Telling stories for a living

Tag: Concert

Coldplay In Brussels

De voorbije jaren heb ik één, misschien twee Rock Werchter edities gemist en tot mijn grote spijt was daar de editie van 2011 bij.
Dat jaar stond Coldplay als headliner geprogrammeerd en afgaand op verhalen van zij die erbij waren, heb ik toen een bangelijk goed optreden gemist. De latere DVD-release van die tour (je weet wel, met die piano in al die leuke kleurtjes) bevestigde alleen maar dat ik inderdaad mijn afspraak gemist had! Ik krijg nog altijd kippenvel over mijn ganse lijf als ik Viva La Vida in de live versie hoor en het publiek hoor meezingen… “whohohoo hohoo hooooo”.
Kippenvel momentje vanaf 3:12 ongeveer!

Toen heb ik gezworen dat ik bij een herkansing niet zou twijfelen en alles zou doen om tickets vast te krijgen en zo geschiedde: Coldplay maakte twee weken terug zijn tourdata bekend en België stond ein-de-lijk op de lijst!

De Ticketverkoop

Vorige vrijdag om 10u was het zo ver: de ticketverkoop ging open en afgaand op social media zou de vraag hoger zijn dan het aanbod. Afgesproken met een collega die ook wou gaan om te proberen tickets te scoren. Beide zowel via de pc als via de smartphone ingelogd en aanschuiven in de virtuele queue, want zo gaat dat tegenwoordig met concerten.
Ik verwachtte me al aan een Tomorrowland-like situatie want toen ik rond een uur of acht ‘s morgens keek, stond de queue al te draaien wegens grote vraag naar tickets. Dat voorspelde dus weinig goeds…
Door de files naar kantoor geracet met de smartphone al in de queue om tegen 9u50 op bureau toe te komen. Macbook per direct open gezwierd en ook daar ingelogd.
Ready, set en go!
De klok tikte 10u aan en er gebeurde niets. De queue ging verder en volgens de tijdsindicatie zou ik 30 tot 60 minuten moeten wachten om mijn kans op tickets te wagen.
Bij de collega was het vantzelfde, ook al was zij voor mij ingelogd. Op de smartphone ging de queue trouwens altijd een paar stapjes sneller vooruit, zowel bij mij als bij haar. Ik weet niet of dat een impact heeft op het latere verloop, maar het kan een tip zijn voor toekomstige concerten.
coldplay-a-head-full-of-dream-2017-tour-dates-tickets-info-750x1060
Iets na half elf ging de virtuele deur voor mijn collega open en kon ze tickets kopen. Spijtig genoeg kreeg zij de melding dat de “standing tickets” al uitverkocht waren en wees nu eerlijk: wie wil er nu zitplaatsen bij een concert van Coldplay waar je van links naar rechts wil kunnen springen op de muziek van Chris en co?

Eureka!

Enkele minuten later kreeg ik ook mijn kans (zowel bij haar als bij mij enkel op de smartphone, de computers zaten op dat moment nog in de queue) om tickets te kopen. Tot onze verbazing kon ik wél nog kiezen voor “standing tickets” wat ik dan ook deed met het gekende resultaat: ondergetekende zit op 21 juni 2017 in het Koning Boudewijn Stadion voor wat nu al de boeken in gaat als een van de hoogtepunten van 2017!
Een derde collega die ook aan het proberen was had minder geluk. Alles uitverkocht! Gelukkig had Coldplay nog een verrassing achter de hand onder de vorm van een tweede concert op 22 juni. Daar waren echter betaalproblemen, want met verschillende kredietkaarten lukte de betaling niet. Pas na enkele uren proberen ging het alsnog en had hij ook zijn tickets voor de tweede dag.

