Telling stories for a living

Month: February 2009 (Page 2 of 3)

Ik heb het al ontelbare keren gezegd en geschreven: er is niets belangrijker dan een goede backup als het aankomt om computer problemen. En zeker nu dat meer en meer mensen het digitale leven ontdekken: digitale fototoestellen, digitale videocamera’s, e-mail, muziek, rekeninguitschrijften, facturen,… you name it en het is beschikbaar in digitale vorm. In mijn Macbook heb ik slechts 250GB ter beschikking (waarvan een goede 40GB overblijft) en maak ik gebruik van een Western Digital Mybook schijf van 500GB. Die schijf wordt vooral gebruikt voor Time Machine backups en een paar *.dmg bestanden die ik niet elke dag nodig heb, maar die ik toch wil bijhouden voor eventuele herinstallaties.
Mijn muziek, die staat volledig op de Macbook voor de simpele reden dat ik altijd en overal mijn muziek bij me wil (en omdat mijn Macbook ook dienst doet als virtuele DJ configuratie), maar mijn volledige fotocollectie moet niet altijd mee. Die zou ik op de 500GB externe schijf kunnen bijplaatsen, maar daarop staan al de Time Machine backups en als zowel je backup als je originele kopie op dezelfde schijf staan, ontgaat het voordeel van de backup mij grotendeels.
Ja, ik heb een Windows Home Server met 1.3TB opslag draaien, maar die dient enkel voor de Windows machines te backuppen en o.a. mijn Technet images op te stockeren. En trouwens, Mac en Windows – dat is niet de perfecte combinatie en daarom hou ik die twee werelden graag gescheiden. Mijn NAS van 1TB zit voor 80% vol met backups van zowel muziek als video, dus dat is ook geen optie. En dat ding is trouwens veel te traag om als harde schijf te gebruiken vanwaar je wil werken (ik denk maar aan iMovie projecten lanceren vanop die schijf… brrrr).
Dus was er de “need” voor extra opslag. De prijzen een beetje volgen, aanbiedingen checken. Niets dat me kwa design kon boeien oftewel veel te duur was naar mijn zin. Maar vandaag viel mijn oog op een promotie van HCW op de Lacie externe schijven designed by Neil Poulton. Een zwarte vierkante doos met een blauwe LED-strip onderaan, zonder hatelijke ventilator die lawaai maakt. Ideaal! En aangezien de prijs toch wel 20€ goedkoper is dan elders, dus was de keuze redelijk snel gemaakt.

Vrijdag zouden ze moeten toekomen, mijn 2 Lacie’s van 1TB elk – goed voor een totale capaciteit van 2TB (ah ja, 1+1 = 2), genoeg om de komende maanden safe te zitten. Ik heb mij terwijl ook een docking station voor mijn iPod Touch besteld, kwestie dat ik die snel kan aansluiten op de Mac en niet altijd moet prutsen met die kabel – voor die 3€ dat dat maar kost.

Vorig jaar was de Back To The 90ies party een enorm (uitverkocht) succes, dus het zou nogal dom zijn om dit jaar over te slaan… In april(zaterdag 4 april om precies te zijn) kan je je dus verwachten aan een nieuwe editie van “Back To The 90ies” met optredens van de grote namen uit die periode zoals 2 Fabiola, Dr Alban, Haddaway, Robin S. en niet te vergeten The Vengaboys (woooow, we’r going to Ibizaaaaah). De gasten van ZatteVrienden gaan het event streamen en dankzij hen kan ik een gratis toegangsticket weggeven op Unexpected.be (en vaneigens zelf ook aanwezig zijn, ah ja… het is hier geen OCMW he ;-)).

Back To The 90ies

Heb jij zin in een gratis kaart om mee het Sportpaleis te Antwerpen onveilig te gaan maken en de pannen van het dak te feesten, mail me dan het antwoord op volgende vraag: hoe heten de leden van de originele leden van 2 Fabiola? Geen moelijke vraag denk ik zo… Meedoen kan nog tot vrijdagavond 22u op unexpected (at) unexpected (punt) be. Vermeld duidelijk het antwoord en je naam / e-mailadres in je mail, kwestie dat de winnaar gecontacteerd kan worden!

Succes!

