Telling stories for a living

Antwerp 10 Miles 2017

Vorige zondag was het D-day.
23 April 2017 was de dag waar ik meer dan een jaar naartoe gewerkt heb.
De onhaalbare kaart waar ik nooit of te nimmer van had durven dromen toen ik eind 2015 voor het eerst langer dan 1 minuut ging hardlopen. Het wapenfeit waar niemand uit mijn directe omgeving nog maar van geloofde dat ik dat zou halen (muahaaa, in your face mother****ers šŸ™‚).
Het werd mijn “lifegoal” die me bleef motiveren om te blijven trainen en het onmogelijke toch mogelijk te maken.
Of om het met de befaamde woorden van wijlen Steve Jobs te zeggen:

Here’s to the crazy ones, the misfits, the rebels, the troublemakers, the round pegs in the square holes… the ones who see things differently — they’re not fond of rules… You can quote them, disagree with them, glorify or vilify them, but the only thing you can’t do is ignore them because they change things… they push the human race forward, and while some may see them as the crazy ones, we see genius, because the ones who are crazy enough to think that they can change the world, are the ones who do. Steve Jobs

Wat er nu volgt isĀ een omgekeerde tijdslijn van de aanloop naar D-day…

T-7 Dagen: 16KM gemoedsrust

Pasen. Nog zeven dagen voor het moment van de waarheid.
Tot op vandaag heb ik welgeteld Ć©Ć©n keer 16KM gelopen en dat was ergens in februari in Duitsland. Ik liep mijn 10 mijl toenĀ uit, maar door een gigantische blaar op mijn voet waren die laatste kilometers puur op karakter en doorzettingsvermogen. Ik wist dus dat ik het kon, maar uiteraard zou ik het liever doen zonder kwetsuren. Het was toen ook een graad of drieĀ CelsiusĀ en ook al is het nog geen zomer, voor mijn gemoedsrust zou ik graag nog eens 16KM lopen zonder pech onderweg en met een temperatuur die dichter bij de temperatuur van volgende week ligt.
Strava opengooien, een routeĀ mappen doorheen de dorpjes rondom me en een half uur later stond ik met mijn loopschoenen klaar om die 16KM er effe door te jagen.
Dat ging prima en zoals ik al eerder schreef, maakte ik van de gelegenheid gebruik om mijn nieuwe accessoires nog eens te testen. De 10 mijl werden goed verteerd en het hoofd had rust. Check.

T-4 Dagen: een laatste keer hardlopen

Vier dagen voor de jaarlijkse hoogmis had ik graag nog een laatste hardloop sessie ingepland. Geen 16KM maar een vlotte 6-8KM om de benen los te gooien en om een laatste keer die eeuwige twijfelaar in mijn hoofd het zwijgen op te leggen.
Spijtig genoeg sprak de agenda er zich anders over uit en werd het uitstel naar morgen. En morgen kwam er weer iets tussen waardoor uitstel overging in afstel en ik dus pas op zaterdagochtend tijd had om te lopen.
Een dag voor D-day nog gaan rennen? Naaah. Dat gaan we niet meer doen… Ik weet dat ik het kan en ik moet gewoon op die wetenschap vertrouwen.

T-1 Dagen: me & my running squad

Om zondag iets of wat haast en spoed weg te nemen, werd er maanden terug al door de “running squad” besloten om dichtbij Antwerpen te logeren. En wat is een betere plaats dan het mooie Mechelen? Ik heb er een paar jaar gewoond, de stad heeft altijd een leuke nasmaak voor me gehad en dus was dit de ideale gelegenheid om er nog eens wat tijd te spenderen.
Zaterdagmiddag aankomen in het hotel, de loopuitrusting direct uitladen en voor de vierde keer dubbelchecken dat ik niks vergeten ben om dan geduldig te wachten tot de rest van de crew toekomt. ‘s Avonds werden de eiwitten stevig bijgevuld met wat lekkers van bij M-Eatery om tegen een uur of elf onder de wol te kruipen. Niks beter dan een goede nachtrust om daags nadien grenzen te verleggen toch ;-)?
Nog een uurtje of 10 en dan vertrekken we richting Linkeroever! De gedachten gieren door mijn hoofd waardoor ik ondanks vermoeid te zijn, moeite heb om de slaap te vatten.
Tijd om op mezelf in te praten dus!
Dit is waarom ik die andere loop events afgewerkt heb. Ze gaven me race-ervaring. Ik weet wat er komt en hoe zo een event in zijn werk gaat. Ik ben voorbereid. I got this!

