Telling stories for a living

Day: February 11, 2009

Vorig weekend wou ik na een goede week van “Mac Only” werken, mijn eigenste Windows 2008 Server computer opstarten om wat verder te experimenteren met de nieuwe Hyper-V release. Naar goede gewoonte duw ik simpelweg op de powerknop en terwijl ik wacht, doe ik andere nuttige zaken op mijn Macbook. Tot zo ver allemaal goed.
Groot was mijn verbazing wanneer ik mij omdraaide (mijn Windows machine staat achter mij, ik heb in mijn bureau namelijk een bureaublad dat de volledige vier muren volgt (en dus enkel stopt voor de deuropening) en niet mijn vertrouwde wallpaper zag, maar een zwarte achtergrond met andere icoontjes en een foutmelding van één of andere service die niet meer wou opstarten wegens missing files! Mayday! Mayday! Houston, we’re going down??
Na wat vluchtig Google-werk had ik gevonden dat het een “gekend” probleem was, maar toch niet zo gekend dat ik er heel veel over terugvond. Wel een hotfix gevonden, maar die had geen enkel effect. En dan moet je weten dat explorer en zo starten, geen optie was. Zelfs niet in safe-mode!
Bon. Op zich geen probleem, want ik heb een dagelijkse backup (alweer een voorbeeld waarom backups belangrijk zijn) die via de Windows Home Server wordt afgehandeld, dus dataverlies was geen issue. Maar die computer herinstalleren, daar had ik nu precies toch niet veel zin in… Windows 2008, VMWare Workstation, zevenendertig tooltjes, settings alhier en aldaar,… pffff. Op zijn minst vier uren noeste arbeid dus.
Maar dat was buiten Windows Home Server gerekend natuurlijk! Dat systeem kan namelijk volledige systemen restoren over het LAN! Gewoonweg booten vanop de restore cd op “trouble-maker”, zien dat gans dat proces (dat via een soort Vista GUI werkt) zelfs de WHS server lokaliseert (en voor de veiligheid het paswoord afcheckt) en dan ook nog is ziet om welke PC het hier gaat (in geval je er meerdere hebt in je netwerk) en je dan de keuze laat om al je partities (of specifieke partities, zoals ik enkel de C-partitie wou) te restoren. Indien gewenst kan je ook backups van andere computers restoren naar je PC, bijvoorbeeld een muziek-partitie of zo.
Eenmaal je aangeduid hebt wat je wil, druk je op Finish en dan zie je een progressbar vollopen tot aan de vertrouwde 100%. Daarna reboot je het systeem en voila, daar is die vertrouwde omgeving terug! Jihaa. En dat allemaal op een goed half uurtje restoren (afhankelijk van de grootte van de partitie en de snelheid van je LAN).
En eerlijk gezegd, je moet geen techneut zijn om deze functionaliteit te benutten. Een paswoord onthouden en weten welke partitie van en naar welke computer je wil restoren is genoeg.
Jep, die Windows Home Server biedt echt wel een serieuze meerwaarde voor thuisnetwerken. Ik ben fan! U toch ook?

