Ik ben er klaarblijkelijk in geslaagd om in november geen enkele blogpost te schrijven! Niet dat ik niks te vertellen had, maar ik heb het simpelweg te druk gehad om nog tijd (en goesting, ik geef het toe) te vinden om hier iets neer te schrijven.
En het betert er niet op, want kerst is ondertussen ook al voorbij en dit is mijn allereerste post van december…
Enfin.
Wat ik zeker ga neerpennen is mijn terugblik op 2017 en mijn vooruitzichten op 2018, al is het maar omdat dat wel hou van dat moment van zelfreflectie en analyse. En omdat ik dat al zoveel jaren doe dat ik de ketting niet wil breken.
Keer de komende dagen dus nog maar eens terug en in tussentijd: enjoy the food, the drinks and keep it safe!
Year: 2017 (Page 1 of 3)
Ergens eind jaren ’90 – begin 2000
Wie al lang genoeg met computers prult, herinnert zich ongetwijfeld het pre-flatscreen tijdperk met van die gigantisch lelijke, beige bakken van monitors.
Mijn allereerste computerscherm was een 14″ CRT scherm met een resolutie van 800×600 op 100Hz, maar het ding kon ook 1024×768 op 60Hz leveren. En ja, 60Hz dat was niet echt aangenaam om naar de kijken wegens teveel geflikker, maar screen real estate was bijzonder kostelijk in die tijd dus moesten er toegevingen gedaan worden.
Na de nodige vakantiejobs en flink wat sparen maakte die 14″ el cheapo monitor plaats voor de Rolls Royce van de CRT monitors: een Iiyama 21′ CRT monitor alstublieft! Een resolutie van 1600×1200 op 100Hz en als het moest zelfs 2048×1536 op 60Hz. Het ding kostte toen om en bij de 1000 EUR, maar het was elke cent waard.
Van een postzegelformaat naar een gigantische monitor was machtig plezant. Maar alles went en zo ook dat 21″ scherm. In die periode bestond er niks groter (en volgens mij zijn er nooit grotere CRT monitors geweest) en dus was de enige optie om voor een multi-monitor setup te gaan. Concreet: er kwam nog een identieke 21″ Iiyama monitor naast te staan. Twee scherm naast elkaar, hoe zalig was dat wel niet?!
Flash Forward
De jaren van CRT monitors liggen al een hele tijd achter ons en met die vieze, beige bakken, nam ik grotendeels ook afscheid van multi-monitor setups.
Ja, er waren periodes dat ik twee LCD (platte schermen in de volksmond) naast elkaar had staan, maar dat was meestal voor een specifiek project waar het echt nodig was. Een 24″ monitor was immers eerder mainstream dan uitzondering en daarbovenop hadden die scherm ook nog eens een hogere resolutie waardoor een tweede scherm zelden nog echt nodig was.
Desktops ruimden plaats voor laptops en als je dan een extern scherm aansluit, heb je eigenlijk al twee schermen ter beschikking. Daarbovenop is het ook vaak niet evident, laat staan mogelijk, om meer dan een extern scherm op een laptop aan te sluiten zonder te foefelen met dongles of dure externe kaarten.
Breed, breder, breedst!
Een opkomende trend die eigenlijk ingezet werd bij de televisies, heeft zich nu ook eindelijk een weg gebaand naar de computers: ultra wide monitors.
Ze bieden de voordelen van een dual multi-monitor setup, zonder het gefoefel om alles deftig aan te sluiten en zonder onderbreking in het schermoppervlak.
Ze bestaan in geuren en kleuren, van 24″ tot 38″ en meer (maar dan moet je waarschijnlijk een orgaan afstaan om de kost te dragen ;-)), in full HD en 4K resolutie en zelfs curved als je dat zou willen (immersive gaming anyone?).
En dan heb ik het nog niet gehad over de verschillende aansluitmogelijkheden: DisplayPort, HDMI, USB-C,… en de mogelijkheid tot ingebouwde speakers, webcams of USB-hubs. Prijzen varieren van 200 EUR tot meer dan 1000 EUR en allemaal hebben ze wel een doelpubliek voor ogen.
