Snowboarden. Iets wat ooit begonnen is als een hobby die “we” met twee zouden gaan doen, voor de fun en om samen nieuwe dingen te gaan proberen. Bijna vijf jaar later is van die “we” al lang geen sprake meer, maar het snowboarden is gebleven. Sindsdien ben ik elk jaar minstens één keer naar de bergen getrokken, maar meestal ben ik twee keer per jaar geweest en ooit ben ik zelfs drie keer gaan boarden in één seizoen.
Tussen die reizen gebeurt het al eens dat ik samen met een bende vrienden naar Limburg – Snowvalley – of het verre Landgraaf, NL – Snowworld, trek om daar een dagje (of half dagje, of avondje,…) indoor snowpret te beleven.
Kortom, het lijkt me overbodig om te vertellen dat snowboarden is uitgegroeid tot een hobby die ik wel heel erg graag beoefen en waar ik met de jaren al veel plezier aan beleefd heb. In al die reizen heb ik dan ook al vele gebieden van de Franse Alpen mogen ontdekken zoals Les 2 Alpes, Tignes, Val Thorens, Val Meunier, Les Menuires, Les Arcs, La Plagne en waarschijnlijk nog een paar andere gebieden die effe ver weg zitten in het geheugen.
Aanstaande vrijdag is het weer zover en staat de allereerste snowtrip van 2009 op de agenda. Vijf vrienden en vriendinnen – twee snowboarders en drie skiërs. Eén luxe-chalet met plaats voor acht, drie badkamers en zelfs een houtkachel voor de gezeligheid die iets meer dan een maand geleden de deuren heeft geopend (het moet niet altijd oude brol zijn hé, soms mag een luxe ook eens). Twee auto’s vol eten, drinken, spelletjes, laptops, iPod’s, snowboards en ski’s.
Locatie hoor ik u denken? La France natuurlijk. Meer bepaald Les Menuires, een zeer knap gebied dat deel uitmaakt van Les 3 Valées – het grootste skigebied ter wereld naar het schijnt. Ik ben daar in de voorbije jaren nog al geweest en tot nu toe heeft me dat altijd zeer goed bevallen. Mooie pistes, perfecte infrastructuur, veel mogelijkheden tot doorsteken naar andere gebieden (mits een goede skipas natuurlijk), toffe restaurants,… alles wat ik nodig heb dus.
Oostenrijk heb ik ooit al eens gedaan, maar het “nadeel” van Oostenrijk is voor mij het feit dat je ten eerste niet altijd sneeuwzekerheid hebt en ten tweede dat je vaak vanuit je verblijfplaats nog met de auto / bus / taxi / … naar de skipistes moet. In Frankrijk zit je bijna altijd aan de skipistes en kan je ‘s morgens uit je appartement stappen en 100m verder de lift naar boven nemen. Voeg daar nog aan toe dat men in Oostenrijk de natuur respecteert en dus de pistes tussen de bomen legt en soms heel erg smalle pistes hanteert daardoor. Op zich heb ik daar helemaal niks op tegen, maar op een snowboard vind ik het nu eenmaal plezanter om grote “boulevards” te hebben om je ding op te doen. Ah ja, en een rode piste in Oostenrijk = een blauwe piste in Frankrijk. Rest ons nog Italië waar de gebieden veel kleiner zijn (dus rapper op uitgekeken) en de prijzen meestal een gevoelig pak hoger liggen. En je moet verder rijden ook. Andere gebieden zoals Bulgarije en andere Oostbloklanden zijn te klein en hebben meestal niet te infrastructuur die Frankrijk heeft. Maar het is daar dan ook goedkoper. Waar voor je geld zeker?
Anyway. Vrijdagnacht vertrekken, zaterdagmiddag aankomen. Appartement regelen, uitladen, omgeving verkennen en ski’s huren voor een metgezel die geen eigen voorzieningen heeft. Zondagmorgend de eerste keer op de sneeuw staan, met drie van de vijf sneeuwliefhebbers. De overige twee komen wegens werkomstandigheden zondagnamiddag toe en vanaf maandagmorgend zullen we dan met vijf de pistes afschuimen en plezier hebben en van après-ski doen en een serieus goede congé in de geschiedenisboeken neerpennen.
Zaterdagmorgend zit de reis er dan op en als alles goed gaat zou ik zaterdagavond terug in ons Belgenlandje moeten zijn. Maar ik ben vooruit aan het lopen op de feiten!! Ik moet nog vertrekken en ik ben al aan het schrijven over terug thuis zijn… Bad Karma!
Boarden (en skiëen ook wel). Eenmaal je de microbe vasthebt is het niet evident ze terug los te laten.
Tag: Elk
Vandaag lag gans het land in rep en roer want er is sneeuw gevallen dames en heren! De volle 5-6 cm of zo. At most. En dan nog niet overal in het land. Ik weet niet waarom, maar bij de minste sneeuwvlok begint elke Belg ofwel zo traag te rijden dat je zelfs te voet sneller bent ofwel vliegen ze u voorbij in hun Audi of BMW en denken ze dat zij geen ongelukken kunnen tegenkomen wegens het besturen van een luxewagen. WTF?
