Telling stories for a living
Een week of drie terug was ik aan het improviseren met mijn DDJ-1000 en voor de verandering heb ik eens op record gedrukt.
Verre van perfect, maar ter mijn verdediging was er ook geen geprepareerde playlist en meestal zelfs zonder voorbeluisteren wegens gewoon amuseren en in the heat of the moment tracks erin droppen.
Enfin ik deel het maar. Like it or leave it.
Mijn “healthy life movement” plan is nog altijd op kruissnelheid en ik blijf investeren in mezelf. Om een betere versie van mezelf te worden.
Vanzelfsprekend.
Met dat het hardlopen op een wat lager pitje kwam te staan sinds de zomer en ik tijdens de wintermaanden ook geen enkele motivatie kon vinden om door weer en wind te ploeteren, ging ik op zoek naar alternatieven om die vetverbranding te blijven voeden. Af en toe roeien blijft op de agenda staan, maar ik had ook zin in iets nieuws. Fietsen misschien? Maar mijn (race)fiets op “rollekes” zetten, boeit me maar weinig en een spinning fiets spreekt me ook niet direct aan. Tijdens een van mijn Youtube momentjes, duik ik “Alice In Wonderland gewijs” van de ene konijnenpijp in de andere en ontdek ik regelmatig nieuwe dingen. Af en toe blijft er zo eentje plakken en wil ik er meer van weten en zo kwam ik terecht bij Satan’s Tricycle oftewel een air bike.
Als je de link naar het artikel gevolgd hebt, dan weet je ondertussen waarom men een air bike een duivels toestel noemt. Voor zij die het korte antwoord willen: omdat je super hard afziet op dat ding en jezelf heel erg tegenkomt! Rogue Fitness is een gevestigde waarde en hun versie van de air bike, de Rogue Echo Bike, is pretty much de logische keuze als je overweegt om jezelf een marteltuig te kopen dat gemaakt is om een leven lang mee te gaan.
Look & feel gewijs is een air bike als een home trainer waarbij het vliegwiel vooraan vervangen is met een gigantische ventilator waarvan de bladen tegen de wind staan voor maximale weerstand en waar aan de transmissie ook nog eens twee armen zijn bevestigd zoals je op een cross-trainer hebt en die tegelijkertijd dienst doen als “stuur”.
Op het wereldwijde web vind je crazy mofo’s die op hun air bike 100 cal verbranden op 1 minuut! Jep. Dat las je goed. En het kan. Maar ik garandeer je dat je dan letterlijk van je fiets valt.
Kortom dit toestel is een krachtpatser als het aankomt op cardio en vetverbranding en terwijl toch spieren kweken! Er zit geen “uitbol” functie op de Echo – de pedalen blijven roteren en kan je niet stilhouden, idem met de armen en doordat de ventilator haaks op de windrichting staat, valt ie zo goed als direct stil als je nog maar denkt aan stoppen met trappen en armbewegingen maken.
Ja, je kan je voeten op de steuntjes zetten en enkel met je armen werken. Omgekeerd ook en enkel trappen en je armen naast je lijf laten bengelen. Maar dan moet alle kracht en moeite van die ene spiergroep komen – afzien!
Ik spendeer gemiddeld elke dag een half uurtje op de air bike en ik voel het verschil al na een paar weken van training. Op vlak van calorie-verbranding wint de air bike vlotjes van het hardlopen: 20 minuten fietsen op de Echo komt overeen met 30 minuten hardlopen met een gelijkaardig inspanningsniveau. Efficient dus ;-).
Soit. Ik zal nog eens een toertje gaan racen op mijn Duivels driewielertje…
PS: Wie zelf interesse heeft: Rogue levert aan huis en alles tesamen heeft mijn Echo mij net geen 1000 EUR gekost. Let op want ik heb al gehoord dat er soms lange wachttijden zijn – blijkbaar is de Echo een gewild beestje.
Al sinds fatbikes op de markt zijn zit ik ze te “eye-ballen”. In essentie zijn het mountain bikes met absurd dikke banden. Tenzij je het serieuzere offroad terrein op zoekt, meer specifiek heel erg losse ondergrond, zand, sneeuw, rotsen en zo meer, is een fatbike eigenlijk geen logische keuze.
Dikkere en bredere banden betekenen meer gewicht en meer rolweerstand. Maar ook meer comfort en een gigantische hoop fun!
