Telling stories for a living

Tag: NAS (Page 1 of 2)

RAID Is (Almost) Dead

Vandaag is RAID (Redundant Array of Independent Disks) een vorm van data protectie waarop elk enterprise storage systeem op terugvalt. RAID beschermt je data voor fysisch falen van een harde schijf (of meerdere harde schijven). Het is dus géén alternatief op een backup-oplossing: als je gegevens verwijdert of een virus infecteert je bestanden, dan zal RAID daar niets aan veranderen.
Zelfs oplossingen voor consumenten ondersteunen RAID om “dataloss” te voorkomen, weliswaar in minder varianten dan de professionele oplossingen. De meeste thuisproducten ondersteunen RAID0 (helemaal geen protectie, wel meer performance) en RAID1 (vooral bescherming, maar tegen een hoge prijs) terwijl de iets duurdere varianten ondersteuning bieden voor RAID5.
Om mijn punt van deze blogpost te verduidelijken, wil ik graag het RAID1 voorbeeld gebruiken. RAID1 oftewel “Mirroring” betekent dat je voor elke harde schijf een tweede exemplaar hebt dat dezelfde data bevat als het eerste exemplaar. In geval dat de eerste schijf faalt, dan neemt de tweede het direct over (dus zonder onderbreking). Bij zo een incident vervangen we de defecte schijf met een nieuw, leeg exemplaar en zal de computer van het storage systeem alle data van de nog werkende schijf kopiëren naar de nieuwe, lege schijf om op die manier een nieuwe RAID1 set te creëren.
Het spreekt voor zich dat hoe groter de capaciteit van de schijven is, hoe langer dat kopieerproces duurt. De “catch” zit hem in het feit wanneer de primaire schijf faalt alvorens dat kopieerproces helemaal klaar is: als die situatie zich voordoet, heb je “dataloss”. In dat geval mag je hopen dat je een goede backup hebt of je gegevens zijn voor goed verdwenen.
Voor kleine, snelle schijven van 300GB die aan 15,000 toeren per minuut roteren is zo een “copy job” relatief snel geklaard. Vandaag hebben we echter al 3TB schijven ter beschikking die roteren aan 7,200 toeren per minuut. Het spreekt voor zich dat zo een schijf kopiëren meer tijd in beslag zal nemen (want meer data en tragere rotatiesnelheid) en daardoor is de kans op dataloss statistisch gezien groter.
Als we Seagate (een van de grootste fabrikanten van harde schijven op wereldvlak) mogen geloven, dan zijn 100-300TB harde schijven binnen een jaar of tien realiteit. Als ik vertel dat een “rebuild”, want zo noemen we een RAID set die zichzelf herstelt, van een RAID5 volume ongeveer 1 dag per TB nodig heeft, dan zou een rebuild van een 300TB harde schijf dus ongeveer 300 dagen in beslag nemen. De kans is zéér reëel dat er in die tijdspanne nog een harde schijf faalt, met als gevolg “dataloss”. En aangezien we dan werken met 300TB schijven, is een verlies van 1PB (1PB = 1,000TB = 1,000,000GB) aan data zeker realistisch. Ik moet niet stipuleren dat 1PB aan dataloss zo goed als meestal gelijk staat met een serieus probleem in een bedrijf…
Kortom: RAID als bescherming tegen het fysisch falen van een harde schijf is op het einde van zijn carrière. Storage vendors (zoals Hitachi Data Systems) zijn vandaag dus al bezig met hoe ze zo een datasets kunnen beschermen en we gaan dus nog boeiende tijden tegenmoet in de storage wereld.
Wordt zonder enige twijfel vervolgd…

