Telling stories for a living

Tag: Echt

Jep, het is er dan toch van gekomen. Ik ben gezwicht voor de immense druk op mijn schouders en ben gisteren naar de dichtsbijzijnde Apple Store gereden om mijn iPhone 3G te gaan afhalen die ik de dag voordien had gereserveerd (better safe than sorry?). Het is een “black” versie met 16GB geheugen geworden – zwart omdat ik de witte eigenlijk niet zo mooi vind en ook omdat ik al gelezen heb dat de externe shell minuscule krakjes zou durven krijgen en die zijn zichtbaar bij de witte en onzichtbaar bij de zwarte iPhone’s.
Over opslagcapaciteit heb ik lang zitten twijfelen, want op mijn iPod Touch heb ik 32GB waarvan ik er maar 7GB gebruik en aangezien daar in feite al meer playlists mee sync’en dan ik effectief vaak gebruik, zou een 8GB iPhone moeten volstaan voor mijn apps en de playlists met muziek die ik echt altijd mee wil hebben. Anderzijds is het prijsverschil niet zo heel groot (525€ VS 614€) en aangezien de capaciteit niet uitbreidbaar is (althans niet zonder te beginnen solderen en andere garantievernietigende acties) zou ik mezelf tegen het hoofd slaan als er binnen X-tijd zaken beschikbaar komen voor de iPhone waardoor ik tegen de 8GB capaciteit aanloop. En dus is het maar de 16GB editie geworden hé.

iPhone 3G

Een “kale” iPhone lijkt mij net iets te riskant (laten vallen, exposure aan alles en iedereen aangezien ik nogal veel gebruik maak van mijn huidige “ex” smartphone) en dus moest er een bescherming bijgekocht worden. Ik had al genoeg onderzoek verricht om te weten wat ik wou en de keuze tussen een zeer dunne skin (enkel goed tegen krassen, maar niet tegen een dropkick) en een clamshell is in het voordeel van het laatste beslist.
Mijn oog was gevallen op de Griffin Clarifi gevallen – een clamshell met nice extra’s. De verpakking bevat de clamshell die de zijkanten en de achterkant beschermen alsmede een screenprotector die je oneindig aantal keer kan verwijderen en terug aanbrengen. Handy! Al de aansluiting en de knopjes blijven vrij dus je wordt op geen enkel vlak beperkt in de mogelijkheden. Als je gebruik maakt van een dock, kan je de onderkant en afschuiven, al is dat niet zo makkelijk want die shell is uit rubber vervaardigd en dat wringt nogal tegen ;-).
Een heel leuke extra aan de Griffin Clarifi is de aanwezigheid van een extra lens aan de achterzijde. Deze lens kan je in a breeze voor de iPhone camera schuiven om macro-foto’s scherper te maken. En het werkt nog ook! Check de review op iLounge voor met- en zonder-foto’s en je zal zien dat de close-up’s met de lens voor de camera net iets scherper zijn. Fun! Ter info, volgens Griffin zelf zou een “gewone” iPhone 18″ nodig hebben als minimale afstand om nog scherp te kunnen fotograferen, met de Clarifi zou dit 4″ zijn.
Ik heb er ook de Apple iPhone Dock bijgekocht, een slimmed-down versie van de Universal Dock (en 15€ goedkoper dacht ik) met als enige verschil dat er geen Apple Remote bij zit (heb ik al en ik wil die toch niet gebruiken met het docking station) en dat je er enkel een iPhone in kan zetten in tegenstelling tot de Universal die, zoals de naam al doet vermoeden, al de Apple producten onderdak kan bieden.
Eens thuis gekomen, was het allemaal redelijk straight forward (zoals zo vaak met Apple producten): uitpakken, aan de Mac hangen en klaar. Enkel nog aanduiden wat je wil sync’en en eventjes wachten. Aangezien ik al een iPod Touch heb, ben ik al vertrouwd met de werking (en dan nog, het wijst zichzelf echt wel uit) en heb ik ook al een verzameling van leuke games en apps die vaneigens ook naadloos op de iPhone zijn overgezet. Een van mijn topfavorieten, die op mijn iPod Touch 1G niet werkte wegens geen microfoon, is Shazam – een free app die je toelaat om muziek te herkennen door ernaar te luisteren. Zo zalig! Op café zitten, in de auto,… eender waar en een supernummer horen maar de naam niet kennen. Shazam opstarten en 10 seconden later heb je de uitvoerder, de trackname, mogelijke remixen en zelfs pre-listen links en een buy mogelijkheid in iTunes. On-ge-lo-fe-lijk! Dat is voor mij “smart” phone.
We zijn nu één dag verder en ik zou al voor geen geld van de wereld willen terugkeren naar het Windows Mobile platform. En ja, ik draaide er de nieuwste versie op nl. Windows Mobile 6.1. Maar elke paar dagen mocht ik dat toestel wel een rebooten, of hing er een applicatie vast, of kreeg ik error boodschappen rond het geheugengebruik,… maakt niet uit. En de basic touch en feel van het OS is ook verre van waar Apple staat. Mijn toestel was een HTC Touch Cruise, een model zonder keypad dus en in feite bedoelt om te gebruiken zoals de iPhone. Met de vingers dus. Maar het probleem is dat Windows Mobile vandaag nog altijd niet gemaakt is om zonder stylus te bedienen. Plain simple. Met de HTC interface gaat het al beter, maar dan nog is de reactietijd niet wat de iPhone levert. Logisch, want er zitten veel meer layers tussen die allemaal resources gebruiken tiens. Windows Mobile 7 zal misschien beterschap brengen, maar aan de hand van screenshots die nu al rondgaan, ziet het er nog altijd niet zo handy uit als de Apple oplossing. En ik ben géén Apple fanboy, integendeel. Ik heb er twee jaar opzitten met Windows Mobile, dus ik denk dat ik echt wel kan zeggen dat ik weet waarover ik spreek zowel op vlak van stabiliteit, user-interface, applications,…
Tijdens TechDays ’09 heb ik trouwens overvloedig op Twitter gepost en ook daar kwamen de tekortkomingen van de Windows Mobile snel bovendrijven. Onhandige toepassingen. Sorry Microsoft, no hard feelings, maar ik heb een vermoeden dat ze er te laat achter gekomen zijn en nu hopeloos achterop hinken. Windows Mobile 7 mag er dan wel aankomen eind dit jaar, maar Apple zit ook niet stil en heeft iPhone OS 3.0 aangekondigd en stelt dit 17 maart voor aan een groep devs. WM7 probeert de huidige iPhone bij te benen, maar afhankelijk van wat Apple gaat tonen in Cupertino volgende week, zou het wel is goed kunnen dat ze weer lichtjaren achteruit geschoten worden daar in Redmond…
We’ll see, maar voorlopig is er maar één koning: Apple’s iPhone 3G.