Soit. Een snelle breakdown vanuit mijn situatie:
- Een curved scherm boeit me weinig omdat dat alleen maar prima werkt als je er recht voor zit. Voor games en films kan dat leuk zijn, maar als je in programma’s zoals Excel werkt, kan ik me voorstellen dat het net iets minder interessant is. Een recht scherm it is dus.
- Resolutiegewijs is 4K uiteraard de heilige graal, maar dan ben je al bijna verplicht om voor een 38″ te gaan, anders gaat het wel heel erg klein overkomen. Daarbovenop moet je ook rekening houden dat meer pixels ook meer power van je grafische kaart vragen dus als je wil gamen op een 4K scherm met native resolution, wees dan maar bereid om een deftige grafsche kaart aan te schaffen. Komt daar nog bij kijken dat de 4K schermen nog aan de dure kant zijn, waardoor je toch op een 800 EUR mag rekenen om iets deftig in huis te halen. Voor mijn gebruik is een full HD scherm prima geschikt en daarmee blijft de prijs ook schappelijk.
- Het scherm moet op de computer aangesloten worden en daar kan je nooit genoeg opties open houden. Meerdere opties op een scherm hebben is ook handig als je bijvoorbeeld twee computers tegelijkertijd wil aansluiten. Dan hoef je niet telkens de kabels te wisselen. Zelf wou ik een scherm met DisplayPort aansluiting omdat mijn Microsoft Surface Pro 4 naar het schijnt moeite heeft om een UW monitor in zijn native resolutie aan te sturen via HDMI. Een gewaarschuwd man…
- Andere gadgets zoals webcam, speakers of een USB-hub zijn leuk meegenomen, maar ik wil er niet extra voor betalen.
Mijn keuze is gevallen op de LG-34UM68-P, een non-curved 34″ full HD exemplaar met zowel HDMI als DisplayPort en ingebouwde speakers (die nog erg goed klinken voor ingebouwde speakers).
Kostprijs van dit lekkers: 369 EUR inclusief een HDMI kabel en exclusief de DisplayPort kabel die ook nog 25 EUR moest kosten. Het scherm staat op een in de hoogte verstelbare voet, heeft dunne randen en indien gewenst kan je het ook via een VESA-mount aan de muur of een draagarm bevestigen. Goeie deal lijkt me!
En? Content van?
Heel erg! Serieus.
Als ik van home office doe hangt mijn Surface via de DisplayPort aan de Ultra Wide en dat is extreem zalig om op te werken. De tekst is groot genoeg om goed leesbaar te zijn (yaaay full HD) en tegelijkertijd heb ik een gigantisch werkblad ter beschikking waarop een Excel, aandelen grafieken, verschillende browsers naast elkaar of Tweetdeck serieus staan te blinken.
Video content die UW-geschikt is, vult het scherm en dat is serieus machtig om naar te kijken. Ik heb ondertussen enkele pareltjes van YouTube kanalen gevonden die ik in een andere post zal delen.
Conclusie is dat als je op zoek bent naar een extern scherm voor je laptop of gewoon een nieuwe monitor voor je desktop (zijn er nog mensen die dat kopen, gamers niet meegeteld?), kijk dan zeker naar een Ultra Wide monitor.
En nu ga ik me nog wat immersen met UW content op YouTube.
PS: ik heb mijn MacBook Air 11″ uit 2014 ook al getest op dit scherm en dat werkt uiteraard ook prima!
Vroeger was alles beter… het weer, TV-uitzendingen, muziek, de verkeersdrukte… de lijst is eindeloos als je lang genoeg kan mijmeren ;-).
Wat ik me vooral aan “vroeger” herinner, is het ontbreken van veters in schoenen! Hoe zalig was dat wel niet? Schoenen aantrekken, velcro straps aanspannen en klaar voor vertrek.
Op een bepaalde leeftijd zijn “plakkers” (want zo noemden wij dat in onze jeugd) uit den boze en word je verondersteld om naar veters over te schakelen. Als we het estetische buiten beschouwing laten, dan moet je toch toegeven dat veters een pak minder handig zijn dan velcro.
