Telling stories for a living

Month: August 2014

My Macbook Air

Eind 2008 kocht ik mijn eerste Mac. Een 13” Macbook “Unibody” – de eerste reeks uit die volledig uit één stuk alu gemaakt werd en niet meer uit plastic zoals de witte en zwarte voorgangers. Het jaar nadien zou mijn Macbook trouwens als de Macbook Pro door het leven gaan, want Apple introduceerde de Macbook Air.
Een jaar geleden bouwde ik mijn eigen Mac Pro: Project Hackintosh was geboren. Die machine is nog steeds mijn “main rig” thuis waarop ik mijn foto’s bewerk, data versluis van links naar rechts, filmpjes maak… maar ik miste toch iets mobiel omdat ik niet altijd zin heb om in mijn “mancave” te zitten.
Mijn Macbook was net iets te traag geworden (vooral in vergelijking met de Hackintosh), maar vooral het feit dat de batterij nog maar een half uurtje mee gaat, was de dooddoener. Een nieuw exemplaar kost al gauw €150 en zoveel geld wou ik er niet meer aan spenderen. Volledig afgeschreven is hij nog niet: de Macbook is mijn DJ laptop geworden, degene waarop ik me amuseer als ik muziek wil maken, degene die meegaat naar feestjes. Mijn trouwe gezel. Alle apps en data eraf gegooid, behalve degene die ik nodig heb voor de muziek dus. Works like a charm.
Maar daarmee was het probleem niet opgelost! Een mobiel toestel dus. En neen, mijn iPad Mini is geen optie want dat is een toestel om info mee te consumeren, niet produceren.
Toen ik in mei in Las Vegas zat, was ik natuurlijk niet uit de plaatselijke Apple store weg te houden. Welk toestel zou voor mij geschikt zijn? Ik wou echt heel mobiel gaan en dus dacht ik “Macbook Air”. Dilemma: de Air kan je niet krijgen met een Retina scherm. Die kan je enkel op de Pro krijgen.
In de Apple store gewikt en gewogen, getest, gespeeld, met de Apple genius gepraat en tot de conclusie gekomen dat mobiliteit > beeldkwaliteit voor mijn gebruik. En dat klinkt alsof een niet-Retina scherm ondermaats is, maar niets is minder waar hoor. Eerder zeer goed vs super goed.
Een Macbook Air zou het dus worden, maar daarmee kwam er ook een nieuw dilemma naar boven: 11” of 13”. Het formaat van de 11” sprak me erg aan, maar zou dat scherm niet iets te klein zijn voor veelvuldig op te werken? Hmmm.
Macbook Air
Estetisch ging boven de twijfel over het praktische en dus werd het een 11” Macbook Air met 256GB flash en 4GB RAM. Ik heb lang gedacht om de 8GB te kopen daar je het geheugen achteraf niet kan uitbereiden, maar de Apple genius gaf te kennen dat ik het echt niet nodig had voor de taken die ik heb te kennen gaf.
En hij had gelijk. Ik ben hem gevolgd en ging voor de 4GB versie. We zijn nu drie maanden verder en ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Ik heb altijd minstens 7 apps open staan (Tweetdeck, Spotify, paar Safari vensters, Mail, Reeder, Evernote, Pocket en nog wat andere sporadische zaken) en nog geen enkel moment voelde er iets traag aan. Ongetwijfeld met dank aan het goede memory management van Mac OS X?
Moest ik nu vaak in Photoshop of Premiere knutselen of bijvoorbeeld veel virtuele machines willen gebruiken, dan zou 8GB aangewezen zijn. Maar dan zou ik misschien ook beter een Macbook Pro gekocht hebben? Neen, voor die taken gebruik ik de Hackintosh… en de uitzonderlijke keren dat ik het toch op de Air doe, gaat dat gewoon prima eigenijk.
Ja, 8GB had toekomstgericht meer zekerheid geboden voor OS upgrades / nieuwe apps. Maar misschien is er tegen dan weer zo een evolutie geweest dat we over andere zaken spreken. En als er iets is wat ik doorheen de jaren heb geleerd als het op computers aankomt, dan is het wel het volgende: kopen voor wat je vandaag en morgen nodig hebt, niet voor wat je volgend jaar misschien wel eens nodig zou kunnen hebben.
De markt en technologie evolueren zo snel dat computers (zoals bijna alle tech producten) geen zaak zijn van toekomstgericht kopen, eerder van in het heden te leven en te kopen.
My 2 cents. En die Macbook Air – mijn nieuwe mobiele metgezel – is de beste computer die ik ooit had.

