Het zat er al een tijdje aan te komen en aangezien ik vandaag in Leuven moest zijn en er aldaar winkels zijn die Apple stuff verkopen, was het tijd om een iPad upgrade door te voeren.
Mijn andere iPad is er nog eentje van de eerste generatie en dateert uit 2010 – een eeuwigheid voor zulke toestellen. Tot ongeveer een jaar geleden deed het nog prima wat ik ervan verwachtte, maar sindsdien is het allemaal bergafwaarts gegaan. iOS 6 is niet meer beschikbaar voor de iPad 1 en alles voelde ook erg traag aan.
Voor Apple is de iPad 1 officieel “end of life” en sinds nu ten huize Unexpected dus ook. Ik heb me vandaag een iPad Mini aangeschaft. Voor de verandering een witte (al mijn andere Apple goodies zijn de zwarte varianten) gekozen en in tegenstelling tot mijn iPad 1, géén “full option” exemplaar.
Ik ben voor de 16GB wifi-only versie gegaan. Wifi omdat ik geen zin heb in een data-abo voor de iPad en ook omdat ik overal wel via wifi op het net kan. En indien dat niet kan, gebruik ik mijn iPhone + personal hotspot feature wel. 16GB ipv 64GB omdat ik de “uplift” (lees: de meerkost) die Apple aanrekent voor die extra capaciteit, behoorlijk duur vind en ook omdat ik eigenlijk toekom met 16GB. Ondertussen staat er alles op wat ik tot nu toe op mijn iPad 1 gebruikte en ik heb nog 7GB vrij.
Alles hangt natuurlijk af van de gebruiker: als je het toestel gebruikt als image-tank of andere capaciteitsvretende use-cases, dan zou ik zeker voor 32GB of 64GB gaan… in my case: 16GB will do.
Waarom geen iPad 4 met Retina display? Te duur en ook te groot. De iPad Mini is interessanter voor mijn gebruik. Ligt beter in de hand, weegt minder en ook al heeft het nog steeds dezelfde resolutie als de iPad 1 – door de kleinere schermdiagonaal is de dpi-waarde van het scherm beter en is tekst dus scherper.
De geruchtenmolen insinueert dat we in september een iPad Mini met Retina display voorgeschoteld krijgen. Misschien upgrade ik dan wel. We’ll see. Tot als het zover is, gaat deze iPad Mini mij serieus bekoren!
Month: January 2013 (Page 1 of 4)
Dit is een vervolgpost op een eerdere post – Shared Storage.
SAN – Storage Area Network – is de meest pure vorm van storage die je kan verkrijgen. In de volksmond zegt men “SAN” tegen de shared storage omgeving wanneer men spreekt over een “block-based” storage oplossing. Om uit te leggen wat daarmee bedoeld wordt, spoelen we terug naar onze computer thuis.
Als je een harde schijf in je computer installeert, dan kan je daar op zich weinig mee doen. Die schijf moet geformateerd worden zodat het besturingsysteem (oftewel OS van Operation System) ze herkent als opslagmedium, waarna er een bestandsysteem op gemaakt kan worden (vanaf nu file-system).
Op het moment dat de harde schijf in de computer zit en geformateerd is, is het een “block-device”. Het OS ziet een opslagmedium, maar het kan er niet van lezen of naar schrijven omdat er geen file-system op zit.
Een file-system is praktisch altijd gelinkt aan het OS: Windows gebruikt vandaag NTFS (NT File System en NT verwijst naar Windows NT, het allereerste “professioneel” OS van Microsoft).
Vroeger had je op Windows ook FAT16/32, wat je nog kan tegenkomen als je bv. een USB-stick wil formatteren. Apple gebruikt dan weer MAC OS Extended op hedendaagse systemen. En zo heeft elk OS zijn eigen variant van een file-system, die zo goed als nooit compatibel zijn onderling.
Hieruit kan je concluderen dat een applicatie of zelfs een OS nooit “rechtstreeks” naar een SAN kan schrijven. Er moet eerst een file-system aangemaakt worden alvorens er bestanden weggeschreven / gelezen kunnen worden van de SAN.
De SAN bestaat dus uit X aantal harde schijven + controllers die de intelligentie van het systeem uitmaken. Met die controllers (en de bijhorende management software) gaan we een aantal van die harde schijven bundelen in een groep die ervoor zorgt dat wanneer er een harde schijf stuk gaat, er automatisch een reserve exemplaar in de plaats komt zonder dat er data verloren gaat.