Dat is het minste wat ik kan zeggen van het voorbije weekend. Zoals ik al had verteld, zat er een Exchange-migratie in de pipeline @ work en daar deze iets langer dan gepland duurde, heb ik van zaterdag 8u ‘s morgens tot zaterdagnacht 5u op het werk gezeten, in het gezelschap van enkele collega’s weliswaar.  Tussen de migratie in hebben we natuurlijk onze maag gaan vullen bij een Grieks resto in de buurt (kwestie van de nacht zonder grommende maag in te gaan) en tijdens de nachtelijke uurtjes heeft onder andere Katastroof, Pearl Jam en andere meer foute muziek ons wakker gehouden…
Zondag heb ik “uitgeslapen” tot de middag en de rest van de namiddag een beetje “hangin’ around” doorgebracht. Niet moe genoeg om te slapen, maar te moe om mezelf nuttig te maken. Zombienation dus. En toen was het maandag, vandaag dus – een dag die vooral bestond uit kleine problemen “patchen” die nog uit de migratie naar boven gekomen zijn. Niets onoverkomelijk hoor. Waar een wil is, is een weg zeg maar.
En ‘s avonds was er afgesproken in het stamcafé voor een natje en een droogje en de nodige inhaalsessies van wat iedereen de voorbije dagen zo al uitgestoken heeft. Meer moet dat soms niet zijn om de brains effe te “resetten” he ;-).
Trouwens, maandagavond is ook het moment dat mijn digicorder geprogrammeerd staat op VTM – jep, voor Beauty & de Nerd. Zonder echte inhoud en redelijk brainless television, I know. Maar ik skip de saaie stukken en ik vind dat nog wel geestig om te zien hoe die nerds volledig hun eigen verliezen als ze naast een meid slapen… En hoe die “beauties” (alles is relatief niet waar?) dan weer zo full of themselves zijn en dat niet eens beseffen :-).
En zeggen dat Temptation Island er zit aan te komen… “drank is den Duvel zeg ik u!”. Muahahah.

Dit weekend is er voor mij eentje van korte duur aangezien ik vandaag (zaterdag) al sinds 8u @ work ben voor een Microsoft Exchange migratie uit te voeren. Ondertussen schrijven we half zeven ‘s avonds en het ziet er naar uit dat er nog voor enkele uurtjes werk is, dus eer ik goed en wel thuis ben, is het tijd om onder de wol te kruipen.
Morgen is het zondag en daarna begint de nieuwe werkweek alweer. Al moet ik er wel direct bijvertellen dat ik buiten een extra financiële tegenmoetkoming, ook een hoop overuren aan de lijst toevoeg met zo een weekendinterventie. De kans is dus groot dat ik volgende een dagje recup inplan ;-).
En u, wat doet u zo al dit weekend?

Eén van mijn goede voornemens voor dit jaar was meer sporten (lees: beginnen sporten). Vroeger speelde ik squash, tennis en fietste ik op regelmatige basis door Vlaanderen. Vroeger, dat moet nu toch al een drietal jaren geleden zijn en dat zie en voel ik aan mezelf. Vandaar dus dat sporten dit jaar hoog op de agenda staat.
Gisteren heb ik de eerste stap gezet en ben ik terug beginnen squashen om na de volle twee balletjes terug te weten waarom ik deze sport altijd zo graag gedaan heb. Snelheid, kracht, tactiek. Het zit er allemaal in. En je hebt na een uur squashen echt wel een goede workout gehad. Vroeger speelde ik twee keer per week, soms al is drie keer. Dat laatste is teveel van het goede als je naast het sporten nog iets anders wil doen, dus beginnen we met een keer per week – daarna zien we wel of we het eventueel opkrikken naar twee keer.
En om te voorkomen dat het bij deze ene keer blijft, hebben we (mijn squash partner & mezelf) direct een 10-beurtenkaart gekocht. Het geld is uitgegeven, dus moesten we het in onze hersenpan halen om af te haken (doubt it very much, maar toch…) dan is het verlies van om en bij de 160€ misschien een extra argument om door te bijten ;-).
Ondertussen heb ik al vernomen dat één van mijn collega’s het ook wel zou zien zitten om wekelijks een balletje te gaan slaan. Dus misschien kom ik dan toch nog aan mijn twee sessies per week…
In ieder geval, het voelt goed om terug in actie te schieten. Zodra het beter weer wordt, haal ik de fiets van stal (en wie weet die loopschoenen ook).