Stressmomentje

Goed voorbereid als ik was, had ik de dag voordien al eens gecheckt hoe de site van Ticketmaster in elkaar zat, of ik mijn login gegevens nog wist, wat de betaalopties waren enz.
Ik had het fantastische idee om te gaan voor een overschrijving als betaalmiddel omdat ik zo zou vermijden dat een fuck-up van de betaling (op die manier heb ik TML13 gemist – bedankt PayLogic) mij terug achteraan in de queue zou gooien.
Echter dat was buiten het concert van Coldplay gerekend, want nadat ik de tickets gekozen had en naar de betaling ging, had ik enkel keuze uit Bancontact of Kredietkaart! Paniek alom, want ik had mijn kaartlezer natuurlijk niet bij!
De betaalsite gaf me de optie om de app van KBC te gebruiken ter verificatie van mijn krediet kaart, maar aangezien ik op mijn iPhone bezig was, impliceerde dat switchen tussen Safari en de KBC app. Arghhh! Als dat maar goed gaat, want anders is een tweede TML13 scenario alsnog een feit!
Gelukkig liep alles gesmeerd (dank u KBC voor de beste mobiele banking app ever!) en zaten de tickets niet veel later in mijn mailbox.
En nu rest er me nog maar één ding: aftellen tot 21 juni 2017… nog 256 dagen te gaan. 256 dagen om Coldplay door de speakers te knallen zodat alle nummers vers in het geheugen gegrift staan.
Dat het een feestje wordt… Whohohoo hohoo hooo!

Het lijkt al een eeuwigheid geleden dat ik nog een bezoekje bracht aan een concert (eind december, het Paramore concert in Tilburg, NL), laat staan aan een festival. Ondanks de vele jaren trouwe dienst op Marktrock (waar ik mee gestopt ben toen de boel failliet ging…) en Maanrock (volgens mij nog altijd het beste gratis festival in België), ben ik daarbuiten slechts één keertje naar Rock Werchter afgezakt en een enkele keer naar Suikerrock.
Meestal vind ik de prijs veel te hoog voor wat je er van terugkrijgt, en dan heb je nog niet gegeten en gedronken! Om nog maar te zwijgen van de miserie om tot op de festival site te geraken.
Anyway, dit jaar is het anders. Ik heb namelijk tickets gekocht (net op tijd!) voor Rock Werchter op vrijdag én voor TW Classic. Rock Werchter omdat Paramore komt, maar ook omdat ik Editors moeten missen heb eerder dit jaar en omdat Green Day de hoofdact is. TW Classic omdat ik in een “festival bui” was toen ik tickets aan het kopen was, maar ook omdat ik wel eens wil zien of die Black Eyed Peas “live” wel degelijk de moeite zijn.
U komt toch ook?

Gisterenavond, rond een uur of vijf, sprong ik na een dagje studeren in de auto richting Tilburg – een gezellig dorpje in Nederland, op zo een 100km van hier. U vraagt zich ongetwijfeld af wat ik daar op een dinsdagavond ging zoeken, als alle winkels al gesloten zijn en zo?
Wel, gisterenavond trad “Paramore” op in 013 (een erg aangename concertzaal met prima voorzieningen op alle vlakken en een superbe akoestiek) en aangezien ik daar ergens halverwege juli tickets voor gekocht had, stond 8 december al een tijdje te blinken in de Google Calendar.
Het concert werd voorafgegaan door een paar minder gekende (althans door mezelf) groepjes nl. “Now, Now Every Children”, “Paper Route” en “You Me At Six”, maar buiten de laatste groep heb ik er niets van gezien wegens dat ik op dat moment nog niet toegekomen was in 013. “You Me At Six” was trouwens best te pruimen.
Anyway, rond een uur of negen was het dan eindelijk zo ver en werd het podium ingenomen door de vijf leden van Paramore. Hayley Williams (de leadzangeres) barstte van de energie en was er helemaal klaar voor, waardoor de avond als een sneltrein voorbij ging dankzij een mix van oude en nieuwe nummers die telkens opnieuw door het voltallig publiek van om en bij de 2000 mensen luidkeels werd meegezongen.
De bindteksten waren totaal niet ingestudeerd en was regelmatig interactie met het publiel (heck, ze nam zelfs een videocamera aan uit het publiek waarmee ze zichzelf en haar bandleden filmde tijdens hun uitvoering van Misery Business). Misery Business werd trouwens gebruikt in het ritmische spel Guitar Hero: World Tour en in het videospel Saints Row 2.

httpv://www.youtube.com/watch?v=LDhCmAMmpXI

Zeer down to earth allemaal en geen ster-allures zoals zo veel anderen. Nice!

Na een dik uur spetter en spektakel zat het optreden er op en droop iedereen voldaan en tevreden af. Paramore was “kick ass” en speelde de pannen van het dak. De groep is erg jong (tussen de 19 en 24 jaar oud) maar als je ze zo bezig ziet, is het duidelijk dat ze talent hebben en dat ze al lang met muziek bezig zijn. Hayley kan trouwens een serieus potje zingen en rocken – ik zie er een jonge versie van Anouk in. En ze ziet er nog goed uit ook ;-).
Herman, als je nog volk zoekt voor Rock Werchter, misschien deze gasten eens vragen? Ik vermoed dat ze nog serieus betaalbaar zijn in vergelijking met andere grote namen en het wordt gegarandeerd een succes. Ik zal er in ieder geval bij zijn ;-).
Paramore heeft trouwens net een nieuwe cd uit “Brand New Eyes” die in de smaak valt, zelfs na kleppers als “Riot” (en “The Final Riot” – de live cd van Riot) en “All We Know Is Falling”.

