Elke maand komen we elkaar tegen. Het is te zeggen, we komen elkaar meermaals per maand tegen, zelfs meermaals per week. En toch, per toeval komen we elkaar ook dààr heel dikwijls tegen.
Zonder het van elkaar te weten, op dezelfde plaats, rond hetzelfde uur, in dezelfde stad. Ja, zelfs in hetzelfde pand. Soms naast elkaar zittend, zonder het direct te beseffen. Want dan zit er water en schuim in ons haar en knijpen we onze ogen toe, terwijl we wegzwijmelen in die masserende stoel.
Mijn collega en ik, wij hebben al vele jaren dezelfde kapper, zonder het van elkaar te weten. De laatste keren kwamen we elkaar tegen. Ik stond achter haar en vroeg hoe ze haar kapsel vandaag wou.
Zij verschoot en gierde het uit.
Binnenkort is ze een ex-collega. Gelukkig is er nog die maandelijkse kapper-date om bij te praten en tegen elkaar te vertellen hoe het gras altijd groener is aan de overkant.
Uit het leven gegrepen zeg ik U.
Tag: Collega
Afscheid nemen van een collega is nooit plezant, en dan vooral niet als je er fijn kon mee samenwerken. Alhoewel, eigenlijk werkte ik er helemaal niet mee samen. Gewoon twee mensen die “klikken” zeg maar.
Hij deed dezelfde job als ik, maar waar ik verantwoordelijk ben voor BeLux, deed hij het voor Nederland. Jep, het is een Nederlander. En ik kom daar, in tegenstelling tot wat de meeste Belgen, goed mee overeen – met Nederlanders dus. Ik zou me daar prima thuis voelen en kunnen integreren, heck ik drink zelf graag (karne)melk! Hup hup Holland :-).
Anyway. Het afscheidsfeestje wat in Almere – 250km enkele rit. Ik was de enige “Belg” aanwezig en dat deed helemaal niets ter zake – it was great fun en ik ben er zeker van dat het contact zal blijven bestaan. All the best kerel!
Vanmorgen deed het wel pijn – feestje bouwen en 500km rijden, ik word ook een dagje ouder.
Daarna nog naar Utrecht afgezakt – erg mooie stad trouwens – alwaar we lekker gegeten hebben in restaurant “Buurten”, Aanrader, alleen al voor de sfeer en het vriendelijke personeel.
Het was tijd voor een nieuwe uitdaging. Een nieuwe challenge. Volgens een psychologische analyse die ik ooit heb moeten ondergaan alvorens mijn huidige functie te mogen betreden, ben ik iemand die constant op zoek gaat naar nieuwe uitdagingen en die “triggers” moet krijgen om zijn motivatie niet te verliezen. Ik kan ze alleen maar gelijk geven, want eenmaal ik het gevoel heb dat ik alles gezien heb, ga ik op zoek naar iets nieuws om me in vast te bijten. Aandachtige lezers hadden het misschien wel tussen de lijntjes gelezen… my time had come.
Na bijna 5 jaar van trouwe dienst, resten er mij dus nog 7 dagen in mijn huidige functie bij de huidige werkgever alvorens ik mijn bureau leegmaak, de laptop met bijhorende digipass en UMTS kaart teruggeef en mijn vast werkstation een herinstall commando meegeef.
Daarna zitten mijn dagen als Wintel System Engineer er op en maak ik de overgang naar de wereld van data-opslag als Storage Consultant – een vakgebied waar ik de laatste maanden in mijn huidige functie ook al veel mee in contact kwam.
Voor de niet-IT minded mensen: met storage bedoel ik niet “kasten, laden, meubels…” (dus ik ga niet bij IKEA of iets gelijkaardigs werken ;-)), maar wel SAN (Storage Area Network), data-deduplicatie, backup, archiving,… kortom een “hot topic” van IT-wereld waarin er veel nieuwe, interessante uitdagingen te vinden zijn. Fun fun fun dus!
Met een mand vol goede herinneringen en ervaringen zal ik volgende week de deur achter mij dichttrekken, niet achteruit kijken en mij volledig geven in de nieuwe functie. Want zo ben ik wel – als ik mij eenmaal gefocust heb op iets, dan kijk ik niet meer achterom en ga ik volledig voor het bereiken van het nieuwe doel. Stilstaan = achteruitgaan. Know what I mean?
