Telling stories for a living
Dag op dag is het vandaag precies een jaar geleden dat ik mijn eerste werkdag had als Cloud Solution Architect bij Microsoft.
Een jaar dat aan lichtsnelheid voorbij vloog!
Understatement.
Time flies when you’re having fun?!
Enfin. Nu ik het bloggen terug aan het kickstarten ben en ik er een jaartje bij Microsoft heb opzitten, mag je je verwachten aan meer technische shizzle waar ik af en toe met plezier wat uurtjes slaap voor opgeef!
Wie al lang genoeg met computers prult, herinnert zich ongetwijfeld het pre-flatscreen tijdperk met van die gigantisch lelijke, beige bakken van monitors.
Mijn allereerste computerscherm was een 14″ CRT scherm met een resolutie van 800×600 op 100Hz, maar het ding kon ook 1024×768 op 60Hz leveren. En ja, 60Hz dat was niet echt aangenaam om naar de kijken wegens teveel geflikker, maar screen real estate was bijzonder kostelijk in die tijd dus moesten er toegevingen gedaan worden.
Na de nodige vakantiejobs en flink wat sparen maakte die 14″ el cheapo monitor plaats voor de Rolls Royce van de CRT monitors: een Iiyama 21′ CRT monitor alstublieft! Een resolutie van 1600×1200 op 100Hz en als het moest zelfs 2048×1536 op 60Hz. Het ding kostte toen om en bij de 1000 EUR, maar het was elke cent waard.
Van een postzegelformaat naar een gigantische monitor was machtig plezant. Maar alles went en zo ook dat 21″ scherm. In die periode bestond er niks groter (en volgens mij zijn er nooit grotere CRT monitors geweest) en dus was de enige optie om voor een multi-monitor setup te gaan. Concreet: er kwam nog een identieke 21″ Iiyama monitor naast te staan. Twee scherm naast elkaar, hoe zalig was dat wel niet?!
De jaren van CRT monitors liggen al een hele tijd achter ons en met die vieze, beige bakken, nam ik grotendeels ook afscheid van multi-monitor setups.
Ja, er waren periodes dat ik twee LCD (platte schermen in de volksmond) naast elkaar had staan, maar dat was meestal voor een specifiek project waar het echt nodig was. Een 24″ monitor was immers eerder mainstream dan uitzondering en daarbovenop hadden die scherm ook nog eens een hogere resolutie waardoor een tweede scherm zelden nog echt nodig was.
Desktops ruimden plaats voor laptops en als je dan een extern scherm aansluit, heb je eigenlijk al twee schermen ter beschikking. Daarbovenop is het ook vaak niet evident, laat staan mogelijk, om meer dan een extern scherm op een laptop aan te sluiten zonder te foefelen met dongles of dure externe kaarten.
Een opkomende trend die eigenlijk ingezet werd bij de televisies, heeft zich nu ook eindelijk een weg gebaand naar de computers: ultra wide monitors.
Ze bieden de voordelen van een dual multi-monitor setup, zonder het gefoefel om alles deftig aan te sluiten en zonder onderbreking in het schermoppervlak.
Ze bestaan in geuren en kleuren, van 24″ tot 38″ en meer (maar dan moet je waarschijnlijk een orgaan afstaan om de kost te dragen ;-)), in full HD en 4K resolutie en zelfs curved als je dat zou willen (immersive gaming anyone?).
En dan heb ik het nog niet gehad over de verschillende aansluitmogelijkheden: DisplayPort, HDMI, USB-C,… en de mogelijkheid tot ingebouwde speakers, webcams of USB-hubs. Prijzen varieren van 200 EUR tot meer dan 1000 EUR en allemaal hebben ze wel een doelpubliek voor ogen.
Soit. Een snelle breakdown vanuit mijn situatie:
Mijn keuze is gevallen op de LG-34UM68-P, een non-curved 34″ full HD exemplaar met zowel HDMI als DisplayPort en ingebouwde speakers (die nog erg goed klinken voor ingebouwde speakers).