Soms moet je de ratio en logica los laten en gewoon springen.
Enfin. Binnen zes weken heb ik mijn Farley 5. I’ll keep you posted.
Funny. Mostly cause it’s true.
Ik weet niet hoe het bij u zit, maar ik merk een opwaartse trend van Youtube in mijn dagdagelijks leven.
Ja, natuurlijk kijk ik al jaren music video’s op Youtube. Of fail movies. Of andere tijdverslindende, nutteloze vertier biedende video’s.
Maar dat is niet wat ik bedoel met een opwaartse trend.
Mijn consumptie van “braindead” Youtube materiaal is er met de jaren eerder op achteruit gegaan. En das een goede zaak in een wereld van nooit genoeg tijd hebben.
De shift die ik gewaar word, is er eerder een van de klassieke media vervangende soort: ik volg meer en meer Youtube kanalen die dagelijks of wekelijks nieuwe content aanbieden. Sommige kanalen worden gemaakt door amateurs, als hobby project. Echter regelmatig zijn het professionele kanalen waar je kan zien dat er heel wat werk aan te pas komt. Die makers zijn dan ook professioneel bezig met Youtube en verdienen er hun boterham mee.
Waar ik me nog het meest van al aan erger op de klassieke TV: reclame.
In de meeste YT kanalen die ik volg zit er zelfs geen reclame. Of toch niet zoals je dat kent van op TV.
Af en toe is er eens een reclamefilmpje voor de eigenlijke content van start gaat, maar die kan je in 95% van de gevallen skippen na een paar seconden. Zeer uitzonderlijk zit er een onderbreking in de video zelf.
De meeste reclame of beter gezegd de inkomsten om de video’s te kunnen maken, komt van video sponsors. Bv. Samsung dat een tech kanaal sponsort om vanop CES verslag uit te brengen. Maar daar is altijd full disclosure over en dan heb ik er eigenlijk geen probleem mee.
De reclame zoals we dat kennen op de klassieke TV bestaat er gewoon niet. En ik mis dat ook totaal niet. Integendeel. Ik erger me er nog meer aan als ik nog eens live naar iets op TV kijk. Het liefst van al neem ik iets op zodat ik de reclame kan doorspoelen.
Trouwens: voor zij die het willen kan je een YouTube Premium abonnement nemen waardoor je helemaal geen reclame meer te zien krijgt! Ja, dan betaal je voor de content, maar vergeet niet dat je voor je huidige TV thuis ook al betaalt… en daar zit nog altijd reclame bij.
Om te kunnen kijken wanneer jij het wil, moet je het programma opnemen en dus een digicorder huren of kopen. Wil je on-demand kijken dan heb je altijd een extra abonnement nodig (de zogenaamde terugkijk-TV). En alle content die je vandaag via digitale TV binnenkrijgt is ocharme 720P kwaliteit, terwijl YouTube technisch gezien al tot 8K kan streamen. In realiteit zijn de meeste kanalen 1080/1440P met links en rechts al makers die hun materiaal in 4K uploaden.
En je kan kijken waar en wanneer je wil. Vanop elk toestel met een internetverbinding. Want alles zit in de cloud weet je wel. Bij bv. Telenet is dat zo simpel niet en moet je via hun eigen app gaan. Vroeger werkte dat zelfs enkel als je op Telenet wifi zat. Oh en vergeet vanop elk toestel maar, want je moet het toestel registreren bij hen en je kan maar een aantal toestellen registeren…
Initiatieven zoals VRT.NU zijn een stap in de goede richting en nog net op de valreep om niet overbodig te worden gemaakt denk ik. VTM, Vier en de rest van de Vlaamse zenders komen nu ook allemaal op de proppen met hun apps en dan zijn er nog de overkoepelende mediabedrijf gestuurde oplossingen zoals Stievie. Allemaal goed en wel, maar ofwel zijn ze betalend, ofwel zijn ze heel beperkt, de kwaliteit is nog altijd niet om naar huis te schrijven en je hebt een handvol apps nodig om je “kanalen” te kunnen volgen. En met uitzondering van VRT.NU zit er bij iedereen nog altijd reclame in (tip: er zit minder reclame in dan via de gewone weg, dus als je op VTM iets wou bekijken dat je niet had opgenomen, is kijken via de app minder pijnlijk dan via terugkijk-TV). Had ik trouwens al gezegd dat ze niet allemaal de optie hebben om te streamen via AirPlay of te casten naar een Chromecast?
