Vrijdagavond was een rustige avond. Een beetje TV gekeken en op tijd gaan slapen, want zaterdag was het vroeg opstaan (lees: voor ‘s middags) om een paar huisjes / bouwgronden te gaan spotten. Daarna nog langs Makro geweest voor een paar hoognodigheden en daartussenin een korte lunchstop gemaakt @ McDonalds – waar ze gratis wifi-toegang aanbieden. ‘s Avonds stond er een portie mosselen met een handvol vrienden op het programma om daarna nog wat van tooghangen te doen. Jihaa!
Zondag eveneens wat gaan cruisen, op jacht naar huisjes en bouwgronden en het web afgeschuimd voor reviews, artikels, besprekingen en meningen op fora van Nikon dSLR toestellen. Ik wil al een tijdje een deftig fototoestel en mijn point & shoot van Canon (Ixus 50 om precies te zijn) is daar niet geschikt voor. Pas op, ik ben daar dus wel heel content van, want dat toestelletje doet waar het voor gemaakt is – aanzetten en foto’s nemen. En nog best goede foto’s ook. Maar ik zou graag iets verder gaan en wat dingen proberen, en dan schiet zo een P&S model al snel te kort.
Ik ben natuurlijk (nog) geen ervaren fotograaf en daarom wil ik ook geen 1500€ (of meer!) uitgeven aan een dSLR. Neen. We gaan klein beginnen, ideaal om de basics onder de knie te krijgen en te zien of het überhaubt wel mijn ding is en ik genoeg skills heb om er verder in te investeren. Aangezien ik nog geen dSLR heb en ook geen analoog toestel heb liggen, ligt de merkkeuze nog volledig open: Canon of Nikon. Op zich heb ik niet direct een voorkeur, laat staan genoeg know-how om één van de twee af te schieten, maar als ik zo wat rondspeur op het net en reviews lees, dan gaat mijn voorkeur toch lichtjes uit naar Nikon.
Oorspronkelijk had ik mijn oog laten vallen op de D90, zowat het duurdere consumermodel, maar na een beetje wikken en wegen heb ik besloten dat de D90 toch een serieus prijskaartje heeft voor mijn beginnerspositie op het vlak van fotografie. De extra features ten opzichte van zijn kleinere broertjes zullen zonder twijfel de moeite waard zijn, maar niet op het niveau dat ik nu sta denk ik. En daarom heb ik besloten om voor de Nikon D60 te gaan.
De D60 wordt in verschillende kits aangebonden, waarvan er twee mijn interesse hebben: het pakket met de D60 en de 18-55VR lens in de eerste plaats en het pakket met zowel de 18-55VR als de 55-200VR lens in de tweede plaats. Natuurlijk kan ik die 55-200 nog altijd achteraf bijkopen, maar je doet een beetje winst als je het in een kit koopt… De vraag is natuurlijk, heb ik die 55-200 lens nodig? Alles hangt af van wat je ermee wil doen en laat dat nu net een vraag zijn waar ik nog geen antwoord op kan geven: mijn interesse is erg ruim en ik denk dat ik me dus zowel met landschappen als met portretten en alles daartussenin ga amuseren – al is het maar om te ontdekken waar ik het meest door geboeid ben. Het prijsverschil tussen beide kits is ongeveer 225€, wat toch al de moeite is! En misschien verkies ik de 70-300VR lens wel op termijn… en koop ik nu dus beter gewoon de 18-55 kit en ga ik zo verder.
We’ll see, ik heb een paar mailtjes verstuurd naar winkels en afhankelijk van de antwoorden beslis ik…
Wordt zonder twijfel vervolgd…
Tag: Vrienden
Eind vorig jaar kocht ik mijn eerste Mac – mijn trouwe Macbook die ik ondertussen voor geen geld nog zou omruilen voor iets anders. Maar in feite had dit mijn tweede Mac moeten zijn, want een tweetal jaren terug had ik er ook al eentje besteld. Het toeval wou dat mijn zus toen ook een nieuwe computer nodig had en wegens mijn enthousiaste verhalen ook een Apple computer wou kopen. Geduld is een deugd die zij echter niet bezig en daarom werd de vraag gesteld of zij mijn Macbook Pro niet mocht overnemen (lees: afhalen in de winkel, want ik had er toen meer dan een maand op moeten wachten) en dat ik een nieuwe zou bestellen. Op dat moment vond ik dat geen probleem, want ik had nog een goede Windows machine en met Macworld in het verschiet (waar men toen nieuwe modellen van de Macbook ging aankondigen – althans toch een upgrade van de hardware) zag ik mijn kans om zo een nieuwer model te bestellen voor hetzelfde geld.