Vorig weekend wou ik na een goede week van “Mac Only” werken, mijn eigenste Windows 2008 Server computer opstarten om wat verder te experimenteren met de nieuwe Hyper-V release. Naar goede gewoonte duw ik simpelweg op de powerknop en terwijl ik wacht, doe ik andere nuttige zaken op mijn Macbook. Tot zo ver allemaal goed.
Groot was mijn verbazing wanneer ik mij omdraaide (mijn Windows machine staat achter mij, ik heb in mijn bureau namelijk een bureaublad dat de volledige vier muren volgt (en dus enkel stopt voor de deuropening) en niet mijn vertrouwde wallpaper zag, maar een zwarte achtergrond met andere icoontjes en een foutmelding van één of andere service die niet meer wou opstarten wegens missing files! Mayday! Mayday! Houston, we’re going down??
Na wat vluchtig Google-werk had ik gevonden dat het een “gekend” probleem was, maar toch niet zo gekend dat ik er heel veel over terugvond. Wel een hotfix gevonden, maar die had geen enkel effect. En dan moet je weten dat explorer en zo starten, geen optie was. Zelfs niet in safe-mode!
Bon. Op zich geen probleem, want ik heb een dagelijkse backup (alweer een voorbeeld waarom backups belangrijk zijn) die via de Windows Home Server wordt afgehandeld, dus dataverlies was geen issue. Maar die computer herinstalleren, daar had ik nu precies toch niet veel zin in… Windows 2008, VMWare Workstation, zevenendertig tooltjes, settings alhier en aldaar,… pffff. Op zijn minst vier uren noeste arbeid dus.
Maar dat was buiten Windows Home Server gerekend natuurlijk! Dat systeem kan namelijk volledige systemen restoren over het LAN! Gewoonweg booten vanop de restore cd op “trouble-maker”, zien dat gans dat proces (dat via een soort Vista GUI werkt) zelfs de WHS server lokaliseert (en voor de veiligheid het paswoord afcheckt) en dan ook nog is ziet om welke PC het hier gaat (in geval je er meerdere hebt in je netwerk) en je dan de keuze laat om al je partities (of specifieke partities, zoals ik enkel de C-partitie wou) te restoren. Indien gewenst kan je ook backups van andere computers restoren naar je PC, bijvoorbeeld een muziek-partitie of zo.
Eenmaal je aangeduid hebt wat je wil, druk je op Finish en dan zie je een progressbar vollopen tot aan de vertrouwde 100%. Daarna reboot je het systeem en voila, daar is die vertrouwde omgeving terug! Jihaa. En dat allemaal op een goed half uurtje restoren (afhankelijk van de grootte van de partitie en de snelheid van je LAN).
En eerlijk gezegd, je moet geen techneut zijn om deze functionaliteit te benutten. Een paswoord onthouden en weten welke partitie van en naar welke computer je wil restoren is genoeg.
Jep, die Windows Home Server biedt echt wel een serieuze meerwaarde voor thuisnetwerken. Ik ben fan! U toch ook?