Zucht.
Uiteraard snap ik deze doodstrijd wel: elke zender wil jou in hun app houden. Als ze je niet via de TV kunnen “locken” voor hun reclame, dan zullen ze je via hun app proberen vast te zetten. Reclame door je strot en aangezien je altijd een account moet maken, hebben ze ook data over wie je bent en waar je wanneer naar kijkt. En wees maar zeker dat ze die data verkopen of op zijn minst gebruiken om weer iets met reclame te gaan doen ;-).
Geef mij dan maar YouTube. Betere content. Betere kwaliteit. Een platform dat altijd en overal werkt en integratie heeft met elk toestel dat je kan bedenken. Ja Google zit achter YouTube en die zullen de data ook wel in hun voordeel gebruiken. Maar dat doen ze uiteindelijk allemaal en dan verkies ik degene die mij het meeste voor mijn “geld” geeft.
YouTube For The Win. En VRT.NU voor de betere Vlaamse content.
I rest my case.
Ondertussen zitten we al aan aflevering zeven van de One For The Road podcast!
In deze aflevering blikken we terug naar de voorbije acht afleveringen (de piloot + 7 afleveringen) en bespreken Stijn en ikzelf hoe wij een episode van onze podcast in elkaar boksen. Workflow, bits en bytes, materiaal, onze gasten,… het komt allemaal aan bod.
Te beluisteren via Soundcloud, Spotify of jouw favoriete podcast app!
De laatste jaren lees je meer en meer artikels rond het nut van mindfulness en meditatie en hoe ze een positieve impact kunnen hebben op je algemene gezondheid. Uiteraard staat dat evenredig met de toename van burn-outs waar klaarblijkelijk meer en meer mensen last van hebben.
Ik vind het eigenlijk “normaal” dat die laatste fenomenen meer en meer opduiken in ons dagelijks leven, bij onszelf of onze naasten. We draaien per slot van rekening allemaal al dan niet vrijwillig mee in de “Rat Race” van het leven nietwaar?
Daft Punk gewijs moet alles Harder, Better, Faster en Stronger zijn.
Succes meten we af aan scorecards, aan de stand van onze bankrekening en aan de spullen die we kunnen kopen dankzij het succesvol meedraaien in de mallemolen. En dan spreek ik nog niet over social media waar we ook allemaal ons beste beentje moeten voorzetten!
Een viscieuze cirkel zeg maar. En vroeg of laat wordt dat teveel voor menig mens en dan zit je in een diep dal waar je vaak voor maanden of zelf jaren in vast zit: de beruchte burn-out dus.
Tot op heden ben ik zelf gelukkig gespaard gebleven deze hedendaagse ziekte en ik wil graag geloven dat dat deels te maken heeft met mijn karakter en het feit dat ik er meestal wel in slaag om de spreekwoordelijke knop om te draaien in mijn persoonlijke tijd. “Unwinden” door muziek te luisteren of te spelen, wat sport links en rechts of gewoon wat onnozel doen met vrienden en familie.
Ik heb vaak gedacht dat dat toch zo moeilijk niet is om de stress van de job ‘s avonds achter je te laten. Dat mensen met een burn-out een beetje karakter of olifantenvel moeten kweken en voor zichzelf moeten opkomen. Klop eens op tafel godverdekke!
Maar zo simpel is dat allemaal uiteraard niet en dat weet ik ondertussen ook wel. Omdat ik me heb ingelezen en mensen ken die er onder geleden hebben. En dat waren geen karaterloze wezens of mensen zonder ruggengraat.
Uiteraard geloof ik dat het wel helpt om er minder vatbaar voor te zijn, maar in the end zijn we er allemaal potentieel vatbaar voor, alleen zal het bij de ene wat langer duren dan bij de andere.
My 2 cents.
Toen mijn werkgever de mogelijkheid bood om een mindfulness workshop te volgen, mede met het oog op een goede balans vinden / behouden tussen de dagdagelijkse “Rat Race” op professioneel vlak en de prive sfeer waar je de batterijen terug oplaadt, heb ik eerlijk gezegd eventjes getwijfeld.