Nog Een Laatste

Deze week een kleine “addendum” aan mijn home backup oplossing toegevoegd: Crashplan niet alleen naar de “cloud” laten backuppen, maar een tweede dataset naar een NAS “lokaal” laten backuppen. Niet omdat ik geen vertrouwen heb in het online gedeelte, maar wel omdat restores gewoon een pak sneller lokaal lopen.
Voor een enkele file hebben we geen issue. Wanneer ik een “total meltdown” van mijn Mac heb en een nieuwe koop, dan wil ik die 500GB liefst niet hoeven te downloaden. En ja, dat zou pas moeten nadat ook mijn Time Machine backups corrupt zouden zijn én wanneer mijn snapshot images die elke dag lopen ook niet meer te restoren vallen.
Concreet kan ik stellen dat ik een vierde (en voorlopig laatste) “tier” heb toegevoegd aan mijn backup schema.
Awesoommmmeee. /*end geek chit-chat*/

Shared Storage

Omdat ik hier toch vaak over storage en aanverwanten leuter en soms te horen krijg dat het allemaal nogal “Chinees” is, lijkt het me opportuun om de basisconcepten ervan toe te lichten zodat geïnteresseerden mee kunnen met mijn meer technische blogposts.
Het is niet de bedoeling om een technisch naslagwerk te schrijven, want daar staat het internet al vol van en die bestaande “whitepapers” leggen dat ook beter en meer gedetailleerd uit dan dat ik dat hier zou kunnen / willen.
Neen, het idee is dat ik op deze manier minder technische lezers een blik achter de schermen geef in “mijn wereld”, het inzicht geef dat ze zonder het te weten waarschijnlijk elke dag met zulke systemen in aanraking komen én misschien wel warm maak om er meer over te weten te komen.
Anyway – here goes!
Storage kennen de meeste mensen in de vorm van een harde schijf (als je echt extreem “not into IT” bent, kan je nog aan kasten van IKEA enz denken, maar dat is het dus niet!).
Een harde schijf vinden we terug in elke computer (gemakkelijkheidshalve beschouw ik een SSD oftewel Solid State Drive ook als harde schijf in dit verhaal), al dan niet intern of extern (USB, FireWire, eSATA) en wordt gebruikt om je data te bewaren.
Voor een PC is dat uiteraard prima, maar wat als je nu met verschillende servers (=grotere, snellere computers die applicaties draaien zoals de e-mail software, de databases,…) opgezadeld bent – lees: elke bedrijf dat meer dan 25 werknemers heeft (ok, die 25 is een beetje nattevingerwerk, maar je weet wat ik bedoel).
Op dat niveau werkt men uiteraard niet met externe harde schijven en wil men eigenlijk ook niet werken met interne harde schijven (in de servers welteverstaan) omdat dat de beheerbaarheid, het backup-verhaal, maar zeker en vast ook de performantie (zeer belangrijk) niet ten goede komt.
Om die eerder genoemde tekortkomingen te omzeilen, gebruiken de meeste bedrijven een “shared storage” oplossing. De naam zegt het zelf: een storage oplossing die gedeeld wordt met anderen en met anderen bedoel ik “servers”.
Concreet kan je een shared storage systeem dus beschouwen als een verzameling van harde schijven die via een netwerk toegankelijk zijn voor elke computer / server. Iedere computer bewaart zijn data op die centrale storage, waardoor het beheer van alle data veel makkelijker is. Say hello to my world!
Het performantie verhaal is te verklaren als volgt:

  • Centrale storage oplossingen bevatten controllers (servers die niks anders doen dan data beheren zeg maar) die gebouwd zijn om data zo snel mogelijk te kunnen verwerken. Een “normale” computer heeft veel meer taken dan je data beheren (surfen op internet, muziek afspelen, foto’s bewerken, gamen,…) en is dus eerder in veel goed, maar blinkt in niets uit. Op je computer thuis merk je daar natuurlijk niets van, maar beeld je eens in dat er 100 mensen tegelijkertijd bestanden van en naar je computer zouden kopiëren… En net dat is wat er in bedrijven constant gebeurt (mails die binnenkomen en verstuurd worden, mensen die in databanken updates doen, printers die bladzijden uitspuwen… en ga zo maar door).
  • Centrale storage bevat ook veel meer harde schijven – vanaf nu noemen we dat “spindles”, afkomstig van het werkwoord “spinning” oftewel draaien – en de logica leert ons dat de snelheid waarmee je data gelezen en geschreven kan worden, evenredig is met het aantal spindles waarop de data verspreid wordt. Uiteraard zijn er nog andere factoren die de snelheid beïnvloeden, maar daar kom ik in een latere vervolgblogpost op terug zodat het niet te ingewikkeld wordt.

