Mijn iPhone 3G en ik zijn ondertussen iets meer dan twee weken dikke vriendjes en aangezien ik dat heel graag zo zou houden, is de bescherming van mijn digitale assistent van groot belang.
Bij de aankoop had ik er een clamshell van Griffin bijgekocht, maar de meegeleverde screenprotector trekt eerlijk gezegd op niet veel (komt los door de druk van de clamshell en toont vingersporen dat het niet mooi meer is).
Op aanraden van een collega en tevreden gebruiker (en ook wel door online reviews na te lezen) heb ik “The Invisible Shield” van ZAGG gekocht. Het ding kan je enkel als screenprotector kopen, maar ook een “bundle” waarbij ook protectors zitten voor de achterkant en de zijkanten van je iPhone. Zo gezegd, zo gedaan en via eBay (scheelt 25€ met de retail shops) mijn full body protection kit van ZAGG besteld.
Check trouwens hun site, waarop ze een toestel met en zonder shield molesteren om aan te tonen hoe stevig hun product is. Volgens ZAGG bestaat de shield uit hetzelfde product als hetgene men op de rotors van helicopters aanbrengt om deze te beschermen tegen stenen en andere gevaarlijke objecten!
Eerst en vooral valt het op hoe simpel dat ding aan te brengen is (en ik ben daar meestal niet handig in!). Een beetje van de meegeleverde spray op de shield spruiten en aanbrengen. Op een klein kwartiertje was mijn iPhone geshield en ready for action. ZAGG raadt aan om je toestel 24u niet aan te zetten, maar ongeduldig als ik ben heb ik dat advies in de wind geslagen. Voor de zekerheid heb ik mijn iPhone langs alle zijden gedurende 2 minuten met de haardroger op “full blast” bestookt met koude lucht.
Hier en daar waren er nog luchtbelletjes (zelfs na het wegwerken van deze ondingen met de bijgeleverde spatel) maar volgens de manual verdwijnen die vanzelf na enkele uren / dagen. En effectief, na twee dagen was de bescherming volledig luchtbel-vrij!
U hebt het misschien al begrepen aan mijn manier van schrijven, maar er is geen happy end aan dit verhaal. En de schuld ligt volledig bij me, myself and I.
Twee dagen na het aanbrengen van de shield, kreeg ik het schitterende idee om mijn Griffin clamshell er ook nog eens rond te klippen. Per slot van rekening is meer bescherming beter dacht ik! Niet dus. De beschermfolie heeft een soort anti-slip effect waardoor de kans dat je iPhone uit je hand dondert (richting vloer) verminderd wordt, maar dit houdt ook in dat je iPhone serieus tegenwringt wanneer je deze in een clamshell wil proppen. Alhoewel, erin proppen ging goed tot de laatste milimeter… en dus besloot ik de clamshell er maar terug af te halen. En laat nu net dat laatste een zo goed als onmogelijke taak zijn! Wegens de structuur van de clamshell VS de shield, zaten de twee hermetisch aan elkaar vast!
Een uur later had ik mijn iPhone vrij! Resultaat: clamshell in stukken van elkaar (had geen keus, heb ze minitieus moeten openknippen/snijden) en is mijn Invisible Shield aan de voorkant een beetje beschadigd. Gelukkig is er aan de iPhone totaal geen schade, dus op zich heeft het perfect gewerkt.
Conclusie: nooit een shield en een clamshell tesamen gebruiken! Ondertussen verwacht ik mijn nieuwe Invisible Shield vandaag in de brievenbus zodat ik de voorzijde kan vervangen met een nieuwe protector. De acter- en zijkanten zijn zo goed als intact gebleven en mogen dus blijven tot ze nog wat meer gehavend zijn (wat normaal echt extreme acties vereist zoals ik gedemonstreerd heb).
Laat dit een les/waarschuwing zijn voor andere bezorgde iPhone eigenaars out there!
