Wat is liefde eigenlijk? Is dat het gevoel dat je krijgt wanneer je iemand in je leven hebt waarvan je denkt, daarmee wil ik voor altijd verder? Je maatje, je toeverlaat, je yin als jij de yang bent, de persoon die je ondersteunen zal op het moment dat je zelf niet meer kan? En als dat dan liefde is, wat zou er in godsnaam tussen twee personen die die gevoelens koesteren voor elkaar, kunnen komen? Overwint liefde alles? Sommige zeggen van wel, andere zijn dan weer zeker van niet en beschouwen liefde als iets tastbaar, als een fijn gevoel dat meegenomen is, maar niet vanboven op je lijstje staat…

Ik denk dat er op de wereld twee soorten mensen rondlopen: gevoelsmensen en verstandsmensen. De gevoelsmensen volgen hun hartje no matter what, ook al zegt hun verzameling hersencellen dat ze de verkeerde beslissing nemen, want liefde overwint toch alles, nietwaar?
En dan heb je de verstandsmensen, degenen die trachten hun hartje te isoleren in een mantel van gewapend beton, kogelvrije vesten en een onzichtbaar, ondoordringbaar sci-fi schild. Zij vertrouwen op de radicale kant van het leven, op hun hersenpan, want alles heeft toch een reden, overal zit toch een logica achter? Voor hen is een relatie een kunstmatig iets, een verzameling van instellingen en parameters die op een bepaalde stand staan.

Ik ben een gevoelsmens, mijn hartje bepaalt het pad en de rest komt wel vanzelf. Liefde is voor mij niet 1+1=2, neen, liefde is iets magisch, iets wat je nooit volledig kan controleren en waar vaak geen logica of rede achter zit, maar gewoon… een goed gevoel, diep vanbinnen.

En wat doe je dan wanneer een gevoelsmens en een verstandsmens elkaar tegenkomen op hun levenspad, allebei wetende dat ze voor elkaar bestemd zijn, maar waar de verstandsmens blijft worstelen met die magie en probeert om radicaal te zijn…

Geschreven al luisterend naar Cry van James Blunt