Deze configuratie noemen we een RAID-groep (Redundant Array for Independent Disks) en er bestaan verschillende varianten met elk zijn voor- en nadelen. Op dit moment is dat echter onbelangrijk en ga ik daar niet verder op in.
Nu hebben we dus een RAID-groep met daarin X aantal harde schijven. Op die groep gaan we een “virtuele” harde schijf maken en dat noemen we een Logical Unit (LU). Soms wordt dat ook een LUN (Logical Unit Number) genoemd, maar technisch gezien wordt een LU pas een LUN wanneer ze aangeboden wordt aan een server.
Ook dat maakt weinig uit op dit moment, zo lang het duidelijk is dat we op die “fysische” groep van schijven (RAID-groep) een “virtuele” schijf gemaakt hebben die even groot is als de som van de fysische schijven in de RAID-groep.
Kanttekening:
- De “virtuele” schijf moet niet even groot zijn als de totale som, maar is maximaal even groot + best practise zegt dat je 1 “virtuele” schijf maakt per RAID-groep (waarom leg ik later wel uit)
- De “virtuele” schijf is eigenlijk niet gelijk aan de totale som van de fysische schijven in de RAID-groep omdat je 1 of meerdere schijven niet kan gebruiken omdat die er voor zorgen dat je data niet verloren is wanneer er een schijf stuk gaat. Voor nu is dat echter niet belangrijk en gaan we gewoon van een simpele 1-op-1 stelling uit om alles high-level te kaderen
Het is de “virtuele” schijf oftewel LU(N) die we via een storage-netwerk (SAN, remember?) aan de server aanbieden. De server ziet die LU(N) dan alsof er in de server zelf een harde schijf is toegevoegd. Met andere woorden – het OS moet die LU(N) formatteren en er een file-system op plaatsen alvorens de applicaties er iets mee kunnen doen. En dat is in essentie wat een SAN is / doet en waarom we dat een “block-based” storage platform noemen.
Nog interessant om weten: dat “netwerk” waarmee de SAN aan de servers gekoppeld is, is meestal een glasvezel netwerk (FC – Fibre Channel) dat vandaag tot 8Gb/s aankan. Anderzijds is er ook de mogelijkheid om over het IP-protocol te werken en dan spreken we van een iSCSI SAN in plaats van een FC-SAN. iSCSI kan in 1Gb/s of 10Gb/s aangeboden worden.
Typisch zie je iSCSI in kleinere omgevingen of omgevingen waar men al zwaar geïnvesteerd heeft in een IP-netwerk. Een FC-SAN vereist een FC-netwerk met speciale switches, waardoor de kostprijs ook hoger ligt.
Hopelijk is de term SAN als variant van Shared Storage nu duidelijker? Zoals gewoonlijk zijn vragen of feedback welgekomen in de comments hieronder! Next up: NAS oftewel Network Attached Storage.
Ik had het moeten weten toen ik gisteren schreef dat regen beter is dan sneeuw. Vandaag heb ik maar liefst drie uur gedaan over een traject dat ik bij normaal file verkeer (zot dat ik dat al normaal vind eigenlijk…) afleg op ongeveer een uur en een kwartier.
Ongevallen, accordeonfiles, mensen die af en toe remmen om te testen of de remmen nog werken (?)… oh en dan heb ik het nog niet over mensen die mistlampen aansteken vanaf dat de zichtbaarheid onder de 3km zakt. En ja, dat was sarcasme.
Prutsers. Dat zijn het. Ik ben voorstander om elke X jaar het rijbewijs te herevalueren. Dat zal het kaf van het koren scheiden en misschien ook wat geld in het laadje brengen van de overheid.
Hoor ik daar een win-win situatie?
Van de regen in de drop vallen. Of neen. Van de sneeuw in de regen, zo is het! Nu ja, liever regen dan sneeuw, dat zorgt voor minder overlast op de baan.
Sneeuw verkies ik wanneer ik thuis ben of wanneer ik niet richting Brussel moet cruisen, regen in alle andere gevallen en idealiter gewoon geen neerslag. Ah en ook geen of weinig wind, tenzij in de zomer, als het zo superheet is… dan wel wind graag.
Enfin ja.
En verder:
- iOS 6.1 is uit – update uw Apple devices vandaag! Mijn iPhone is alvast geupgrade.
- Goesting om een iPad Mini Wifi 16GB te bestellen, maar hij is nergens op voorraad.
- Nog een paar nieuwe boeken op de Kindle gezwierd, maar aangezien ik mijn Kindle hier niet bij de hand heb en ik de titels niet vanbuiten ken, heb je die nog tegoed.
