Eén van mijn goede voornemens voor dit jaar was meer sporten (lees: beginnen sporten). Vroeger speelde ik squash, tennis en fietste ik op regelmatige basis door Vlaanderen. Vroeger, dat moet nu toch al een drietal jaren geleden zijn en dat zie en voel ik aan mezelf. Vandaar dus dat sporten dit jaar hoog op de agenda staat.
Gisteren heb ik de eerste stap gezet en ben ik terug beginnen squashen om na de volle twee balletjes terug te weten waarom ik deze sport altijd zo graag gedaan heb. Snelheid, kracht, tactiek. Het zit er allemaal in. En je hebt na een uur squashen echt wel een goede workout gehad. Vroeger speelde ik twee keer per week, soms al is drie keer. Dat laatste is teveel van het goede als je naast het sporten nog iets anders wil doen, dus beginnen we met een keer per week – daarna zien we wel of we het eventueel opkrikken naar twee keer.
En om te voorkomen dat het bij deze ene keer blijft, hebben we (mijn squash partner & mezelf) direct een 10-beurtenkaart gekocht. Het geld is uitgegeven, dus moesten we het in onze hersenpan halen om af te haken (doubt it very much, maar toch…) dan is het verlies van om en bij de 160€ misschien een extra argument om door te bijten ;-).
Ondertussen heb ik al vernomen dat één van mijn collega’s het ook wel zou zien zitten om wekelijks een balletje te gaan slaan. Dus misschien kom ik dan toch nog aan mijn twee sessies per week…
In ieder geval, het voelt goed om terug in actie te schieten. Zodra het beter weer wordt, haal ik de fiets van stal (en wie weet die loopschoenen ook).
Tag: De Agenda
Beter kan ik de voorbije dagen niet omschrijven denk ik. Met “work” bedoel ik niet zozeer “het” werk, maar ook alles wat daarnaast op de agenda staat. De voorbije dagen waren dagen waar ik gemiddeld 11u van huis weg was, en dan kom je ‘s avonds thuis en ben je zo moe dat je ofwel in slaap valt ofwel zoals een zombie rondloopt.
Maar het is voor “a greater cause”. Voorlopig zeg ik nog niets, want dit blog is helemaal niet zo anoniem als het ooit geweest is, maar de komende weken zal ik er no doubt meer over kunnen vertellen. Laat ons het kort houden door te zeggen dat de toekomst er rooskleurig uit ziet en dat ik vooruitzichten heb die mij gaan challengen op een manier die ik al een tijdje niet meer gehad heb.
In ieder geval heb ik alvast één ding bevestigd gezien: six degrees of separation is bull shit. Yep. Volgens mij zijn het er maar drie of zo! Hehe. Netwerken zoals Facebook en LinkedIn brengen de mensen allemaal dichter bij elkaar en dan leg je veel sneller de link met derden. Vroeger was het allemaal anders, maar volgens mij niet beter (om niet in de standaard catchphrase te vervallen). Integendeel. Vandaag de dag hebben we veel meer middelen ter beschikking om ons doel te bereiken. Meer wapens maakt de oorlog daarom niet makkelijker, integendeel zelfs, want die wapens snijden aan weerskanten. Maar als je je wapens goed gebruikt, kan je een tactisch voordeel in de hand werken en uw slag slaan. Jep.
Economische crisis? Maybe. Maar tot nu toe merk ik daar eerlijk gezegd niet veel van. Integendeel. Ik zou bijna denken dat onze bedrijven goed bezig zijn.
Later meer.
Snowboarden. Iets wat ooit begonnen is als een hobby die “we” met twee zouden gaan doen, voor de fun en om samen nieuwe dingen te gaan proberen. Bijna vijf jaar later is van die “we” al lang geen sprake meer, maar het snowboarden is gebleven. Sindsdien ben ik elk jaar minstens één keer naar de bergen getrokken, maar meestal ben ik twee keer per jaar geweest en ooit ben ik zelfs drie keer gaan boarden in één seizoen.
