Hoogst waarschijnlijk kijkt u er zelf ook naar, maar anders hebt u er zeker al van gehoord op de radio, op TV of in de boekskes. De Ronde, het laatste werk van Jan Eelen. Deze fictiereeks met een serieuze mengeling van “real footage” toont de kijker wat er gebeurt tijdens De Ronde van Vlaanderen, en eigenlijk helemaal niet in de “koers”.
De focus ligt op wat er daarnaast gebeurd: in de regiekamer, bij de trouwe kijker thuis, bij een groepje vrienden, in de reclame caravaan, in een hoerenkot langs de baan,… en ga zo maar door.
Positief: het is allemaal erg origineel in beeld gebracht en vanuit standpunten die je niet verwacht. Me like.
Negatief: ik blijf precies een beetje op mijn honger zitten, terwijl er maar negen afleveringen zijn en er nu al zeven de revue gepasseerd zijn. Versta mij niet verkeerd, ik het op zich een leuke serie met zeer veel potentieel, maar ik zit ergens ook met een gevoel van “gemiste kans”.
De traagheid waar anderen over klagen, stoort mij eigenlijk niet. Ons België was véél trager en daar stoorde het zelfs niet… dus wat zou het deze keer…
Ik erger mij vooral aan het van de hak op de tak springen. Call me old fashioned, maar ik verkies eigenlijk een serie waar er meer begin – midden – einde te herkennen is. En in De Ronde springen ze van de ene verhaallijn naar de andere, waardoor je soms slechts enkele flarden van een bepaald personage te zien krijgt in een aflevering.
De Ronde. Ik blijf kijken, want ik ben vooral curieus naar het einde. Hoe loopt het af met al die karakters, want dat heeft Eelen dan wel kunnen verwezenlijken: hij heeft me bij de keel en ik blijf kijken omdat ik het wil weten.
Alleen hopen dat het geen Vlaamse “Lost” wordt…