Morgen is het 1 september and we all know what that means, don’t we? Terug naar school voor alle minderjarigen, terug naar school voor veel meerderjarigen.
Zelf moet ik (gelukkig) niet terug naar school, maar toch heeft die dag een andere implicatie op mijn leven: veel meer files dan in de vakanties! Hatelijk. Terug vroeger opstaan, terug ergernissen onderweg (of laat ons zeggen, meer dan anders ;-)).
Jaja. Het leven komt weer op gang. Gelukkig is dat viaduct klaar en is de E17 ook zo goed als opgelapt. Kunnen we afspreken dat we geen accidenten gaan doen morgen en overmorgen? Kwestie van goed te beginnen. Bedankt!
Month: August 2011 (Page 1 of 2)
Inspirerend en heel erg waar. Gevonden via PetaPixel. Orginele speech hier te zien.
How Bad Do You Want It from Greyskale Multimedia on Vimeo.
Leuke muis van LG met ingebouwde scanner (doet me denken aan die handscanners van lang, lang geleden, toen flatbedscanners nog een arm en een been kostten). De bijhorende software is precies ook serieus de moeite. Like! Gevonden via PetaPixel.
httpv://www.youtube.com/watch?v=Pt4LpLOx0j4
Mijn account op 500px – een Flickr tegenhanger die ik enkel gebruik voor wat mijn GF-1 uit zijn geheugenkaartje schudt – begint stillaan vorm te krijgen. Vooral zwart-wit materiaal als ik er zo over nadenk. Feel free to check it out :-).
Wat gisterenmorgen de start moest worden van een plezante festivaldag in Kiewit met als hoogtepunt het optreden van Foo Fighters, is in de vroege vooravond omgeslagen in een ravage die niet te overzien was. Dit is mijn verhaal, Pukkelpop 2011 Dag 1 door mijn ogen.
Rond de middag was alles nog goed. Het had net een beetje geregend en na regen komt de spreekwoordelijke zonneschijn. Zo ook gisteren, want anderhalf uurtje later begon het kwik van de thermometer te stijgen en toen we onze auto geparkeerd hadden op parking 13 gaf de boordcomputer een temperatuur van maar liefst 33 graden aan. Regen klonk op dat moment nog als een verfrissing…
Bij aankomst op de festivalwei van alles nog vetjes. De sfeer was goed, het zonnetje scheen nog altijd en de pintjes waren lekker fris. Het eerste uur, we spreken 15u30 in de namiddag, hebben we een toertje gemaakt op de wei. Verkennen. Kijken welke tent / podium zich waar juist bevindt, de Pukkelpop App raadplegen en kijk waar we wanneer willen zijn,…
Omstreeks 16u30 zakten we af naar The Boiler Room waar we nog een stukje van Congorock meepikten, maar vooral uitkeken naar de DJ set van Netsky. Die set hebben we ook gedeeltelijk gecheckt. Weliswaar vanop het extra overdekt terrein voor The Boiler Room omdat er toen al enorm veel mensen in de tent op elkaar gepakt waren.
Drie kwartier later zakten we af richting Main Stage, want Skunk Anansie begon om 17u25 en dat wilden we graag meepikken. Achteraf bleek dit een juiste beslissing, want de plek waar wij aan The Boiler Room stonden, bleek nadien ingestort te zijn… Dat was de eerste keer dat we door het spreekwoordelijk oog van de naald kropen.
Aan de Main Stage situeerden wij ons in de eerste plaats ter hoogte van de Belgacom / Proximus / Generation booth – nabij de bomen. Dit zou later het tweede spreekwoordelijke oog van de naald worden, want net een van die bomen is afgeknakt en op die eerder genoemde booth gevallen. Denk bomen van 20m hoog met stammen van 1m doorsnede.
Tot nu toe was alles nog goed. We hadden wel al sms’jes gekregen van het thuisfront dat er serieus veel water uit de hemelsluizen was gevallen, maar op dat moment vonden we dat nog altijd niet erg. Het was erg warm en “doef” zoals ze zeggen. Een verfrissende regenbui was nog altijd welgekomen. Aan de horizon zagen we al donkere wolken samenpakken.