Ik beken: velcro bij een volwassen man (of vrouw) zou er wat raar uit zien. En zelfs als je toch zou willen, veel succes om schoenen met velcro te vinden voor volwassenen.
De schoenen waar ik nog het meest die “plakkers” van weleer mis, zijn mijn sportschoenen. Goed aanspannen, na het sporten ook weer losmaken zodat je er de volgende keer zonder gepruts in kan. You get my drift.
En nu is er een oplossing voor: Hickies.
Hickies zijn niets meer dan plastic elastiekjes die je afhankelijk van de spanning die je zoekt horizontaal of gekruist vastmaakt. Je steekt ze door de overeenkomstige vetergaatjes en dan haak je de twee uiteinden in elkaar.
In mijn geval heb ik de twee onderste rijen in kruis vastgemaakt voor extra spanning terwijl al de andere gewoon parallel vastgemaakt zijn.
De loopschoenen aantrekken ging nooit zo vlot: de tong van de schoen omhooghouden en je voet erin laten glijden. That’s it. Ze weer uittrekken is gewoon een kwestie van je hiel vast te houden en je voet eruit te trekken.
Ondertussen heb ik er al een keer of drie mee gaan hardlopen en dat gaat gewoon prima. De Hickies blijven netjes op hun plaats en mijn schoen blijft als gegoten aan mijn voet zitten.
Wat moet dat kosten zo een setje Hickies? Ik heb er 20 EUR voor betaald, wat best veel is voor een paar vetervervangers uit plastic, maar anderzijds ook wel meevalt aangezien de slijtage zo goed als onbestaande is en je ze in theorie kan meepakken naar een nieuw paar schoenen.
Zelf heb ik de donkergrijze variant gekozen, maar voor de avonturiers zijn er Hickies in alle kleuren van de regenboog.
Ik kocht de allereerste iPad toen hij uitkwam in 2009 en ik ben daar altijd heel content van geweest.
In 2012 wou ik een sneller en meer draagbaar exemplaar en deed de iPad Mini 1 zijn intrede: kleiner en lichter en dus meer draagbaar, maar eveneens ook een toegeving aan de leesbaarheid. Op vlak van opslag bleek 16GB goed genoeg voor de krant te lezen, maar veel apps installeren of offline content downloaden was uit den boze.
Twee jaar later, in 2014, kon ik via Telenet een iPad Air 1 16GB kopen voor een erg voordelige prijs en dus werd de iPad Mini vervangen. Die 16GB was niet ideaal, maar de aanbieding van Telenet had geen andere capaciteiten in de aanbieding en dus stelde ik me tevreden de performantie upgrade en het groter scherm voor een scherpe prijs.
Tot op vandaag deed die iPad Air perfect waarvoor ik hem gekocht had: de digitale krant lezen, een beetje surfen en sporadisch een filmpje kijken op Netflix of Youtube. Op vlak van performantie had ik nog niet het gevoel dat mijn toestel niet meer voldeed, maar de 16GB opslagcapaciteit liet me niet toe om episodes van Netflix offline te bewaren en het scherm mocht gerust wat groter zijn om comfortabel te lezen en filmpjes te checken.
En dus kocht ik een iPad Pro 12.9″, de grootste iPad aller tijden. Uiteraard geef ik toe op vlak van draagbaarheid, maar die extra “screen real estate” heeft toch de doorslag gegeven! Niks zo zalig om in de zetel te hangen en op zo een scherm Netflix of Youtube te kijken. Over een immersive ervaring gesproken.
Ter illustratie: de iPad Mini naast een iPad Air (even groot als de originele iPad trouwens) en een iPad Pro 12.9″.
Keuzes!
Deze keer heb ik me niet laten verleiden tot het instapmodel van 32GB en ben ik voor de 128GB versie gegaan. Ook geen 4G connectiviteit voor mij, wifi is meer dan genoeg. En als het echt nodig is, kan ik mijn telefoon in hotspot mode plaatsen toch?