- Tickets voor daguitstap richting Londen geregeld – ‘s morgens op en ‘s avonds terug. Workshop’ke doen en al.
- Hotel Transylvania gezien. Toffe nieuwe animatiefilm over een hotel exclusief voor monsters, gerund door Lord Dracula himself. Oh, en er komt een deel 2 in 2015. Trailer hieronder.
httpv://www.youtube.com/watch?v=xkRT21JOF74
Om het weekend in schoonheid af te sluiten, een vette remix van Shining Star. Alvast een goede start van de werkweek gewenst!
httpv://www.youtube.com/watch?v=aoH88keebQg
Een bondige samenvatting van de voorbije week:
- Jack Reacher gaan bekijken – aanrader voor iedereen die van een ontspannende actiefilm met een vleugje hunor houdt!
- DHZ-zaak gedeeltelijk leeggekocht, maar daarover meer elders…
- Ettelijke uren in Powerpoint gespendeerd (o.a. Prezilike maken van slidedecks)
- Veel te weinig gelezen (doel voor 2013 is 26 boeken lezen trouwens)
- Verjaardagsfeestje van collega
- Gezellig getafeld (great food, sweet drinks & lovely company)
- Opgeruimd (never ending story)
En daarmee was mijn voorbije week erg snel voorbij. En dan heb ik het nog niet over mijn schrijfsels voor mijn blog (die onder meer kaderen in het storage verhaal in mensentaal uitleggen).
Time flies when you’re having fun is een understatement. En volgende week wordt nog gekker. Jihaa!
Sinds vorige week kan je op VIER naar Elementary kijken.
Zoals de naam al doet vermoeden, kijk je mee door de ogen van Sherlock Holmes. Maar dan wel de hedendaagse versie die zijn ding in NY doet ipv Londen.
Watson is in deze versie trouwens een vrouw (gespeeld door Lucy Liu – jeeeejjj!).
Topreeks! Zeker kijken dus.
Omdat ik hier toch vaak over storage en aanverwanten leuter en soms te horen krijg dat het allemaal nogal “Chinees” is, lijkt het me opportuun om de basisconcepten ervan toe te lichten zodat geïnteresseerden mee kunnen met mijn meer technische blogposts.
Het is niet de bedoeling om een technisch naslagwerk te schrijven, want daar staat het internet al vol van en die bestaande “whitepapers” leggen dat ook beter en meer gedetailleerd uit dan dat ik dat hier zou kunnen / willen.
Neen, het idee is dat ik op deze manier minder technische lezers een blik achter de schermen geef in “mijn wereld”, het inzicht geef dat ze zonder het te weten waarschijnlijk elke dag met zulke systemen in aanraking komen én misschien wel warm maak om er meer over te weten te komen.
Anyway – here goes!
Storage kennen de meeste mensen in de vorm van een harde schijf (als je echt extreem “not into IT” bent, kan je nog aan kasten van IKEA enz denken, maar dat is het dus niet!).
Een harde schijf vinden we terug in elke computer (gemakkelijkheidshalve beschouw ik een SSD oftewel Solid State Drive ook als harde schijf in dit verhaal), al dan niet intern of extern (USB, FireWire, eSATA) en wordt gebruikt om je data te bewaren.
Voor een PC is dat uiteraard prima, maar wat als je nu met verschillende servers (=grotere, snellere computers die applicaties draaien zoals de e-mail software, de databases,…) opgezadeld bent – lees: elke bedrijf dat meer dan 25 werknemers heeft (ok, die 25 is een beetje nattevingerwerk, maar je weet wat ik bedoel).
Op dat niveau werkt men uiteraard niet met externe harde schijven en wil men eigenlijk ook niet werken met interne harde schijven (in de servers welteverstaan) omdat dat de beheerbaarheid, het backup-verhaal, maar zeker en vast ook de performantie (zeer belangrijk) niet ten goede komt.
Om die eerder genoemde tekortkomingen te omzeilen, gebruiken de meeste bedrijven een “shared storage” oplossing. De naam zegt het zelf: een storage oplossing die gedeeld wordt met anderen en met anderen bedoel ik “servers”.
Concreet kan je een shared storage systeem dus beschouwen als een verzameling van harde schijven die via een netwerk toegankelijk zijn voor elke computer / server. Iedere computer bewaart zijn data op die centrale storage, waardoor het beheer van alle data veel makkelijker is. Say hello to my world!
