Een jaartje terug sprong ik in mijn eerste DSLR avontuur – de Nikon D60 werd mijn partner in crime. Vandaag is mijn D60 nog steeds een goede vriend die zichzelf verrijkt heeft met enkele objectieven, een battery grip, een flitser,… en nog ander leuk materiaal. Echter, na een jaartje experimenteren met fotografie, durf ik te stellen dat ik tegen de beperkingen van mijn D60 begin aan te lopen.
Enkele zaken die mij na ongeveer 10.000 foto’s het meest storen, zijn:
- 3 AF-punten is weinig
- Alles boven ISO800 bevat teveel ruis
- Geen mogelijkheid om de body als commander voor mijn SB-600 te gebruiken
- Geen extern schermpje waarop ik de settings in een oogopslag kan aflezen
- Slechts één selectiewiel (voor de shutter) wat toch lastig werken is op de “M” stand
- Geen “echte” battery grip beschikbaar (lees: met selectiewielen en afdrukknop)
Bovenstaande “minpunten” zijn eigenlijk niet onoverkomelijk, maar wegen toch genoeg door om naar een nieuwe body uit te kijken. Dat de nieuwe body opnieuw van Nikon-makelij zou zijn, stond als een paal boven water – kwestie van al het extra materiaal te kunnen gebruiken op de nieuwe body. Full frame was niet echt een optie omdat ik ten eerste geen professioneel fotograaf ben en ten tweede geen zin had om mijn verzameling objectieven het raam uit te gooien.
In het DX gamma waren er twee modellen die mijn aandacht trokken: de D90 en de D300S. Die eerste is het topmodel van de consumer reeks terwijl de tweede de lijst van de pro-sumer aanvoert. Ten opzichte van de D90 heeft de D300S wel enkele features extra, maar als je de prijskaartjes naast elkaar legt, zie je dat je voor die extra’s ongeveer het dubbele betaalt! Een opoffering die ik niet meteen zag zitten en dus meteen ook een knoop die doorgehakt werd: de Nikon D90 zou mijn nieuwe DSLR worden.
Vorige week vrijdag werd hij geleverd. De D90 zonder meer, geen kitlens, geen andere toebehoren. Enkel de body met bijhorende strap, een batterij met batterijlader en een beknopte handleiding. Meer moet dat niet zijn want alle toebehoren van mijn D60 passen zonder enig probleem op de nieuwe aanwinst.
Ondertussen zijn we een week verder en heb ik al wat kunnen spelen met de D90 – het toestel leren kennen zeg maar. Wat opvalt is dat er op de D90 een hoop extra knopjes staan die het leven serieus gemakkelijker maken. Eigenlijk moet je bijna nooit het menu raadplegen om instellingen aan te passen. Alles kan via een dedicated knopje in combinatie met de selectiewieltjes. Handig en vooral snel!
Een ander opvallend verschil zit in de prestaties bij weinig licht. Hier ging de D60 nogal snel uit de bocht terwijl de D90 met “flying colors” er doorheen walst. ISO waarden van 1600 en zelfs 3200 leveren mooie resultaten op, wat in combinatie met mijn Nikkor 35mm F/1.8 serieus veel plezier oplevert. Ook de extra AF-punten maken het allemaal net iets gemakkelijker, al moet ik toegeven dat focussen en dan herkadreren al een automatisme geworden was.
Zonder twijfel heeft de D90 nog heel wat in petto, maar tot nu toe ben ik aangenaam verrast en voldoet de D90 aan alles wat ik verwacht had. De D60, die is nog niet afgeschreven. Voordien moest ik regelmatig van lens wisselen omdat ik meestal met de 35mm in de aanslag rondloop, maar op regelmatige basis mijn Sigma 10-20mm of een zoom-lens nodig heb. Nu ik twee bodies heb, kan de 35mm op de D90 zitten terwijl de 10-20mm op de D60 blijft staan. Hierdoor moet er enkel nog geswapt worden wanneer ik een zoom-lens nodig heb – perfect!
Hou mijn Flickr in de gaten, want één van de komende dagen upload ik de resultaten van mijn eerste stapjes met de Nikon D90.
Recente Comments