Ik heb trouwens gezien dat ze ook een versie hebben voor mijn nieuwe Nikon D60 – kwestie van het LCD schermpje ook te beschermen he.
Update: ik heb mijn screenprotector voor de Nikon D60 bij deze besteld en aangezien ik nog 20% korting kreeg als ik nog een artikel kocht, heb ik ook een Invisible Shield voor mijn Macbook besteld. Hij is voorlopig nog volledig krasvrij en ik wil dat zo houden.
Tag: Tonen
Gisterenavond was er een blogevent @ Kinepolis Brussel op vraag van Kinepolis zelf. Enerzijds willen ze hun klanten beter leren kennen en gezien de Facebook problematiek (voor zij die niet weten waarover ik het heb, er is een groep op Facebook waarin de hoge prijzen van hun tickets worden aangekaart) willen ze anderzijds uitleggen waarom hun prijzen hoger zijn.
Eerst kregen we een uitgebreide uitleg over het ontstaan van Kinepolis door Bob Claeys – zoon van een van de oprichters – R&D Manager van de groep. Film en bioscoop zijn duidelijk zijn passies, want de manier waarop hij de geschiedenis van het familiebedrijf, de evolutie van de technologie (van 35mm naar fully digital), de intrede van de popcorn at the movies (yep, allemaal zijn fout ;-)),… uitlegt heeft een zeer hoog “Martin Luther King” gehalte.
Spijtig genoeg was er mijn inziens net iets te weinig “action” en iets teveel “talk”. En onder het motto – less talk, more action – had ik liever wat meer technologische hoogstandjes van Kinepolis hun kunnen gezien, want een beeld zegt nu eenmaal meer dan duizend woorden.
Wat we wel te zien kregen was een vergelijk tussen een gewone 35mm die schokt, lijnen vertoont, onscherpe subtitles en ander minder fraais en een digitale versie die met behulp van Texas Instruments, Sony, Dolby en nog enkele andere grote namen op het scherm tevoorschijn komt. In 2.2 miljoen pixels, met haarscherp beeld, scherpe ondertiteling en geen “vuiltje” aan de lucht. Knap. Daarna kregen we nog een 3D showoff met een trailer van de Ice Age 3 film en U2 in 3D. Om te laten zien dat ze ook gewone TV-uitzendingen kunnen tonen, kregen we Beyoncé met “If I were a boy” dat met behulp van een extreem dure appliance van Sony (geleend van Alfacam) geupscaled werd. Mooi!
Daarna was er een kleine drink met hapjes (lees: popcorn, taco chips en enkele gefrituurde snacks) met de bedoeling om te “netwerken”, zowel met andere bloggers als met mensen van Kinepolis zelf.
Zelf heb ik een leuk gesprek gehad met iemand van de marketing / persafdeling van Kinepolis (ik ben spijtig genoeg haar naam vergeten), maar heb ik ook eindelijk eens een gezicht kunnen kleven op Radiogirl, de gasten van Stew, Pietel, Michel, Stefan van Adhese, Luc Van Braekel, Goedles en nog een paar andere gasten die ik hier vergeet te vermelden.
Wat ik wel spijtig vond, is dat de organisatie wel vergeten was dat mensen uitnodigen om 19u zoveel wil zeggen als “kom rechtstreeks van uw werk naar hier”. Geen enkel probleem, want ik vond het een interessant gebeuren, maar dat betekent ook wel dat die mensen nog niet gegeten hebben op een beetje popcorn en taco chips kan ik niet leven ;-). Het moet niet veel zijn, een paar belegde broodjes is al voldoende hoor.