Kostprijs van dit lekkers: 369 EUR inclusief een HDMI kabel en exclusief de DisplayPort kabel die ook nog 25 EUR moest kosten. Het scherm staat op een in de hoogte verstelbare voet, heeft dunne randen en indien gewenst kan je het ook via een VESA-mount aan de muur of een draagarm bevestigen. Goeie deal lijkt me!
Heel erg! Serieus.
Als ik van home office doe hangt mijn Surface via de DisplayPort aan de Ultra Wide en dat is extreem zalig om op te werken. De tekst is groot genoeg om goed leesbaar te zijn (yaaay full HD) en tegelijkertijd heb ik een gigantisch werkblad ter beschikking waarop een Excel, aandelen grafieken, verschillende browsers naast elkaar of Tweetdeck serieus staan te blinken.
Video content die UW-geschikt is, vult het scherm en dat is serieus machtig om naar te kijken. Ik heb ondertussen enkele pareltjes van YouTube kanalen gevonden die ik in een andere post zal delen.
Conclusie is dat als je op zoek bent naar een extern scherm voor je laptop of gewoon een nieuwe monitor voor je desktop (zijn er nog mensen die dat kopen, gamers niet meegeteld?), kijk dan zeker naar een Ultra Wide monitor.
En nu ga ik me nog wat immersen met UW content op YouTube.
PS: ik heb mijn MacBook Air 11″ uit 2014 ook al getest op dit scherm en dat werkt uiteraard ook prima!
I’m a sucker for good TV shows! Maar dan moeten ze wel écht mijn ding zijn en dat laatste gebeurt niet zo heel vaak. Ik begon dikwijls aan een nieuwe reeks waar ik van dacht “YES, we have a winner” om dan na een aflevering of vier te merken dat ik mezelf toch verplichtte om de volgende op te zetten…
Mijn tijd is mijn meest kostbare bezit en ondertussen heb ik geleerd dat ik in zulke situaties eieren voor mijn geld moet kiezen en het laten voor wat het is…
Een voorbeeld hoor ik u denken? Orange Is The New Black (al heb ik dat wel drie volle seizoenen leuk gevonden), Breaking Bad (hier heb ik mezelf verplicht door het eerste seizoen geworsteld alvorens ik de handdoek in de ring smeet), You Me Her, The Walking Dead, Under The Dome…
Sommige van die reeksen zijn minder bekend, maar enkele andere genoemden zijn serieuze kleppers die heel wat aanhang hebben. Gelukkig kan er over smaken niet gediscussieerd worden right ;-)?
Series die ik wel helemaal tot het eind het uitgekeken en liefst van al onder de noemer “Binge Watching”: House Of Cards, Prison Break, Suits, White Collar, Six Feet Under, Sons Of Anarchy, The Killing, How To Get Away With Murder en ook wat Scandinavisch materiaal waar ik nu effe niet op kan komen.
En recent is die lijst er eentje rijker geworden: Billions! We volgen het hebben en houden van Robert “Bobby” Axelrod – founder en drijvende kracht achter investeringsmaatschappij Axe Capital en alle intriges die daarbij komen kijken.
Het is een reeks met heel wat bekende gezichten (Damian Lewis van Homeland, Maggie Siff van SOA), met een pittige en actuele verhaallijn en met acteurs die hun rol heel goed weten neer te zetten. Het doet me op vlak van cliffhangers erg denken aan HoC – geen actiefilm / blockbuster-like einde, maar toch elke keer een verhaallijn, een brainfuck, een intrige waardoor je heel erg veel neiging voelt om toch nog een uurtje slaap op te offeren en naar de volgende aflevering te kijken!
Billions is ondertussen aan zijn tweede seizoen bezig en als je over Play More (Telenet betaal-TV dus) beschikt, dan krijg je de nieuwe afleveringen voorgeschoteld aan het tempo dat ze in de VS beschikbaar gesteld worden.
Het eerste seizoen telt 12 afleveringen en van het tweede seizoen zijn er op moment van schrijven al vier afleveringen te bekijken en komt er wekelijks een episode bij.