Een half uurtje in de set van Skunk Anansie viel de eerste regen. Dikke druppels. Afkoeling. Niets wat een regenjasje niet kon oplossen. Op dit moment was er nog altijd geen reden tot paniek, wij hadden eerder de indruk dat de meeste festivalgangers de regendruppels met open armen opvingen.
Die regenbui was eigenlijk van korte duur, waarna de hemel opklaarde en het er naar uit zag dat het slechtste voorbij was. Wisten wij op dat moment veel.
Een klein kwartiertje na die eerste regenbui kwamen er opnieuw dikke, donkere, bijna zwarte regenwolken op ons af. Deze keer zag het er minder gezellig uit en de regenjasjes kwamen terug boven.
De druppels waren nog dikker, maar nu waren er ook hagelbollen bij. Grote hagelbollen. Denk 2-3cm doorsnede die aanvoelden alsof iemand met een paintball-gun op je staat te schieten. De wind stak ook meer en meer de kop op en brokstukken vlogen over ons alsof het blaadjes van de bomen waren. Takken van anderhalve meter lengte en een diameter van 10-20cm vlogen door de lucht, recht in het publiek. Gelukkig bleven wij hier van gespaard.
Op dat moment besloten @sdepril en mezelf om niet bij de Belgacom booth en de bomen te blijven staan, maar meer naar het midden van de wei te verhuizen. Vele anderen verlieten de wei en kropen in de drank- en eettenten om te schuilen.
Wij waren bang dat die zouden omwaaien, geraakt worden door bliksem of onder de bomen terecht zouden komen en verkozen dus om (zeik)nat te worden, maar wel in open ruimte te staan waar niets ons kon verpletteren. Een wijze keuze achteraf, want zoals ik eerder schreef, werd een van die bomen gewoon afgebroken door de wind en kwam die op die booth waar wij stonden terecht. Onder die bomen hebben we mensen zien liggen…
Het grote HUMO logo links van het hoofdpodium zagen we gewoon omplooien, gelijk met de grond. Stalen buizen die plooiden als tandenstokertjes.
Toen we ons omdraaiden, zagen we dat een grote picknickruimte, waar banken stonden en een enorm zeil over hing ter bescherming van zon en regen, gewoonweg verdwenen was. Weg. Wij hebben ook nog gedacht om daar te gaan schuilen. Achteraf bekeken ook een wijze keuze om dat niet te doen.
Verderop lagen speaker-torens gewoon tegen de grond. Torens van 5-6m hoog, gewoon omgewaaid met materiaal en alles. Surrealistisch.
Ook al duurde die storm maar een kwartiertje, voor ons leek de tijd stil te staan. Naar het einde toe kropen we samen met andere mensen tegen elkaar om zo de zijdelingse regen af te schermen. De sfeer was een ware apocalyptische ervaring. Je zag niets, de regen kwam langs alle kanten op ons neer alsof ze met tuinslangen op ons stonden te spuiten, mensen die roepen en schreeuwen, mensen die paniekerig rondlopen, op zoek naar een “oplossing”.
Toen de storm ging liggen werd de ravage duidelijk en werd ons duidelijk waaraan we ontsnapt waren. Hier moesten dodelijke slachtoffers gevallen zijn, dat kon gewoon niet anders.
We zagen de Chateau tent gewoon plat op de grond liggen, goed wetende dat die tent vol festivalgangers zat. We zagen The Boiler Room gescheurd en half aan dingelen liggen. We zagen de bewuste boom op de booth liggen. Overal afgebroken takken. Mensen die in paniek waren. Mensen die hysterisch waren. Medisch personeel dat voorbij spurtte, al dan niet met brancards met daarop mensen die schreeuwden van de pijn.