Bij het veranderen van job, hoort ook het minder fijne aspect – afscheid nemen. Doorheen de jaren kom je namelijk in contact met andere mensen, mensen die van “collega zijn” evolueren naar “meer dan collega zijn”. Ik zal de fijne gesprekken, het gezever en gelach serieus missen.
Natuurlijk is het een zeer kleine wereld en zijn er vandaag de dag geen afstanden meer die onoverkomelijk zijn (heck, een e-mailtje is de wereld rond in enkele miliseconden), maar toch besef ik goed dat ik sommige mensen veel minder zal tegenkomen dan ik gewoon was, sommigen misschien helemaal niet meer.
C’est la vie?
Op het nieuwe werk zal ik ongetwijfeld nieuwe bruggen bouwen en mijn plaats opeisen in de structuur, maar alles is nieuw dus het koffiemachine moet herontdekt worden, de places 2 be om ‘s middags een hapje te eten gelokaliseerd worden, de karakters van de nieuwe collega’s een plaats geven,… Veel dingen om naar uit te kijken dus.
In short: every end is a new beginning. Wish me luck!
Mits een beetje vertraging wegens zo goed als geen tijd gehad om te bloggen, volgt hier mijn laatste bijdrage aan mijn TechDays ’09 blogposts. De tweede dag was bijna in de soep gevallen door een ongeval onderweg waardoor we (ik ging mijn twee andere collega’s elke dag oppikken aan het station van Mechelen) bijna te laat waren. Bijna, want we waren al bij al nog netjes op tijd, maar besloten toch de eerste sessies te skippen wegens niet interessant voor ons of wel interessant maar al eerder gezien op een andere sessie of event.
De rest van de dag verliep vlot en opnieuw met een berg interessante sessies van onder andere Rhonda J. Layfield, een serieus gemotiveerde vrouw die het nog is goed kan uitleggen ook (ik zag haar sessie rond SYSVOL replicatie, een op het eerste zicht niet zo interessant onderwerp (saai?) maar de manier waarop zij dat vertelde, deed me echt zin krijgen om in de replicatie-problemen te vlienge :-). Om maar aan te tonen dat een goede spreken een sessie kan maken (en omgekeerd, een slechte kan ze kraken, maar dat heb ik niet mogen meemaken op dit event). Rhonda schrijft trouwens techboeken met Mark Minasi, een serieus gekend schrijven van techboeken (o.a. de Mastering Windows 200x boeken die hun gewicht in goud waard zijn). Een tech-celebrity dus ;-).
Een andere sessie die me bijgebleven is, is de sessie van Kurt Roggen over group policies. Tevens een boeiende en ook wel belangrijke sessie voor sysadmin’s me dunkt. Kurt doet dat goed, hij brengt het met veel enthousiasme en in mijn ogen is hij een van de betere Belgische presentatoren (of hoe heet je zo een mensen die keynote’s geven?).
Daarna zat TechDays ’09 er op voor mij, want de laatste sessies vielen minder in mijn interessegebied en aangezien ik later op de avond nog naar de ICT Networking Drink te Brussel ging, kon in de extra tijd om daar te geraken goed gebruiken.
TechDays ’09 was een gigantisch succes, zowel voor de aanwezigen als voor Microsoft en hun partners. Het event is niet gratis, maar het is elke euro meer dan waard in mijn ogen. En aangezien de meeste IT’ers de entrance fee kunnen verhalen op hun bedrijf, zou geen enkele Microsoft techguy hier mogen ontbreken. Je wordt op twee dagen bijgebracht wat er nu allemaal mogelijk is, maar ook wat de komende 12 maanden in te pipeline zit en waar je misschien meer aandacht moet aan geven. En al dit zonder te vervallen in marketing-keynotes, want de sessies zijn wel degelijk technisch en onderbouwd met live demo’s.
Voor mij was het een succes en bij leven en welzijn zal ik er volgend jaar opnieuw bij zijn. En laat ons hopen dat er dan wat meer mensen Twitter kennen ;-).