Needless to say dat ik dezer dagen weer wat slaap aan het offeren ben… Billions is een dikke, vette aanrader voor eenieder die op zoek is naar een nieuwe TV reeks om je in vast te bijten!
Ik ben al jaren een tevreden Apple gebruiker en sinds een goed jaar hoort daar ook een iMac desktop computer bij.
De intrede van de iMac was voor mij ook de eerste echte introductie tot de Magic Mouse. Bij mijn laptop kreeg ik ook zo een exemplaar, maar met dat de Apple touchpads op Macbooks zo fantastisch zijn en ik principieel zo mobiel mogelijk wil zijn (en dus zo weinig mogelijk randapparatuur meesleur), maakte ik er zo goed als geen gebruik van.
Op de iMac zit dat natuurlijk anders en gebruik ik de Magic Mouse constant en dan moet het toch gezegd dat ze bij Apple een paar steken hebben laten vallen. Dat ding ziet er wel fancy en modern uit, maar op vlak van gebruiksgemak hebben ze toch nog het een en ander te leren van de gevestigde waarden zoals Logitech.
Maanden gingen voorbij en daar ik geen zin had om een nieuwe muis te kopen (toch weer snel €50 of meer als je iets deftigs wil) deed ik verder met de Magic Mouse met bijhorende frustraties en soms zelfs pijntjes.
Tot ik recent op de MagicGrips van EvolutionLab stootte – de oplossing voor mijn probleem! Op zich zijn die dingen niet meer dan rubberen verbredingen die je met behulp van de bijgeleverde 3M adhesive tape aan de zijkanten van je Magic Mouse plakt. Ze passen perfect en als ik de site mag geloven, komt dat omdat ze de Magic Mouse met behulp van lasers hebben gescand om zo een perfecte fit te bekomen met de MagicGrips.
Ik betaalde alles inbegrepen $22 en voor die prijs kan je nog kiezen of je de normale of de extra brede grips gebruikt (beide meegeleverd). Ik ging voor die laatste en na een half minuutje monteren was mijn Magic Mouse geüpgrade. Het verschil lijkt miniem op het eerste zicht, maar in daadwerkelijk gebruik maakt het best veel verschil!
De Magic Mouse is niet opeens de meest ergonomische muis ever, maar het gebruiksgemak is gigantisch veel hoger voor een zeer betaalbare prijs terwijl het esthetisch nog altijd aansluit bij de visie die ze bij Apple voor ogen hebben.
Iedereen die halsstarrig vasthoudt aan zijn Magic Mouse kan ik dus oprecht aanraden om de MagicGrips van EvolutionLab eens van dichtbij te bekijken.
PS: ze werken met zowel de eerste als de tweede versie van de Magic Mouse.
De voorbije jaren heb ik één, misschien twee Rock Werchter edities gemist en tot mijn grote spijt was daar de editie van 2011 bij.
Dat jaar stond Coldplay als headliner geprogrammeerd en afgaand op verhalen van zij die erbij waren, heb ik toen een bangelijk goed optreden gemist. De latere DVD-release van die tour (je weet wel, met die piano in al die leuke kleurtjes) bevestigde alleen maar dat ik inderdaad mijn afspraak gemist had! Ik krijg nog altijd kippenvel over mijn ganse lijf als ik Viva La Vida in de live versie hoor en het publiek hoor meezingen… “whohohoo hohoo hooooo”.
Kippenvel momentje vanaf 3:12 ongeveer!
Toen heb ik gezworen dat ik bij een herkansing niet zou twijfelen en alles zou doen om tickets vast te krijgen en zo geschiedde: Coldplay maakte twee weken terug zijn tourdata bekend en België stond ein-de-lijk op de lijst!
Vorige vrijdag om 10u was het zo ver: de ticketverkoop ging open en afgaand op social media zou de vraag hoger zijn dan het aanbod. Afgesproken met een collega die ook wou gaan om te proberen tickets te scoren. Beide zowel via de pc als via de smartphone ingelogd en aanschuiven in de virtuele queue, want zo gaat dat tegenwoordig met concerten.