Na het netwerken, kregen we de CEO van Kinepolis (good old Eddy volgens zijn collega’s) voor ons die zijn eigen positie en visie heeft uitgelegd en ook een heleboel vragen in duidelijke taal heeft beantwoord. Zijn insteek is duidelijk dat hun team zich elke dag opnieuw inzet voor hun publiek en dat ze liever in dialoog reageren op al dan niet terechte opmerkingen (zoals de Facebook historiek) en niet willen meewerken aan een “chantage” van het bedrijf door een massa bij elkaar te brengen die zich zonder verder nadenken / dialoog achter de mening van een individu schaart. Ik volg de man ergens wel – zijnde dat uitleggen waarom je prijzen hoger zijn dan de cinema om de hoek eigenlijk een manier van goede communicatie is naar je klant. En net die communicatie is waar Eddy en zijn team erkennen dat ze nog iets goed te maken hebben, vandaar hun idee om dit event te organiseren met een kritisch publiek dat bloggers al eens durft te typeren ;-).
Als kers op de taart was er nog voorzien om een avant-première bij te wonen, maar aangezien de presentaties / vragenrondes een beetje waren uitgelopen en iedereen nog huiswaarts moest geraken (treinen en zo), werd er geopperd om aan de aanwezigen enkele tickets te geven – een idee waar iedereen zich mee kon vereenzelvigen. Iets wat we wel nog kunnen doen hebben, is de “backstage” ruimte van de zalen bezoeken. De projectors, de spoelen met films, de montagetafels, de dolby-surround systemen,… allemaal heel leuk om eens van dichtbij te kunnen aanschouwen en volgens mij een gelegenheid waar je als gewone bezoeker niet gauw kans toe krijgt.
Ik vond het Kinepolis blogevent een geslaagd idee, met dank aan zowel Stefan van Adhese, reclamebureau Proximity.BBDO en Kinepolis zelf. Kinepolis heeft beloofd om ons in de toekomst op regelmatige basis uit te nodigen voor zulke events, spontane dialogen zeg maar, zonder veel tralala. Iets waar zij alleen maar kunnen bij winnen en waar bloggers sowieso een leuke avond aan beleven. Een win-win situatie zeg maar.
Ik kijk er nu al naar uit. Tot dan!
Het is er dan eindelijk van gekomen: Leterme is naar de koning om zijn ontslag en daarbij ook het ontslag van de gehele regering voor te stellen.
Laat ons nu hopen dat Albert II deze beslissing aanvaardt, want die gasten terug naar de tekentafel sturen lijkt me geen alternatief… Welke oplossing zouden ze namelijk kunnen bedenken om hun “onschuld” aan te tonen?
Laat ons hopen dat we nu van “hit rock bottom” gedaan hebben en dat het nu terug beter kan beginnen worden met de politiek in ons land.
Goede en interessante software moet niet altijd veel geld kosten. Dat bewijzen de mannen (en vrouwen) van Orbicule, het bedrijf dat ons Undercover levert (en Belgisch is, ze bevinden zich in Heverlee bij Leuven).
Undercover is een toepassing die voornamelijk gericht is op mensen met een Macbook – al dan niet Pro – maar kan zonder enig probleem ook gebruikt worden op een vaste Mac. Het programma nestelt zich na installatie in je systeem om dan volledig onzichtbaar zijn werk te doen, klaar om in actie te komen “when shit happens”.
En aan wat voor “shit” denk ik in dit geval? Een van de ergste soort: diefstal. Macbooks (en portables in het algemeen) zijn zeer gegeerd bij crimineel gespuis daar ze zeer gemakkelijk te ontvreemden zijn en ook zeer gemakkelijk een nieuwe koper vinden. De perfecte buit zeg maar.
Het is iets wat iedereen kan overkomen: ze breken in je huis binnen wanneer je eventjes naar de winkel bent, ze slagen je ruit in om alles wat waardevol is uit je wagen te pakken, hell – ze pakken je rugzak gewoon mee op de trein als je eventjes afgeleid bent of in slaap gevallen bent. Je moet het maar bedenken en het gebeurt. Eenmaal het zo ver is, kan je meestal niet veel meer doen dan een PV opstellen en hopen dat de politie de daders kan vatten (as if that ever happens in real life?), want op je verzekering moet je niet rekenen vrees ik (tenzij je een veel te dure polis hebt en dan nog zullen ze hun handen ervan af houden als ze een mogelijkheid zien om nalatigheid aan te tonen).