Shared storage bestaat in verschillende varianten, maar grosso modo kunnen we stellen dat er twee soorten zijn: SAN en NAS. Dezelfde drie letters, maar in omgekeerde volgorde en die volgorde maakt wel degelijk een wereld van verschil.
SAN staat voor “Storage Area Network” terwijl NAS de afkorting is van “Network Attached Storage”. Klinkt gelijkend, maar is het dus helemaal niet.
Waar de verschillen juist liggen, daar kom ik de komende dagen op terug. Het belangrijkste is dat je nu het concept van “shared storage” of centrale opslag zou moeten begrijpen, maar ook beseffen waarom het interessanter is dan decentrale opslag van data.
Feedback, vragen of andere uiteraard welkom in de commentaar!

NAS Troubles III

Eureka! Er is licht aan het einde van de tunnel, denk ik. Het voorbije weekend heb ik nog wat zitten prullen met de instellingen van de iOmga NAS en als bij wonder wil het ding terug een “propere” shutdown uitvoeren.
De “search” functie uitgeschakeld (dit laat toe om vanuit de iOmega console de interne storage te doorzoeken naar een file – ik gebruik dat niet dus weg ermee), de UPNP server uitgeschakeld (dit gebruik ik wel en laat bv. iTunes, AppleTV, Eminent media player,… toe om de NAS automatisch te herkennen in een netwerk als media server), rSync gecheckt (stond al uitgeschakeld) en de FTP server ook afgezet (deze wil ik ook gebruiken, de MFP upload netwerkscans in PDF naar de NAS…).
De IX4-200D nog eens proberen uit te schalen en BOEMMM! – succes. De features die ik wil gebruiken (UPNP en FTP) terug ingeschakeld en nog eens getest – BOEEEEMMMM! – nog altijd succes. De search en de rSync staan nog uitgeschakeld (ik gebruik ze toch niet) dus vermoedelijk is één van die twee services de schuldige (ik gok op de search), maar dat ga ik binnenkort nog eens trachten te staven met een authentieke try & fail / win testje ;-).
Wordt vervolgd, maar voorlopig ziet het er rooskleurig uit (al ben ik nog altijd niet te spreken over de problematiek op zich met iOmega en hun support afdeling).

NAS Troubles II

Ondertussen is mijn iOmega IX4-200D niet veel meer dan een heel erg dure “presse-papier”. Het ding staat hier, maar het staat al een tijdje uitgeschakeld en ik vertrouw het niet (meer) om er data op te zetten die ik nergens anders heb staan (zelfs met RAID5 disk-protection).
In tussentijd zijn er nog wat mails op en af gegaan tussen mezelf en iOmega Support die eigenlijk nog altijd van ermbarmelijk laag niveau is. Over mijn data terughalen wordt er al lang niet meer gesproken, maar sinds de updates van de firmware enz die ze me laten uitvoeren hebben, wil het “ding” niet meer van shutdown doen.
Als je de NAS via de web-interface of via de fysieke power-off knop vraagt om zichzelf netjes uit te schakelen, dan krijg je de melding dat hij ermee bezig is (de web-interface gaat op non-actief) en het display op de NAS blijft tot in de eeuwigheid staan op het power-off logo. Vroeger kreeg je dit heel effe te zien, waarna het toestel zich uitschakelde. No more dus.
Oplossing van iOmega Support: kan je eens de volumes deleten (lees: RAID weghalen en opnieuw aanmaken waardoor alle data OPNIEUW weg is – moest ik die er al terug opgezet hebben) en ook de ingebouwde media server eens uitschakelen. Die laatste zorgt ervoor dan mediaplayers die de NAS gebruiken als storage platform, een index geserveerd krijgen van de NAS met wat er op de disks staat om zo dus veel sneller te navigeren.
Tot op heden (we zijn nu enkele weken na die laatste support vraag) is de goesting om mij er mee bezig te houden serieus zoek. Ik ben het beu om van het kastje naar de muur gestuurd te worden met oplossingen die eerder weg hebben van “try & fail” dan van echte support oplossingen. Een zoektocht op Google geeft trouwens aan dat ik niet de eerste ben met dit probleem en dat het blijkbaar gerelateerd is aan de firmware van de harde schijven (die ik moest upgraden van iOmega Support dus).
Op hun eigen support site is er niks terug te vinden… straffe toeren. Het huidig advies om geen zuurverdiend geld te spenderen aan iOmega storage blijft voorlopig staande. Mijn data is nog altijd met de noorderzon verdwenen en na de verschillende stappen van de helpdesk heb ik er nu nog een probleem bij gekregen…
Wordt vervolgd…