PS: Katrien De Graeve was zo vriendelijk om mij via Twitter (jep, again Twitter) te laten weten dat de prijzen van de Microsoft Surface 12000€ voor de consumer edition en 13000€ voor de versie met SDK zijn. Thanks @Katriendg voor de feedback!
Dat is het minste wat ik kan zeggen van het voorbije weekend. Zoals ik al had verteld, zat er een Exchange-migratie in de pipeline @ work en daar deze iets langer dan gepland duurde, heb ik van zaterdag 8u ‘s morgens tot zaterdagnacht 5u op het werk gezeten, in het gezelschap van enkele collega’s weliswaar. Tussen de migratie in hebben we natuurlijk onze maag gaan vullen bij een Grieks resto in de buurt (kwestie van de nacht zonder grommende maag in te gaan) en tijdens de nachtelijke uurtjes heeft onder andere Katastroof, Pearl Jam en andere meer foute muziek ons wakker gehouden…
Zondag heb ik “uitgeslapen” tot de middag en de rest van de namiddag een beetje “hangin’ around” doorgebracht. Niet moe genoeg om te slapen, maar te moe om mezelf nuttig te maken. Zombienation dus. En toen was het maandag, vandaag dus – een dag die vooral bestond uit kleine problemen “patchen” die nog uit de migratie naar boven gekomen zijn. Niets onoverkomelijk hoor. Waar een wil is, is een weg zeg maar.
En ‘s avonds was er afgesproken in het stamcafé voor een natje en een droogje en de nodige inhaalsessies van wat iedereen de voorbije dagen zo al uitgestoken heeft. Meer moet dat soms niet zijn om de brains effe te “resetten” he ;-).
Trouwens, maandagavond is ook het moment dat mijn digicorder geprogrammeerd staat op VTM – jep, voor Beauty & de Nerd. Zonder echte inhoud en redelijk brainless television, I know. Maar ik skip de saaie stukken en ik vind dat nog wel geestig om te zien hoe die nerds volledig hun eigen verliezen als ze naast een meid slapen… En hoe die “beauties” (alles is relatief niet waar?) dan weer zo full of themselves zijn en dat niet eens beseffen :-).
En zeggen dat Temptation Island er zit aan te komen… “drank is den Duvel zeg ik u!”. Muahahah.
Eén van mijn goede voornemens voor dit jaar was meer sporten (lees: beginnen sporten). Vroeger speelde ik squash, tennis en fietste ik op regelmatige basis door Vlaanderen. Vroeger, dat moet nu toch al een drietal jaren geleden zijn en dat zie en voel ik aan mezelf. Vandaar dus dat sporten dit jaar hoog op de agenda staat.
Gisteren heb ik de eerste stap gezet en ben ik terug beginnen squashen om na de volle twee balletjes terug te weten waarom ik deze sport altijd zo graag gedaan heb. Snelheid, kracht, tactiek. Het zit er allemaal in. En je hebt na een uur squashen echt wel een goede workout gehad. Vroeger speelde ik twee keer per week, soms al is drie keer. Dat laatste is teveel van het goede als je naast het sporten nog iets anders wil doen, dus beginnen we met een keer per week – daarna zien we wel of we het eventueel opkrikken naar twee keer.
En om te voorkomen dat het bij deze ene keer blijft, hebben we (mijn squash partner & mezelf) direct een 10-beurtenkaart gekocht. Het geld is uitgegeven, dus moesten we het in onze hersenpan halen om af te haken (doubt it very much, maar toch…) dan is het verlies van om en bij de 160€ misschien een extra argument om door te bijten ;-).
Ondertussen heb ik al vernomen dat één van mijn collega’s het ook wel zou zien zitten om wekelijks een balletje te gaan slaan. Dus misschien kom ik dan toch nog aan mijn twee sessies per week…
In ieder geval, het voelt goed om terug in actie te schieten. Zodra het beter weer wordt, haal ik de fiets van stal (en wie weet die loopschoenen ook).