Op de MTV Music Awards hebben ze de trailer van Michael Jackson’s allerlaatste film getoond: This Is It. Het geheel is puur gebaseerd op “footage” die gemaakt werd tijdens de repitities voor de “This Is It” concertreeks puur afgaand op de trailer ziet het er wel gelikt uit. De juiste voice-over stem, effecten in sync met de muziek,… een mens zou direct goesting hebben om ernaar te gaan kijken. De hype wordt nog eens de hoogte ingeduwd door de film slechts twee weken in de bioscopen te tonen en als je een beetje logisch nadenkt, weet je ook wel dat het eigenlijk helemaal niet om Michael Jackson meer draait, maar wel rond het winstbejag van de platenmaatschappijen, van de organisator achter de concertreeks, maar ook van de familie van MJ zelf…
Vermoedelijk zal ik er wel naar gaan kijken, want zijn muziek heb ik altijd leuk gevonden en zo op een groot scherm met een degelijke muziekinstallatie is dat allemaal veel toffer dan thuis, maar het is en blijft wel “platte commerce”, wat ze er ook van zeggen of hoe ze het ook aankleden.

httpv://www.youtube.com/watch?v=vwVvIIvFdgw

Het was dus dik in orde, daar in Vorst Nationaal. Goed op tijd vertrokken (want er kan nog wel eens spits-file zijn voor 20u) zodat we ter plaatse waren om 19u (het concert begon om 20u, allé het voorprogramma toch). Wie Vorst kent, weet dat het daar een serieuze miserie is om parking te vinden, maar na wat zoeken hadden we toch een plekje, een goede vijf straten verder dan de zaal. Domme ik besloot om zijn jas in de auto te laten wegens anders opgescheept zitten en niet willen gebruik maken van de vestiaire, waardoor ik het extreem koud had van en naar de auto! Note to myself: niet meer zo koppig zijn.
Anyway, het voorprogramma vond ik maar niks: teveel lawaai, te weinig herkenbaars. Mijn ding niet. Tegen 21u was alles klaar voor Billy Cogan en de zijnen en vlogen de Smashing Pumpkins er volle bak in. Alle klassiekers zijn de revue gepasseerd, alleen “Disarm” heb ik spijtig genoeg niet mogen horen… Naar het einde toe vond ik het ook iets minder goed, teveel lawaai en show-off naar mijn bescheiden mening, maar het gehele plaatje klopte perfect en was een aangenaam event!
En Billy zijn nieuwe gitariste mag er zijn! Ginger rules!

Terwijl ik nog wat op het net rondzweef, staat op de achtergrond de TV aan, afgestemd op Kanaal 2. En blijkbaar zenden ze nu de live show van Milk Inc. uit, nl. Supersized. Het geheel is opgenomen in het Sportpaleis anno 2006 (dit jaar doen ze drie shows als ik me niet vergis?) en de keet zit daar dus stampvol. Nu ben ik wel een liefhebber van dansmuziek (en nog van vele andere genres notabene) en ik kan hun muziek ook wel smaken (al ben ik die nummers ook heel snel weer beu), maar het moet toch gezegd worden dat het zangtalent van die meisjes niet het belangrijkste is wanneer ze geselecteerd worden denk ik (alsof we dat nog niet wisten hé).
Zonet was het “I Don’t Care” waarin Sylvie (u weet wel, Sylvie Melody van vroeger) van Silver meezingt met Linda van Milk Inc. en beide dames hun stemmen kwamen serieus tekort om dat betreffende nummer live te brengen. En niet dat ik een expert ben van zingen en alles wat daarbij komt kijken, maar ik denk dat er toch wel moeilijkere nummers zijn voor een zangeres?
Anyway, los daarvan geef ik graag toe dat België trots mag zijn op zijn dansformaties, die grensoverschrijdend succes hebben. En ja, ik vind Linda van Milk Inc. ook wel een leuke verschijning. Jihaa.

© 2024 Unexpected.be

Theme by Anders NorenUp ↑