Mijn iOmega IX4-200D NAS heeft me kopzorgen bezorgd! Er was ten huize Unexpected een stroompanne, waardoor een van de schijven in de RAID5 array eruit vloog. Geen erg, een rebuild (automatisch) lost dat op en klaar is kees.
Spijtig genoeg besloot mijn iOmega StorCenter er net op dat moment de brui aan te geven en mij te melden dat er nog een schijf gefaald had (tijdens de rebuild). Resultaat: data-loss.
Het ding gereboot en opeens zegt ie dat er vier nieuwe disks in de NAS zitten, maar dat er nog oude data op zit. En of ik wil confirmeren dat ze gewist mogen worden om een nieuwe RAID5 groep te maken! Ik denk het niet!
iOmega (EMC dus eigenlijk) support ingeschakeld en als enige “oplossing” gekregen: “probeer nog eens een stroomonderbreking te forceren, misschien springt ie dan terug in “rebuild mode”. Hallo?!! Dit is géén “home” NAS, maar een SMB-oplossing. Support?
Ik weet dat er SSH-toegang op dat ding zit en aangezien het op Linux draait, moet er zeker een commando zijn om dat rebuild-proces te herstarten, maar iOmega trekt zijn staart in en verwijst naar een “data recovery company”. Bedankt voor niets iOmega en EMC!
Uiteraard heb ik backups (lokaal en in de “cloud”) maar ik zou veel liever die data gewoon terug online krijgen dan dat ik 3TB aan data moet gaan restoren.
Na eens serieus mijn gedacht te zeggen tegen de support, is het laatste voorstel dat ze mij SSH-toegang willen geven (op mijn eigen NAS dus!) als ik zelf kennis heb om het probleem op te lossen… huh? Ze willen me dus toegang geven tot de Linux-shell, maar voor de rest moet ik mijn plan trekken en zelf de know-how hebben (voor een custom OS dat ze zelf gemaakt hebben dus).
Thanks but no thanks gasten. Ondertussen al speciale NAS-recovery software op de disks losgelaten (door ze in een gewone PC in te bouwen) en 90% van de data is gerecupereerd via dat systeem (dat ik in een latere blogpost nog ga toelichten).
Zo simpel is dat dus beste iOmega / EMC support afdeling. Gelukkig ben ik wel technisch aangelegd, want een “gewone” gebruiker zou pech hebben. Niet de support die ik verwacht voor een NAS-oplossing die op SMB’s gericht is en die meer dan 1200€ gekost heeft.
Wordt vervolgd…