Wij stonden in eerste instantie aan de grond genageld en wisten niet goed wat te doen. Ons rationeel denkvermogen bleef de gehele tijd echter in werking en paniek was er bij ons nooit. Eerder een surrealistisch gevoel – “is dit echt”?
Als alles doorgedrongen was, was ons eerste idee het thuisfront verwittigen. Als dit in speciale journaals kwam, zouden ze thuis zeker ongerust zijn. Maar dat was buiten Proximus en consoorten gerekend. Bellen bleek niet mogelijk, sms’jes kregen we verstuurd, maar we konden er geen ontvangen.
Mobiel internet leek ook te werken, waardoor we via Twitter direct de ravage konden vaststellen, maar ook hoe de mensen elkaar hulp aanboden. #HasseltHelpt #GentHelpt #OKPP – ze passeerden allemaal de revue en op dat moment was dat een fijn gevoel. Solidariteit.
De wei was een enorm modderbad en om van het festivalterrein af te geraken, moesten we enkeldiep door modderpoelen woelen. Twee uurtjes na de ravage waren wij terug op de Kempische steenweg. Ambulances reden af en aan, zonder ophouden. Overal blauwe zwaailichten, helicopters zoefden door de lucht, mensen in alu dekens gewikkeld tegen onderkoeling, MUG teams,… alsof we in een oorlogszone terecht gekomen waren.
Mensen die in de buurt woonden openden hun garagepoort om kampeerders die alles ondergelopen terug vonden, op te vangen. De lokale medewerkers van Pukkelpop informeerden wie ze konden met het beetje informatie dat ze hadden. Iedereen was erg vriendelijk en behulpzaam.
Nog een uurtje later stonden we terug op parking 13. We gingen naar huis, ook al was er toen nog geen zekerheid over het vervolg van de avond / het festival. De goesting was gewoon voorbij. We wisten al dat er minstens twee dodelijke slachtoffers waren en vele gewonden. De sfeer was weg, bij ons, maar ook bij de andere mensen.
De stilte op de wei, direct na de storm was raar. Mensen hun gezichten spraken boekdelen. Ongeloof. Surrealisme. Verdriet. Paniek.
Omstreeks 23u30 was ik terug thuis. Levend en wel. Zeiknat, vuil en moe. Maar niet gewond, in tegenstelling tot anderen die vandaag naar een festival vertrokken, maar nooit meer thuis zullen komen…
Vannacht heb ik niet zo goed geslapen. Stilletjes aan dringt alles door en besef je waaraan je ontsnapt bent. Vannacht een paar keer Twitter geopend en gezien dat er nog altijd mensen bezig waren met gestrande festivalgangers te helpen. Chapeau!
Pukkelpop 2011 is afgelast. Een terechte beslissing als je het mij vraagt. Velen gingen sowieso al huiswaarts, maar zelfs voor wie nog wou, zou de sfeer niet meer dezelfde geweest zijn. Ondertussen spreekt men al van vijf dodelijke slachtoffers en ik hoop dat het daarbij blijft. Niemand heeft nog zin in een feestje.
Sterkte aan vrienden en familie van de slachtoffers.
Pukkelpop will never be the same again.
Ik heb een nieuwe camera gekocht. Neen, geen Nikon. Ook geen DSLR. Neen. Ik heb een systeemcamera gekocht – micro four-thirds zoals ze zeggen. Meer bepaald een Panasonic Lumix GF-1.
Waarom? Ik ben heel erg tevreden van mijn Nikon DSLR’s, maar zoals zo velen vind ik dat ze soms iets te “bulky” zijn. Lomp. Te groot. Te zwaar. Je kent het wel. Perfecte beeldkwaliteit heeft zijn prijs denk ik dan.
Ik was op zoek naar een mobiele fotocamera die ik eigenlijk altijd in mijn jaszak kan steken. Geen gesleur met een fototas “just in case” dus. Enkel nog de DSLR + toebehoren meepakken als je op voorhand weet dat je foto’s gaat maken.