Eén van mijn goede voornemens voor dit jaar was meer sporten (lees: beginnen sporten). Vroeger speelde ik squash, tennis en fietste ik op regelmatige basis door Vlaanderen. Vroeger, dat moet nu toch al een drietal jaren geleden zijn en dat zie en voel ik aan mezelf. Vandaar dus dat sporten dit jaar hoog op de agenda staat.
Gisteren heb ik de eerste stap gezet en ben ik terug beginnen squashen om na de volle twee balletjes terug te weten waarom ik deze sport altijd zo graag gedaan heb. Snelheid, kracht, tactiek. Het zit er allemaal in. En je hebt na een uur squashen echt wel een goede workout gehad. Vroeger speelde ik twee keer per week, soms al is drie keer. Dat laatste is teveel van het goede als je naast het sporten nog iets anders wil doen, dus beginnen we met een keer per week – daarna zien we wel of we het eventueel opkrikken naar twee keer.
En om te voorkomen dat het bij deze ene keer blijft, hebben we (mijn squash partner & mezelf) direct een 10-beurtenkaart gekocht. Het geld is uitgegeven, dus moesten we het in onze hersenpan halen om af te haken (doubt it very much, maar toch…) dan is het verlies van om en bij de 160€ misschien een extra argument om door te bijten ;-).
Ondertussen heb ik al vernomen dat één van mijn collega’s het ook wel zou zien zitten om wekelijks een balletje te gaan slaan. Dus misschien kom ik dan toch nog aan mijn twee sessies per week…
In ieder geval, het voelt goed om terug in actie te schieten. Zodra het beter weer wordt, haal ik de fiets van stal (en wie weet die loopschoenen ook).

Allé vooruit, 2009 zit op de rails en we zijn weer vertrokken. De feestjes zijn (althans voor mij) gisteren afgesloten met een heuse Champagnefuif (met maar één glas champagne wegens dat ik me niet 100% voelde en wegens mijn Bob-zijn) en we kunnen ons dus terug beginnen concentreren op de normale dingen des levens ;-).
Zo is vandaag bijvoorbeeld mijn allerlaatste verlofdag (weekend tel ik niet mee, das “standaard”) en is het vanaf maandag terug werken geblazen. En dat is altijd weer effe wennen na een paar weken op uw luie krent zitten.
Vanaf morgen starten de solden trouwens, maar ik denk dat ik ze (nog) maar eens ga laten passeren dit jaar. Tenzij ik per ongeluk op iets loop dat echt de moeite waard is natuurlijk. Maar ik ga dus niet de winkelstraten afschuimen, op zoek naar de koop van de eeuw. No thanks. Ik heb trouwens niet echt iets nodig. Eventueel nog een paar nieuwe Vans of Etnies (of beide) en nog een extra jeans, maar geen van beide is “dringend” dus ik ga er niet voor jagen…

