Als je zou zeggen dat het voorbije weekend in het water is gevallen, dan zou je wel is letterlijk gelijk kunnen hebben. Zelf ben ik niet zo heel veel buiten gekomen en heb ik het weekend gevuld met films kijken (de ene al beter dan de andere), maar toen ik gisteren van Oost-Vlaanderen richting Brussel reed, was het toch echt wel gevaarlijk op de baan. Regenen! Aquaplanning! Geschift. De “traction control” op de auto gaf me af en toe te kennen aan de hand van een pinkend geel lampje dat hij tussenbeide kwam (wegens aquaplanning dus) en ik was dan ook erg tevreden dat ik heelhuids op mijn bestemming geraakt ben. Over een afstand die ik normaal op een goede 45′ afleg, heb ik gisterenavond toch een dik kwartier langer gereden. Volgens de boordcomputer had ik een gemiddelde van 89km/h.
En weet je waar ik dan zot van word? Van die kamikaze-chauffeurs die zelfs met zo een strontweer nog 150km/h willen rijden, af en toe zo wat over het wegdek schuiven (wegens die verdomde aquaplanning) en toch blijven gas geven, met hun lichten knipperen als je niet snel genoeg aan de kant gaat (of het beruchte richtingsaanwijzer opzetten – lees: wat mij motiveert tot extra traag rijden trukje). Als ik ze dan voorbij zie vliegen, hoop ik stiekem dat ze ergens de vangrails in knallen, weliswaar zonder anderen miserie aan te doen, waarbij hun “voiture” volledig total-loss is en ze nog een half uur in de gietende regen op de middenberm mogen staan uitregenen alvorens hulp komt (en aangezien ze op die middenberm staan, kunnen ze niet weg… ah nee, want hun collega’s kamikaze’s vliegen voorbij).
Gemeen, ik weet het… het is dan ook in mijn fantasie dat zo een zaken zich afspelen hé.