Het was tijd voor een nieuwe uitdaging. Een nieuwe challenge. Volgens een psychologische analyse die ik ooit heb moeten ondergaan alvorens mijn huidige functie te mogen betreden, ben ik iemand die constant op zoek gaat naar nieuwe uitdagingen en die “triggers” moet krijgen om zijn motivatie niet te verliezen. Ik kan ze alleen maar gelijk geven, want eenmaal ik het gevoel heb dat ik alles gezien heb, ga ik op zoek naar iets nieuws om me in vast te bijten. Aandachtige lezers hadden het misschien wel tussen de lijntjes gelezen… my time had come.
Na bijna 5 jaar van trouwe dienst, resten er mij dus nog 7 dagen in mijn huidige functie bij de huidige werkgever alvorens ik mijn bureau leegmaak, de laptop met bijhorende digipass en UMTS kaart teruggeef en mijn vast werkstation een herinstall commando meegeef.
Daarna zitten mijn dagen als Wintel System Engineer er op en maak ik de overgang naar de wereld van data-opslag als Storage Consultant – een vakgebied waar ik de laatste maanden in mijn huidige functie ook al veel mee in contact kwam.
Voor de niet-IT minded mensen: met storage bedoel ik niet “kasten, laden, meubels…” (dus ik ga niet bij IKEA of iets gelijkaardigs werken ;-)), maar wel SAN (Storage Area Network), data-deduplicatie, backup, archiving,… kortom een “hot topic” van IT-wereld waarin er veel nieuwe, interessante uitdagingen te vinden zijn. Fun fun fun dus!
Met een mand vol goede herinneringen en ervaringen zal ik volgende week de deur achter mij dichttrekken, niet achteruit kijken en mij volledig geven in de nieuwe functie. Want zo ben ik wel – als ik mij eenmaal gefocust heb op iets, dan kijk ik niet meer achterom en ga ik volledig voor het bereiken van het nieuwe doel. Stilstaan = achteruitgaan. Know what I mean?
Bij het veranderen van job, hoort ook het minder fijne aspect – afscheid nemen. Doorheen de jaren kom je namelijk in contact met andere mensen, mensen die van “collega zijn” evolueren naar “meer dan collega zijn”. Ik zal de fijne gesprekken, het gezever en gelach serieus missen.
Natuurlijk is het een zeer kleine wereld en zijn er vandaag de dag geen afstanden meer die onoverkomelijk zijn (heck, een e-mailtje is de wereld rond in enkele miliseconden), maar toch besef ik goed dat ik sommige mensen veel minder zal tegenkomen dan ik gewoon was, sommigen misschien helemaal niet meer.
C’est la vie?
Op het nieuwe werk zal ik ongetwijfeld nieuwe bruggen bouwen en mijn plaats opeisen in de structuur, maar alles is nieuw dus het koffiemachine moet herontdekt worden, de places 2 be om ‘s middags een hapje te eten gelokaliseerd worden, de karakters van de nieuwe collega’s een plaats geven,… Veel dingen om naar uit te kijken dus.
In short: every end is a new beginning. Wish me luck!
Tag: Niet Meer
Het is er niet meer van gekomen om een tweede verslag te schrijven gedurende de reis, want sinds gisterenavond – na een rit van ongeveer negen uur – ben ik terug thuis. De snowboardreis zit er weer op en het was alweer een superweek: plezante bende, op uitzondering van twee dagen mistig weer na, zeer goede sneeuw en zonneschijn, lekker gegeten en goed gedronken, knap logement,… kortom, het was af.
Foto’s en videomateriaal genoeg, maar ik moet er nog eens grote kuis in houden en hier en daar wat zaken rechtzetten. Daarna zal ik wat beeldmateriaal achter laten om jullie te doen watertanden ;-).
Verder alles rustig verlopen hier?
Ze kennen er alles van, bij Microsoft. Ik had al gezegd dat ik mijn Technet niet ging vernieuwen wegens een gratis abo van Microsoft zelf. Nu had ik daar al een mailtje van gekregen om mij er aan te herinneren dat mijn abo ging vervallen. Niets mee gedaan wegens toch een jaar gratis he.
Een paar weken later nog een mailtje. Wederom niks gedaan want ik wil dat niet vernieuwen.
Vandaag mijn GSM. Microsoft vanuit Ierland vermoed ik. Om te vragen of ik mijn Technet niet vergeten was en zo. Mijn verhaal gedaan en dat ik al gratis Technet ging hebben via hen zelf (straf dat ze dat niet weten, is op zelfde naam geregistreerd) en die vriendelijke mens zei me dat ze mij dan niet meer gingen storen om te vernieuwen. Vriendelijk en toch een goede opvolging, al zouden ze wel mogen op de hoogte zijn van hun eigen programma’s denk ik dan…
Swat. Beter zo dan anders.
Kreeg onderstaand bericht vandaag in mijn inbox en vond het best grappig, ook al kende ik ze al.