Ik verwachtte me al aan een Tomorrowland-like situatie want toen ik rond een uur of acht ‘s morgens keek, stond de queue al te draaien wegens grote vraag naar tickets. Dat voorspelde dus weinig goeds…
Door de files naar kantoor geracet met de smartphone al in de queue om tegen 9u50 op bureau toe te komen. Macbook per direct open gezwierd en ook daar ingelogd.
Ready, set en go!
De klok tikte 10u aan en er gebeurde niets. De queue ging verder en volgens de tijdsindicatie zou ik 30 tot 60 minuten moeten wachten om mijn kans op tickets te wagen.
Bij de collega was het vantzelfde, ook al was zij voor mij ingelogd. Op de smartphone ging de queue trouwens altijd een paar stapjes sneller vooruit, zowel bij mij als bij haar. Ik weet niet of dat een impact heeft op het latere verloop, maar het kan een tip zijn voor toekomstige concerten.
Iets na half elf ging de virtuele deur voor mijn collega open en kon ze tickets kopen. Spijtig genoeg kreeg zij de melding dat de “standing tickets” al uitverkocht waren en wees nu eerlijk: wie wil er nu zitplaatsen bij een concert van Coldplay waar je van links naar rechts wil kunnen springen op de muziek van Chris en co?
Enkele minuten later kreeg ik ook mijn kans (zowel bij haar als bij mij enkel op de smartphone, de computers zaten op dat moment nog in de queue) om tickets te kopen. Tot onze verbazing kon ik wél nog kiezen voor “standing tickets” wat ik dan ook deed met het gekende resultaat: ondergetekende zit op 21 juni 2017 in het Koning Boudewijn Stadion voor wat nu al de boeken in gaat als een van de hoogtepunten van 2017!
Een derde collega die ook aan het proberen was had minder geluk. Alles uitverkocht! Gelukkig had Coldplay nog een verrassing achter de hand onder de vorm van een tweede concert op 22 juni. Daar waren echter betaalproblemen, want met verschillende kredietkaarten lukte de betaling niet. Pas na enkele uren proberen ging het alsnog en had hij ook zijn tickets voor de tweede dag.
Goed voorbereid als ik was, had ik de dag voordien al eens gecheckt hoe de site van Ticketmaster in elkaar zat, of ik mijn login gegevens nog wist, wat de betaalopties waren enz.
Ik had het fantastische idee om te gaan voor een overschrijving als betaalmiddel omdat ik zo zou vermijden dat een fuck-up van de betaling (op die manier heb ik TML13 gemist – bedankt PayLogic) mij terug achteraan in de queue zou gooien.
Echter dat was buiten het concert van Coldplay gerekend, want nadat ik de tickets gekozen had en naar de betaling ging, had ik enkel keuze uit Bancontact of Kredietkaart! Paniek alom, want ik had mijn kaartlezer natuurlijk niet bij!
De betaalsite gaf me de optie om de app van KBC te gebruiken ter verificatie van mijn krediet kaart, maar aangezien ik op mijn iPhone bezig was, impliceerde dat switchen tussen Safari en de KBC app. Arghhh! Als dat maar goed gaat, want anders is een tweede TML13 scenario alsnog een feit!
Gelukkig liep alles gesmeerd (dank u KBC voor de beste mobiele banking app ever!) en zaten de tickets niet veel later in mijn mailbox.
En nu rest er me nog maar één ding: aftellen tot 21 juni 2017… nog 256 dagen te gaan. 256 dagen om Coldplay door de speakers te knallen zodat alle nummers vers in het geheugen gegrift staan.
Dat het een feestje wordt… Whohohoo hohoo hooo!
Vierduizendentwaalf dagen. Oftewel op een paar dagen na 11 jaar. Zo lang bestaat dit blog al en deel ik mijn schrijfsels met de wereld.