Al sinds dag één ben ik een trouwe fan van Scofield en Burrows, de twee lead actors in de actieserie Prison Break. Toen Kanaal 2 (ja zo heette die zender op dat moment in zijn bestaan) begon met het “airen” van het eerste seizoen, had ik dat al een paar maandjes eerder achter de kiezen dankzij de glorieuze werking van het internet. Mijn eerste reactie was toen dus eerder iets van “beter laat dan nooit”.
Men had een kaskraker vast en dus kon een 2de spannend seizoen niet uitblijven. In het eerste seizoen hadden we gezien hoe Michael de gevangenis in ging om zijn broer Lincoln er terug uit te krijgen, en eindigt het seizoen met hun ontsnapping – major cliffhanger dus. In seizoen 2 ontdekken we het hoe en het waarom van gans de enscenering en hoe ze trachten te vluchten van Alex Mahone, de man die door The Company wordt ingehuurd (onder dwang ontdekken we later) om de voortvluchtigen te vatten.
Naar het einde van seizoen twee valt alles min of meer in zijn plooi, maar eindigen onze vrienden (en hun vijanden) alweer in de gevangenis, deze keer in Panama. Seizoen drie vertelt dus het verhaal over hoe ze daar ontsnappen en waarom al die heisa sinds seizoen één eigenlijk begonnen is. Dit vond ik persoonlijk het minst sterke seizoen, al was het nog altijd beter dan vele andere series out there – die soms nog maar aan hun eerste seizoen zaten.
Sinds een maand of twee toont men op 2BE (want zo heet Kanaal 2 tegenwoordig) het vierde seizoen, en tot mijn verbazing zijn ze er deze keer in geslaagd om hun uitzendingen slechts een dikke maand na de TV-zenders in de VSA op de buis te brengen. Met ander woorden, de Vlaamse kijkers zitten geen volledig (of soms meer) seizoen achter op onze Amerikaanse collega kijkers. Goed zo! Al vermoed ik dat het eerder een “countermeasure” is om het illegale downloaden een halt toe te roepen, dan een “effort” om de Vlaamse kijker te plezieren.
Want waarom downloaden mensen TV-series? Omdat ze fan zijn van een bepaalde serie en tot de constatatie komen dat onze Vlaamse TV-zenders de serie vaak pas een jaar later, soms meer, op de buis brengen. Deze keer was er dus maar een dikke maand tussen, wat best aanvaardbaar is denk ik. Tot hier was het plan dus best ok en aan het lukken.
Maar u hoort mij al aankomen… “was het plan aan het lukken”. Zoals in “verleden tijd”. Want een week of twee terug kondigde men op 2BE aan dat aflevering 9 van het vierde seizoen voorlopig het laatste deel was van Prison Break en dat ze de serie zouden hervatten in maart. Maart? Inderdaad! Nog vier maanden wachten dus!
Eventjes online checken leert ons dat ze in de VSA nog niet gestopt waren (Fall Finale) en dat ze daar dus pas aanstaande maandag de voorlopig laatste aflevering tonen – zijnde aflevering 16 van de in totaal 23 episodes. Er zijn dus nog maar liefst zeven nieuwe afleveringen op de buis gekomen bij onze buren over de oceaan in vergelijking met onze uitzendingen. Bummer van jewelste!
En dan denken ze hier bij ons dat de mensen braaf gaan zitten wachten tot ergens in maart? Als je nu bijvoorbeeld die overige zeven afleveringen zou downloaden, dan zou je nog tot eind januari zoet zijn als je elke week een aflevering kijkt… Sounds like a plan?
Maar ach, ik ken mezelf. Als ik ze download, dan ga ik ze één voor één bekijken, de ene achter de andere, want de spanning en de actie zijn zodanig te snijden dat ik mezelf niet zou kunnen inhouden om verder te kijken.
Dilemma’s…
PS: u moet ze zelfs niet downloaden, die gemiste afleveringen. Op de site van Fox kan je ze gratis online bekijken in HD-kwaliteit. De site zal echter zeggen dat dit enkel toegankelijk is voor surfers uit de VSA, maar mits enige creativiteit komt u er wel achter hoe u daar een mouw aan kan passen (tip: proxy servers).
The never ending story zou je dit bijna kunnen noemen denk ik. In de vorige update had ik al verteld dat ze bij Apple hun vergissing zonder probleem hadden rechtgezet en dat ze mij de juiste Macbook gingen opsturen. Dat was vorige week donderdag.