Toeval smeet echter roet in het eten, want twee maanden later kocht ik mijn (nog steeds dienende) VAIO van Sony. Waarom toch geen Mac? Ik kon de VAIO voor een zeer scherpe prijs kopen en ik vond het nogal dom om twee laptops te kopen. Mac conversie in de vriezer dus.
Vandaag, we schrijven twee jaar later, is mijn zus nog altijd zeer tevreden van haar Macbook Pro en denk ik niet dat ze ooit nog naar een Windows machine zal omkijken. Op het werk zijn er ondertussen ook al twee collega’s die hun Windows machine bedankt hebben voor bewezen diensten en die overgeschakeld zijn naar Mac, deels door mijn verhalen en uiteenzettingen. De ene kocht een Mac Pro met acht processoren (wegens veel bezig met videobewerking) en de andere ging voor een iMac 24″ met alles op en aan.
En daar stopt het niet. Sinds kort zijn twee van mijn vrienden ook trouwe Apple-gebruikers. De ene had problemen met zijn ondertussen zeven (?) jaar oude Windows portable en na een korte demo van mijn Macbook heeft hij een week later zijn Macbook gekocht. De andere had nog maar pas een nieuwe Windows laptop, maar door mijn (en anderen) straffe verhalen en gebruiksevaring, heeft hij vandaag een Macbook Pro gekocht.
Om duidelijk te maken dat mond aan mond reclame dus wel degelijk werkt, want Apple producten koop je nu niet echt voor de lage instapkosten. Meestal stopt het niet bij de Macbook en wordt er ook gekeken naar een Mighty Mouse, een Apple keyboard, de remote, een iPod (als dat nog niet in het bezit is), hell – zelfs een iPhone.
Sommige mensen (lees: me, myself and I) leggen nog eens een smak geld op tafel om een 24″ LED display erbij te kopen en dan ben ik nog niet aan software toegekomen. Gelukkig is er veel goede software gratis verkrijgbaar (en standaard meegeleverd), maar de betalende varianten zijn ook goed te doen: iWork ’09 verandert van eigenaar voor 79€. Geen geld voor een knappe office suite zeg ik daarop.
Jep. Apple heeft dat goed begrepen. Het totale plaatje klopt en eenmaal je één van hun producten hebt, is het slechts een kwestie van tijd alvorens je er nog bijkoopt. Niet goedkoop. Maar wel degelijk, want deze blogger is tot op vandaag nog altijd erg tevreden van zijn aankopen en zou het allemaal opnieuw doen moest de situatie zich voordoen. Of neen. Als ik opnieuw begin, koop ik direct Apple en ga ik niet eerst andere merken proberen ;-).
Snowboarden. Iets wat ooit begonnen is als een hobby die “we” met twee zouden gaan doen, voor de fun en om samen nieuwe dingen te gaan proberen. Bijna vijf jaar later is van die “we” al lang geen sprake meer, maar het snowboarden is gebleven. Sindsdien ben ik elk jaar minstens één keer naar de bergen getrokken, maar meestal ben ik twee keer per jaar geweest en ooit ben ik zelfs drie keer gaan boarden in één seizoen.
Tussen die reizen gebeurt het al eens dat ik samen met een bende vrienden naar Limburg – Snowvalley – of het verre Landgraaf, NL – Snowworld, trek om daar een dagje (of half dagje, of avondje,…) indoor snowpret te beleven.
Kortom, het lijkt me overbodig om te vertellen dat snowboarden is uitgegroeid tot een hobby die ik wel heel erg graag beoefen en waar ik met de jaren al veel plezier aan beleefd heb. In al die reizen heb ik dan ook al vele gebieden van de Franse Alpen mogen ontdekken zoals Les 2 Alpes, Tignes, Val Thorens, Val Meunier, Les Menuires, Les Arcs, La Plagne en waarschijnlijk nog een paar andere gebieden die effe ver weg zitten in het geheugen.
Aanstaande vrijdag is het weer zover en staat de allereerste snowtrip van 2009 op de agenda. Vijf vrienden en vriendinnen – twee snowboarders en drie skiërs. Eén luxe-chalet met plaats voor acht, drie badkamers en zelfs een houtkachel voor de gezeligheid die iets meer dan een maand geleden de deuren heeft geopend (het moet niet altijd oude brol zijn hé, soms mag een luxe ook eens). Twee auto’s vol eten, drinken, spelletjes, laptops, iPod’s, snowboards en ski’s.