Backups zijn kritisch en hun belang is van groot belang, niet alleen voor bedrijven, maar hoe langer hoe meer ook voor particulieren. Meer en meer mensen bewaren hun “leven” op hun computer via digitale foto’s, digitale video’s, documenten, rekeninguitreksels, klantengegevens, boekhouding,… you name it.
Vroeg of laat gebeurt er iets waardoor je al die belangrijke data voorgoed kwijt bent. Overstromingen, brand, diefstal, user mistake,… the sky is the limit als het op vlak van mogelijke rampen aankomt, maar dat je een van die zaken tegenkomt is een kwestie van tijd.
Of je nu op Windows, op Mac OS, op Linux of nog een ander besturingssysteem werkt, backups heb je altijd nodig. Hoe vaak ik al mensen in paniek aan de telefoon had met de vraag of ik hun foto’s nog kon redden van een defecte schijf, ik kan de tel niet meer bijhouden. De ene keer kan ik met succes alles terughalen, de andere keer hebben ze pech en is de enige mogelijke optie (die niet altijd succesvol is) de schijf opsturen naar een gespecialiseerde firma die dan ettelijke duizenden Euro’s aanrekent om de schijf in kwestie te ontleden en een data recovery te doen.
En zeg nu zelf, wie gaat er een paar duizend Euro op tafel leggen (willen of kunnen) voor die foto’s van dat familiefeestje terug te halen? Meestal laten de mensen het zo en pakken ze het verlies er maar bij…
Gelukkig zijn er genoeg betaalbare oplossingen om bovenstaande situaties te vermijden! De goedkoopste is een externe harde schijf naar waar je op regelmatig tijdstip je belangrijke data overzet. Als Apple gebruiker maak ik hiervoor gebruik van Time Machine voor een backup per uur. Daarnaast neem ik ook nog wekelijks een “image” backup met behulp van SuperDuper!.
Time Machine is handig voor bestanden terug te halen, maar kan ook gebruikt worden bij een herinstallatie. SuperDuper! images zijn niet alleen bootable, maar ze geven je ook je Mac terug zoals die op het moment van backup was. Naast het grote voordeel van bootable zijn, zorgen image backups ook voor snelle restores (bijvoorbeeld als je je harde schijf vervangt met een nieuw, groter exemplaar).
Time Machine in combinatie met SuperDuper! geeft al een zeer goede backup policy naar externe schijven, maar je zit opnieuw met een “SPOF” oftewel Single Point Of Failure: de externe schijf in kwestie! Om dit te voorkomen, kopieer ik mijn data ook nog eens naar mijn NAS (Network Attached Storage) die zijn schijven in een RAID5 opstelling geconfigureerd heeft.
Om nu dataverlies te ondergaan moet mijn primaire harde schijf (in mijn geval SSD) het begeven, moet de externe harde schijf de pijp aan Maarten geven én moet mijn NAS er ook mee ophouden.
Onmogelijk hoor ik u denken? Fout! Wat bij een overstroming of een brand? Of wat als er dieven over de vloer komen die al je computermateriaal meepakken?
Backups naar DVD’s is geen optie: te klein, duurt te lang en DVD’s (en andere optische media) verliezen na een tijd hun data (enkele jaren, maar toch). Backup naar tapes is een beetje passé en eerlijk gezegd, voor thuis vind ik dat totaal niet gebruiksvriendelijk en goedkoop is het ook al niet.
Recent is er echter een nieuwe mogelijkheid waar iedereen die een beetje in de tech-wereld thuis is, zeker en vast al van gehoord heeft: backups naar de “cloud”.
Met de “cloud” bedoelt men eigenlijk een externe provider. Je huurt ergens storage, je stuurt je data daarnaartoe via het Internet en klaar is kees. De externe provider moet zorgen voor redundantie en veiligstelling van je data.
Vroeger was zo iets ondenkbaar wegens veel te beperkte internetabonnementen in ons Belgenlandje, maar recentelijk zijn de limieten hoog genoeg om zulke zaken mogelijk te maken. Het staat je trouwens ook vrij om niet al je data naar de “cloud” te backuppen, maar je bijvoorbeeld te beperken tot je fotoarchief of je werkdocumenten om maar enkele voorbeelden te noemen.
Als je toch al je data online wil backuppen, dan kan je in plaats van alles te uploaden, ook je data op een externe schijf kopieren en die schijf opsturen naar je cloud backup provider. Zij kopieren de data dan naar je storage en daarna doe je de “updates” van je dataset via het gekende kanaal. Simple!
De cloud backup is tevens ook je “last resort”. Eerst probeer je restores te doen van je lokale backups en pas als die onbruikbaar zijn, ga je beroep doen op je cloud backup. Als je in dat laatste geval een volledige restore van bijvoorbeeld 200GB wil, kan je (tegen betaling welteverstaan) een externe schijf laten opsturen via koerier met daarop al je data. Kwestie dat je niet eerst 200GB moet downloaden alvorens je je gegevens terug hebt.
Mijn eerste “cloud” provider is Dropbox. Zowel de documenten van mijn werklaptop als die van mijn prive computers, zijn gehuisvest bij Dropbox. Al mijn documenten zijn dus eigenlijk al safe. Naast Dropbox (waar ik een abo van 50GB op heb notabene) heb ik sinds een tweetal maanden ook een abonnement op “Crashplan” waar mijn volledige Macbook zijn data naartoe stuurt.