Het performantie verhaal is te verklaren als volgt:
- Centrale storage oplossingen bevatten controllers (servers die niks anders doen dan data beheren zeg maar) die gebouwd zijn om data zo snel mogelijk te kunnen verwerken. Een “normale” computer heeft veel meer taken dan je data beheren (surfen op internet, muziek afspelen, foto’s bewerken, gamen,…) en is dus eerder in veel goed, maar blinkt in niets uit. Op je computer thuis merk je daar natuurlijk niets van, maar beeld je eens in dat er 100 mensen tegelijkertijd bestanden van en naar je computer zouden kopiëren… En net dat is wat er in bedrijven constant gebeurt (mails die binnenkomen en verstuurd worden, mensen die in databanken updates doen, printers die bladzijden uitspuwen… en ga zo maar door).
- Centrale storage bevat ook veel meer harde schijven – vanaf nu noemen we dat “spindles”, afkomstig van het werkwoord “spinning” oftewel draaien – en de logica leert ons dat de snelheid waarmee je data gelezen en geschreven kan worden, evenredig is met het aantal spindles waarop de data verspreid wordt. Uiteraard zijn er nog andere factoren die de snelheid beïnvloeden, maar daar kom ik in een latere vervolgblogpost op terug zodat het niet te ingewikkeld wordt.
Shared storage bestaat in verschillende varianten, maar grosso modo kunnen we stellen dat er twee soorten zijn: SAN en NAS. Dezelfde drie letters, maar in omgekeerde volgorde en die volgorde maakt wel degelijk een wereld van verschil.
SAN staat voor “Storage Area Network” terwijl NAS de afkorting is van “Network Attached Storage”. Klinkt gelijkend, maar is het dus helemaal niet.
Waar de verschillen juist liggen, daar kom ik de komende dagen op terug. Het belangrijkste is dat je nu het concept van “shared storage” of centrale opslag zou moeten begrijpen, maar ook beseffen waarom het interessanter is dan decentrale opslag van data.
Feedback, vragen of andere uiteraard welkom in de commentaar!
Vandaag mezelf nog eens nuttig gemaakt in het homelab: VMware vSphere 5.1 deploy’en op mijn server en mijn VM’s terug uploaden naar de nieuwe datastores. De vorige waren gescratched sinds mijn “ervaringen” met iOmega en het was er nog niet van gekomen om alles terug op te zetten zoals gepland.
Met een nieuw project waarvoor ik thuis ook “hands-on” moet kunnen werken, heb ik uiteraard een VMware omgeving nodig en had ik dus het uitgelezen excuus om er werk van te maken. Vanaf vandaag draait er in mijn homelab een heus Hitachi Content Platform :-).
Dat homelab upgrade’je zal ook van pas komen bij mijn plan om de komende maanden mijn VMware VCAP5-DCA voor te bereiden. En daar heb je echt wel hands-on ervaring voor nodig…
Kortom – genoeg om me mee bezig te houden. Eens alles up & running is, geef ik een jullie een zicht op wat een Content Platform is en kan betekeken voor een bedrijf.
Om deze update af te ronden, een korte “view” op het huidige homelab:
- “Homemade” server met Intel quadcore 2.4GHz CPU
- 8GB RAM (kom ik mee toe omdat ik niet zoveel VM’s tegelijk draai)
- 3 x Intel 1Gb/s NIC
- 64GB Crucial SSD voor caching in VMware
- iOmega Storcenter IX4-200D NAS met 4x1TB disks (2.7TB usable met RAID5)
- FreeNAS “homemad” NAS met in totaal 6TB usable capaciteit (ZFS als onderliggend filesystem)
- NetGear 24-poorts Gigabit switch voor de bekabeling doorheen het huis + lokaal bij server 2 x 6-port 1Gb/s managed switches
- In de garage nog een mobiele rack met 3 x Dell Poweredge servers (maken veel lawaai dus garage) die eveneens op de gigabit backbone in het huis kan geplugged worden (gebruik ik vooral als ik meerdere ESX hosts nodig heb voor HA / FT / VMotion tests
Ergens in december liep ik door de Saturn te Antwerpen waar mijn oog op een gamma soundbars viel. Voor zij die niet weten wat een soundbar is: zoals het woord op zich al insinueert, is een soundbar een soort balk die je onder je televisie plaatst en die een aantal speakers bevat. Meestal hoort er ook een subwoofer bij om de lage tonen te verzorgen.
Een soundbar is dus een 2.1 oplossing – 2 front-kanalen en 1 woofer. Het is dus geen alternatief op een “echte” surround sound oplossing die uit tenminste 5 speakers en 1 woofer zou bestaan, maar zo goed als alle fabrikanten schermen wel met termen zoals “virtual surround” of “3D Sound”. Hoe men het ook noemt, die effecten doen niets meer dan het geluid wat ruimtelijker doen klinken – kortom niet hetzelfde effect als echte surround sound.
