Regelmatig check ik de vacatures zowel op het net als degene die via automatische mailings of via andere kanalen (in person soms) bij mij terecht komen. Vaak interessant, maar vaak ook minder interessant. Zo is het leven niet waar?
Maar soms krijg ik het wel op mijn “siskes” van job inquiries die er uit zien alsof ze persoonlijk aan mij gericht zijn, maar die in feite naar – weet ik veel – 1000 man gestuurd zijn?
Vandaag had ik er weer zo eentje voor een positie als system engineer (tot hier ging het goed) in een Brussels bedrijf waar ze specialisten zoeken voor IP telefonie en LAN beheer op Cisco platformen. En daar ging het dan ook volledig mis beste mensen, want Cisco en IP telefonie en LAN beheer… dat is mijn winkel niet!
Ik ben geen network engineer. Ik ken wel de basis van netwerken en ik kan mijn plan wel trekken in dagdagelijkse dingen, maar om zo maar eventjes een netwerk topologie te gaan uittekenen voor een groot bedrijf – daar ben ik niet aan toe en dat interesseert mij ook niet! Cisco knowledge is al geleden van op school en ik vermoed dat daar ondertussen ook al veel nieuw bijgekomen is om maar een mogelijk probleem te noemen…
En als zo een vacature mij dan zou bereiken via een standaard mailtje van Vacature.com of StepStone of weet ik veel… tot daar nog aan toe (al is mijn CV op die sites ook wel redelijk up to date hoor). Maar deze vacature kwam in mijn brievenbus terecht via LinkedIn, waar mijn activiteiten en kennis toch wel heel up to date bijgehouden wordt. Men zou dus kunnen denken dat de head hunter in kwestie in principe zulke fouten niet kan maken… maar toch. Zucht.
En dan klagen dat ze niemand geschikt vinden zeker?
Tag: Leven
Het afscheidsfeeste was leuk gisteren. Zo leuk dat ik pas om 2u thuis gekomen ben. En we waren gestart om 16u! Drank heeft rijkelijk gevloeid, kado’s zijn uitgedeeld en zelfs hier en daar is er een traantje weggepinkt. Ik zal ze ook missen, maar het weerzien zal nu natuurlijk nog plezanter zijn! Succes gasten. And may the force be with you!
Toen ik een jaar of vier geleden mijn eerste stapjes zette in de IT-wereld en aan mijn carrière als IT-er begon, heb ik het geluk gehad om in een team terecht te komen waar men de “rookies” met open armen opnam en hielp het pad te bewandelen.
Over de jaren heen is dat team van toen serieus uitgedund en waren we nog met vier over. Natuurlijk heb je met de ene persoon al meer contact als met de andere, wat normaal is, en was het tot nu toe altijd zo dat de mensen die weggingen niet de mensen waren waar ik het meest mee om ging. Wat zeker niet wil zeggen dat ik er geen goede band mee had.
Morgen (of beter gezegd vandaag, aangezien het al voorbij middernacht is) gaan er van de vier overblijvende gasten, twee ons verlaten. En eerlijk gezegd vind ik dat serieus spijtig. We hebben samen gelachen en gezeverd, maar ook serieus en hard gewerkt soms tot in de late uurtjes. Er heerste altijd een één voor allen, allen voor één mentaliteit, een beetje zoals de ridders van de ronde tafel maar dan in de computer-industrie. Best leuk. Zo een band of brothers zo.
Maar straks komt daar dus een eind aan. Ik weet ook wel dat een telefoontje of een e-mail nooit ver weg is. En ze verhuizen ook niet naar het einde van de wereld. En in deze kleine wereld komen we elkaar in de toekomst zeker terug tegen. En toch eh… toch is het een donker moment. Ik zal die koffie-pauzes en middag-pauzes missen.
Zoals Gorki het zo mooi kan verwoorden in zijn alom bekende klassieker “Mia”: sterren komen, sterren gaan, alleen Elvis blijft bestaan. Hij had gelijk. Het leven is in elk opzicht een constante evolutie en er is altijd een moment dat twee paden elkaar kruisen en misschien wel heel lang parallel blijven doorlopen, maar er is ook altijd een moment dat die twee paden weer uit elkaar gaan om elk hun weg verder te zetten.
Het gaat jullie goed gasten. En bedankt voor alles. En tot ziens.
Recente Comments