Dit model heeft ook vier in plaats van twee luidsprekers (twee bovenaan en twee onderaan die zich anders gedragen afhankelijk van hoe je de iPad houdt) die echt wel heel erg luid gaan! Zelf luister ik meestal met hoofdtelefoon, maar als je wat muziek wil spelen op bv. je hotelkamer wanneer je reist, heb je geen extra bluetooth speaker nodig.
Een ander voordeel van een grotere iPad is dat er ook een grotere batterij in de behuizing past. Ik ben altijd al erg tevreden geweest van de batterijduur van mijn iPad’s, maar deze is echt extreem zotjes en laat me toe om verschillende dagen op rij actief op de iPad bezig te zijn zonder op zoek te moeten naar een stopcontact.
Dat opladen duurt logischerwijs wel wat langer wegens meer batterijcapaciteit. Er zit een 12W oplader bij en dat gaat sneller dan de laders die je bij een iPhone krijgt. Zelf gebruik ik een multi-lader van Aukey die 2.4A per poort levert en dat werkt ook prima.
Als je echt snel wil laden, kan je een Apple oplader kopen die voor de nieuwe Macbooks gebruikt wordt. Daar moet je dan wel nog een USB-C naar Lightning kabel bijkopen waardoor je om en bij de 80EUR moet uitgeven. Sneller opladen heeft zijn prijs dus, tenzij je al een Macbook met USB-C bezit, dan kom je er met 25EUR vanaf voor de kabel alleen.
Waar ik zelf heel erg naar uitkeek, was Touch ID op de iPad gebruiken. Al mijn vorige iPad’s waren nog “oldschool” enkel met passcode te ontgrendelen en eens je die vingerafdruk scanner gewoon bent op je telefoon, is het toch altijd aanpassen als je de iPad wil ontgrendelen. De keren dat ik met mijn vinger over de home knop zat te wrijven om pas na een paar seconden te beseffen dat er geen Touch ID op mijn iPad zat… #facepalm
Bescherming?
Al mijn iPad’s hebben altijd in een hoesje gewoond. Van originele Apple covers tot Otterbox Defender cases – ze zijn hier allemaal de revue gepasseerd.
Voor de iPad Pro 12.9″ was ik wat teleurgesteld in het aanbod van Apple: ze verkopen blijkbaar enkel een back cover omdat ze je graag het frontje willen verkopen met ingebouwd toetsenbord. Heel tof allemaal, ware het niet dat enkel dat keyboard maar liefst 180EUR moet kosten! En eigenlijk heb ik geen keyboard nodig, want ik wil mijn iPad Pro net zoals mijn voorgaande iPad’s gebruiken als consumptie toestel. Voor die enkele keren dat ik er op zou tokkelen ga ik echt niet zoveel geld uitgeven, hoe goed de kwaliteit van het toetsenbord is (de reviews zijn lovend).
Apple heeft ook een sleeve uitgebracht die er leuk uitziet, maar die ook weer heel erg veel geld moet kosten. En dan krijg je een soort van lederen enveloppe waar je je iPad moet uitschuiven voor gebruik. Niet handig. Ik wil een back cover met zo een front flapje dat in drie of vier delen oprolt waardoor je de iPad als een scherm kan neerpoten. Net zoals ik voor mijn iPad Air had, toen Apple dat nog wel op de markt bracht.
Gelukkig zijn er third-party fabrikanten die op de kar springen én die ook nog eens de kwaliteit van Apple producten evenaren en dus vond ik mijn gading bij zo een merk: meet Decoded, een Nederlandse fabrikant van allerhande knappe accessoires.
Ik kocht de zwarte lederen Slim Cover via Coolblue en ben er heel erg tevreden mee.
Serieus Content!
Concreet: ik ben serieus content van mijn nieuwe tablet en ben weer goed voor een paar jaar.
Het grote scherm is echt top en de wat mindere form factor neem ik er graag bij. Als je twijfelt zou ik aanraden om naar een Apple store af te zakken en de verschillende iPad’s eens vast te pakken. Als laptop replacement gebruik ik hem niet en ondanks dat er sommige mensen dit doen, ben ik er zelf niet van overtuigd dat iOS klaar is om Mac OS X en Windows 10 pijnloos te vervangen.