Ikzelf heb alle bekabeling voorzien om een volwaardige surround sound oplossing te installeren, maar zo een oplossing kost al snel handenvol geld als je het deftig wil doen. En aangezien ik nog verschillende andere projecten lopende heb die hoger op de verlanglijst staan, is die surround sound oplossing nog niet voor direct.
Dus, een soundbar. Eigenlijk is zo een systeem de ideale oplossing voor iedereen die beter geluid wil dan wat de standaard TV speakers kunnen verder brengen, iemand die geen interesse heeft in veel speakers of er geen plaats voor heeft of iemand die vooral naar 2.1 materiaal kijkt (lees: TV uitzendingen, want echte surround effecten vind je zo goed als alleen in films).
Soundbars worden door verschillende merken gemaakt, maar in dit geval zoom ik verder in op de Samsung HW-E450. Ik koos voor dit exemplaar omdat de prijs goed is, omdat ik het toestel horen spelen heb en dat beviel me wel en omdat ik al een televisietoestel van Samsung heb, waardoor je afstandbediening compatibel is en je dus minder remotes moet bedienen. Samsung verkoopt nog andere modellen (duurder, maar meer specs) en ongetwijfeld zijn andere merken zeker zo goed… Ga gewoon naar een winkel die ze uitgestald heeft en luister welke jouw voorkeur draagt.
In de doos van de HW-E450: de actieve woofer (die draadloos is en dus niet in de buurt van de TV hoeft te staan), de soundbar, de afstandsbediening, een muurbeugel in geval je de bar aan de muur wil hangen, wat kabels (spijtig genoeg geen HDMI kabel) en batterijen voor de afstandsbediening.
De installatie is straight-forward: aansluiten via HDMI of via digitale optische verbinding en klaar. Het toestel ondersteunt ARC (Audio Return Channel) als je TV hiermee uitgerust is. Verder kan je er ook een USB stick insteken met daarop muziek, is er een AUX-ingang voor bv. mp3-spelers te koppelen of kan je via bluetooth muziek streamen naar de soundbar (bijvoorbeeld Spotify vanop de iPhone streamen zoals ik dat doe).
Op vlak van vermogen levert de soundbar 2 x 80W en nog eens 120W via de actieve woofer – een totaal van 280W dus. Met getallen kan je uiteraard alles bewijzen, maar na een deftige luister sessie waarbij ik het toestel tot op het maximum heb gedreven, kan ik zeggen dat de output ruimschoots volstaat en nooit teleurstelt! Zelf op maximum volume is er geen vervorming of gekraak. De subwoofer is niet zo heel groot en je moet ook niet verwachten dat je ingewanden door je keel naar buiten daveren, daarvoor heb je grotere exemplaren nodig. Wat het toestel wel doet, is deftige lage tonen naar voor schuiven, welke je eigenlijk helemaal niet had zonder een woofer (maar dat besef je pas als je een woofer hebt).
De soundbar bevat trouwens nog enkele settings om het geluid aan te passen aan de “use-case”: film, spraak, gaming,… en dat werkt behoorlijk. De 3D Sound optie vind ik een leuk effect, maar 3D is het zeker niet. Wat dan weer wel goed werkt, is de Smart Sound optie: hierdoor gaat de soundbar de luidste en stilste klanken meer op elkaar afstemmen, waardoor je bv. het geluid niet superluid moet zetten on een dialoog te horen, maar waardoor je wel verschiet als er muziek speelt in het TV-programma.
Ook kan je de helderheid van de display regelen (handig als je in het donker een film kijkt) en kan je het sub-woofer vokume apart van de soundbar instellen. Ook kan je het geluid vertragen in stappen van 25ms voor het geval geluid en beeld niet in sync loopt.
Kan ik de Samsung HW-E450 aanraden? Ik heb hem pas sinds vandaag in mijn bezit, maar ik zou eerlijk gezegd met tegenzin het toestel demonteren. Je went erg snel aan de zuivere, volle klanken en de aanwezigheid van lage-tonen. Het is geen alternatief voor een volwaardige surround sound oplossing, maar dat is ook een andere prijskasse.
Een soundbar is ten zeerste aan te raden voor mensen die vooral een meer kwalitatieve sound willen zonder hun leefruimte te vullen met speakers en kabels. Aanrader!
Recente Comments