Locatie hoor ik u denken? La France natuurlijk. Meer bepaald Les Menuires, een zeer knap gebied dat deel uitmaakt van Les 3 Valées – het grootste skigebied ter wereld naar het schijnt. Ik ben daar in de voorbije jaren nog al geweest en tot nu toe heeft me dat altijd zeer goed bevallen. Mooie pistes, perfecte infrastructuur, veel mogelijkheden tot doorsteken naar andere gebieden (mits een goede skipas natuurlijk), toffe restaurants,… alles wat ik nodig heb dus.
Oostenrijk heb ik ooit al eens gedaan, maar het “nadeel” van Oostenrijk is voor mij het feit dat je ten eerste niet altijd sneeuwzekerheid hebt en ten tweede dat je vaak vanuit je verblijfplaats nog met de auto / bus / taxi / … naar de skipistes moet. In Frankrijk zit je bijna altijd aan de skipistes en kan je ‘s morgens uit je appartement stappen en 100m verder de lift naar boven nemen. Voeg daar nog aan toe dat men in Oostenrijk de natuur respecteert en dus de pistes tussen de bomen legt en soms heel erg smalle pistes hanteert daardoor. Op zich heb ik daar helemaal niks op tegen, maar op een snowboard vind ik het nu eenmaal plezanter om grote “boulevards” te hebben om je ding op te doen. Ah ja, en een rode piste in Oostenrijk = een blauwe piste in Frankrijk. Rest ons nog Italië waar de gebieden veel kleiner zijn (dus rapper op uitgekeken) en de prijzen meestal een gevoelig pak hoger liggen. En je moet verder rijden ook. Andere gebieden zoals Bulgarije en andere Oostbloklanden zijn te klein en hebben meestal niet te infrastructuur die Frankrijk heeft. Maar het is daar dan ook goedkoper. Waar voor je geld zeker?
Anyway. Vrijdagnacht vertrekken, zaterdagmiddag aankomen. Appartement regelen, uitladen, omgeving verkennen en ski’s huren voor een metgezel die geen eigen voorzieningen heeft. Zondagmorgend de eerste keer op de sneeuw staan, met drie van de vijf sneeuwliefhebbers. De overige twee komen wegens werkomstandigheden zondagnamiddag toe en vanaf maandagmorgend zullen we dan met vijf de pistes afschuimen en plezier hebben en van après-ski doen en een serieus goede congé in de geschiedenisboeken neerpennen.
Zaterdagmorgend zit de reis er dan op en als alles goed gaat zou ik zaterdagavond terug in ons Belgenlandje moeten zijn. Maar ik ben vooruit aan het lopen op de feiten!! Ik moet nog vertrekken en ik ben al aan het schrijven over terug thuis zijn… Bad Karma!
Boarden (en skiëen ook wel). Eenmaal je de microbe vasthebt is het niet evident ze terug los te laten.
Binnenkort start de “TV series war” terug aan de andere kant van de oceaan, waar de TV zenders elkaar proberen de loef af te steken – lees: elkaar kijkers te stelen – met nieuwe TV series. Fox is een van de zenders die mij al vele malen heeft kunnen entertainen (The Simpsons, 24, Prison Break, Bones, Fringe, House,…) en ook nu hebben ze weer enkele nieuwe series op het schavot staan waarvan er twee mijn aandacht krijgen:
- Dollhouse – over mensen die hun geheugen gewist krijgen à la demande du client. Als de klant een “lover” nodig heeft, dan krijgt hij dat. Zoekt de klant een huurmoordenaar? Geen probleem. Maar kan men het geheugen van deze “goederen” volledig wissen? De trailer ziet er alvast veelbelovend genoeg uit voor mij om deze serie een kans te geven.
- Lie To Me – een serie over een man die aan de hand van je gelaat, manier van doen, stem,… perfect kan zien of je al dan niet de waarheid vertelt. Vaneigens is dit zeer interessant voor criminelen enz te ondervragen, maar als hij ziet dat zijn vrienden en familie rond hem ook liegen tot ze er bij neervallen, beginnen de intriges zich op te stapelen. Ook deze serie lijkt me eens iets anders en ga ik dus ook van naderbij bekijken.
En Fringe en Prison Break komen ook terug in januari / februari dus er zal meer dan genoeg zijn om die koude winteravonden gevuld te krijgen me dunkt.
Voor u “Dooske”, you’ll be with us forever friend!
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=2A2Jt4WOxN8]
Recente Comments