Timbuk2

Tijd voor een nieuwe metgezel voor de laptop, iPad, batterypacks en al de andere spullen die ik dagdagelijks meesleur. De laatste jaren liep ik meestal rond met een rugzak, wat op zich wel makkelijk is als je veel gewicht in je tas steekt en als je lange afstanden moet afleggen – het gewicht wordt namelijk verdeeld over je beide schouders – maar perfect is het toch ook niet.
Een belangrijk probleem is dat de rugzak uit je zicht hangt, op je rug natuurlijk. Vooral in drukke omgevingen zoals bijvoorbeeld de luchthaven, vind ik dat een nadeel. Mensen schuiven aan, staan dicht bij en voor je het weet zit er een pic-pocket met zijn handen in je tas. Met een schoudertas heb je dit probleem niet daar die naast je hangt en je er dus makkelijker op kan letten.
Bijkomend voordeel: zo een schoudertas of een messengerbag, zoals de hipsters dat ook wel eens noemen, is ordelijker dan een rugzak. Vakjes voor alles en nog wat, alles netjes geordend. Bij een rugzak is het meestal een “Mary Poppins tas” effect dat ik heb: graven is de rugzak en vanalles bovenhalen, maar zelden direct wat ik zocht.
Ik switch dus terug naar een schoudertas, vooral voor bovestaande redenen, maar ook omdat ik graag verwissel :-). Mijn keuze is op de Core Laptop Briefcase van Timbuk2 gevallen. De tas voldoet prima aan mijn vereisten voor een tas, of zoals ze het zelf omschrijven:

Smaller and more structured than a classic messenger, more relaxed than a standard issue briefcase, the Core works with denim and a blazer and dress shoes if you must. The Core’s sleek exterior disguises its big functionality; a weather-tight flap and fuzzy liner keep your tablet and laptop safe and multiple internal organizer pockets keep you on point. A removable shoulder strap and luggage attachment strap lighten a heavy load but you may choose to go old school and carry the Core by its grab handle

Ik kocht ze in de VS, simpelweg omdat dat meer dan €100 goedkoper uitkwam dan in de EU. Straffe toeren eigenlijk, want daar is de shipping én de import taks al in verwerkt!
Verwachte leverdatum is 12 september. Keep you posted on the likings.

Derde Scherm In De Batcave

Mijn bureau “het bureau” noemen is eigenlijk een belediging voor de ruimte. Bureau impliceert voor mij namelijk dat het een werkruimte is en eigenlijk is het dat ook, maar ook zoveel meer.
Batman
Het is de plaats waar ik me kan afzonderen als ik me moet concentreren, bijvoorbeeld wanneer ik van thuis werk en niet alleen thuis ben. Maar het is daarnaast ook mijn “Man Cave”.
Moest ik Batman zijn, dan zou mijn bureau de Bat Cave zijn.
Batman
Het is de plaats waar mijn geek projects ontstaan en vaak ook een plaats krijgen (denk: Raspberry Pi testsysteempje, home-made NAS oplossing, Hackintosh building area…), waar mijn boekenkasten staan, mijn gadgets / figurines een stelplaats hebben en waar ook mijn DJ materiaal opgesteld staat.
Televisie
Het enige dat daar eigenlijk niet staat, is een “old-school” televisie.
Tot voor kort had ik de nood niet om TV te kunnen kijken in die ruimte + er waren oplossingen zoals Yelo TV voor die uitzonderlijke momenten dat het toch nodig was.
Echter, ik heb besloten dat de XBOX naar het bureau mag verhuizen en hopelijk zo wat meer playtime krijgt en daarom heb ik er maar ineens een extra paar use-cases bij bedacht (vooral om mezelf de aankoop van de TV aan te smeren eigenlijk):