Gisterenavond was er een blogevent @ Kinepolis Brussel op vraag van Kinepolis zelf. Enerzijds willen ze hun klanten beter leren kennen en gezien de Facebook problematiek (voor zij die niet weten waarover ik het heb, er is een groep op Facebook waarin de hoge prijzen van hun tickets worden aangekaart) willen ze anderzijds uitleggen waarom hun prijzen hoger zijn.
Eerst kregen we een uitgebreide uitleg over het ontstaan van Kinepolis door Bob Claeys – zoon van een van de oprichters – R&D Manager van de groep. Film en bioscoop zijn duidelijk zijn passies, want de manier waarop hij de geschiedenis van het familiebedrijf, de evolutie van de technologie (van 35mm naar fully digital), de intrede van de popcorn at the movies (yep, allemaal zijn fout ;-)),… uitlegt heeft een zeer hoog “Martin Luther King” gehalte.
Spijtig genoeg was er mijn inziens net iets te weinig “action” en iets teveel “talk”. En onder het motto – less talk, more action – had ik liever wat meer technologische hoogstandjes van Kinepolis hun kunnen gezien, want een beeld zegt nu eenmaal meer dan duizend woorden.
Wat we wel te zien kregen was een vergelijk tussen een gewone 35mm die schokt, lijnen vertoont, onscherpe subtitles en ander minder fraais en een digitale versie die met behulp van Texas Instruments, Sony, Dolby en nog enkele andere grote namen op het scherm tevoorschijn komt. In 2.2 miljoen pixels, met haarscherp beeld, scherpe ondertiteling en geen “vuiltje” aan de lucht. Knap. Daarna kregen we nog een 3D showoff met een trailer van de Ice Age 3 film en U2 in 3D. Om te laten zien dat ze ook gewone TV-uitzendingen kunnen tonen, kregen we Beyoncé met “If I were a boy” dat met behulp van een extreem dure appliance van Sony (geleend van Alfacam) geupscaled werd. Mooi!
Daarna was er een kleine drink met hapjes (lees: popcorn, taco chips en enkele gefrituurde snacks) met de bedoeling om te “netwerken”, zowel met andere bloggers als met mensen van Kinepolis zelf.
Zelf heb ik een leuk gesprek gehad met iemand van de marketing / persafdeling van Kinepolis (ik ben spijtig genoeg haar naam vergeten), maar heb ik ook eindelijk eens een gezicht kunnen kleven op Radiogirl, de gasten van Stew, Pietel, Michel, Stefan van Adhese, Luc Van Braekel, Goedles en nog een paar andere gasten die ik hier vergeet te vermelden.
Wat ik wel spijtig vond, is dat de organisatie wel vergeten was dat mensen uitnodigen om 19u zoveel wil zeggen als “kom rechtstreeks van uw werk naar hier”. Geen enkel probleem, want ik vond het een interessant gebeuren, maar dat betekent ook wel dat die mensen nog niet gegeten hebben op een beetje popcorn en taco chips kan ik niet leven ;-). Het moet niet veel zijn, een paar belegde broodjes is al voldoende hoor.
Na het netwerken, kregen we de CEO van Kinepolis (good old Eddy volgens zijn collega’s) voor ons die zijn eigen positie en visie heeft uitgelegd en ook een heleboel vragen in duidelijke taal heeft beantwoord. Zijn insteek is duidelijk dat hun team zich elke dag opnieuw inzet voor hun publiek en dat ze liever in dialoog reageren op al dan niet terechte opmerkingen (zoals de Facebook historiek) en niet willen meewerken aan een “chantage” van het bedrijf door een massa bij elkaar te brengen die zich zonder verder nadenken / dialoog achter de mening van een individu schaart. Ik volg de man ergens wel – zijnde dat uitleggen waarom je prijzen hoger zijn dan de cinema om de hoek eigenlijk een manier van goede communicatie is naar je klant. En net die communicatie is waar Eddy en zijn team erkennen dat ze nog iets goed te maken hebben, vandaar hun idee om dit event te organiseren met een kritisch publiek dat bloggers al eens durft te typeren ;-).
Als kers op de taart was er nog voorzien om een avant-première bij te wonen, maar aangezien de presentaties / vragenrondes een beetje waren uitgelopen en iedereen nog huiswaarts moest geraken (treinen en zo), werd er geopperd om aan de aanwezigen enkele tickets te geven – een idee waar iedereen zich mee kon vereenzelvigen. Iets wat we wel nog kunnen doen hebben, is de “backstage” ruimte van de zalen bezoeken. De projectors, de spoelen met films, de montagetafels, de dolby-surround systemen,… allemaal heel leuk om eens van dichtbij te kunnen aanschouwen en volgens mij een gelegenheid waar je als gewone bezoeker niet gauw kans toe krijgt.
Ik vond het Kinepolis blogevent een geslaagd idee, met dank aan zowel Stefan van Adhese, reclamebureau Proximity.BBDO en Kinepolis zelf. Kinepolis heeft beloofd om ons in de toekomst op regelmatige basis uit te nodigen voor zulke events, spontane dialogen zeg maar, zonder veel tralala. Iets waar zij alleen maar kunnen bij winnen en waar bloggers sowieso een leuke avond aan beleven. Een win-win situatie zeg maar.
Ik kijk er nu al naar uit. Tot dan!

