De laatste maanden zijn al erg hectisch geweest, op zowat elk mogelijk vlak in mijn huidig bestaan. Sommige vrienden zijn op de hoogte, anderen weten een stukje en nog anderen staan volledig in het duister. Soms voel ik me maar dom en naiëf ten opzichte van degenen die het weten, maar kan ik toch tot rust komen omdat er geen stress meer is. Bij degenen die het niet weten is het soms moeilijk te doen alsof er niets is… soms vechtend tegen de drang om te beginnen vertellen, maar zo net op het laatste nippertje tegengehouden worden door je geweten. Tijd brengt raad hoor ik maar al te vaak van de “wetenden”, raad die handig zou zijn in de aanwezigheid van de “onwetenden”.
Echter tot op vandaag, ongeveer twee maanden na het “worst case scenario”-moment, zijn er nog zo veel vraagtekens. Ok, er is wel al hier en daar een zonnestraaltje door het wolkendek geraakt, maar vaak zijn er toch nog veel wolken hoor. Die momenten waar er een straaltje doorkomt zijn wel heel fijne momenten, waar alles dik in orde is en niets me deren kan. Dan groeit de hoop dat alles wel in orde komt zienderogen, maar soms gebeurd er dan iets, zoals vandaag, waardoor ik dan weer denk “verdomme, quite the f*ckin crap and get on with your life”.
Al die schijn, soms is het me écht wel teveel…
Geschreven al luisterend naar Chasing Cars van Snow Patrol
de illusie doorprikken, ni altijd even plezant en is een gevoel dat elke mens liever kwijt is dan rijk, mr denk op termijn wel de juiste keuze…
soms met een beetje vallen, blauwe plekken en af en toe is opstaan, ma ge komt er ooit eens uit. Niets blijft duren, alles gaat voorbij…