  • Raspberry Pi monitor (mediacenter en what else)
  • XBOX monitor / sound
  • TV (maar dan wel via DVB-T of streams via de Mac)
  • Derde scherm voor de Mac (mijn Hackintosh dus)

De TV die als winnaar uit de bus kwam is de Philips PFK4309 – een entry-level 32″ LED toestel dat full HD resolutie aankan. Geen smart gedoe. Slechts 2 HDMI aansluitingen en 1 USB aansluiting (die ik enkel zal gebruiken als ik de firmware van de TV wil updaten vermoed ik).
Aangezien de TV volledig aangestuurd zal worden door de Mac en de Raspberry Pi, vond ik het nutteloos om extra te betalen voor “Smart TV” mogelijkheden die toch tergend traag en beperkt zijn als je ze vergelijkt met een “echte” computer.
De TV zelf stond vorige week in promo bij Makro – €250 alstublieft. Kunt ge niet voor sukkelen mijn gedacht! Daar nog een beugel bij om hem aan de muur te monteren en we zijn er. Een HDMI-hub met remote heb ik nog liggen (bye bye Philips remote dus) en het enige dat ik nu nog nodig heb, is een extra videokaart voor de Hackintosh. Die laatste heeft standaard twee aansluitingen die ik al in gebruik heb en dus werd de zoektocht naar extra poorten gestart.
Het werd de EVGA nVidia Geforce GT 740 SC. De goedkoopste kaart die ik kon vinden die native ondersteuning heeft van Mac OS. Ze is sowieso sneller dan de on-board die ik nu gebruik (en die ruim voldoet voor alles wat ik er tegenaan gooi – ik game niet op de Mac) en heeft 2 DVI en 1 mini-HDMI uitgang. Gekocht bij Amazon UK, inclusief mini-HDMI 2 HDMI adapter + verzending voor €100.
Levering ergens deze week waarna ondergetekende begin volgende week een dagje in “the cave” zal doorbrengen. Another geek project taking place :).

