Toen ik een jaar of vier geleden mijn eerste stapjes zette in de IT-wereld en aan mijn carrière als IT-er begon, heb ik het geluk gehad om in een team terecht te komen waar men de “rookies” met open armen opnam en hielp het pad te bewandelen.
Over de jaren heen is dat team van toen serieus uitgedund en waren we nog met vier over. Natuurlijk heb je met de ene persoon al meer contact als met de andere, wat normaal is, en was het tot nu toe altijd zo dat de mensen die weggingen niet de mensen waren waar ik het meest mee om ging. Wat zeker niet wil zeggen dat ik er geen goede band mee had.
Morgen (of beter gezegd vandaag, aangezien het al voorbij middernacht is) gaan er van de vier overblijvende gasten, twee ons verlaten. En eerlijk gezegd vind ik dat serieus spijtig. We hebben samen gelachen en gezeverd, maar ook serieus en hard gewerkt soms tot in de late uurtjes. Er heerste altijd een één voor allen, allen voor één mentaliteit, een beetje zoals de ridders van de ronde tafel maar dan in de computer-industrie. Best leuk. Zo een band of brothers zo.
Maar straks komt daar dus een eind aan. Ik weet ook wel dat een telefoontje of een e-mail nooit ver weg is. En ze verhuizen ook niet naar het einde van de wereld. En in deze kleine wereld komen we elkaar in de toekomst zeker terug tegen. En toch eh… toch is het een donker moment. Ik zal die koffie-pauzes en middag-pauzes missen.
Zoals Gorki het zo mooi kan verwoorden in zijn alom bekende klassieker “Mia”: sterren komen, sterren gaan, alleen Elvis blijft bestaan. Hij had gelijk. Het leven is in elk opzicht een constante evolutie en er is altijd een moment dat twee paden elkaar kruisen en misschien wel heel lang parallel blijven doorlopen, maar er is ook altijd een moment dat die twee paden weer uit elkaar gaan om elk hun weg verder te zetten.
Het gaat jullie goed gasten. En bedankt voor alles. En tot ziens.