondertussen ben ik alweer bezig met studeren voor mijn VCP4 – VMware vSphere – examen want technologie staat nu eenmaal niet stil en dus de IT-geeks ook niet ;-). Begin dus al maar te duimen voor een succesvol examen!
Via Solidblog, het blog van Brabantia (waar o.a. de wedstrijd met verwen je postbode voor enkele leuke inzendingen zorgde) is er een nieuwe wedstrijd in het leven geroepen. Deze keer vallen er gekleurde vuilbakken te winnen ter waarde van maar liefst 335€! Het enige dat je hiervoor moet doen, is via tekst, foto of video aan de mensen van Brabantia te vertellen hoe jij de wereld meer kleur zou geven.
Als je dus creatief bent en zo een flashy vuilbak wel ziet zitten, haast je dan als de bliksem naar deze site en meespelen maar! Ah ja, vermeld misschien ook dit blog moest je meespelen, want dan win ik ook zo een leuk exemplaar moest jij winnen :p.
De dag dat Michael Jackson overleden is, wist ik (en de rest van de wereld zonder twijfel ook) dat zijn dood zonder enige twijfel zwaar uitgebuit zou worden door zijn familie – de een zijn dood is de ander zijn brood en zo.
Toen AEG, de organisator achter de peperdure “This Is It” concertreeks die MJ op poten had gezet, met een diepe financiële put achterbleef (een verzekering afsluiten voor zo een risico was blijkbaar onbetaalbaar?) was er alleen maar meer zekerheid dat er op de ene of andere manier een poging ondernomen zou worden om de geleden schade iets of wat te beperken.
Wanneer de film / documentaire van de concertreeks, of beter gezegd van de voorbereidingen voor de concertreeks, werd aangekondigd, was mijn eerste gedacht dan ook “pure geldklopperij” en zou ik niet meedoen aan deze show.
Vorige week, op 28 oktober om precies te zijn, werd de film uitgebracht in bioscopen wereldwijd en dit voor slechts twee weken (meer hype genereren?). De trailers op Youtube beloofden wel een mooi spektakel, maar nog steeds was ik niet overtuigd (beste tonen ze in de trailers weet je wel?), maar naarmate er meer en meer besprekingen online kwamen, begon ook bij mij de drang op te komen om toch maar tickets te kopen voor “This Is It”. Per slot van rekening is een film altijd beter op het witte doek en in combinatie met een hypermodern soundsysteem kan een film vol MJ hits alleen maar beter tot zijn recht komen.
En dus kocht ik tickets voor de voorstelling van vrijdagavond 30 oktober te Kinepolis Kortrijk. Tickets op voorhand kopen is de boodschap, want beide zalen zaten goed gevuld, waardoor mensen die a-la-minute tickets kochten, veel te ver naar voren zaten…
httpv://www.youtube.com/watch?v=DXqYMaj6gHw
Enfin, de film dan maar! Erg summier: ik vond het een heel leuke documentaire. Michael Jackson komt naar voren als the king of pop, een titel die hij zichzelf graag meegaf maar die hij eigenlijk ook wel waardig droeg. De laatste jaren kwam de man alleen maar op TV en in de “boekskes” met rare verhalen en roddels (wat is er waar? wat niet? de waarheid zullen we nooit kennen zeker?), maar als je terug gaat naar de essentie, dan kan je alleen maar concluderen dat die kerel kon zingen en dansen als geeneen! Alle RnB’s wannabe’s van vandaag zijn een flauw afkooksel van deze meneer en zelfs op zijn vijftigste laat hij met gemak zien dat hij nog steeds “the king” is. Zonder twijfel.
De manier waarop hij de muzikanten bijstuurt, zegt hoe de belichting moet, de dansers eens toont hoe het moet en zijn stem meet met andere zangers / zangeressen is fenomenaal. Als je de verhalen las over hoe ziek en slecht hij zich voelde, dan zou vraag ik mij af wie daar op die podia stond. Menig jonge artiesten zouden hijgend het podium afkomen als ze deden wat deze meneer deed.
En dat het een super spektakel zou geweest zijn daar moet je ook niet aan twijfelen: de special effects waren subliem. Vuur, lichten vuurwerk, bewegende podia, Thriller in 3D, schitterende kostuus, CGI, kortfilms, videoclips,… het zat er allemaal in en mensen die een ticket hadden, zouden zeer waarschijnlijk het meest memorabel concert van hun leven zien (The Claw? Welke Claw?).
MJ wordt getoond als een mens van vlees en bloed, als een supertalent dat het slachtoffer is geworden van zijn eigen succes, maar meer dan ooit als een grootmeester waarvoor de opvolging nog niet geboren is.
“This Is It” is zijn geld waard. Als je gek bent op muziek, nog veel meer. En als je een MJ fan bent, dan ben je waarschijnlijk al gaan kijken ;-). Ik heb mezelf er meermaals op betrapt dat ik zat mee te doen met de muziek en de danspasjes (in beperkte mate natuurlijk!), waardoor de meer dan twee uur durende film voorbij vliegt en veel te vlug gedaan is…
Aanrader! Zonder twijfel. En als de blu-ray er is voor kerst, dan weet ik al een erg fijn kado om onder de kerstboom te leggen voor mezelf. This… Is… It.
Recente Comments