My SONOS Experience

Ik herinner me mijn eerste ervaring met SONOS nog heel goed. We spreken halverwege herfst 2009. Ik werd uitgenodigd op een launch event, als ik me goed herinner in de Belga Queen in Brussel, waar we een korte uitleg kregen en vooral een eerste ervaring hadden met de S5 (nu de PLAY:5).
SonosLogos
In die tijd was er nog geen sprake van de kleinere broertjes, laat staan van een app voor menig smartphone. Toen was er zelfs nog de SONOS remote control (bestaat dat ding vandaag nog? Is daar nog een markt voor nu iedereen minstens 1 smartphone en/of tablet in huis heeft?) – denk iPod Touch maar dan van SONOS.
Niet veel later kreeg ik twee S5’s om me een tijdje mee te amuseren. Het enige nadeel aan die toestellen indertijd? Het feit dat ik ze moest teruggeven aan SONOS.
De prijs was ook niet mals en zat in lijn met wat de PLAY:5 vandaag moet kosten. Dat was dan ook ineens de reden waarom ik er geen kocht… dat en het feit dat ik toen volop met mijn bouwproject bezig was.
Today
Flash forward naar het heden: SONOS is nog altijd king of the world wanneer het aankomt op draadloze speakers die kwalitatief sterk staan terwijl ze een hoog gebruiksgemak met zich meebrengen.
Ik kocht een PLAY:1 voor de woonkamer omdat die niet alleen een aantrekkelijke prijs heeft, maar ik kreeg er ineens ook een SONOS Bridge gratis bij. Die laatste zorgt ervoor dat de speakers zelf enkel een stroomaansluiting nodig hebben. De Bridge kan je zien als een wifi access point voor SONOS speakers langs waar ze toegang krijgen tot je lokale muziek op je laptop, op je NAS, op je mediaserver, in je Spotify account, op je Soundcloud profiel,… en ga zo maar door. De lijst is eindeloos en SONOS maakt er een punt van om constant nieuwe platformen toe te voegen.
play3
Die PLAY:1, daar ben ik super tevreden over. Klein maar extreem dapper is de beste manier om hem te omschrijven. De klanken en de decibels die dat ding produceren kennen hun gelijke niet, zonder dat de kwaliteit het moet bekopen weliswaar. Het enige waar er marge is om te groeien, is de bass productie. Logisch als je ziet hoe klein de speaker is. Works as designed zeg maar.
Omdat ik graag meer bass wou in de woonruimte, was ik op zoek naar een broertje of twee. Mijn oorspronkelijk idee was om nog een PLAY:1 aan te schaffen om aan de andere kant van de kamer te plaatsen + een PLAY:5 die de diepere tonen uitbraakt. SONOS heeft echter ook nog een tussenmodel – de PLAY:3 – en dus wat ik met een dilemma. Wat moest ik nu kopen?
Uitbereiding?
Een tweet richting de mensen van SONOS en hun partners in crime zorgden voor de oplossing: ik kreeg een PLAY:3 en een PLAY:5 toegestuurd zodat ik beide speakers aan mijn setup kon toevoegen en evalueren welke het meest geschikt was.
Fantastisch toch? Zo verkoop je je producten – seeing is believing – geloven dat je producten de klant overtuigen zonder veel gezever!
Boy were they right!
Na bijna drie maanden muzikale orgasmes door de woonkamer te jagen, kan ik maar een ding concluderen: ik wil ze niet meer kwijt. Spijtig genoeg was dat niet de afspraak en dus gaan de speakers onherroepelijk terug naar de SONOS laboratoria, maar ondergetekende is overtuigd dat er meer SONOS’ nodig zijn in casa Unexpected.
Die PLAY:3 vind ik niet verschillend genoeg van de PLAY:1 om de meerprijs van €100 te verantwoorden. Hij heeft meer speakers, maar ik hoor het verschil nauwelijks. Iets dieper geluid misschien, maar alleen merkbaar als ik mijn PLAY:1 en PLAY:3 afwissel om de verschillen te zoeken.
play5
De PLAY:5 daarentegen is de party booster van de familie. Het verschil tussen de kleinste en de grootste telg van de familie is zonder twijfel merkbaar. Nog luider, nog vollere klank en vooral ook veel betere weergave van de lage tonen.
Mijn woonkamer setup zal dus 2 x PLAY:1 en 1 x PLAY:5 worden – mijn oorspronkelijke keuze dus. Daarnaast komt er nog een PLAY:1 in de badkamer en eentje in het bureau. Allemaal maagdelijk wit aub, want die zwarte test-exemplaren vangen iets teveel stof naar mijn zin…
Conclusie
Ik ben al jaren fan, kocht er zelf eentje begin 2014 en na deze testperiode komen er nog enkele bij. SONOS wint voor mij op vlak van design, maar veel belangrijker ook op vlak van ondersteuning en de drang van het bedrijf om zichzelf constant te willen verbeteren.
Opstaan met digitale radio (dus in perfecte kwaliteit, zoals DAB dus), Tomorrowland streamen, Spotify playlists door de kamer knallen of mijn laatste Soundcloud “likes” luisteren… het zijn maar enkele van de use-cases waaraan ik mijn setup dagelijks onderwerp, met succes en zonder veel gedoe. It just works.
play1
Als dat geen goed argument is om u te overtuigen dit merk te beschouwen als u op zoek bent naar een nieuwe geluidsinstallatie die net dat ietsje meer kan, dan weet ik het ook niet meer.
Vrienden en kennissen die me vragen wat te kopen, heb ik richting SONOS gestuurd. Vandaag zijn zij ook SONOS-adepten pur sang – betere evangelisten kan een merk zich niet wensen denk ik dan.
The proof is in the SONOS pudding. Of zo iets.