Wat ik ook nog niet gekocht heb is de Apple Pencil.
Dat ding kost ook weer 100EUR en ik heb er eigenlijk geen use-case voor. Ik zou het gewoon kopen om ermee te spelen, maar na een week of twee ligt dat dan ergens aan de kant om nog zelden gebruikt te worden. En dan is 100EUR veel geld toch?
Daarbij heb ik op professioneel vlak een Microsoft Surface Pro 4 mét bijhorende Surface Pen en zou ik de Apple Pencil dus louter gebruiken voor de naschoolse activiteiten ;-). Een kat die ik nog eventjes uit de boom ga kijken dus.
De iPad Pro 12.9″ kopen voor de krant te lezen, te surfen en video content te verschalken is een kostelijke investering, maar in mijn geval eentje waar ik serieus content van ben. Ja, voor dat geld kan je een laptop kopen en daar kan je meer mee. Maar dat “meer kunnen” wil bijna altijd zeggen meer doen, maar niet uitblinken in wat je kan doen.
De iPad Pro 12.9″ is beperkter in de mogelijkheden, maar waar ie voor gemaakt is, doet ie wel extreem goed. En daar gaat het uiteindelijk om.
Augustus was een heel erg rustige maand. Het is te zeggen: rustig op sportief vlak, want ik heb slechts één of twee keer mijn sportschoenen aangetrokken. Shame on me :-(.
Waarom? Een nieuwe job, vakantie en dus niet veel thuis, te warm om te lopen en als ik heel eerlijk ben ook niet altijd evenveel goesting. Eigenlijk allemaal excuses waar een mouw aan te passen valt natuurlijk.
Maar ik heb me herpakt! No more excuses!
Het schooljaar is terug begonnen, het verlof is een verre herinnering en mijn lievelingsseizoen staat voor de deur: allemaal goede redenen om mezelf op te rapen en terug de baan op te sturen. Lopen verdorie!
Ik ben gestart met twee trainingen per week en ben aan het opbouwen naar nummer drie. Als het wat meezit met de professionele activiteiten, moet het me zelfs lukken om er op regelmatige basis een vierde sessie in te murwen.
Als dat geen motivatie en ambitie is :-)?
Dat doet mij er trouwens aan denken dat ik eens wat nieuwe loop events in mijn kalender moet zetten, want niets geeft een betere motivatie om te gaan trainen dan een nakende loopwedstrijd waar je je ticket al voor op zak hebt…
Het “groot verlof” is alweer een verre herinnering… maar aan alle mooie liedjes komt een eind (anders zouden ze niet mooi blijven, geef toe).
C’est la vie.
Soit.
Mijn drie weken vakantie vielen dit jaar ook samen met het einde van de zomer en die werd dit jaar extra leuk afgesloten met een snoepreisje op The Ark samen met vrienden.
Of het meegevallen is?
De TL;DR versie: het was alles wat ik er van verwacht had en meer! Goeie beats, toffe locaties, goeie ambiance en lekker eten. Als ik een puntje van kritiek mag geven: volgend jaar Belgische bieren serveren en geen Heineken – pretty please!
Neen serieus. Het was super leuk! Toegegeven: aankomen in Barcelona met het vliegtuig en moeten schuilen voor geschifte regenbuien geeft niet direct goeie moed, maar na regen kwam de spreekwoordelijke en daadwerkelijke zonneschijn.
Bij het inchecken op Freedom Of The Seas – ons vervoer voor de daaropvolgende dagen – braken de eerste stralen al door het wolkendek en ze zijn niet meer weggegaan. Goed weer: check.
Eenmaal aan boord het schip ben je het eerste uur wel serieus flabbergasted: zo gigantisch groot, pracht en praal, de sfeer aan boord,… het moet allemaal inzinken en het duurt nog enkele uurtjes extra vooraleer je niet meer verdwaalt van het restaurant naar je kajuit ;-). Transport: goedgekeurd!