Bon, ik ga er niet teveel woorden aan vuil maken want collega bloggers hebben dat al genoeg gedaan, maar ik wil toch eventjes mijn “frustraties” ventileren. 
Doordat er mensen zijn die gaan staken tegen “levensduurte”, heb ik over 7km maar liefst 75 minuten gereden. Staken om te staken, ik hou er niet van. Een serieuze opkomst hoor ik u denken? Plan die stakingsdag eens in het midden van de week in plaats van er een “verlengd weekend” mee te creeren, en we gaan is zien of er dan nog altijd zoveel opkomst is. 
En zal ik u nog is wat zeggen? Veel mensen zaten nu geblokkeerd thuis omdat het openbaar vervoer plat lag. Anders hadden veel van de thuisblijvers ook gaan werken. 
De economie gaat slecht en wat is de oplossing? Ze nog wat meer schade toebrengen. Staak tegen een bedrijf dat 10.000 mensen wil ontslaan. Staak tegen een regering die er in niet in slaagt om BHV te splitsen. Het is mij al gelijk. Maar staak niet tegen iets waar niemand “echt” iets aan kan doen of de oorzaak van is, en waar nog minder gemakkelijk iemand voor aan te duiden valt om een oplossing te bedenken. 
Vakbonden. Ik ben zo geen fan meer. Al veel te veel grote woorden gehoord, maar bitter weinig daden gezien. Zoals Mieke Vogels zou zeggen “Veel Bla Bla” en “Weinig Boem Boem”. En als het er op aan komt, dan sta je er alleen voor en mag je zelf je hete patatten uit het vuur halen. 
En dan heb ik het nog niet gehad over die “verkozenen” die alleen maar kandidaat waren om “beschermd” te zijn. Trek mijn bek niet open over dat “opportunisme”. 
Neen. Vakbonden zouden ook eens zwaar opgekuisd mogen worden van mij. En de actie van vandaag was daar nog maar eens een voorbeeld van. Want het zag (en was) allemaal maar iets dat ze rap rap in elkaar gestoken hadden zonder veel bij na te denken. Zo gaan we uit de miserie komen gasten. 
Keep up the good work.

Vorig weekend In Kinepolis Kortrijk de nieuwste actiethriller gaan bekijken, genaamd Eagle Eye. Oplettende kijkers herkennen Shia LaBeouf uit The Transformers, Billy Bob Thornton (de ex van Angelina, inderdaad) en de knappe maar (voor mij) minder bekende Michelle Monaghan. 
Over de film kan ik erg kort zijn: zware aanrader. De actie begint vanaf de eerste minuut en blijft volop doorgaan tot en met de allterlaatste 120ste minuut. Twee uur vol actie, ontploffingen, car chases, dialogen, conspiracy, NSA, FBI, bommen, computers, hacking en nog veel meer van dat! Echt geweldig. 
De dialogen komen goed over, ik geloof de personages in hun rol en de actie is niet “nutteloos” maar vult het verhaal wel degelijk aan. Deze “big brother is watching you” prent doet je in feite serieus nadenken in welke mate hetgeen je ziet zich ook “echt” afspeelt… of misschien is het zelfs nog “erger”? 
Aanrader en zeker voor in de cinema te gaan zien. Allé hop, je moest al weg zijn! Juuu!

Het nieuwe TV-seizoen is duidelijk begonnen! Via Beau heb ik Fringe ontdekt, een nieuwe serie waarvan ik net de pilootaflevering gezien heb en waarvan ik nu al meer wil zien! Je kan het een beetje vergelijken met The X-Files, maar dan in de tegenwoordige tijd. Niet echt met groene mannetjes en zo (of nog niet, beter gezegd) maar toch met “louche” experimenten en NSA en bedrijven die foefelen en bio-chemical weapons en en en … gewoon een goed concept. Laat ons zeggen: X-Files met een snuifje Lost en een halve liter Alias. Had ik al gezegd dat JJ Abrams achter deze serie zit? Nuff said.
Actie. Verhaal. Personages. Het plaatje klopt. Topper in wording denk ik. I’m hooked. Fringe gasten, Fringe zeg ik u!

© 2024 Unexpected.be

Theme by Anders NorenUp ↑