Compact camera’s interesseren me niet echt (ik heb er wel eentje, maar die ligt al enkele jaren onaangeroerd in de schuif) omdat je daar geen enkele vorm van controle hebt over de foto die je maakt (zoomen en de flash aan of uit zetten) en DOF (depth of field) praktisch onbestaand is.
No more. Eigenlijk al een tijdje niet meer, maar ik ben pas zeer recent tot die constatatie gekomen. Die statement is uiteraard niet helemaal waar. Een DSLR zal altijd betere foto’s produceren dan een systeemcamera (tenminste, puur op technisch gebied, de fotograaf heeft er eigenlijk meer mee te maken maar dat is een andere discussie), zeker wanneer de omstandigheden niet optimaal zijn (donkere omgevingen bijvoorbeeld).
Systeemcamera’s zijn (kort door de bocht) eigenlijk DSLR’s maar zonder spiegels. De lenzen zijn verwisselbaar, maar in plaats van via een ingenieus systeem met spiegels het beeld te projecteren in de viewfinder en door een beweging van diezelfde spiegels op de beeldsensor (wanneer je de ontspanner indrukt), projecteren lenzen bij systeemcamera’s het beeld rechtstreeks op de beeldsensor.
Gevolg: je kan gebruik maken van erg goede lenzen (lichtsterk, primes, zooms,…), maar je hebt geen optische viewfinder. Bij de meeste modellen kijk je op een LCD scherm zoals je dat ongetwijfeld kent van een compact camera, maar voor sommigen kan je een EVF bijkopen (Electronic View Finder) die dan de optische viewfinder van een DSLR simuleert.
Zo een EVF is redelijk prijzig, het blijft electronisch en als je al die zaken op je systeemcamera schroeft, maak je er eigenlijk een wannabe-DSLR van – inclusief het bulky gedoe. Not what I wanted en dus gebruik ik het LCD scherm.
Olympus was de eerste fabrikant die een knappe systeemcamera op de markt bracht: de E-PL1. Reviews waren goed, maar tegelijkertijd kwam er de aankondiging van de Panasonic GF-1.
Alle “tekortkomingen” van de E-PL1 zou Panasonic wegwerken in hun visie van de systeemcamera. We spreken nu 2009. En als je op de reviews mag afgaan, hadden ze gelijk. De verschillen zijn minimaal (snellere AF bijvoorbeeld), maar als je dan toch geld gaat uitgeven, kan je maar beter voor het beste kiezen ;-).
Vandaag zijn we echter 2011 en de GF-1 is niet meer verkrijgbaar. Panasonic heeft de GF-2 en de GF-3 al op ons losgelaten, maar die kan je eigenlijk geen waardige opvolgers noemen van de GF-1.
Alle toeters en bellen die de GF-1 zo interessant maken voor DSLR eigenaars die een mobiel alternatief zoeken, zijn verdwenen. Geen wieltje meer om je shutter / aperture aan te passen, geen hot-shoe voor flitser, bijna geen “echte” knopjes meer maar alles via een touch-screen LCD scherm,… Kortom, eigenlijk maken ze van de GF-1 opvolgers eerder consumer-modellen met DSLR kwaliteit terwijl de GF-1 eerder een DSLR was in een compacte body.
Ik wou dus een GF-1 en geen GF-2 of GF-3. Winkels hebben ze al lang niet meer in voorraad dus was tweedehands het enige alternatief. eBay to the rescue en na een weekje snuffelen en snuisteren heb ik mijn toestel in het Verenigd Koninkrijk gevonden. De eerste eigenaar wou een DSLR en deed dus zijn systeemcamera weg. Body only.
180€ + verzekerde verzending later (ongeveer 25€) was de koop rond en een paar dagen later kwam er een postpakket toe. Mijn GF-1 was toegekomen!
Een lens koop ik liever nieuw (tenzij ik ze kan testen, maar aangezien de verkoper in de UK zat was dit niet echt interessant) en dus heb ik bij Digicamshop een Panasonic Lumix G “Pancake” 20mm F/1.7 besteld. Geen zoom. Niet groot, extreem lichtsterk en veel goeds over te lezen online.