Hun website gaf netjes aan dat mijn nieuwe laptop klaar was voor verzending binnen de 24u, maar toen ik maandag nog altijd niks ontvangen had en er op de site nog altijd stond dat hij klaar was voor verzending, heb ik nog eens naar de vriendelijke mensen van de Apple Store gebeld.
Anneke (haar heb ik ondertussen al meermaals gesproken, vriendelijke dame trouwens) wist me te vertellen dat mijn verzending geblokkeerd stond (who knows why?) en dat haar collega zich daar vermoedelijk vergist had. Ze ging het direct oplossen en na een uurtje kreeg ik dan inderdaad een bevestigingsmail dat mijn Macbook de deur zou uitgaan en verwacht kon worden op of voor 9 december – vandaag dus ten laatste.
U raadt het al. Ik heb geen UPS gezien met mijn Macbook. Daar ik een vermoeden had omdat hun site nog altijd aangaf dat het “verzonden” was, maar ik geen verdere updates kon zien, heb ik daarnet nog eens teruggebeld naar Anneke.
Alles is goed, maar ze zitten bij UPS met een kleine vertraging. Orders die gisteren zouden geleverd worden, zijn ook pas vandaag toegekomen. Als alles meezit gaan ze hier dus morgen staan en aangezien ik morgen met verlof ben, komt me dat goed uit.
The saga continues dus… en laat ons hopen dat er morgen een happy end aan mag komen.
Wordt ongetwijfeld vervolgd!
Vandaag was de eerste dag van de normaal voorziene vijf dagen van training rond storage area networks in het algemeen en HP’s EVA in het bijzonder. Ik zeg wel, normaal voorziene, want toen ik deze morgend toekwam bij de hoofdzetel van HP, had men daar nog nooit van mij gehoord en stond ik dus ook nergens op een lijst voor opleiding te krijgen. Straf, want ik heb wel degelijk bevestigingsmailtjes gekregen dat alles in orde was! Sterk staaltje communicatie beste vrienden van HP!!
Geluk bij een ongeluk dat er voor de eerste cursus van drie dagen nog andere geïnteresseerden waren, waardoor de cursus toch georganiseerd werd en ik kon meevolgen (en dus niet voor niets naar Nederland was afgezakt). De tweede cursus van twee dagen gaat spijtig genoeg niet door… De docent wist me te vertellen dat er maar één inschrijving was geweest (ik dus) en dat deze daarom geannuleeerd was… wel tof dat ze mij dat laten weten!
Kortom, de vijf dagen Amstelveen zijn herleid naar drie dagen waardoor ik woensdagavond dus al terug thuis zal zijn in plaats van vrijdagavond. Geen erg.
Trouwens, de cursussen waarvoor ik mij had ingeschreven zijn:
Deze week spendeer ik vier van de vijf dagen ten huize Hewlett Packard (HP) voor een opleiding HP DataProtector 6 – HP’s backupsysteem (in feite opgekocht maar swat, zo werkt de IT wereld nu eenmaal). In principe is dit de eerste van twee cursussen die gericht zijn op dit product, waarin we (mijn collega’s backupadmins en mezelf) de inside-out’s van DataProtector erdoor jagen.
Dag 1 begon pas om 9u30, waardoor ik dus net iets langer dan anders kon slapen en nog rustig kon onbijten alvorens te vertrekken richting Diegem city.
De voormiddag is vooral opgesoepeerd aan de infrastructurele opzet achter DP en het licentiemodel. In de namiddag hebben we elk onze eigen DataProtector server opgezet (next – next – next – finish) en alvast enkele backup’s gemaakt zodat er in onze databases al het een en ander aanwezig is om morgen verder mee te spelen.
Al bij al was dag 1 dus relatief rustig en heb ik nog niets gezien dat ik nog niet wist (of niet kon raden ;-)). Vanaf morgen zal er een tandje bijgestoken worden (hoop ik), waarvan ik vaneigens de progress hier achterlaat.
PS: HP’s inside cathering is de max. Overdadige keuze, heel erg lekker en ze hebben daar verse watermeloen!
Recente Comments