T-0 Dagen: D-day!

Mijn wekker roept me uit bed rond een uur of negen. Het plan is om 10u ontbijten en tegen een uur of twaalf richting onze eigenste wereldstad vertrekken. Goed op tijd, want we moeten onze startnummers nog afhalen.
Vooraleer ik uit bed rol en de douche in spring, heb ik op de Facebook pagina van de Antwerp 10 Miles de start van de marathon bekeken. Wat een kick! Stiekem droom ik al van de volgende uitdaging! Ik ben Ć©cht een “runner” geworden denk ik bij mezelf als ik die gedachte door mijn hoofd hoor knallen.
Aan het ontbijt treffen we nog andere deelnemers. Ik zal zelfs meer zeggen: ik denk dat er slechts een enkeling was die niet naar Antwerpen zou afzakken die ochtend! De eerste gezonde zenuwen steken op!
Om iets na twaalven zaten we met de squad in de auto richting Antwerpen met een strak plan voor ogen: parkeren aan de slachthuislaan en dan met de tram richting Linkeroever. We spreken nu twee en een half uur voor de start van Wave 1.
Ruimschoots op tijd dus.
Not.
Om de slachthuislaan te bereiken hebben we een dik kwartier file gedaan aan het Sportpaleis. Daarna richting tramhalte en daar nog eens een kwartier wachten en meerdere trams laten gaan wegens volgepropt als sardienenĀ in blik. Ik schat dat we ergens rond twintig voor twee op de site toekwamen en toen moesten we onze startnummers nog bemachtigen.
Op eerdere events zoals de 10KM Van Brussel of de verschillende Urban Trails die ik al deed was dit allemaal erg vlot en snel geregeld. Niet zo op de 10 Miles…
Een tent gevuld met winkels en sponsors met achteraan in die veel te warme tent lange rijen mensen die hun nummer kwamen halen. Hier hebben we ook nog zeker een half uur moeten aanschuiven waardoor het al kwart na twee was voor we terug uit de tent waren en dan moesten we ons nog ontdoen van jasjes en onze rugzakken inleveren… de start van Wave 1 zou niet lukken, maar gelukkig zijn er drie waves en mag je altijd in een latere wave van start gaan.

Opnieuw hel, want ook voor je rugzak af te geven moest je een goede portie geduld hebben en als je daarna nog langs het toilet wou mocht je weer de nodige wachtrijen respecteren.
Concreet: we stonden in de startbox voor Wave 3 met slechts een kwartier overschot! Een geluk dat we in Wave 1 zouden starten, want anders waren we grandioos te laat geweest en hadden we onze start letterlijk en figuurlijk gemist.

Antwerp 10 Miles

Eens in de startbox kwam er innerlijke rust. Ik had hier voor getraind, ik had alles bij wat ik bij moest hebben, de beats knalden vrolijk door de speakers en iedereen was positief geladen en klaar voor de start!

As usual ging de GoPro mee en het resultaat daarvan kan je hieronder bekijken:

De start ging goed en na verschillende events heb ik het ondertussen afgeleerd om vol enthousiasme aan een razend tempo weg te schieten. Hartslag in de gaten houden en vooral de eerste twee kilometer een oog op de tijd houden zodat ik niet in overdrive ga door me met de massa te laten meesleuren.
Na de start gingen we rechtsaf richting E17 (direct al een klein kuitenbijtertje die oprit) om dat de snelweg op te gaan richting Kennedytunnel. Wat een belevenis was dat! Cool!
De Kennedytunnel richting Gent is ook best pittig bergop en geeft direct aan dat matigen en overschot houden voor het einde nodig is. Wie de 10 Miles al eens gelopen heeft, weet wat ik bedoel šŸ˜‰ *kuch* Konijnenpijp *kuch*.
Na de tunnel kwam de eerste bevoorrading bij kilometer 6 om dan verder te rennen richting Justitiepaleis, door de Bolivartunnel zo de Amerikalei op. Een 180 doen op het kruispunt en dan direct rechtsaf richting het Zuid. Hier loop je ettelijke kilometers rechtdoor langs de Schelde en passeer je ook het halfwegpunt op 8.05KM met opnieuw bevoorrading inclusief sportdrank.
Daarna richting binnenstad met een passage over de Meir (best veel supporters hier – feest!) om daarna stilletjes aan richting het sluitstuk te vlammen: de Waaslandtunnel roept! We zijn nu aan kilometer 12 en krijgen nog een laatsteĀ keer water aangereikt.
Aangezien dit mijn eerste 10 Miles was, had ik enkel de feedback van eerdere deelnemers gehoord: een lange tunnel waar je het einde niet van ziet en die naar het laatste stuk echt stevig inhakt op de kuiten.
Ik heb hier veel mensen zien wandelen (ik heb hier zelf ook een stukje gewandeld trouwens), maar ik had bij het afdalen in de tunnel een tandje bijgestoken omdat ik wist dat het bergop gedeelte trager zou gaan en ik zo de schade enigszins zou kunnen beperken.
De laatste 100M waren afzien, maar daarna draai je rechts de finale rechte lijn op met om de 100M borden om aan te geven dat je er bijna bent. In de verte duikt de finishboog op en hoor je de mensen roepen en knalt de muziek hard door de speakers. Dit geeft een instant adrenalineboost waardoor ik er alsnog in geslaagd ben om er een laatste sprintje uit te persen richting finish.

