Dit weekend een instant throwback naar halverwege de jaren ’90 gedaan toen ik The Radio’s herontdekte in Spotify. Pure nostalgie uit mijn tienerjaren!
Wie herinnert zich niet het overbekende “She Goes Na Na Na Na” dat als ik me goed herinner geassocieerd was met een wedstrijd van Delichoc waar scholen aan konden deelnemen om The Radio’s naar hun school te halen? Needless to say dat mijn school niet won…
Dat nummer doet mij trouwens altijd aan maandverband denken… of hoe reclame mijn geest verziekt heeft ;-).
Neen, mijn voorkeur gaat eerder uit naar “Gimme Love”, “SOS To An Angel” of de cover van “Non, Rien A Change”. Ik heb die nummers in jaren niet gehoord en toch kan ik ze woord voor woord helemaal meezingen. Crazy shit dat menselijk brein eh ;-).
Anyway. Enjoy the trip to memory lane en nog een fijne zondag gewenst!
Tag: Nostalgie
De laatste dagen van de zomervakantie tikken langzaam weg.
Vroeger, toen ik nog op school zat en dan vooral de lagere school, leken die twee maanden een eeuwigheid te duren. Tijd genoeg, soms zelfs tijd teveel. Af en toe was er zelfs verveling bij.
Vervlogen tijden.
Tegenwoordig ben ik een werkmens. Een mens die verantwoordelijk is voor een andere mens zelfs. Kinderen worden groot meneer. En toch blijf ik soms nog een klein kind. Gelukkig maar.
Maar wat niet gebleven is, is die oneindig durende vakantie. Twee maanden verlof werden drie weken en die lopen op hun laatste poten.
De eerste schooldag heb ik nog vrijaf. Kwestie van de begeleiding van en naar de schoolpoort van dichtbij mee te maken. Ook wel om de zo goed als zekere verkeerschaos op die eerste dag van september wat te ontzien.
Op 1 september voelt het voor mij elke keer als de start van de laatste rechte lijn richting Kerstmis en Oudjaar. Tandjes bijsteken naar een hoogtepunt zeg maar.
En dat er tandjes bijgestoken gaan worden, staat als een paal boven water. Maar daarover vertel ik binnenkort wel meer.
Geniet nog van de laatste vakantiedagen / avonden / weekends mensen. Het zijn de laatste van de zomer van 2015.
Tot binnenkort.
Het ligt misschien aan mij (ik word oud?), maar die tekenfilms die ze vandaag op TV tonen, kunnen in de verste verte niet tippen aan de tekenfilms die ik in de jaren ’80 voorgeschoteld kreeg (toen vooral op de Franse zenders – Club Dorothée iemand?). Het is allemaal veel te opvallend met de computer gerenderd vind ik. Don’t like it.
Walt Disney hun repertoire was de max: Rescue Rangers, Duck Tales, Gummibears (laatste heb ik trouwens op DVD gekocht),…
Andere klassiekers waren voor mij G.I. Joe, M.A.S.K. (bangelijk speelgoed), Thundercats (met het groeiende zwaart – Thundercats GOOOOOO!) en uiteraard The Mysterious Cities Of Gold!
Die laatste drie, M.A.S.K., Thundercats en Mysterious Cities Of Gold heb ik daarnet op DVD besteld. Alles samen voor nog geen 70€, compleet en pure nostalgie. Ik kijk er nu al uit om die dingen terug te zien, maar ook om ze door te geven aan de “nieuwe” generatie.
Daarnet kwam ik volgend nummer tegen op mijn harde schijf: Matthias Reim – Verdammt Ich Lieb’ Dich. Nostalgie alom! Ik herinner mij het nog alsof het gisteren was, kerstavond 1990. Het was die avond dat één van mijn cadeautjes een “Hit Connection” CD was (het kan ook HitBox geweest zijn) waarop dat nummer stond en iedereen in mijn omgeving zal dat geweten hebben want ik heb die cd letterlijk grijs gedraaid (kan dat in feite wel, een cd grijs draaien?). En hoe fout die plaat nu misschien wel is, ik kan het nog altijd eens appreciëren op tijd en stond, zo gewoon, uit nostalgie.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=K6cgqJveDMc]
PS: wat een fout kapsel toch! Hehe.
Recente Comments