Crashplan heeft een mooie interface, is zuinig op je resources, doet aan deduplicatie en compressie zodat je minder upload te verwerken krijgt, biedt unlimited storage aan en is daarnaast nog een van de goedkopere providers van cloud storage / backup. Plus ze kunnen je updates van je backups sturen via Twitter en andere sociale media en ze zijn zelf ook vertegenwoordigd op Twitter en reageren snel op vragen.
En ja, ik heb andere alternatieven getest zoals Backblaze en Mozy. Ik vond Crashplan beter werken en dus was de keuze snel gemaakt, maar mogelijk denk je er zelf anders over, dus testen is de boodschap. Crashplan laat ook toe om lokaal een backup te maken (als alternatief op bijvoorbeeld Time Machine) en in dat geval zal hij eerst een restore van die lokatie proberen te doen alvorens naar de “cloud” te gaan.
Er zijn nog veel meer mogelijkheden met Crashplan, maar check hun site voor al die details, ze leggen dat beter uit dan dat ik dat hier kan ;-). Weetje: ik betaal $50 per jaar om onbeperkt veel data naar de bewuste cloud te backuppen via Crashplan. Voor dat geld kan je nog geen extra externe schijf kopen die je dan bij vrienden of familie zou leggen als “offsite” backup oplossing.
Oh ja, en voor ik het vergeet: mijn Windows machines backuppen elke dag naar mijn Windows Home Server, kwestie dat ik ook die machines snel kan terugbrengen naar een werkende status ;-).
Conclusie: backups zijn belangrijk en een goed plan van aanpak is cruciaal om in tijden van miserie geen extra zorgen te hebben. Backups zijn zoals anti-biotica. Niemand neemt ze graag, maar iedereen die goed ziek is, is toch serieus content dat er een middel is om hen weer beter te maken.
Begin er vandaag mee, want morgen is het misschien te laat…

Gisteren was ik bezig met het opschonen van de VMWare vSphere omgeving en één van de taken was het verwijderen van een oude NAS mountpoint / datastore die ooit eens tijdelijk geïntroduceerd werd, maar zoals met vele “tijdelijke” zaken al veel te lang bestond.
Anyway, het plan van aanpak:

  • Alle VM’s die op de betreffende datastore staan met behulp van vMotion naar een andere datastore moven
  • Eventuele orphaned files verwijderen van de te verwijderen datastore
  • De datastore unmounten op de ESX hosts
  • Het filesystem verwijderen op de NAS
  • Done!

U kan natuurlijk al raden dat het verhaaltje niet helemaal volgens plan verliep. De eerste twee stapjes gingen perfect, maar bij punt drie ging het verkeerd. Als ik via de VIC (VMWare Infrastructure Client) de datastore wou unmounten, kreeg ik een foutmelding waar je helemaal niet wijzer van wordt.
Google bracht ook geen soelaas, dus weg met de GUI en “Hello CLI”.

  • Putty opstarten
  • Connecteren naar de ESX host
  • Aanloggen met mijn account
  • Mijn account via su -l verhogen naar root access
  • esxcfg-nas -l intypen om een lijst van de datastores op te vragen
  • esxcfg-nas -d <naam_van_de_datastore>
  • Pataboom de datastore is unmounted.