Vooral omdat ik op dat moment nog vol overtuiging was dat een gezonde portie karakter en wilskracht genoeg is om te blijven gaan en niet te plooien. Ook omdat ik al die mindfulness dingen nogal een hoog “geitenwollensokken gehalte” vond hebben. Hippies met flodderbroeken die van Kumbaja zingen rond een kampvuur. Niks mis mee, maar totaal niet mijn ding.
Anderzijds vond ik dat ik pas een oordeel kon vellen over iets als ik het zelf geprobeerd had. Ik heb zelf de pest aan mensen die een mening hebben die niet onderbouwd is en dus zou het erg hypocriet zijn om mindfulness oefeningen af te schilderen als kwakzalverij als ik het zelf niet eerst zou proberen.
En dus zo geschiedde: ondergetekende nam halverwege 2018 deel aan een mindfulness workshop.
De workshop vond plaats gedurende zes weken: wekelijks een halve dag op locatie met collega’s en een trainer waar je de basis meekrijgt, samen oefeningen doet en achteraf ervaringen deelt. De dagen tussen de workshops kreeg je opdrachten bv. dagelijks een bodyscan of ademhalingsoefeningen doen.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik na die eerste les al overtuigd was. Sommige dingen waren inderdaad nogal fluffy (of toch voor mij), maar de trainer gaf ruimte om daar zelf invulling aan te geven en het je eigen te maken op een manier die goed aanvoelt.
In het begin is het allemaal wat onwenning en merk je weinig verschil, maar de aanhouder wint en na een week doorzetten begin je dat momentje van mentale afzondering te apprecieren. Je hoofd leegmaken of net niet. Aanvaarden dat het niet leeg is en dat ok vinden.
Dat klinkt allemaal niet rationeel, maar het werkt dus wel degelijk om innerlijke rust en focus te vinden. En komende van een erg rationeel en logisch ingesteld iemand zegt dat veel ;-).
We zijn nu acht maanden na de laatste workshop. Veel van mijn collega’s hebben afgehaakt en doen geen mindfulness oefeningen meer. De “peer pressure” is weg en dan vervallen mensen al eens in hun oude gewoontes denk ik. Al zeggen ze wel bijna allemaal dat ze het missen en er eigenlijk tijd voor zouden moeten vrijmaken.
Persoonlijk heb ik nog niet opgegeven. Dagelijks komt het er niet van, maar ik probeer toch 2-3x per week 10 minuten te vinden om een oefening in te lassen.
Zelf maak ik gebruik van de app Headspace (let op: betalend, maar wel de moeite en werkt zowel op je mobiel als op je computer of tablet), maar de app Calm krijgt ook veel lof links en rechts. Beide apps bieden een enorm aanbod van mindfulness oefeningen aan: stress, verdriet, liefde, sport, motivatie,… voor ieder wat wils en voor elk doel wel een traject dat je kan volgen.
De apps zitten goed in elkaar en werken met “mindfulness streaks” waardoor ze gamification introduceren om je dagelijks aan het mediteren te krijgen. Binnenkort kan je mindfulness gaan doen om in het reine te komen met het feit dat je niet elke dag van mindfulness deed ;-).
Probeer het zelf! Kies een app, begin er aan en geef het een week of vier. Niet plooien in het begin, want het werkt niet direct. Je “mind” is net zoals een spier iets wat je moet trainen en dat kan niet op drie sessies.
In mijn agenda staat elke dag een slot van 15 minuten geblokkeerd om een oefening te doen. Boek een slot in je agenda voor jezelf in en doe jezelf een cadeau. Onder het motto baadt het niet dan schaadt het ook niet.
Ik ben mijn werkgever dankbaar voor de kans en de investering die ze hiervoor doen. De kosten om dit te organiseren wegen niet op tegen de kosten van werknemers die langdurig ziek vallen! Er is dus een duidelijke win-win situatie.
Als je nog geen voornemens had voor 2019 dan kan dit er alvast een goeie zijn voor de shortlist!
Succes!
Lang leve de catchy motivational one-liners :-)!
Maar ze bevatten een grond van waarheid en ze werken prima (bij mij toch) om te blijven doorgaan… en al zeker als Denzel de speecher van dienst is.
Om maar te zeggen dat ik mijn goede voornemens voor lief genomen heb en vandaag mijn squats training nieuw leven heb ingeblazen.
Al moet ik toegeven dat die vier reps van in totaal 96 squats misschien iets teveel van het goede waren om te beginnen ;-).