Op gebied van eten en drinken was er geen enkele reden tot klagen (behalve dan dat Heineken foutje…): alles in buffervorm en dat wil zoveel zeggen als overdaad, meer dan genoeg keuze en 24/7 hongerkes ;-).
Al het eten en niet-alcoholische dranken waren inbegrepen in de prijs (het is te zeggen: hun water, limonade en ice-teas – voor een Cola softdrink moest je wel nog betalen).
Op zaterdagavond gingen we dineren in De Oesterput, een van de pop-up restaurants, en de kreeft en wijn die we daar geserveerd kregen waren van hetzelfde niveau als het eigenlijke restaurant. Op gebied van prijs (uiteraard was dit niet inbegrepen in het basispakket) viel dat ook goed mee en waren de prijzen in lijn met wat je hier op restaurant zou betalen.
Kortom: food was top, drinks waren ok maar met ruimte voor verbetering.
Op musicaal vlak was het ook allemaal in orde. Ze hadden niet superveel grote namen, maar eigenlijk maakt dat ook niet zo heel veel uit vind ik. De sfeer zat er goed in en vaak zijn die iets mindere goden veel gemotiveerder dan de gevestigde en overbetaalde namen.
Feestje van de trip was voor mij zonder enige twijfel Yves De Ruyter zijn set: een uur vroeger begonnen en tot op de laatste minuut alles blijven geven en duidelijk geen goesting om de draaitafels af te staan. Het publiek was erg dankbaar en daardoor kreeg je een fantastische wisselwerking tussen de DJ en het gepeupel. It was EPIC.
Elke dag maakten we ergens een tussenstop waar je aan land kon om te shoppen, chillen, bootjes kijken of gaan clubben in een lokale club die speciaal voor The Ark open was.
Wij hebben het clubben laten passeren en genoten van de zon, cocktails en het uitzicht. Opladen voor het feestje ‘s avonds is een andere manier om het te verwoorden ;-).
Hoogtepunt voor mij was Ibiza en de lekkere cocktails met zicht op gigantische jachten van rijke Russen, maar ook het strand van Barcelona was een toppertje.
De Ramblas in Barcelona deden me dan weer helemaal niets. Samen te vatten als “tourist trap” en zeker geen reden om nog eens naar Barcelona voor af te zakken.
The Ark had nog een dagje langer mogen duren. Het was plezant, ik heb me geen moment verveeld en als ze mij volgend jaar vragen of ik terug mee vaar, ben ik erg geneigd om volmondig “JA” te zeggen.
Voor veel meer foto’s en filmpjes verwijs ik je naar mijn Instagram account.
Nog twee dagen en dan gaat het richting Barcelona van waar The Ark Cruise 2017 van start gaat.
The Ark? Cruise? Say what?
Let me enlighten you with a trailer:
Tomorrowland op een cruise schip dus. Of om het in cijfers samen te vatten:
- Drie bestemmingen op vier dagen: van Barcelona naar Marseille, van Marseille naar Ibiza en van Ibiza terug naar Barcelona
- Weervoorspelling: 28-32 graden 😀
- Een schip van 340 meter lang: Freedom Of The Seas
- Some name dropping: 2 Many Deejays, Amelie Lens, Cassius, Boys Noize, Chris Liebing, Claptone, Dave Lambert, Felix Da Housecat, Henri PFR, Yves Deruyter, Jaydee, M.I.K.E. PUSH, Martin Solveig, Nick Bril, Regi, Roger Sanchez, TLP and many, many more! Epic indeed!
- 8 Tomorrowland stages (Versuz, Zundays, Age Of Love, Ministry Of Sound…)
- 4000
passagiersPeople of Tomorrowland (33 verschillende nationaliteiten toen het uitverkocht was)
- Flowrider (surfen aan boord dus)
- Drie zwembaden
- Mini-golf
- Arcade
- Basketball court
- Rotsklimmen
- Wellness, spa, solarium & water park
- Verschillende restaurants waaronder een pop-up van The Jane, De Oesterput en nog enkele anderen.