Waarom altijd zo extreem? Er is wel degelijk een gulden middenweg beste vrienden. Matig uw snelheid, rij proactief en defensief, anticipeer en hou het verkeer rond u nauwlettend in de gaten. En dan komt u vooruit. Niet aan 5 km/h gaan rijden. Ook niet aan 150 km/h.
Ik heb eind vorige maand een set winterbanden met bijhorende zwarte stalen “pimp / maffiosi” velgen laten plaatsen en vandaag was ik daar zeer tevreden mee. Het verschil is echt merkbaar, zowel op gebied van optrekken als op gebied van tot stilstand komen. Vanzelfsprekend is dat zeker geen excuus om te gaan rijden alsof het droog en warm is, maar het geeft toch een extra marge en veiligheid. En in the end is de investering zeer klein, want als je op de winterbanden rondcrosst, verslijten de zomerbanden niet en gaan die dus langer mee.
En als je dan nog op wintersport gaat zoals ik elk jaar minstens één keer probeer te doen, dan is de investering al zeker zijn geld dubbel en dik waard. Met een volle auto die bergwandjes opklauteren is niet altijd evident en vaak zijn kettingen toch nodig (én verplicht), maar ik heb al meermaals het verschil gezien op de laatste 250m bovengeraken zonder kettingen of nog kunnen stoppen om te kettingen er op te leggen: winterbanden. Degenen zonder waren voor die laatste meters nog kettingen aan het opleggen, die met reden rustig tot aan de bestemming.
PS: voor wie het zou willen weten, mijn setje bestaat uit Continental ContiWinterContact TS 810 maat 195/55/15 en ik ben daar zeer tevreden van. In de zomer tour ik rond op Continental SportContact maat 205/55/16 en ook daarvan ben ik heel erg content (de eerste set voorbanden is nu versleten, na 50.000km op te teller met een sportieve rijstijl).
Derde keer, goede keer zullen we maar zeggen zeker? Ik had deze morgend nog steeds geen e-mail van Apple gekregen en er was ook niets te bespeuren op mijn Apple account en dus heb ik nog eens gebeld naar de mensen van de online Apple Store.
Wederom zeer vriendelijke gasten die me bevestigden dat alles goed gelogd was gisteren, maar dat hun systeem die zaken maar enkele keren per dag verwerkt en dat ik dus mijn mailtjes vandaag wel zou aankrijgen. Eigenaardig verhaal vind ik persoonlijk, maar driewerf hoera een paar uur later vielen de mails binnen (misschien werken die gasten met ouderwetse postduiven?)
Mijn nieuwe Macbook is verzonden en zal hier morgen of maandag toekomen (zeer waarschijnlijk maandag) en ik heb ook de RMA nummer gekregen, samen met de melding dat een koerier mij zal contacteren om af te spreken wanneer ze de verkeerde Macbook mogen ophalen.
Goede service. De nieuwe Macbook is dus verzonden alvorens ze de verkeerde Macbook terug hebben. Op zich logisch denkt u, maar dit is niet het geval in elk bedrijf hoor… Petje af dus voor Apple, die blijkbaar over een degelijke service beschikt en er alles aan doet om hun fout recht te zetten.
Tot ik mijn nieuwe Belgische Macbook heb, blijf ik dus verder tokkelen op mijn goedkopere, Duitse Macbook – kwestie van MAC OS X al in de vingers te hebben tegen maandag.
Deze week spendeer ik vier van de vijf dagen ten huize Hewlett Packard (HP) voor een opleiding HP DataProtector 6 – HP’s backupsysteem (in feite opgekocht maar swat, zo werkt de IT wereld nu eenmaal). In principe is dit de eerste van twee cursussen die gericht zijn op dit product, waarin we (mijn collega’s backupadmins en mezelf) de inside-out’s van DataProtector erdoor jagen.
Dag 1 begon pas om 9u30, waardoor ik dus net iets langer dan anders kon slapen en nog rustig kon onbijten alvorens te vertrekken richting Diegem city.
De voormiddag is vooral opgesoepeerd aan de infrastructurele opzet achter DP en het licentiemodel. In de namiddag hebben we elk onze eigen DataProtector server opgezet (next – next – next – finish) en alvast enkele backup’s gemaakt zodat er in onze databases al het een en ander aanwezig is om morgen verder mee te spelen.
Al bij al was dag 1 dus relatief rustig en heb ik nog niets gezien dat ik nog niet wist (of niet kon raden ;-)). Vanaf morgen zal er een tandje bijgestoken worden (hoop ik), waarvan ik vaneigens de progress hier achterlaat.
PS: HP’s inside cathering is de max. Overdadige keuze, heel erg lekker en ze hebben daar verse watermeloen!
Recente Comments