Gisterenavond was er een blogevent @ Kinepolis Brussel op vraag van Kinepolis zelf. Enerzijds willen ze hun klanten beter leren kennen en gezien de Facebook problematiek (voor zij die niet weten waarover ik het heb, er is een groep op Facebook waarin de hoge prijzen van hun tickets worden aangekaart) willen ze anderzijds uitleggen waarom hun prijzen hoger zijn.
Eerst kregen we een uitgebreide uitleg over het ontstaan van Kinepolis door Bob Claeys – zoon van een van de oprichters – R&D Manager van de groep. Film en bioscoop zijn duidelijk zijn passies, want de manier waarop hij de geschiedenis van het familiebedrijf, de evolutie van de technologie (van 35mm naar fully digital), de intrede van de popcorn at the movies (yep, allemaal zijn fout ;-)),… uitlegt heeft een zeer hoog “Martin Luther King” gehalte.
Spijtig genoeg was er mijn inziens net iets te weinig “action” en iets teveel “talk”. En onder het motto – less talk, more action – had ik liever wat meer technologische hoogstandjes van Kinepolis hun kunnen gezien, want een beeld zegt nu eenmaal meer dan duizend woorden.
Wat we wel te zien kregen was een vergelijk tussen een gewone 35mm die schokt, lijnen vertoont, onscherpe subtitles en ander minder fraais en een digitale versie die met behulp van Texas Instruments, Sony, Dolby en nog enkele andere grote namen op het scherm tevoorschijn komt. In 2.2 miljoen pixels, met haarscherp beeld, scherpe ondertiteling en geen “vuiltje” aan de lucht. Knap. Daarna kregen we nog een 3D showoff met een trailer van de Ice Age 3 film en U2 in 3D. Om te laten zien dat ze ook gewone TV-uitzendingen kunnen tonen, kregen we Beyoncé met “If I were a boy” dat met behulp van een extreem dure appliance van Sony (geleend van Alfacam) geupscaled werd. Mooi!
Daarna was er een kleine drink met hapjes (lees: popcorn, taco chips en enkele gefrituurde snacks) met de bedoeling om te “netwerken”, zowel met andere bloggers als met mensen van Kinepolis zelf.
Zelf heb ik een leuk gesprek gehad met iemand van de marketing / persafdeling van Kinepolis (ik ben spijtig genoeg haar naam vergeten), maar heb ik ook eindelijk eens een gezicht kunnen kleven op Radiogirl, de gasten van Stew, Pietel, Michel, Stefan van Adhese, Luc Van Braekel, Goedles en nog een paar andere gasten die ik hier vergeet te vermelden.
Wat ik wel spijtig vond, is dat de organisatie wel vergeten was dat mensen uitnodigen om 19u zoveel wil zeggen als “kom rechtstreeks van uw werk naar hier”. Geen enkel probleem, want ik vond het een interessant gebeuren, maar dat betekent ook wel dat die mensen nog niet gegeten hebben op een beetje popcorn en taco chips kan ik niet leven ;-). Het moet niet veel zijn, een paar belegde broodjes is al voldoende hoor.
Na het netwerken, kregen we de CEO van Kinepolis (good old Eddy volgens zijn collega’s) voor ons die zijn eigen positie en visie heeft uitgelegd en ook een heleboel vragen in duidelijke taal heeft beantwoord. Zijn insteek is duidelijk dat hun team zich elke dag opnieuw inzet voor hun publiek en dat ze liever in dialoog reageren op al dan niet terechte opmerkingen (zoals de Facebook historiek) en niet willen meewerken aan een “chantage” van het bedrijf door een massa bij elkaar te brengen die zich zonder verder nadenken / dialoog achter de mening van een individu schaart. Ik volg de man ergens wel – zijnde dat uitleggen waarom je prijzen hoger zijn dan de cinema om de hoek eigenlijk een manier van goede communicatie is naar je klant. En net die communicatie is waar Eddy en zijn team erkennen dat ze nog iets goed te maken hebben, vandaar hun idee om dit event te organiseren met een kritisch publiek dat bloggers al eens durft te typeren ;-).
Als kers op de taart was er nog voorzien om een avant-première bij te wonen, maar aangezien de presentaties / vragenrondes een beetje waren uitgelopen en iedereen nog huiswaarts moest geraken (treinen en zo), werd er geopperd om aan de aanwezigen enkele tickets te geven – een idee waar iedereen zich mee kon vereenzelvigen. Iets wat we wel nog kunnen doen hebben, is de “backstage” ruimte van de zalen bezoeken. De projectors, de spoelen met films, de montagetafels, de dolby-surround systemen,… allemaal heel leuk om eens van dichtbij te kunnen aanschouwen en volgens mij een gelegenheid waar je als gewone bezoeker niet gauw kans toe krijgt.
Ik vond het Kinepolis blogevent een geslaagd idee, met dank aan zowel Stefan van Adhese, reclamebureau Proximity.BBDO en Kinepolis zelf. Kinepolis heeft beloofd om ons in de toekomst op regelmatige basis uit te nodigen voor zulke events, spontane dialogen zeg maar, zonder veel tralala. Iets waar zij alleen maar kunnen bij winnen en waar bloggers sowieso een leuke avond aan beleven. Een win-win situatie zeg maar.
Ik kijk er nu al naar uit. Tot dan!

© 2024 Unexpected.be

Theme by Anders NorenUp ↑