De laatste tijd betrap ik mezelf er vaak op dat ik de soundtrack van de beste trilogie ooit door de speakers laat weergalmen. Ik kan wegzweven bij de violen en de melodieën, de koor-achtige (bestaat dit woord wel?) zang, en zo. Soms maakt de muziek me triestig of krijg ik zo een filosofische aanval waardoor ik begin na te denken en mijn levenspad begin te evalueren. Raar. Vooral “The Breaking Of The Fellowship” vind ik schitterend. En dan zie ik zo voor me hoe Frodo alleen verder wil gaan, en hoe Sam hem achterna zwemt (en bijna verdrinkt want hij kan niet zwemmen). Zelden dat muziek me op zo een niveau kan raken. Mooi!