Niet dus. De enige feedback die ik kreeg was “missing label”. Volgens de VMWare documentatie en het intern CLI voorbeeld deed ik alles zoals het moest, dus daar lag het probleem niet. Een beetje van “pick your own brain” gedaan en toen had ik een mogelijke oorzaak gevonden. De naam van de datastore bestond uit drie woorden mét spaties! Arghh!
Een rename van de datastore gedaan, nogmaals een list-commando gedaan om te verifiëren en daarna het delete / unmount commando ingegeven. Succes! Zelfde procedure op de andere ESX hosts uitvoeren en twee minuten later was de tijdelijke datastore van weleer naar de eeuwige jachtvelden vertrokken.
Note to myself: spaties in VMWare datastores zijn geen goed idee. Spaties in de computerwereld zijn in het algemeen meestal geen goed idee. Remember!

Als serieus tevreden gebruiker van de iOmega StorCenter IX4-200D NAS, check ik regelmatig de nieuwigheden die iOmega op ons loslaat. Gisteren kondigden ze een nieuw product aan voor de SMB markt aan: de iOmega IX12-300R.

Zoals de naam al doet vermoeden bevat deze NAS appliance maximaal maar liefst twaalf harde schijven met een totale capaciteit van 4 tot 24TB (mijn IX4 heeft er vier schijven met een capaciteit van 4TB) en beschikt het over vier gigabit ethernetpoorten om de netwerkconnectiviteit te waarborgen.

ix12-300R.jpg

Het hartje van deze NAS bestaat uit een Intel Core2Duo processor en om dataloss te vermijden, kan je gebruik maken van RAID6. RAID6 zorgt ervoor dat je tot twee disk failures overleven alvorens je data verliest. Vanzelfsprekend zijn de power supplies ook redundant en hot-swapable.

Het duurste exemplaar met 24TB aan opslagcapaciteit, komt op ongeveer $10.000. Veel geld voor thuisgebruik, betaalbaar voor KMO’s en een mogelijke concurrent voor HP zijn MSA reeks.

Zijn er dan geen nadelen? Mogelijk wel natuurlijk. Zo blijft het de vraag of een enkele Intel Core2Duo processor genoeg paardekracht heeft om vier gigabit ethernet poorten en een hoop I/O te kunnen verwerken. Verder is er blijkbaar geen dubbele disk controller, waardoor je daar dus een “single point of failure” krijgt. En om het klaaggezang af te sluiten: ze gebruiken geen snelle SAS disks :-(.

Voor de volledigheid: zoals gewoonlijk is deze iOmega NAS volledig gecertifieerd voor gebruik als shared storage met VMWare, Citrix en Hyper-V.

En nu nog een gulle weldoener vinden die mij dit leuk speelgoed eens wil uitlenen…

Storage is belangrijk, zoveel is wel duidelijk. In het bedrijfsleven staat dit al langer als een paal boven water, maar de laatste jaren is ook in de privé het belang van goede dataopslag van cruciaal belang. Internet heeft zijn intrede gedaan in vele huishoudens, met daarbij het aankopen van digitale media zoals bijvoorbeeld muziek of boeken, die stuk voor stuk op de harde schijf opgeslagen worden.
Naast internet heeft tegenwoordig ook iedereen een digitale fotocamera (en soms zelfs een videocamera) in huis waar duchtig mee geëxperimeneerd wordt. Ook deze gegevens worden opgeslagen op de harde schijf van de computer.
En dan heb ik nog niks gezegd over bijvoorbeeld de digitale rekeningsuitreksels, facturen, e-mails en andere documenten die we op onze schijven hebben zitten en die we liever niet willen kwijtspelen.
Kortom, de harde schijf heeft een erg belangrijke rol in het gemiddelde gezin – al is men daar meestal niet van bewust (althans, tot het te laat is).
Backups lossen mogelijke problemen op. Externe schijven zijn hier een oplossing voor, maar deze schijven hebben ook een nadeel: ze hangen vast een één machine. Vergeet het centraal beschikbaar maken van data zonder dat de “master” computer aan staat.
Apple lost dit op met zijn Time Capsule – een router met wifi en een ingebouwde schijf waarnaar je je backups kan schrijven met Time Machine en je iTunes muziekbibliotheek centraal kan plaatsen. Leuk, maar in feite zeer kostelijk en toch enigszins beperkt. Plus, ik heb al een router en ik ben daar erg tevreden van.
Daarnaast komt nog een derde item op mijn verlanglijst: ik zoek ook een oplossing om voor een aanvaardbaar bedrag een “shared storage” oplossing te hebben voor mijn VMWare testomgeving. Met shared storage bedoel ik een opslagsysteem dat door VMWare erkend wordt als een shared storage systeem – een omgeving die je kan presenteren aan verschillende ESX servers en zo bijvoorbeeld VMotion te gebruiken. Vergeet dus huis- tuin- en keukenoplossingen zoals de Western Digital Mybook en soortgelijken. Deze dingen zijn ten eerste veel te traag en zijn ook nog is serieus beperkt in hun kunnen. Mijn WD Mybook World NAS met 1TB opslag staat meer uitgeschakeld dan ingeschakeld.
Na veel reviews te lezen, blogs af te schuimen naar gebruikerservaringen, prijzen te vergelijken en specificaties te checken, is mijn oog op de Iomega ix4-200d. Sinds Iomega is overgenomen door EMC, heeft hun productportfolio enkele leuke uitbereidingen of verbeteringen gekregen en de ix4-200d is er daar een van.