Ik Word Gevolgd

Virtueel dan. Neen, niet via Twitter. Het is te zeggen – jawel – ook via Twitter, maar dat bedoel ik nu niet.
Ooit als eens op een online shop zoals die van Zalando of Coolblue rondgehangen? En daarna Facebook of eender welke andere website met advertenties bezocht? Al gemerkt dat ze daar dan “toevallig” reclame maken voor net die zaken die jij net bekeek in die online shops?
Niks toeval dus. En eigenlijk werkt dat serieus op mijn zenuwen, maar er is een oplossing: Ghostery samen met Ad Blocker Plus extensies installeren en je bent ervan verlost.
Geniet van een aangenamere surf-ervaring :).

Holidays Are A Go

Drie weken non-stop vakantie. Mijn eerste vakantie van 2014 zelfs!
OK, ik heb al gezondigd en zat vanmorgen al ingelogd op mijn werklaptop, maar ter excuus – het was om nog enkele lopende zaken netjes af te ronden en om mijn verlof officieel aan te vragen :p.
De “Home Projects” agenda loopt al aardig vol, waardoor de tijd ongetwijfeld zal vliegen, maar ik ga er toch heel erg veel van genieten!
Als u al vakantie had – pech, het wit er op voor u! Hebt u ook vakantie – *high five*! En als u ze nog te goed hebt – hang in there!

The Switch

So I wrote earlier on that I pursued a new job remember? Well, actually I didn’t leave the company that I’m working for – Avnet Technology Solutions to be complete – but I did switched jobs within the company.
When I joined Avnet back in November 2011, I was engaged as Presales Consultant for Hitachi Data Systems. After two and a half years, I felt the need to take up a new challenge and Lady Fortuna must like me a lot because Avnet was appointed as new distributor for EMC². Some of you might remember that I was already submersed in the EMC² brand before I joined Avnet, so for me it was the obvious choice to return to my first storage love :).
Do note that the above took place around the end of March (which accidentally collides with the period things went silent over here… look for the overlap ;)), which means I’m well into my second quarter with EMC² at Avnet.
The first quarter was an exciting and fun roller coaster ride since the team was still in start-up phase and I was the first dedicated team member. This meant that I was wearing different caps, pushing lots of work hours, but at the same time deep diving into a lot of aspects of the channel business that were unknown to me before. Of course I had backing of general sales teams, trained back office teams and an enthusiastic vendor team to get the train on the rails / thanks folks – you know who you are!
Today our dedicated team counts three members and we are catching a lot of momentum, pushing our boundaries every single day, going the extra mile and sometimes even further. Work hard, play hard would be a good way to summarize the team that’s oozing ambition, motivation and has a high “Getting Things Done” mentality.
So there you have it. Unexpected has returned to his roots and of course, I’ll be sharing my adventures through my known social media hubs. Things you can expect me to blog about on a rather short timeframe are:

  • XtremIO – the king of flash!
  • ScaleIO – elastic converged storage.
  • VNXe3200 – the all new entry-level unified storage solution that will disrupt the market!
  • VSPEX – proven infrastructure and how this can add value to a proposition selling solutions, not products.

Stay tuned for more madness!
PS: yes this post was written in English. That’s because I’m also participating in an EMC² program in which I’m stimulated to share all my experiences with my audience. Since I can reach more people in English, I will write all my EMC related blogs in Shakespeare’s language ;).

© 2024 Unexpected.be

Theme by Anders NorenUp ↑