VMWare. Wie kent het niet? Virtualisatie is “in”. Zeg maar gerust een hype. Maar dan een die gaat blijven en die ook wel welgekomen is, want virtualisatie biedt naast kostenbesparing (interessant voor management) ook voordelen op gebied van scaling en beheerbaarheid (technical people).
In het begin van deze post schreef ik VMWare, maar laat ons eerlijk wezen: daar stopt het zeker niet. Citrix is ook een vorm van virtualisatie maar dan meer op desktopniveau. Microsoft is ook op de kar gesprongen met hun Hyper-V technologie, die vandaag nog redelijk jong is, maar aan een supersnelle vaart vooruitgaat en volgens mij in de (nabije) toekomst het nog ver zal schoppen (al is het maar omdat het gratis geleverd wordt bij Windows 2008 Server – allé ja, gratis… laat ons zeggen voor heel weinig geld).
Anyway. Ik ga hier niet alle verschillende virtualisatie softwares / technieken / toepassingen uit de doeken doen, daar zal Google wel een handje bij helpen. Wat ik wel wou doen is enkele interessante links meegeven waarin je wijzer wordt over de voor- en nadelen van het gebruik van VMFS ten opzichte van Raw Device Mappings binnen VMWare. VMFS – VMWare File System – en RDM zijn twee manieren om de LUN (de SAN-disk zeg maar, niet helemaal correct maar it will do for now) aan te spreken vanuit je virtuele machine. Bij VMFS zal VMWare de LUN zelf beheren en bij RDM creër je een soort van proxy naar de LUN op de SAN – hardwarematig de SAN-disk aanspreken in plaats van via een virtuele laag zoals VMFS het doet. Elke techniek heeft specifieke bestaansredenen en de meningen wanneer wat te gebruiken, lopen sterk uit elkaar. Het hangt ervan af aan wie je de vraag stelt zeg maar…
Ik heb er vandaag @ work een beetje op gegoogled (of hoe zegt men dat?) en vond volgende links alvast interessant leesvoer (feel free om andere interessante referenties in de commentaar achter te laten):

Vandaag tijdens mijn middagpauze richting Nieuwstraat te Brussel gewandeld om mijn vergeteligheid recht te zetten en een Apple Wired Keyboard op te halen bij Macline. Daarna nog in de FNAC binnengesprongen om eens te neuzen tussen de nieuwste games, de Nikon D90 een hands-on te gunnen, naar de harde schijven te kijken (Time Capsule ziet er leuk uit maar zo duur :'() en nog eens langs de DVD afdeling te browsen. Uiteindelijk niets gekocht wegens het feit dat FNAC toch wel redelijk duur is…
Ondertussen is het klavier al aangesloten en een avondje in gebruik en ik moet zeggen: knap ding. In het begin is het serieus wennen want zo een Apple toetsenbord is toch wel serieus plattekes! Maar na een kwartiertje ben je daar gewoon aan en vraag je je af hoe je ooit anders gewerkt hebt? Als ik de aanslag vergelijk met mijn (zeer geapprecieerde) Dell toetsenborden, dan is de afstand die de knop aflegt volgens mij op zijn minst vijf keer korter! Ik zou zelfs durven te beweren dat de “afstand” op de Macbook iets langer is dan op dit klavier… en mensen die een Mac hebben weten dat een Macbook al heel korte aanslagen heeft.
Het ding is ook geen centimeter te groot. Nope. Naast de buitenste knoppen is welgeteld 3mm aluminium. Een strak design dus, dat uiteraard mooi past bij de Macbook en de LED display. En er zit een numeriek klavier aan (en twee USB-poorten, inclusief USB-verlengkabeltje voor USB-sticks of andere voorwerpen die te dik zouden zijn om onder het klavier te connecteren), wat niet terug te vinden is op de wireless bluetooth editie.
Ergonomisch zit het ook hier weer perfect. En gelukkig maar, want in tegenstelling tot elk ander klavier dat ik heb, zitten er geen verstelbare voetjes op dit klavier! Desalnieteplus alweer een dikke voltreffer in de roos… straks denkt iedereen hier nog dat ik aandelen heb in Apple of zo, maar als het goed is moet het gezegd worden he.