Sinds vorige dinsdag heb ik de complete set in mijn bezit en alles wat je leest over de GF-1 en de 20mm F/1.7 is meer dan waar. Erg leuk toestel en knap objectief. Ik ben nog volop aan het leren en experimenteren, maar de eerste indruk is positief en beloftevol.
Ik heb een 500px account aangemaakt (een hip Flickr alternatief) waar ik louter foto’s ga uploaden die met de GF-1 gemaakt zijn. Mijn account bij Flickr blijft gewoon bestaan hoor, maar ik had zin om 500px eens te testen en met de GF-1 heb ik daar nu een goed excuus voor.
Gisterenmorgen omstreeks een uur of acht wil ik op mijn Macbook mijn mails doornemen: wifi connected, maar geen internettoegang, helaas.
De Macbook stond al een paar weken aan (met standby uiteraard) dus ik dacht “rebooten die handel”. Zo gezegd, zo gedaan en met dank aan Lion stonden alle applicaties en vensters netjes zoals voor de herstart. Mijn internetprobleem was echter spijtig genoeg nog altijd present.
Nog altijd geen paniek: effe inloggen op de Netgear WNDR3700AV (mijn router en tevens ook draadloosnetwerkmachine) en eens kijken dat daar alles nog snor is. Op het eerste zicht “all good, all green lights captain”, maar voor de zekerheid toch ook eens een rebootje laten plaatsvinden.
Nog altijd geen connectie en wat ziet mijn opmerkend oog: mijn router krijgt geen IP-adres van de Telenet modem / router. Huh? In de garage gaan checken en inderdaad, de lampjes (behalve die van Power) zijn uitgedoofd. Geen erg. Been there before. Stopcontact uit, 10 seconden wachten, stopcontact in en wachten tot alles online komt.
Driewerf hoera! Daar ging ie en alles werkt. Het geluk was echter van korte duur, want nog geen tien minuten later was het weer prijs. Aangezien die modem ook instaat voor telefonie en digitale TV, was er van die laatste twee natuurlijk ook geen sprake (althans, interactieve digitale TV, de rest van de TV werkte nog wel hoor).
Bon. Telenet klantendienst bellen dan maar. Vriendelijk meisje aan de lijn – Tatjana als ik me niet vergis – die me zegt dat er een algemene storing is en dat het dus niet bij mij ligt en ook dat ze er aan bezig zijn om het ASAP op te lossen. OK, no problemo. Bedankt!
Ondertussen is de klok al drie uur in de namiddag gepasseerd en bibi is nog altijd in “offline” modus. Ik werkte die dag van thuis en tot dan was het niet zo een probleem, maar nu had ik toch echt mijn connectie nodig. Bon. Terug naar Telenet gebeld. Ja meneer. Nog niet opgelost meneer. Zéker vandaag nog. Ok, bedankt Peter van de Telenet klantendienst (callcenter X zeg maar).
Omdat ik het al hoorde donderen in de verte, besloot ik de mensen van Telenet via hun Twitter account te contacteren. In het verleden ben ik daar ook altijd netjes geholpen en je moet er niet voor aan de lijn hangen en naar wachtmuziek luisteren.
Zo gezegd, zo gedaan. Tweetje naar @telenet en niet veel later kreeg ik de vraag om mijn modem eens te resetten (had ik al meermaals gedaan, met wisselend succes en als het dan al ging, was het na enkele minuten terug down).
Helaas. Dat trukje hielp niet. Opnieuw een tweetje naar @telenet en ik kreeg te horen dat er zeer waarschijnlijk een probleem met mijn modem was en dat er vandaag nog iemand zou langskomen om dat te fixen. Wat? Vandaag nog? Amai! Service!
En inderdaad. Een klein uurtje later stopte de Telenet techguy voor mijn deur. Netjes op tijd, nadat ik van hun IVR een voice mail kreeg dat de technieker onderweg was. Modem vervangen en hopus pocus pats – alles werkte en vooral – bleef werken!