Vraag Aan Flair:
Liefste Flair,
Vorige week vertrok ik ‘s morgens van huis naar mijn werk. Zoals altijd zat mijn man televisie te kijken. Ik reed ongeveer 1,5 kilometer toen de auto er mee stopte. Ik probeerde te starten, de motor ging wel rond maar sloeg niet meer aan. Ik ben toen naar huis teruggelopen en toen ik thuis kwam zat mijn man niet meer op de bank.
Wat ik toen boven aantrof had ik zelfs in mijn stoutste dromen niet kunnen denken! Mijn man liep gekleed in mijn lingerie en met mijn ultra hoge pumps en een lage make-up voor de grote spiegel heen en weer te paraderen.
Ik ben 36, mijn man is 38 en we zijn al 12 jaar gelukkig getrouwd. Toen ik hem betrapte probeerde hem nog met een smoesje over dat al zijn ondergoed in de was zat enzovoort een uitvlucht te verzinnen, maar de schoenen en de make-up dan? Hij is toen echt helemaal ingestort en heeft bekend dat hij dit al een maand of vier doet. Ik heb hem toen gezegd dat als hij er niet mee zou stoppen ik wil gaan scheiden. Mona, je moet weten dat hij een half jaar geleden zijn baan kwijt is geraakt en daar heel erg depressief van is geworden. Sinds ik hem heb verteld dat ik wil scheiden als hij dit blijft doen is hij heel erg teruggetrokken en afstandelijk.
Kan jij mij helpen met mijn probleem ??
M. Janssens uit Stekene
Antwoord Van Flair:
Beste M.
Het zou de automatische choke kunnen zijn, vooral omdat het al zo dicht bij huis gebeurde, anders zou ik gewoon nieuwe bougies laten monteren.
Met vriendelijke groeten,
de Flair-redactie
Gisteren een serieus staaltje lompigheid op mijn curriculum bijgezet. Ik stap ‘s morgens uit mijn auto met mijn iPod Touch in mijn hand en wat doe ik… ik laat het ding uit mijn handen vallen! Pardoes de grond op, op een miniscuul krasje niets van schade, maar hij doet het niet meer. Eerst ging hij nog, maar moest ik een paar keer duwen op de knopjes om het scherm te activeren…
Ik dacht, ik reboot de iPod en alles komt goed. Niet dus. Het ding is niet meer op te krijgen, zelfs niet wanneer het aan de computer hangt.
Morgen = vakantiedag dus ik ga is naar de Apple Store lopen en kijken of het te herstellen is…
Lomp zijn, soms kan ik er wel wat van.
Iedereen die niet IT-minded is mag deze post gerust skippen (tenzij u gewoon zeer veel interesse hebt?). Ik heb een probleem en (nog) geen oplossing en misschien kan iemand van u mij een lichtpunt in de duisternis tonen.
Situatie:
- Server A heeft drive “D” dewelke een SAN-schijf is
- Ik heb deze schijf omgezet naar een VHD-file (Virtual Hard Disk – Microsoft Virtual Server)
- De VHD-file heb ik op server B geplaatst
- Ik wil op server A de VHD-file die nu op server B staat “mounten” als “D” om zo server A niet meer op de SAN te moeten connecteren
Mijn oplossingen tot nu toe:
- De inhoud van drive “D” van server A naar server B kopieren, sharen en dan terug “mappen” als drive D op server A –> dit werkt wel, maar een Windows service die op zoek gaat naar een bestand op drive D weigert op te starten. Dit is volgens mij logisch daar Windows “weet” dat een gemapte drive er niet meer is als de user aflogt, waardoor de service zou crashen.
- Het VHD-plan dat ik hierboven beschreven heb. Dit werkt, maar ik weet niet hoe ik deze VHD-file kan mappen op server A (terwijl hij op server B staat). VHDMounter (tool van Microsoft) ondersteunt geen UNC-paths dus netwerklocaties (zelfs gemapte shares) werken niet.
Mogelijke oplossingen die ik nog niet geprobeerd heb:
- De drive “D” opnieuw in een virtuele schijf steken, maar deze keer met VMWare ipv met Virtual Server en checken of VMWare wel toelaat om zo iets uit te steken over het netwerk
- Een USB-schijf aan server A koppelen en daarop dan de inhoud plaatsen (vind ik geen goede oplossing)
Voila. Ik heb aan de hierboven beschreven problematiek al een uurtje of twee bezig geweest en uw input is bij deze dus welgekomen.
Het is al veel beter ten opzichte van gisteren, nog niet volledig in orde maar toch in de goede richting. Straffe toeren en ik vraag me nog altijd af hoe ik die rugklachten heb opgelopen vorige maandag. En vooral, hopen dat ze niet meer terugkomen – iets wat met rugklachten al wel eens durft te gebeuren.
Swat. Positief denken hé.
