Mensen zijn gewoontedieren.
Ons lijf wil altijd terugplooien naar wat het gewoon is en ja, voor velen is dat “being a couch patato”. Het leven is een feest in de comfort zone. Of dat is toch wat we onszelf proberen wijs te maken.

The comfort zone is a psychological state in which things feel familiar to a person and they are at ease and in control of their environment, experiencing low levels of anxiety and stress. In this zone, a steady level of performance is possible.

Als je daar verandering in wil brengen, moet je die routine, die comfort zone van je geest en lichaam, zien te breken en een nieuwe vorm van “normaal gedrag” programmeren. Dat klinkt simpel, maar iedereen die al eens een slechte gewoonte heeft proberen af te leren (of laat ons positief denken: een nieuwe, gezonde gewoonte heeft willen aanleren), kan meespreken over de spreekwoordelijke muur waar je vroeg of laat tegenaan knalt.

Met diëten is dat je lijf dat je smeekt om junk food te eten. Bij sport gaat je lijf klagen dat het veel te laat, te koud, te warm, te donker, te whatever is om nu nog te sporten. Doe het morgen, dan gaat het beter gaan. En natuurlijk herhaalt die interne conversatie zich morgen helemaal opnieuw. Procastrinatie ten top!

Iedereen Is Gelijk

Bovenstaande iteratie is voor iedereen van toepassing. Het verschil tussen de cough patatoes en zij die erin slagen een nieuw normaal te definiëren is puur en alleen wilskracht.
Hoe graag wil JIJ iets veranderen?
Goede voornemens maken om iemand anders te plezieren is nobel, maar de wilskracht daarachter is veel te klein om te winnen van de drang van ons lijf om in die comfort zone te vertoeven. Met andere woorden: vroeg of laat ga je plooien en is het een verloren zaak.
Dat falen geeft je dan een gevoel van waardeloosheid, van geen karakter hebben. Van een regelrechte mission impossible! En dus geven veel mensen het op met als excuus dat ze het toch niet kunnen…
Niets is echter minder waar, alleen moet je het voor de juiste redenen doen. Als je iets wil veranderen aan je slechte gewoontes dan moet je dat in de eerste plaats voor jezelf doen. Alleen zo kan je dat intern duiveltje overwinnen en de deur wijzen. Na een tijdje is dat uitzonderlijk gedrag helemaal geen uitzondering meer en heb je een nieuwe, gezonde routine geprogrammeerd waar je lijf en geest comfort in vinden – see my point ;-)?

Mijn Duiveltjes

In het kader van mijn hardloopavontuur heb ik wat andere sub-challenges in het leven geroepen. Niet altijd extreme zaken, maar wel telkens dingen die mijn hardlopen alleen maar gaan ondersteunen en tegelijkertijd dingen waar ik toch best moeite mee heb om ze vol te houden.
Een snelle opsomming geeft me volgend lijstje:

• Becoming an early bird: niet dat ik zo een langslaper ben, maar ik zou graag om 6u klaarwakker zijn en van dat extra uurtje gebruik maken om te sporten. Ultieme doel is opstaan om 5u ‘s morgens.
• Water drinken: ik heb nooit graag water gedronken. Water is voor de vissen. Dat smaakt naar niets. Bah. Ondertussen drink ik gemiddeld 2L plat water per dag (soms al eens wat minder, maar zondigen moet ook nog kunnen toch?) en is dat tegenwoordig ook al “normaal” gedrag. Hier heeft Lifesum me trouwens goed geholpen door me met de neus op de feiten te drukken als ik niet genoeg gedronken had.
• Minstens drie keer per week een uur sporten: ook eentje dat ik al van de bucketlist mag halen, want ik zit aan een mooi gemiddelde van vier keer per week hardlopen met daartussen nog roeien enz.
• Minder TV kijken: vroeger keek ik gemiddeld een uur of 2-3 per dag TV en kwam ik zelf tot de conclusie dat ik er eigenlijk niks aan vond. Tegenwoordig haal ik nog een uurtje denk ik. De rest spendeer ik in boeken of online.
• Cut back on the junk food: veel mensen herkennen het “donderdag frietjesdag” syndroom wel. Spijtig genoeg is er dan ook nog “vrijdag kebabdag” en “dinsdag pizzadag”. Als je dan op andere dagen ook nog eens een pasta of andere koolhydraatrijke voeding gaat binnenwerken, dan zijn de andere inspanningen teniet gedaan. Zo erg als het voorbeeld dat ik net aanhaal, is het nooit geweest. Maar het was wel teveel van het goede en dus moest daar iets veranderen. Ik zal hier later een meer gedetailleerde blogpost aan wijden.
• Vroeger naar bed: al het bovenstaande vraagt best veel van je lijf, zeker als je pas begint. Combineer dat met een job van 50-60 uren per week en je hebt “an accident waiting to happen”. Ik heb gelukkig het voordeel dat ik bijzonder weinig slaap nodig heb: gemiddeld 5u per nacht en ik ben 100% opgeladen. Maar het lot moet niet getart worden en dus probeer ik tegenwoordig ten laatste om middernacht in bed te liggen. FYI vroeger was dit meestal ergens 1-2u ‘s nachts