Deze NAS is bevat vier harde schijven en is verkrijgbaar in drie varianten: 2TB, 4TB en 8TB. De NAS heeft twee gigabit ethernet aansluitingen die je kan gebruiken voor redundantie of extra snelheid, een LCD scherm met de nodige informatie, drie USB poorten waar je USB-schijven, sticks of printers op kan aansluiten (ook NTFS schijven!), ondersteunt zowel NFS als CIFS, biedt RAID5, RAID10 of JBOD aan als disk-configuratie, ondersteunt Active Directory integratie, kan data kopieren van het ene volume naar het andere (en naar USB schijven / sticks) zonder dat de data door de client-pc passeert, heeft support voor Time Machine, kan als iTunes server dienst doen, werkt perfect samen met de PS3, XBOX360 en alle andere toestellen die DNLA ondersteunen, bevat een Torrent server zodat je kan downloaden zonder PC, kan met een optionele Bluetooth adapter communiceren met GSM’s, biedt een “truckload” aan reporting met o.a. SNMP mail alerts en logging én de kers op de taart is dat de ix4-200d door VMWare gecertifieerd is voor gebruik met VMWare Infrastructure. Lees hier de volledige specificatielijst gerust na, want ik ben hoogstwaarschijnlijk nog dingen vergeten.

Kort gezegd: deze NAS heeft alles wat ik zoek en meer. En wat moet het kosten hoor ik u denken? De 4TB variant kan je mits wat zoekwerk vinden voor net geen 900€ – dit model is dan ook de “sweetspot” van de reeks – de 8TB variant kost ongeveer het dubbele en de 2TB versie de helft. Let op, als je RAID5 gebruikt, ga je een derde opslagruimte verliezen om de redundantie te kunnen garanderen, met RAID10 verlies je de helft. JBOD geeft je de volledige opslagcapaciteit van de disks, maar biedt geen enkele bescherming tegen hardware falen en is dus sowieso geen optie voor mij.
Zijn er dan geen nadelen aan deze NAS? Weinig. Er zijn toestellen die sneller lezen / schrijven dan de Iomega (ook al doet die het zeker niet slecht in de tests – middenmoot zeg maar), maar die kosten ook direct een pak meer. Een ander nadeel is dat de harde schijven niet hot-swappable zijn in geval van defect. Om je garantie niet te verliezen, moet de swap gebeuren door Iomega zelf, maar tests hebben bewezen dat het perfect mogelijk is om het chassis te openen en de schijf zelf te vervangen, waarna de RAID-array zichzelf zonder probleem herstelt.
En nu nadenken of ik al dan niet op “Bestel Nu” ga klikken…

« Older posts

© 2024 Unexpected.be

Theme by Anders NorenUp ↑