- Ochtend yoga met Nina De Man – hier ga ik nog wat X-factor voor moeten zoeken denk ik 😉
- Cinema, theater en casino aan boord (voor wanneer je effe geen zin hebt in feestgedruis)
- Shop til you drop at The Promenade (probably expensive shizzle too…)
- Leven volgens de “10 Commandments Of The Ark“ – hell yeah!
De zwembroeken, zonnebril, zonnecreme, teenslippers en GoPro liggen al klaar! En of ik klaar ben om de zomer van 2017 in stijl af te sluiten :-D!
Nog twee keer slapen! Keep an eye on my Instagram for Ark updates ;-).
Je hebt ongetwijfeld al van het “Ik heb nog nooit…” spelletje gehoord: je krijgt een statement en als ze geldig is krijg je een punt (of moet je drinken), zo niet dan gebeurt er niets.
Lien van Fitmetlien.be deelde vandaag de lopers editie op haar blog en ik kon natuurlijk niet achterblijven.
Heb je zelf een blog en ben je een loper, voel je dan vrij om mee te doen en een linkje in de comments te droppen!
Never have I ever…
1) Een teennagel verloren tijdens het rennen
Nope. En wil ik precies zo houden!
2) De weg verloren
Nog maar twee keer… heeft me een paar kilometer extra op de teller opgeleverd (en ook wat gevloek, ik geef het toe).
3) Meer dan een uur op de loopband gelopen
Zeker wel! Ik ben namelijk gestart met hardlopen op de loopband en heb daar maanden aan een stuk op getraind zonder één keer buiten te rennen.
4) In de bosjes geplast
Meermaals.
5) 5 kilometer gelopen
Check
6) 10 kilometer gelopen
Check
7) Een halve marathon gelopen
Dit jaar op de planning.
8) Een marathon gelopen
Volgend jaar op de planning.
9) Een schuurwonde gehad
Yes. Tepels. Bloed en al. Vooral pijnlijk onder de douche na het lopen :-p.
10) Gesmolten zonnecrème in mijn ogen gekregen tijdens het lopen
Regelmatig ja. Hatelijk, maar verbranden is nog hatelijker dus ja…
11) Een val gemaakt tijdens het lopen
Nope.
12) De top drie gehaald tijdens een wedstrijd
Nope en ik denk niet dat dat er ooit zal van komen.
13) Een stop moeten maken om de weg te vragen
Neen. Duh. Mannen weten de weg zo ;-).
14) Gehuild tijdens een run
Gehuild niet echt, maar emotioneel worden en de spreekwoordelijke krop in de keel voelen wel. Mijn eerste 10KM en het finishen in de Ten Miles waren zo een momenten. Fierheid op mezelf zeg maar.
15) Gestopt om water of eten te kopen onderweg
Nope.
16) Gedacht: aah, die vieze geur, dat ben ik!
Niet tijdens het lopen. Wel soms daarna.
17) Een bruin kleurtje gekregen, puur door te lopen!
In mijn geval: minder wit. Maar ja, ik heb ook de sportwatch ingebrand in de arm en de “bretellekes” van het loopshirt.
18) Andere dingen afgezegd om te gaan rennen
Jep. Ik probeer het te combineren, maar als het echt niet gaat lukken dan gaat het hardlopen voor. Tenzij het een eenmalig iets is zoals een trouwfeest of zo. Dan niet.
19) Een vakantie gepland vanwege een wedstrijd
Nog niet, maar de bucketlist is langer geworden sinds ik hardloop.
20) Twee voeten met blaren gehad
Uiteraard.
21) Een wedstrijd gelopen als training
Al mijn wedstrijden zijn een training. Ik doe nooit mee om te winnen, altijd tegen mezelf. Als ik echt een slechte dag heb, loop ik inderdaad een rustig tempo en maak ik er een duurloopje van.
22) Gepraat met iemand die je niet kent tijdens een wedstrijd
Das zeker!
23) Gepraat met iemand die je niet kent tijdens je training
Neen. Wel al een headnod enz gedaan. Beetje zoals de motards, maar dan zonder moto :-D.