De techguy van Telenet wist met te zeggen dat ik een “dringende afspraak” had gekregen via de mensen achter de Twitter account van Telenet. Concreet wil dat zeggen dat er binnen de vier uur iemand on-site is.
In ieder geval: als het goed is, moet het ook gezegd worden. Telenet heeft hun Twitter account deftig in handen en gebruikt deze effectief om extra service aan te bieden aan hun klanten. Geen dode account dus.
Mijn probleem was binnen het uur opgelost nadat ze hadden gezegd dat het probleem bij mij thuis lag. Met het (verlengd) weekend voor de deur was ik hier uitermate blij om, want anders was het op zijn minst drie dagen geen internet, telefoon of interactieve DigiTV (dat laatste zou ik zo erg niet vinden).
Als er dan toch een nadeeltje te melden valt: die tweede callcenter agent (Peter) zei me dat er nog altijd problemen waren in mijn buurt en dat ik moest wachten. Als ik daar dus naar geluisterd had, zat ik nu dus nog altijd met problemen, want volgens Telenet’s twitter account, was die panne al opgelost toen. De techguy die ter plaatse kwam wist zelfs helemaal niets van een algemene panne…
Moraal van het verhaal: als je Twitter hebt en je hebt problemen met je Telenet aansluiting, probeer hun klantendienst langs die weg dan eens uit. Mijn ervaringen zijn tot nu toe altijd positief geweest en bovenstaande situatie is in mijn ogen een staaltje van extreem goede en snelle klantenservice (een techguy binnen het uur bij je thuis om je modem nog voor het weekend te vervangen!).
Bedankt Telenet Twitter tweeps! Social media to the rescue!
Er is niets zo handig als uw mobiele telefoon als router gebruiken wanneer je met je laptop (of iPad of ander toestel) online moet en er geen internet voorhanden is. Op mijn iPhone 3G deed ik dat met behulp van een app in de jailbreak store Cydia, maar op de iPhone 4 zit die functionaliteit ingebakken en kan je via wifi, bluetooth of USB-kabel je iPhone als modem gebruiken.
Groot was mijn verbazing toen ik die optie nergens kon terugvinden! Zou Proximus dit niet toelaten (ik geloof me te herinneren dat Mobistar dit bijvoorbeeld niet toelaat)? Een Google query later had ik de oplossing al gevonden: ik moest een APN (internet.proximus.be) ingeven onder de Internet Tethering instellingen en BOEM – daar is de Personal Hotspot feature :-).
Met dank aan deze site.
Gisteren was dit blog gedurende iets meer dan twaalf uur uit de lucht. Reden? Ondergetekende had niets verkeerds gedaan, dat niet. Het datacenter in Dallas, USA waar Unexpected.be gehost is, heeft verschillende stroomproblemen ondergaan waardoor zelfs de backup stroomgeneratoren er niet in slaagden de boel in de lucht te houden.
Geen erg. Alles is in orde en we zijn terug online. Het is maar dat u het weet.
Deze week werk ik mee aan een EMC workshop voor het opstellen van een certificatie examen voor “Technical Architect”. Die workshop gaat door in de VS van A, maar dankzij moderne technologie (lees: webex, live meeting,…) doe ik gewoon mee van thuis. Kosten gespaard en een week u vervelen op een hotelkamer in de middle of nowhere vermeden.
Nadeel? Vanzelfsprekend volgt die workshop de Amerikaanse tijdzone, wat wil zeggen dat ik van 15u tot 23u werk deze week. Van thuis uiteraard. Best wel aangenaam, want ik blijf altijd al laat op en nu kan ik elke dag uitgeslapen uit bed komen en toch heel erg productief zijn. Meer van dat!
Ik ben trouwens de enige niet-EMC werknemer die meedoet. Al de andere collega’s werken voor EMC zelf. Het course material heb ik al. De slides staan open. De pre-training heb ik vorige week gevolgd. Jep. I’m ready.
En u, hoe werkt u deze week?
Recente Comments