En laat nu net dit de niche zijn waar Orbicule met zijn Undercover software op inspeelt. De software is in staat om compleet transparant contact te leggen met de servers van Orbicule, waarna het gegevens zoals IP adres, extern IP adres (ahja, want sommigen zitten achter een router en met een lokaal LAN adres kan je niet veel beginnen), screenshots van de desktop en een foto genomen met de iSight camera op geregelde tijdstippen zal uitzenden. Met behulp van het IP adres is men in staat om via de ISP (Internet Service Provider – bv. Telenet of Belgacom) te achterhalen wie de eigenlijke persoon is die op dat adres woont en voila, je hebt je dief (of tenminste degene die de laptop gekocht heeft van de dief) bij de kraag.
Moest dat nog niet genoeg zijn, dan zal Undercover ook hardware problemen “faken” om zo de gebruiker van jouw gestolen Macbook ertoe aan te zetten naar een Apple Store te gaan voor herstelling. Wederom zal men daar dan zien dat het een gestolen toestel is (of kan Orbicule achterhalen in welke Apple Store jouw Macbook zich bevindt door samenwerking met Apple & ISP’s en bevoegde instanties) en is de kans groot dat je Macbook zijn weg naar jou terug vindt.
Vaneigens werkt al dit lekkers alleen als de dieven je Macbook niet onmiddellijk formatteren en er een clean installatie op installeren van Mac OS X. Maar in tegenstelling tot Windows cd’s zijn Mac OS X cd’s niet zo wijdverspreid denk ik. En je kan een herinstallatie nog eventueel trachten te voorkomen door paswoorden op de BIOS enz te plaatsen.
En moest al dit moois nog niet volstaan en je Macbook blijkt toch gone with the wind te zijn, dan betalen de gasten achter Undercover u de prijs van je software licentie terug. Het is niet veel, maar je moet dan in ieder geval niet betalen voor software die niet “gewerkt” heeft…
In short, Undercover lijkt mij een “must-have” voor elke Macbook (Pro) gebruiker out there, en misschien ook wel voor degenen met een vaste Mac, want per slot van rekening kan die ook gestolen worden. Voor 49$ is het van jou, voor studenten en volume-aankopen zijn er speciale prijzen.
Iedereen die niet IT-minded is mag deze post gerust skippen (tenzij u gewoon zeer veel interesse hebt?). Ik heb een probleem en (nog) geen oplossing en misschien kan iemand van u mij een lichtpunt in de duisternis tonen.
Situatie:
- Server A heeft drive “D” dewelke een SAN-schijf is
- Ik heb deze schijf omgezet naar een VHD-file (Virtual Hard Disk – Microsoft Virtual Server)
- De VHD-file heb ik op server B geplaatst
- Ik wil op server A de VHD-file die nu op server B staat “mounten” als “D” om zo server A niet meer op de SAN te moeten connecteren
- De inhoud van drive “D” van server A naar server B kopieren, sharen en dan terug “mappen” als drive D op server A –> dit werkt wel, maar een Windows service die op zoek gaat naar een bestand op drive D weigert op te starten. Dit is volgens mij logisch daar Windows “weet” dat een gemapte drive er niet meer is als de user aflogt, waardoor de service zou crashen.
- Het VHD-plan dat ik hierboven beschreven heb. Dit werkt, maar ik weet niet hoe ik deze VHD-file kan mappen op server A (terwijl hij op server B staat). VHDMounter (tool van Microsoft) ondersteunt geen UNC-paths dus netwerklocaties (zelfs gemapte shares) werken niet.
- De drive “D” opnieuw in een virtuele schijf steken, maar deze keer met VMWare ipv met Virtual Server en checken of VMWare wel toelaat om zo iets uit te steken over het netwerk
- Een USB-schijf aan server A koppelen en daarop dan de inhoud plaatsen (vind ik geen goede oplossing)
Recente Comments