How Do They Do It?

Hoe de rest het doet weet ik eigenlijk niet zo goed, maar ik kan wel delen wat mijn secret to success is.

• Peer pressure: zorgen dat iedereen mijn (soms) zotte doelen kent en mij daarop challenged. Niemand geeft graag toe dat ze afgehaakt zijn, ik ook niet. En dus trekt me dat soms over de streep om niet op te geven.
• Gamification: mijn Apple Watch en de activity circles zijn hier ongelofelijk goed in. Zowel mijn actief verbruikte calorieën als het aantal minuten per dag dat ik inspanningen geleverd heb, worden gemonitord en hebben elk een doel dat gehaald moet worden. Haal je je doel, dan krijg je felicitaties en schouderklopjes. Zo niet, dan krijg je niks. Voeg daar nog de optie om die zaken te delen met andere Apple Watch gebruikers en je combineert gamification met peer pressure. Voor sommigen zal dit een stressvolle situatie zijn, maar voor mij is dat telkens opnieuw dat extra zetje: niet plooien kerel!
• Meten is weten: elke dag sta ik op mijn Withings en wordt mijn gewicht, BMI en vetpercentage gelogd. Toegeven aan mijn duiveltjes heeft steevast een negatieve invloed op wat ik hier te zien krijg en dus houdt dit me op het goede pad. Daarnaast log ik ook alles wat ik eet en drink met Lifesum waardoor ik ook een prima overzicht heb van hoeveel vetten, eiwitten, koolhydraten enz ik verwerk en hoe die verhoudingen staan ten opzichte van mijn doelen.
• Constant nieuwe uitdagingen: ik geef mezelf constant nieuwe challenges om mezelf te behoeden voor procastrinatie . Mijn streefgewicht licht lager dan wat je gemiddeld behaald in de geplande tijd. Mijn sportieve doelen verleg ik constant naar de grens van het net-niet-onmogelijke. En dat werkt prima, want die eens onmogelijke uitdaging is een verre herinnering wanneer je tegen de nieuwe opgelegde challenge aankijkt.

Bovenstaande punten werken prima bij mij, maar uiteraard is dit een individueel iets. Iedereen is gelijk, maar iedereen is ook anders. Wat mij motiveert kan voor iemand anders het omgekeerde effect hebben. Het is een kwestie van jezelf goed kennen en weten waar de spreekwoordelijke knopjes zijn die je moet indrukken.

Just Do It

Eigenlijk is het simpel: gewoon beginnen! Effe geen enkel excuus toelaten en vooral niet gaan procastrineren. We naderen het eind van het jaar en het ideaal excuus is nu om te zeggen dat je met de feestdagen in het vooruitzicht liever op 1 januari gaat starten.
I smell bullshit. 
Nu beginnen betekent dat je tijdens de feestdagen minder schuldgevoel moet hebben over die extra portie lekkers of dat extra glaasje champagne. Je bent namelijk bezig met een gezonde geest in een gezond lichaam en die extraatjes train je er toch af.
Probeer een van mijn tips om je op weg te helpen en voor je het weet heb je een nieuwe, gezonde gewoonte op je palmares staan. Vanaf dat moment ligt de weg open naar wat eens onmogelijk geacht werd :-)!
You’ll thank me later.
Cheers.