24) Gelopen met je doel/pace op je handen/armen geschreven
Neen. Altijd met de sportwatch.
25) Gerend met mijn hond
Moest ik er een hebben misschien wel…
26) Gerend in de regen.
Yep. Nooit zin om te vertrekken, maar eens bezig altijd leuk. Ik hou van het geluid van regen.
27) Gerend in de sneeuw
Yep. Sneeuw en koude. Meer mijn ding dan warme temperaturen.
28) Een vriend/vriendin overtuigd om mee te doen aan een wedstrijd
Meermaals :-D.
29) Zelf overtuigd om aan een bepaalde race mee te doen.
Nope. Altijd zelf de drijvende kracht achter mezelf geweest tot nu toe.
30) Geld betaald voor de foto’s van de wedstrijd
Nope.
31) Een selfie gemaakt tijdens het lopen
Vaak! POIDH en zo ;-).
32) Een wedstrijd gelopen in het buitenland
Nog niet. Bucketlist.
33) Wilde dieren tegen gekomen bij het lopen
Ganzen. Hatelijke beesten.
34) Verkleed een wedstrijd gelopen
Ken ik niet! Klinkt wel leuk.
35) Een blessure gehad
Buiten blaren niet neen, en ik ga proberen dat zo te houden.
36) Gelopen met een ‘running buddy’
Bijna al mijn wedstrijden.
Ik eindig dus met 21 punten op een totaal van 36. Valt goed mee denk ik, al zou ik ongetwijfeld strontzat zijn als ik telkens een shotje had moeten drinken ;-).
2 maanden en 2 dagen.
Zo lang is het geleden sinds ik voor het laatst een blog schreef. Ik had heb wel een en ander te vertellen, maar de goesting om te schrijven ontbrak. En om heel eerlijk te zijn, waren het ook bijzonder drukke maanden en het eerste dat dan geschrapt wordt van de todo lijst is bloggen.
Shame on me!
Soit. Ik noem het mijn zomerse sabbatical en nu de zomer op zijn einde loopt, is het tijd om hier ook weer actief te worden. Ready, set, GO!
Ik lag de voorbije week in de lappenmand. Met andere woorden: ik heb geen kilometer kunnen hardlopen!
Hoe komt het hoor ik je denken?
Blaren op mijn voeten na de Great Brewery Marathon! Ik wist dat ik erg gevoelig ben aan mijn voeten, maar die 25KM Walk (we deden met een groep vrienden mee) in combinatie met de extreem warme temperaturen en hoge vochtigheid waren dus dodelijk voor de voetjes… Gemiddeld 5 blaren per voet, netjes verspreid over de tenen, hielen en onderkant van de voeten… maar ik heb die medaille wel verdiend en ben na zes uren wandelen (inclusief tussenstops) over de finish gegaan!
Ondertussen zijn we een week verder en met uitzondering van de exemplaren op mijn hielen, is de schade al zo goed als hersteld. Het heeft wel een dag of vier geduurd alvorens ik gesloten schoenen kon verdragen en kon stappen zonder ingehaald te worden door de gemiddelde bejaarde op een slome zondag :-).
Die Great Brewery Marathon was trouwens wel plezant: leuk parcours met de nodige verfrissing op de baan, alleen was het iets te warm voor mij met alle gevolgen van dien. Of ik volgend jaar opnieuw mee doe durf ik niet te zeggen. Op dit moment ben ik geneigd om neen te zeggen, maar als de weersvoorspellingen volgend jaar wat gunstiger zijn, zou ik het misschien alsnog overwegen. Misschien kan ik dan de 25KM Run doen ipv de Walk ;-).
Enfin, deze week de draad terug oppikken dus!
Vanavond staat er een squash sessie op het programma en hopelijk gaat dat goed met de voeten. Morgen ga ik het hardlopen hervatten en begin ik aan de tweede week van mijn Slimmer Trainen schema.
Wordt ongetwijfeld vervolgd…
PS: Compeed for the win 😀 #blaren.
Recente Comments