Crazy als ik er over nadenk! In die tijd heb ik mensen zien komen en gaan, relaties zien beginnen en eindigen, trouwe viervoeters moeten afgeven, mensen verloren aan slepende ziektes of ongelukken maar ook nieuw leven weten geboren worden en ook op professioneel vlak aardverschuivingen gezien en dingen gedaan waar ik trots op ben. Facemeltingly awesome!
Natuurlijk zijn er ook er ook de mindere dingen – de valpartijen zeg maar. Zaken waardoor ik mezelf beter leerde kennen. Belangrijk om je beperkingen te kennen, maar nog veel meer om ze te omzeilen en te verleggen. Ah ja! Ervaring is fouten maken er er uit leren, toch?
11 jaar. Heel veel blogposts en nog veel meer woorden. Tienduizenden. Daar komen elke dag toch wel een duizendtal bezoekers naar piepen. En zeggen dat ik eigenlijk vooral blog voor mezelf. Omdat ik graag schrijf en omdat ik op die manier mijn hoofd de nodige rust kan geven. Hoe cool is dat? *trots*
Maar zoals ik altijd zeg: de roadtrip is belangrijker en vaak ook gewoon leuker dan de bestemming en dus gaan we nog niet aankomen en gewoon blijven reizen.
You with me?
Ik ben een man van statistiekjes en lijstjes.
Zo kam ik geboeid de statistieken van mijn blogs uit, log ik met een Raspberry Pi elk uur netwerk statistieken van mijn Telenet verbinding (kwestie van de Telenet helpdesk met feiten te confronteren wanneer er problemen zijn), heb ik monitoring en rapportage van zowel gas-, water- als elektriciteitsverbruik + zonnepanelen opbrengst in huis en ga zo maar door.
Big data op microschaal avant la lettre quoi!
Een jaar of twee geleden heb ik mezelf toegevoegd aan die “life-logging” en wel onder de vorm van een FitBit activity tracker.
Ik was daar uitermate tevreden over: slaapstatistieken, beweging monitoren en uiteraard gans dat gebeuren via gamification gebruiken om grenzen te verleggen en jezelf uitdagen om beter te doen.
Ondertussen ligt mijn FitBit ongebruikt op de kast: niet omdat het ding stuk ging of omdat ik er niet meer blij van werd, maar wel omdat ik een goed jaar geleden een Apple Watch kocht en die zodanig smart is dat ze de FitBit vervangen heeft.
Anyway. Dat verhaal van die Apple Watch komt later, het ging over statistieken en logging. Life-logging.
Een fijne collega kocht een intelligente weegschaal waarbij een blik op zijn bijhorende app en ditto statistiekjes genoeg was om diezelfde dag nog een eigen exemplaar te bestellen: say hello to the Withings WS-50. Ondertussen heeft Nokia het bedrijf trouwens overgenomen, wat alleen maar meer coole producten kan opleveren denk ik zo. Maar ook dat is nu effe niet belangrijk. We wijken af.
De voornaamste reden van mijn aankoop was mijn (over)gewicht tracken. Seeing is believing zeggen ze. Ze hadden gelijk.
Reality is a bitch when it hits you in the face.
Niks dat ik nog niet wist hoor. Veel te veel spiermassa eh ;-).
Neen, serieus.
Mijn loopavontuur waarover ik op dit blog ook al wat neergepend heb, is er natuurlijk niet zomaar gekomen. Onderliggend argument was een gezonder lichaam kweken met het oog op een lang en gelukkig leven. Lekker cliché, maar wel heel erg waar.
Fanatiek als ik ben sta ik nu elke dag netjes op de weegschaal waardoor ik een perfect overzicht krijg van de status van mijn gewicht, vetmassa, BMI, hartslag en als kers op de taart nog een weer-update. Ja je leest het goed: de Withings serveert je net voor ie klaar is nog met een update van het weer voor vandaag, kwestie dat je weet hoe je te kleden voor je de deur uit gaat!
Ik begon met lopen halverwege december 2015 en kocht mijn Withings weegschaal halverwege januari 2016. Tot ergens midden juni liep ik wel regelmatig, maar was ik niet zo begaan met wat ik at en dronk met als resultaat dat de virtuele teller van de weegschaal redelijk status quo bleef. Op zich al een overwinning, maar niet goed genoeg.