Tussen die reizen gebeurt het al eens dat ik samen met een bende vrienden naar Limburg – Snowvalley – of het verre Landgraaf, NL – Snowworld, trek om daar een dagje (of half dagje, of avondje,…) indoor snowpret te beleven.
Kortom, het lijkt me overbodig om te vertellen dat snowboarden is uitgegroeid tot een hobby die ik wel heel erg graag beoefen en waar ik met de jaren al veel plezier aan beleefd heb. In al die reizen heb ik dan ook al vele gebieden van de Franse Alpen mogen ontdekken zoals Les 2 Alpes, Tignes, Val Thorens, Val Meunier, Les Menuires, Les Arcs, La Plagne en waarschijnlijk nog een paar andere gebieden die effe ver weg zitten in het geheugen.
Aanstaande vrijdag is het weer zover en staat de allereerste snowtrip van 2009 op de agenda. Vijf vrienden en vriendinnen – twee snowboarders en drie skiërs. Eén luxe-chalet met plaats voor acht, drie badkamers en zelfs een houtkachel voor de gezeligheid die iets meer dan een maand geleden de deuren heeft geopend (het moet niet altijd oude brol zijn hé, soms mag een luxe ook eens). Twee auto’s vol eten, drinken, spelletjes, laptops, iPod’s, snowboards en ski’s.
Locatie hoor ik u denken? La France natuurlijk. Meer bepaald Les Menuires, een zeer knap gebied dat deel uitmaakt van Les 3 Valées – het grootste skigebied ter wereld naar het schijnt. Ik ben daar in de voorbije jaren nog al geweest en tot nu toe heeft me dat altijd zeer goed bevallen. Mooie pistes, perfecte infrastructuur, veel mogelijkheden tot doorsteken naar andere gebieden (mits een goede skipas natuurlijk), toffe restaurants,… alles wat ik nodig heb dus.
Oostenrijk heb ik ooit al eens gedaan, maar het “nadeel” van Oostenrijk is voor mij het feit dat je ten eerste niet altijd sneeuwzekerheid hebt en ten tweede dat je vaak vanuit je verblijfplaats nog met de auto / bus / taxi / … naar de skipistes moet. In Frankrijk zit je bijna altijd aan de skipistes en kan je ‘s morgens uit je appartement stappen en 100m verder de lift naar boven nemen. Voeg daar nog aan toe dat men in Oostenrijk de natuur respecteert en dus de pistes tussen de bomen legt en soms heel erg smalle pistes hanteert daardoor. Op zich heb ik daar helemaal niks op tegen, maar op een snowboard vind ik het nu eenmaal plezanter om grote “boulevards” te hebben om je ding op te doen. Ah ja, en een rode piste in Oostenrijk = een blauwe piste in Frankrijk. Rest ons nog Italië waar de gebieden veel kleiner zijn (dus rapper op uitgekeken) en de prijzen meestal een gevoelig pak hoger liggen. En je moet verder rijden ook. Andere gebieden zoals Bulgarije en andere Oostbloklanden zijn te klein en hebben meestal niet te infrastructuur die Frankrijk heeft. Maar het is daar dan ook goedkoper. Waar voor je geld zeker?
Anyway. Vrijdagnacht vertrekken, zaterdagmiddag aankomen. Appartement regelen, uitladen, omgeving verkennen en ski’s huren voor een metgezel die geen eigen voorzieningen heeft. Zondagmorgend de eerste keer op de sneeuw staan, met drie van de vijf sneeuwliefhebbers. De overige twee komen wegens werkomstandigheden zondagnamiddag toe en vanaf maandagmorgend zullen we dan met vijf de pistes afschuimen en plezier hebben en van après-ski doen en een serieus goede congé in de geschiedenisboeken neerpennen.
Zaterdagmorgend zit de reis er dan op en als alles goed gaat zou ik zaterdagavond terug in ons Belgenlandje moeten zijn. Maar ik ben vooruit aan het lopen op de feiten!! Ik moet nog vertrekken en ik ben al aan het schrijven over terug thuis zijn… Bad Karma!
Boarden (en skiëen ook wel). Eenmaal je de microbe vasthebt is het niet evident ze terug los te laten.
Recente Comments