Terwijl ik dit schrijf, gaan we de allerlaatste namiddag van 2018 in. Het jaar is echt wel voorbij gevlogen, want het voelt aan alsof ik nog maar net nieuwejaarswensen overgemaakt heb en morgen doen we het allemaal weer helemaal opnieuw.
2018 was eigenlijk een goed jaar voor mij.
Zowel op persoonlijk als professioneel vlak ben ik een betere versie van mezelf geworden zonder noemenswaardige tegenslagen en als we eerlijk zijn, dan tekenen we daar toch allemaal voor bij de start van een nieuw jaar nietwaar?
Enfin. Genoeg proloog. Tijd om het lijstje van begin dit jaar erbij te nemen en ook ineens een nieuw lijstje voor 2019 op te stellen!
De goede voornemens voor 2019:
Voila. De recap is achter de rug. De plannen voor het nieuwe jaar zijn gesmeed.
Dan rest er mij enkel nog een vette, welgemeende dankuwel voor jullie bezoekjes op mijn blog. Het doet altijd plezier dat mijn schrijfsels ook anderen kunnen entertainen!
Alvast een goede en gezonde start van 2019 gewenst!
Tot in den draai…
Een tijdje terug migreerde ik mijn blogs richting Combell en tot op heden ben ik erg tevreden van die move: goede support, snel netwerk en concurrentiele prijzen.
Tijdens die migratie heb ik er ook van geprofiteerd om mijn websites allemaal om te schakelen naar mandatory “https://” gebruik: als website eigenaar is dat niet alleen belangrijk voor je zoekresultaten (Google penaliseert terecht websites die geen veilige verbinding aanbieden), het is ook belangrijk voor jou als bezoeker dat je zeker weet dat je op een veilige site terecht komt die ook echt is wie ze beweert te zijn.
Voor mijn blog is dat nu iets minder belangrijk dan voor een website waar je betaalgegevens ingeeft om aankopen te doen, maar good practise is good practise.
Zelf heb ik trouwens mijn browsers van de nodige plugins voorzien waaronder eentje die altijd gaat proberen te https:// variant van een site te openen, ook als ik het zelf niet zo ingeef of als de link van een site naar de http:// versie verwijst.
Als je trouwens zelf over een WordPress based website beschikt, heb ik nog een tip waar ik zelf redelijk wat tijd aan verloren ben: nadat ik mijn SSL certificaat gedeployed had (Combell kan dit automatisch en gratis voor je doen in hun WordPress hosting), kon ik mijn site prima bezoeken op zowel http://www.unexpected.be als https://www.unexpected.be.
Omdat ik de bezoeker geen keuze wou laten, heb ik server-side aangegeven dat http:// altijd omgezet wordt naar https:// met als gevolgd dat je deze site dus niet meer onbeveiligd kan bezoeken.
Great news zou je denken!
Ja, maar het gevolg was dat mijn afbeeldingen niet meer doorkwamen! Nochtans als je naar de link van de image surfte, ging het helemaal prima. En op de iPhone en via Safari op de iMac ging alles ook perfect.
Via Chrome, Firefox of Edge ging het op geen enkele desktop goed. Niet op Mac en niet op Windows. Op de iPhone weer wel, maar dat komt omdat elke niet-Safari browser op iOS alsnog gebruik maakt van webkit en dus eigenlijk een GUI-laag is op Safari (weetje!).
Na wat prutsen en root-cause-analysis heb ik de culprit kunnen vinden:
In je WordPress configuratie moet je bij “Settings – General” niet vergeten om het WordPress Address en het Site Address ook om te zetten naar https://.
Bij mij stonden die nog op http:// waardoor de afbeeldingen niet doorkwamen omdat ik expliciet verboden had om nog http:// content te laden aan de serverzijde. Gevolg: de foto’s werden opgeroepen met http:// en dat ging niet dus kreeg je niets te zien.
Dat Safari dit wel doet vind ik mogelijks niet positief… Ofwel is dat een bug ofwel hebben ze door dat het een configuratie probleem is en lossen ze het aan de browserzijde op door er zelf https:// van te maken bij het opvragen van de foto. Te checken als ik eens wat tijd heb.
Dus als je zelf bezig bent met je WordPress blog te switchen naar https-only dan weet je wat je vooral niet mag vergeten ;-).
© 2024 Unexpected.be
Theme by Anders Noren — Up ↑
Recente Comments