Vanaf eind juli ben ik mijn eet- en drinkgewoontes beginnen loggen en die data gecorreleerd met wat de weegschaal statistieken daar tegenover plaatste, wist ik precies wat gedaan. Gezonder eten en veel meer water drinken!
Dat gecombineerd met de looptraining geeft als resultaat een verlies van 5kg over zes maanden (waarvan het grootste stuk de laatste drie maanden). De voorbije weken heb ik het lopen nog intensiever gemaakt en de toestroom van drank en voedsel nog meer onder de loep genomen, waardoor ik op dit moment een gemiddeld gewichtsverlies van 350 gram per week kan optekenen.
Traag maar gestaag, maar wel in de goede richting.
Wat mijn doel is hoor ik je denken? 30kg kwijt spelen op 18 maanden – sneller als het kan, maar zonder gekke dingen of quick-fixes welteverstaan.
De Withings WS-50 is zonder enige twijfel een goede aankoop geweest. Eyes on the prize is belangrijk om je doel te bereiken en dat is precies wat deze smart weegschaal doet. Mij kort houden en de realiteit elke dag onder ogen brengen. Geen betere motivator denk ik dan.
Niet wegen en analyseren is struisvogelpolitiek. Face the music en start to dance!
Ik ben “gechromecast” zoals ze zeggen. Althans ik zeg dat toch…
Eigenlijk bedoel ik gewoon dat ik een grote fan ben van Google’s Chromecast dongle die je aan elk beeldscherm met HDMI-ingang kan aansluiten waarna dat scherm alles wegheeft van een smart-TV.
Zo een Chromecast is helemaal niet zo duur (rond de 35 euro mits wat online zoekwerk) en als je een HDMI-kabeltje in een HDMI-poort kan pluggen, dan kan je een Chromecast installeren. Eens dat gedaan is voorzie je de dongle van stroom en schakel je de TV naar de overeenkomstige HDMI-poort.
De volgende stap is je telefoon / tablet voorzien van de Chromecast App en je te connecteren op het wifi signaal van de Chromecast. Eens dat gelukt is, kan je de Chromecast toevoegen aan je bestaand wifi netwerk en klaar is kees: je bent klaar om te “casten”.
Hoofdzakelijk voor het streamen van Netflix en Youtube richting TV’s doorheen het huis. Maar je kan er ook bv. Spotify naartoe sturen zodat die dure home theatre opstelling voor meer dan films gebruikt wordt. Als je dat doet krijg je alle info rond de muziek trouwens netjes fullscreen op je televisie te zien.
Je kan er natuurlijk ook foto’s mee tonen op het grote scherm, tabs uit je browser op je TV laten zien (al vereist dit wel dat je Google Chrome gebruikt) en waarschijnlijk nog veel andere dingen die ik vergeet, maar zelf niet gebruik.
Bovenstaande kan je ook met bv. een AppleTV, maar als je verder geen features van de AppleTV gebruikt, dan is de Chromecast een veel goedkopere oplossing!
De huidige versie van de Chromecast is eigenlijk de tweede iteratie. De eerste zag er meer uit als een USB-stick, wat soms een probleem was bij TV’s die aan de muur bevestigd zijn: de stick stak dan loodrecht naar achter uit de TV waardoor die met de muur in aanraking kwam.
De nieuwe Chromecast is een rond ontwerp (Google logo) met daaraan een flexibele HDMI-connector. Daardoor bengelt het toestel aan de HDMI-poort van je TV en zit het niet in de weg. Verder heeft de nieuwe versie ook ondersteuning voor 802.11AC wifi t.o.v. de eerste versie die beperkt was tot 802.11N.
Of dat belangrijk is, hangt helemaal af van jouw wifi signaal: als je vandaag geen AC hebt en ook geen plannen om te upgraden, dan zal je weinig voordeel halen met de nieuwe Chromecast. Heb je echter wel een wifi netwerk dat het nieuwste AC protocol ondersteunt, dan is het verschil erg merkbaar.