Vandaag was de grote dag! Na gisteren een paar telefoontjes gepleegd te hebben, heb ik een Apple Store gevonden die de Apple 24″ LED Cinema Display op voorraad had, namelijk Lab9 te Aalst. Ik had via Gwen van Dolcesque.org al gehoord dat die gasten goede service bieden en aangezien de Apple Stores in mijn buurt (lees: Easy-M – vroeger beter gekend als Easyware) er geen hadden en ook niet konden zeggen wanneer ze zouden binnenkomen, was de keuze snel gemaakt.
Deze namiddag in de auto gesprongen voor een dertig minuten durende rit over de E40 en een anderhalf uur later stond ik alweer thuis (ik ben eerst nog een lekkere pannekoek gaan eten, vandaar het tijdsverschil). Zoals gewoonlijk heeft Apple er weer zijn werk van gemaakt om de verpakking zo simpel mogelijk, doch met de nodige finesse te regelen. Doos open – boekje – piepschuim (of zo iets) aan de kant en daar staat het Cinema Display te wachten, veilig ingepakt in een soort stoffen enveloppe. Het enige dat je moet aansluiten is de stroomkabel (die een mooi afgewerkt kopje heeft, waardoor het veel minder lomp oogt dan zo een zwarte kabel die er nog 5cm uit steekt) en je bent ready for action.
Macbook opstarten – stroom, USB en displayport kabels erin en “tada”. Done. Geen hassles met drivers of zo. It just works. Dual screen setup gaat perfect en met de rode randen kan je perfect zien waar de overlapping tussen de twee schermen plaatsvindt. Maar ik gebruik die mogelijkheid voorlopig niet. Nah. Ik heb genoeg aan de 24″ oppervlakte om mijn ding te doen, dus zit de Macbook netjes toegeklapt naast het scherm.
De eerste indrukken zijn “wow” en “super”. De beeldkwaliteit is echt heel erg goed en ik durf te zeggen dat ik nooit eerder zo een degelijke monitor heb gezien. De ingebouwde 2.1 speakers spelen voor ingebouwde speakers serieus goed, al gaat mijn voorkeur vanzelfsprekend uit naar mijn Logitech THX certified setje dat eveneens een 2.1 configuratie heeft, maar in totaal wel 400W RMS aan uitgangsvermogen heeft. In combinatie met de woofer die op de grond staat, is de Apple Cinema Display logischerwijs de gedoodverfde verliezer als het op soundquality aankomt ;-). Maar voor standaard zaken – lees wanneer ik geen luide muziek wil of wanneer ik geen film kijk – is de ingebouwde speakerset zeker in orde!
De iSight camera die er eveneens bij zit doet net zoals zijn broertje in de Macbook perfect zijn werk. Noteer wel dat ze hem iets of wat naar beneden gericht hebben, in tegenstelling tot de Macbook waar de iSight rechtdoor kijkt – om te vermijden dat je hooft er net op zit (ah ja, dat scherm staat hoger dan mijn hoofd).
Als ik dan toch een minpunt moet aanhalen, dan is het het ergonomisch aspect. Dit scherm kan je niet in de hoogte verstellen. Voor mij is dit niet nodig, maar ik kan mij voorstellen dat sommigen hier wel een probleem mee gaan hebben. Horizontaal kan alles en je kan het scherm wel “tilten” indien nodig. En nu ik toch bezig ben, de stroomkabel is niet van de langste.
Ah ja, en er is natuurlijk ook geen powerknop aan het scherm. Het ding detecteert zelf wanneer er activiteit is en past zich aan. Tof.
Het enige dat ik vergeten ben, is een extern Apple keyboard meebrengen. Gewoon niet aan gedacht! Voorlopig hangt er dus een slimline model van Dell aan, wat ook wel goed gaat, maar maandag ga ik toch effe shoppen voor een wired Apple keyboard. Alleen al om het design plaatje compleet te maken ;-). Waarom wired hoor ik u denken? Simpel: het wireless model is een laptop editie, dus zonder numeriek klavier. En het lijkt me handig om aan het bureau te beschikken over net dat extra aantal toetsen. En het klavier zal toch niet verhuizen, dus waarom voor wireless gaan…

« Older posts Newer posts »

© 2024 Unexpected.be

Theme by Anders NorenUp ↑