Gisteren heb ik Iron Man gezien, de nieuwste action-hero movie met Robert Downey Jr en Gwyneth Paltrow in de hoofdrollen. Iron Man gaat over een rijke wetenschapper die wapens maakt en op een dag, bij een demonstratie van zijn nieuwste tuig, ontvoerd wordt door terroristen. Ze willen dat hij voor hen ook zulke wapens maakt en op dat moment wil hij zijn leven veranderen en de mensheid helpen in plaats van mee te vernietigen. Iron Man is geboren. Als genie ontwikkelt hij vaneigens zelf zijn “kostuum” wat vol high-tech shit zit en waarmee hij het kwade aanvalt.
De film duurt iets meer dan twee uur, wat toch wel te lang was voor deze film. Het was niet slecht, maar het was net iets te lang zal ik maar zeggen. Ik denk dat een anderhalf uur ideaal geweest was, want naar het einde toe betrapte ik mezelf erop dat ik naar mijn horloge keek… geen goed teken denk ik.
Toffe film voor wie van actie houdt, leuke effecten, comicbook action en Gwyneth Paltrow natuurlijk. Maar niet meer dan dat. Brainless television dus. En in dat genre zijn er vele betere action-hero films: Spiderman en Batman om er twee te noemen.
Ik was een tijd geleden vol lof over de pilootaflevering. Spijtig dat het niet mag blijven verder duren in de serie zelf. Franky @ Vendetta schreef het al en vandaag heb ik de eerste aflevering van de nieuwe serie zelf gezien en ik kan niet anders dan hem gelijk geven: what a total truckload of crap is dit wel niet?
K.I.T.T. is compleet verkracht en is niet meer de “voiture” die hij vroeger was. Veel te veel gezever en gezeik en dingen die “niet echt kunnen”. De nieuwe K.I.T.T. is eerder een cruising van de gemiddelde getunede johny-voiture versus Viper (weet u nog, die “viper” die van kleur enz kon veranderen). De CGI’s vliegen u om te oren en ze komen houterig en ongeloofwaardig over.
Neen. Ik ben diep misnoegd met deze nieuwe variant en ik ben er bijna zeker van dat er geen 2de seizoen zal komen. De reviews op IMDB zijn trouwens ook erg slecht…
A complete waste of time and money. Alhoewel, Sarah mag er zeker en vast wezen!
Vandaag serieus op de tanden moeten bijten (maar er wel in gelukt!). Amai! Op zo een dagen vraag ik mij dan de volle vijf tellen af waarom ik überhaubt niet mijn spullen bij elkaar raap en elders, in een minder “kindergarten” bedrijfsstructuur aan het werk ga. Zelfverminking of zo? Hehe.
Neen, serieus. Neem nu maar van mij aan dat in kleine ventjes grote smeerlappen kunnen schuilgaan en dat hun gestalte zeker en vast geen invloed heeft op het al dan niet gemeen uit de hoek komen. De meer beroemde exemplaren van dictators zoals Hitler en Napoleon waren ook niet de meest vriendelijke ventjes “out there” nietwaar?
Neen. Het was aan de levende lijve vandaag, dat ik het mocht ondervinden. Een welgemeende “neen” komt blijkbaar zo hard aan dat ze, net zoals kleine kindjes bij papa gaan wenen wanneer ze hun zin niet krijgen, bij hun overste moeten gaan janken om hun gelijk te halen. Althans, als ze denken dat hierarchie enige indruk maakt op mij. Guess again.
Mijn inziens respecteer je iemand voor wie hij is, voor wat hij doet, waar hij voor staat of wat hij in het verleden al bereikt en verwezenlijkt heeft. Nergens in de vorige zin zie ik “om de functietitel die hij/zij heeft” staan en dus veeg ik daar ronduit mijn voeten aan.
Naar mijn gelijk hebben ze dus falikant kunnen fluiten, met de nodige woordwisselingen tot gevolg. En wanneer je ziet dat “de tegenpartij” dan zijn kalmte niet meer kan bewaren en vervalt in zijn ware aard en dingen zegt waarvan je weet dat hij er al spijt van heeft als ze over zijn lippen rollen, dan kan ik niet anders dan diep van binnen over de grond rollen van het lachen. Lachen met die kleine persoonlijkheid die op dat moment tegenover mij staat.
Ik. Die jonge gast daar. Ocharme 27 lentes jong. Naiëf weet je wel? Moet nog veel leren (ongetwijfeld!). Die jonge gast, die heeft zijn slag thuis gehaald. En diep vanbinnen een serieuze vuist gemaakt en een “YEAH” kreet laten galmen – in stilte weliswaar. En zeggen dat ik dan geconfronteerd werd met grote guru’s (in their crazy little sick mind welteverstaan).
Right.
PS: De “I’m sorry for what I said” kwam heel snel daarna… maar voor mij zijn dat vijgen na Pasen. Nuff said. U bent geklasseerd meneer de dictator, en wel degelijk verticaal. Dictators, ik hou er niet van.
Recente Comments