Wanneer je Netflix kijkt, zie je bij de start altijd een percentage dat oploopt. Dit is Netflix die een buffer aanmaakt om streaming TV te kunnen doen zonder vertragingen of andere irritante zaken. Met de eerste Chromecast zag je dit percentage mooi oplopen tot aan 100%, terwijl bij de nieuwe versie het percentage oploopt tot aan pakweg 10% en dan opeens al aan 100% zit. Met dank aan de veel snellere wifi verbinding dus.
Verder bracht Google ook een Chromecast Audio uit die net hetzelfde doet als de video versie, maar dan voor audio. Het toestel heeft een 3.5mm jack i.p.v. de HDMI-connector en laat je dus toe om eender welke speaker setup om te toveren tot een setup waar je naar kan streamen met bv. Spotify.
Als je jezelf herkent in een van bovenstaande use-cases en je hebt geen smart TV die dat allemaal native kan, dan is de Chromecast spek voor jouw bek. Verder kan het ook interessant zijn als je nog een oude computer flatscreen hebt rondslingeren: Chromecast er op aansluiten en klaar: Netflix, Youtube, muziek… tot je beschikking. Ideaal om bijvoorbeeld in de keuken TV te kunnen kijken zonder kabels te moeten aanleggen.
So podcasting is gaining traction huh?
Ik luister al enkele jaren met regelmaat naar podcasts eigenlijk. Meestal in de auto en meestal ‘s morgens, want dat zijn de momenten dat ik niet afgeleid wordt door derden en eveneens de momenten waarop ik niet persé zin heb in luide muziek.
Vroeger werd dit slot ingevuld door Radio 1 (Peeters & Pichal iemand?), maar sinds dat die ermee gestopt zijn en Hautekiet me meestal niet kan boeien, ben ik op zoek gaan naar een alternatieve invulling van die dagelijkse 90 minuten commute.
Mijn huidige lijst:
De lijst is zeker niet eindig, maar dat is mijn huidige “playlist”. Soms valt er een podcast af, soms komt er eentje bij om er een paar afleveringen later weer af te vallen. Hangt allemaal af van waar mijn interesses op dat moment liggen.
Dus als je nog niet aan podcasting doet en zin hebt om het eens te checken (en onze interesses matchen!), geef de podcasts hierboven dan een kans!
Cheers.
PS: als je podcasts wil luisteren dan hoef je niets meer te doen dan iTunes te openen en te zoeken naar bovenstaande podcasts. Kan ook op de iPhone met de standaard podcast app natuurlijk. Voor de Android fans zijn er ook genoeg apps beschikbaar in de Play store trouwens.
Hoe vaak keek jij niet naar televisie en vroeg je je af welke snijplank Jeroen Meus gebruikt of in wat voor zetel Sheldon uit The Big Bang Theory zit? Soms uit curiositeit, anderzijds omdat je al jaren op zoek was naar nét dat item?
Persoonlijk heb ik al meermaals “een Google’ke gedaan” naar zulke zaken, soms met succes en soms bleef ik op mijn honger zitten.
In de nabije toekomst gaan we niet meer in het ongewisse blijven, want ik heb deze week een nieuwe smartphone app ontdekt die Shazamgewijs aan de hand van het geluid van de TV-uitzending weet naar wat je kijkt en dan direct een lijstje presenteert met daarin alle producten die in dat programma te zien zijn, inclusief link naar een online shop om ze te kopen.
Hoe cool is dat wel niet? Internet Of Things in your face!
Uiteraard zit niet alles in SPOTT, want zo noemt de app, maar de lijst is groeiende. Vandaag kan je De Keuken van Sofie, Thuis, Familie, Dagelijkse Kost, The X-Files, The Big Bang Theory enz checken op wannahaves.
De app is gratis dus probeer het eens… tenzij je geen zin hebt in impulsaankopen ;-).
© 2024 Unexpected.be
Theme by Anders Noren — Up ↑
Recente Comments