How Did I Do?

Goed en niet goed. Mijn doel voor de start was minder dan twee uur onderweg zijn.
Halverwege zat ik op schema met twee minuten overschot, maar die laatste kilometer in de Konijnenpijp heeft me de das omgedaan. Ik kwam over de finish in 2u en 3 minuten wat ineens ook mijn snelste 16KM ooit werd.
Het doel van sub-twee uur heb ik net niet gehaald, maar dat maakt me zeker niet minder trots op mijn prestatie en het feit dat ik mijn persoonlijke mijlpaal met succes heb gehaald!

Zou ik de 10 Miles opnieuw doen?
Ja, omdat ik echt onder die twee uur wil duiken. Neen, omdat ik het parcours wel leuk vond voor een keer gedaan te hebben, maar niet zo spectaculair dat ik het elk jaar opnieuw zou lopen. Te weinig afwisseling van het uitzicht voor mij.
De lange wachtrijen overal en de chaos bij het openbaar vervoer (de wachtrijen bij de tramlijnen om huiswaarts te keren waren mogelijks nog erger dan al het voorgaande, gelukkig konden wij op een bus springen die net voorbij kwam) zouden nog een reden zijn om het niet opnieuw te doen.
De sfeer en de kick die zo een groot event geeft is dan weer een reden om er graag terug bij te zijn!

In ieder geval: als ik volgend jaar terug meeloop, dan ga ik nog vroeger richting Linkeroever vertrekken en misschien ook mijn startnummer op voorhand afhalen.
Kwestie van me geen twee keer aan dezelfde steen te stoten ;-).

Now What?

Het knaagt al een tijdje en ik ken weinig mensen die 10KM hardlopen, laat staan 10 mijl lopen, maar ik heb de smaak te pakken en de ambitie reikt verder.
Een marathon aan het palmares toevoegen heeft toch nog net iets meer kaliber en steekt mijn ogen serieus uit. Op dit moment is dat echt een mission impossible, maar dat zei ik rond deze tijd een jaar geleden ook over de 10 Miles lopen en we weten hoe dat afgelopen is…
Ik denk dat ik volgend jaar dus wel weer opnieuw in Antwerpen zal staan. Time will tell of het voor de 10 Miles zal zijn of dat het dat tikkeltje verder wordt ;-).
In tussentijd rest er mij maar een ding te doen: keep on running!

3 Comments

  1. Linda

    Toch goed gedaan hoor. Ikzelf kon ook geen minuut aan een stuk lopen toen ik startte en nu train ik voor de marathon Eindhoven.
    En ja die drukte is een ramp soms, maar wij zorgen altijd dat we heel vroeg aanwezig zijn…(beetje stresskip hier, met ongelooflijke angst om te laat te komen)
    Nog eens dikke proficiat en keep on running šŸ˜€

  2. mie

    Ik was er ook.
    Dankzij de ervaring van (ik denk) 3 jaar geleden kon ik deze keer perfect doseren, wist ik dus dat de bergop van de Waaslandtunnel je heel erg veel pijn kan doen als je niet nog een beetje reserve meeneemt tot daar.
    Een aanrader als je snakt naar meer (verder) is de (halve) marathon van Eindhoven.
    Succes

  3. Unexpected

    Bedankt voor de lieve woorden Linda & Mie!! En goede tips ook: Eindhoven ga ik zeker op de agenda gooien dus mss zien we elkaar daar aan de start ;-).

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

© 2024 Unexpected.be

Theme by Anders NorenUp ↑